ตอนที่ 12

แม็กซิมัสก็คิดไม่ต่างจากอันนาแม้แต่น้อย แต่เขาก็รู้ดีว่าไม่สมควรจะพูดมันออกไป

“พี่ขอตัวกลับก่อนนะครับน้องอัน รู้สึกเพลีย”

อันนาช้อนตาขึ้นมองแม็กซิมัสอย่างโมโหเพราะรู้ทันว่าทำไมชายหนุ่มถึงอ่อนเพลีย

“เรื่องนี้เป็นความผิดของพี่แม็ก ยังไงซะพี่แม็กก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของอัน เข้าใจไหมคะ”

ใช่ มันคือความผิดพลาดของเขาเต็มๆ แต่ตัวต้นเหตุก็คือผู้หญิงแพศยาคนนั้น

“พี่จะไม่มีวันทิ้งน้องอัน ถึงพี่จะแต่งงานกับปั้นหยา แต่ผู้หญิงคนนั้นก็จะได้แค่ทะเบียนสมรส กับความเหี้ยมโหดของพี่ เพราะคนที่พี่รักคือน้องอันคนเดียว”

อันนาพอยิ้มออกมาได้บ้าง หล่อนรีบโผเข้ากอดแม็กซิมัสและประจบประแจงเสียงอ่อนเสียงหวาน

“พี่แม็กพูดแล้วนะคะ ห้ามผิดคำพูดเด็ดขาด”

“พี่เป็นคนรักษาคำพูดครับ น้องอันเชื่อใจพี่ได้ เราสองคนจะอยู่บนสวรรค์ ส่วนผู้หญิงคนนั้นจะต้องตกนรกทั้งเป็น”

อันนาอดที่จะยิ้มออกมาด้วยความสะใจไม่ได้ เพราะถึงแม้เรื่องราวมันจะกลับตาลปัตรแบบนี้ แต่แม็กซิมัสก็ให้คำมั่นว่าจะไม่ทอดทิ้งหล่อน

ปั้นหยาที่หลบออกมาร้องไห้หน้าบ้านต้องรีบก้าวเท้าเพื่อเดินเลี่ยงไปทางอื่น เมื่อจู่ๆ แม็กซิมัสก็ปรากฏตัวขึ้น ดวงตาสีเขียวจัดของเขาจ้องมองมาเขม็ง ความขยะแขยงที่เขาสาดซัดเข้าใส่ มันตรึงสองเท้าของหล่อนให้อยู่กับที่

หัวใจของหล่อนร้องไห้ไม่ต่างจากดวงตา พยายามที่จะมองไปทางอื่น แต่คนที่ก้าวเข้ามาหาจนเหลือช่องว่างไม่ถึงฟุตก็ออกคำสั่งเสียงดุดันเสียก่อน

“มองหน้าฉัน!”

หล่อนจำต้องสบประสานสายตากับผู้ชายที่ตัวสูงกว่ามากอย่างไร้ทางเลือก

เขามองหล่อนตั้งแต่หัวจดปลายเท้าอย่างรังเกียจ พร้อมกับทำลายล้างโลกทั้งใบของหล่อนด้วยคำพูดโหดร้าย

“ฉันเกลียดเธอ”

หล่อนรู้ หล่อนรู้อยู่แล้ว รู้เต็มหัวใจว่าเขาเกลียดชัง ขยะแขยงหล่อนแค่ไหน ไม่จำเป็นเลยที่เขาต้องย้ำแบบนี้บ่อยๆ

หล่อนอยากหายตัวไปจากตรงนี้ อยากไปให้พ้นจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความชิงชังของแม็กซิมัสเหลือเกิน แต่ก็ไปไหนไม่ได้ เพราะหล่อนไร้เวทมนตร์

“หยา... ไปได้หรือยังคะ”

“หึ...”

เขาแสยะยิ้มเยาะ ก่อนจะเอาสองมือยื่นมาตะปบไหล่แบบบางเต็มแรง หล่อนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บระบม คล้ายกับกระดูกจะแตกร้าว

“ฉันตอบตกลงรับผิดชอบอีตัวอย่างเธอไปแล้ว”

หล่อนหน้าซีดเผือด และส่ายหน้าไปมา

“ไม่ค่ะ... คุณแม็กไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น... หยาจะคุยกับคุณย่าเอง...”

“อย่ามาแสดงละครเป็นนางเอก ฉันรู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือแผนชั่วของเธอ”

“ไม่ใช่นะคะ... หยาไม่ได้ทำอะไรเลย...”

“ใช่... เธอไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากพาตัวเองมาหาฉันในห้องนอนของน้องอัน และอ้าขาให้ฉันเอา จริงไหม”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการดูถูกดูแคลน หล่อนน้ำตาร่วงแล้วร่วงอีก และจำต้องเมินหน้าหนี

“หยา... จะไม่แต่งงานกับคุณแม็กหรอกค่ะ สบายใจได้”

“อย่ามาตอแหลเพื่อเพิ่มราคาให้กับตัวเอง ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่มีราคา แม้จะพยายามถีบตัวเองให้มีค่าแค่ไหนก็ตาม”

หล่อนทนฟังคำด่าทอของเขาไม่ได้อีกแล้ว

“ขอ... ตัวนะคะ”

หล่อนสะบัดตัวแรงๆ เพื่อให้มือกระด้างหลุดจากบ่าแบบบาง แต่เขาไม่ปล่อย ทำให้ต้องต่อสู้กัน และแน่นอนว่าหล่อนแพ้ ร่างอรชรเสียหลักเซถลาเข้าไปในอ้อมอกกำยำ

“อ๊ะ...”

กลิ่นอายความเข้มแข็งประดุจดั่งเทพบุตรกรีกของแม็กซิมัสโชยเข้ามาในจมูก และมันก็มีผลต่อระบบสั่งงานในสมองของหล่อนเหลือเกิน

ดวงหน้างามซีดเผือดแหงนขึ้นมองเจ้าของแผงอกกว้างที่แน่นหนั่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อด้วยความตื่นตกใจ

“อ่อยเก่งเหลือเกินนะ ปั้นหยา”

แม็กซิมัสเค้นเสียงเดือดดาลออกมารดดวงหน้านวลที่ตอนนี้ซีดเผือดไร้สีเลือด ดวงตาของหล่อนเบิกกว้างฉายแววตื่นกลัวอยู่ในนั้นชัดเจน กลีบปากอิ่มเต็มที่ยังคงบวมเจ่อเพราะจูบนับครั้งไม่ถ้วนของเขาเผยอกว้างออกจากกันคล้ายกับกำลังเชิญชวนอยู่ในที

ให้ตายเถอะ เขานึกย้อนไปถึงบทสวาทเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ด้วย

เขาควรจะรังเกียจ ขยะแขยง และลืมมันซะต่างหากล่ะ!

“ไปให้พ้น!”

“อ๊ะ...”

ร่างอรชรถูกผลักออกห่างแรงๆ จนล้มลงไปกองกับพื้นอย่างน่าเวทนา ในขณะที่เขายืนค้ำอยู่เหนือร่าง

“ผู้หญิงน่าขยะแขยง”

เขาทิ้งคำพูดเลือดเย็นเอาไว้ให้กับหล่อน ก่อนจะก้าวเดินจากไปอย่างไม่ไยดี

ปั้นหยาร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ทรมาน ความรู้สึกติดลบมากมายกำลังทะลักท่วมท้นอยู่ภายในอก

หล่อนทรมานเหลือเกิน...

“ว่ายังไงนะ นังอัน?!” รัชนกที่อยู่ปลายสายแทบจะตะโกนถามกลับมาเลยทีเดียว

“ฉันบอกว่าเมื่อคืนแผนพัง”

“มันจะพังได้ยังไงยะ ในเมื่อทางก็สะดวกขนาดนั้น หรือว่ายาแกไม่ได้ผล”

อันนากำกระบอกโทรศัพท์แน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความคับแค้นที่สุดในชีวิต

“ยาปลุกเซ็กซ์ที่ฉันใส่ในแก้วของพี่แม็กน่ะมันได้ผลมาก ได้ผลดีเยี่ยมเลยทีเดียว”

“อ้าว แล้วมันพังได้ยังไงวะ”

“แกจำไอ้ประวิทย์ได้ไหม ไอ้คนที่มันถ่ายคลิปเอาไว้แบล็กเมล์ฉันน่ะ”

“อ้อๆ จำได้ ไอ้ผู้ชายที่มันหิ้วแกไปขย่มจนน้ำแทบท่วมโรงแรมใช่ไหม”

“นี่แกอย่าพูดแบบนี้ได้ไหมนังนก ฉันขยะแขยงมันจะตายอยู่แล้ว”

“เออๆ ไม่พูดก็ได้ ไหนเล่ามาสิว่ายังไงต่อ แผนเผด็จศึกพี่แม็กของแกทำไมถึงพัง”

อันนายิ่งคิดก็ยิ่งแค้น “ตอนที่ฉันพาพี่แม็กขึ้นห้องนอน ไอ้ประวิทย์มันก็โทรมาพอดี แล้วมันก็ขู่ฉันว่าถ้าฉันไม่ออกไปหามันที่โรงแรม มันจะเอาคลิปโป๊ของฉันประจาน”

“แล้วแกก็ต้องออกไปหามันใช่ไหม”

“ก็ใช่น่ะสิ แต่ฉันคิดว่าแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวก็ได้กลับมาหาพี่แม็ก แต่ไอ้ประวิทย์มันชั่วมาก มันมัดฉันเอาไว้ และมันก็ทำกับฉันทั้งคืน แถมมันยังถ่ายคลิปเอาไว้อีกตั้งหลายคลิป ฉันอยากจะฆ่ามันนัก”

อันนาเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น ดวงตาลุกเป็นไฟกัลป์

“แล้วอย่างนี้พี่แม็กของแกก็ลงแดงตายคาเตียงน่ะสิ ไม่มีที่ระบายน่ะ”

“หึ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ แต่นี่...”

อันนากัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“แต่นี่อะไรนังอัน”

“อีปั้นหยามันคงเห็นพี่แม็กอยู่คนเดียว มันก็เลยเข้ามาอ่อย แล้วแกก็คงไม่ต้องให้ฉันบอกใช่ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นน่ะ”

“โอ้โห งั้นญาติแกก็โดนพี่แม็กของแกเอาจนพรุนเลยน่ะสิ ฟินตายห่าแล้วมั้ง”

“ฉันล่ะเกลียดมันนัก อีพี่สารเลว”

“แล้วไงต่อ เช้ามาพี่แม็กแกไม่ตกใจเหรอวะที่นอนกับญาติของแกน่ะ”

“พี่แม็กตกใจยังไม่น่ากลัวเท่ากับคุณย่ากลับมาเห็นพอดี แล้วรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” รัชนกถามอย่างลุ้นระทึก

“คุณย่าบังคับให้พี่แม็กรับผิดชอบอีปั้นหยายังไงล่ะ”

“ฮะ?!” รัชนกตกใจ “แล้วแกล่ะ แกเป็นแฟนกับพี่แม็กไม่ใช่เหรอ”

“คุณย่าลำเอียงยังไงล่ะ ไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกยังไง รักแต่นังปั้นหยาคนเดียว”

“แล้วนี่แกจะทำยังไงต่อไป” รัชนกอดสงสารเพื่อนไม่ได้

“ฉันก็จะสู้ไงล่ะ ฉันไม่มีวันยอมเสียพี่แม็กไปหรอก” แววตาของอันนาเป็นประกายเคียดแค้น

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกนะ ฉันยินดี ฉันสงสารแกว่ะอันนา”

“มีแน่นอน แกเตรียมตัวเอาไว้ได้เลย”

อันนาบอกเพื่อนสนิทก่อนจะรีบตัดสายสนทนา เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนอยู่ด้านหลัง

“คุณย่า...”

คุณย่าวารียืนอยู่ไม่ห่างนัก สีหน้าของท่านเรียบเฉยจนอ่านความรู้สึกไม่ได้

“ย่าได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว”

“คะ?” อันนาหน้าซีดเผือด

“ก็เรื่องที่แม่อันวางยาปลุกเซ็กซ์ให้คุณหมอแม็กกินยังไงล่ะ แล้วก็เรื่องผู้ชายที่ชื่อประวิทย์นั่นด้วย”

“คุณย่า... ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”

อันนาอยากกรีดร้องออกมาดังๆ ให้สมกับความโชคร้ายของตัวเองนัก ทำไมนะ ทำไมคุณย่าจะต้องเดินมาได้ยินด้วย ทั้งๆ ที่หล่อนก็แอบมาคุยในที่ลับตาคนแล้ว

“โกหกคนอื่นได้ แต่แม่อันไม่มีทางโกหกตัวเองได้ ดังนั้นอย่าได้โทษโชคชะตาเลยที่แม่อันต้องเสียคุณหมอแม็กซิมัสให้กับแม่หยา เพราะแม่อันทำตัวเอง...”

“คุณย่า!”

“ย่ารู้ว่าแม่อันคิดอะไรอยู่ แต่หยุดซะ เพราะไม่อย่างนั้น ย่าจะบอกความจริงทุกอย่างกับคุณหมอแม็กซิมัส”

น้ำตาแห่งความเจ็บแค้นไหลออกมาจากดวงตาของอันนา กลีบปากเม้มแน่นอย่างโกรธจัด

“คุณย่าลำเอียง!”

“ย่ายอมรับว่าย่ารักแม่หยามากกว่าเธอ แต่นั่นเป็นเพราะแม่หยาเป็นเด็กดี ไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของผู้ใหญ่อย่างแม่อัน”

“คุณย่าใจร้าย คอยดูเถอะ อันจะทำให้นังหยามันไม่มีความสุข ชีวิตของมันจะต้องฉิบหาย!”

“ถ้าแม่อันทำเรื่องไม่ดีกับแม่หยา ย่าก็จะเปิดเผยความจริงทุกอย่างกับคุณหมอแม็กซิมัส และย่าทำได้จริงๆ หากแม่อันขัดคำสั่งของย่า”

หล่อนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคุณย่าวารีจะรักหลานลำเอียงได้มากขนาดนี้

“ถึงอันไม่ทำอะไร พี่แม็กก็ไม่มีทางรักมัน และมันก็จะต้องตกนรกทั้งเป็น”

“นั่นเป็นเรื่องของอนาคต” คุณย่าวารีจ้องหน้าอันนา “อ้อ แล้วก็มีอีกเรื่องที่ย่าจะต้องบอกให้เธอรู้”

อันนาจ้องหน้าผู้มีพระคุณด้วยสายตากร้าวจัด และประชดประชันเสียงแข็งกระด้าง

“ยังมีข่าวร้ายอะไรที่ยิ่งใหญ่ไปกว่าถูกญาติผู้พี่ฉกคนรักไปอีกเหรอคะ”

“เรื่องคดีเมื่อต้นปีก่อนไง”

อันนานิ่งอึ้งไปเพราะเข้าใจความหมายของคุณย่าวารีได้เป็นอย่างดี

“ตอนนี้ตำรวจจับคนร้ายที่ฉุดแม่หยาได้หนึ่งคนแล้วนะ แล้วตอนนี้ตำรวจก็กำลังเค้นสอบมันอยู่”

“คุณย่า... มองอันแบบนี้ทำไมคะ”

“ย่ากำลังภาวนาให้แม่อันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังไงล่ะ”

“นี่คุณย่าคิดว่าอัน...”

คุณย่าวารีแทรกขึ้นก่อนที่อันนาจะแก้ตัวเสร็จ “คนเราทำอะไรเอาไว้ สวรรค์รู้ ดินรู้ และตัวเองก็รู้”

“อัน... ไม่รู้เรื่อง”

“ความลับไม่มีในโลก ย่าอยากให้แม่อันจำคำสอนนี้เอาไว้ และละเลิกที่จะทำชั่ว”

“คุณย่า!”

คุณย่าวารีมองหล่อนด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหมุนตัวและเดินจากไปในที่สุด

อันนากำมือแน่น หน้าตาซีดเผือด ก่อนจะรีบโทรหาประวิทย์เพื่อแจ้งข่าว

“นี่แก... ลูกน้องแกถูกตำรวจรวบตัวได้แล้วนะ แกไปทำยังไงก็ได้ ไม่ให้มันสามารถซัดทอดมาถึงแก หรือว่าฉัน เข้าใจนะ”

หล่อนวางสายจากประวิทย์ ใบหน้านวลเคร่งเครียดหนักหนายิ่งนัก

“บ้า ทำไมฉันจะต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้ด้วยนะ!”