“ฉัน... ควรจะออกไป...”
หลังจากตั้งสติได้ หล่อนก็กระวีกระวาดจะออกไปจากห้องสมุดที่ตนเองไม่ควรเข้ามาตั้งแต่แรก แต่แขนเรียวถูกมือใหญ่แข็งกระด้างของชาร์ลีรวบเอาไว้
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณ ปล่อยแขนฉันค่ะ แล้วคุณสองคนก็ไปทำอะไรกันให้เสร็จๆ เถอะ”
หล่อนบิดแขนของตัวเองแรงๆ เพื่อจะให้หลุดจากอุ้งมือใหญ่ แต่ก็ไม่สำเร็จ
“เราต้องคุยกัน” เขาย้ำประโยคเดิมใส่หน้าของหล่อนด้วยน้ำเสียงดุดัน ก่อนจะหันไปพูดกับผู้หญิงข้างกาย
“น้องรีบกลับออกไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้พี่จะจัดการต่อเอง”
“ค่ะ พี่ชาร์ล”
แล้วไลลาน้องสาวบุญธรรมแต่เปลือกของชาร์ลีก็รีบจัดแจงตนเองให้มีสภาพเรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะรีบเผ่นแน่บออกไปจากห้องสมุดอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้หล่อนต้องอยู่เผชิญหน้ากับชาร์ลี เฮนเดอร์สัน ผู้ชายที่ลักลอบมีความสัมพันธ์กับน้องสาวบุญธรรมของตนเอง มันน่าสะอิดสะเอียนมาก และหล่อนก็ไม่ต้องการเป็นผู้หญิงโชคร้ายที่ถูกเขาเลือกมาเป็นเจ้าสาวบังหน้าแน่นอน
"ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันสาบานว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องของคุณกับคุณไลลาเด็ดขาด ความลับนี้มันจะตายไปพร้อมกับฉันค่ะ ฉันสัญญา"
สีหน้าของชาร์ลีเลือดเย็น และพร้อมที่จะฟาดฟันจนน่าหวาดกลัว
"เสียใจด้วย เพราะฉันคงปล่อยเธอไปไม่ได้แล้วล่ะ เธอต้องเป็นเจ้าสาวของฉันเท่านั้น"
ช้องนางตาเหลือกถลน และปฏิเสธสิ่งที่ได้ยินด้วยการส่ายหน้าดิกจนเส้นผมที่ถูกจัดแต่งมาอย่างดีพันกันยุ่ง
"ตะ แต่ก็เห็นได้ชัดๆ ว่าคุณรักอยู่กับคุณไลลาน้องสาวบุญธรรมของคุณ และคุณก็ไม่มีทางรักฉันได้" หล่อนจ้องหน้าเขา และพูดแผ่วเบาแต่หนักแน่น "ดังนั้นอย่าเอาฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวเลยค่ะ เพราะฉันไม่พร้อมเป็นหุ่นเชิดของคุณหรอก"
"เธอไม่มีทางเลือกอื่นอีก นอกจากแต่งงานกับฉัน และทำตัวเป็นภรรยาที่ดีของฉัน"
"ฉันทำไม่ได้หรอก คุณไปหาคนอื่นเถอะค่ะ ฉันเชื่อว่ามีผู้หญิงอีกมากมายที่อยากแต่งงานกับผู้ชายร่ำรวยเช่นคุณ"
เขาขยับเข้ามาใกล้จนแทบชิดกายสาว และด้วยความสูงที่มีกว่ามาก ทำให้หล่อนต้องแหงนขึ้นมองใบหน้าหล่อจัดนั้นจนปวดต้นคอเลยทีเดียว
"เธอพูดถูก ยังมีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่อยากเป็นเมียของฉัน แต่อย่าลืมสิว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เห็นฉันกับไลลาในสภาพไม่เรียบร้อยในห้องสมุด"
"ก็ฉันบอกแล้วว่าจะไม่พูดความลับของคุณไงคะ ได้โปรดเชื่อฉันเถอะค่ะ"
ศีรษะทุยสวยส่ายไปมา "ผู้หญิงมักจะแกล้งทำเป็นลืมสัจจะ เวลาที่หิวเงินเสมอ"
"ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอกค่ะ"
"ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น" เขามองหล่อนสายตาเย็นชา "กลับห้องพักไปซะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะประกาศต่อหน้านักข่าวทุกสำนัก ว่าฉันเลือกเธอเป็นเมีย"
"แล้วถ้าฉันไม่ยอมตกลงละคะ"
นี่หล่อนกำลังฝันไปหรือเปล่านะ ทำไมจู่ๆ เรื่องราวถึงได้กลับตาลปัตรไปแบบนี้
ทั้งๆ ที่คิดเอาไว้ว่าตนเองไม่มีทางเป็นผู้หญิงที่ชาร์ลีเลือกแน่นอนเพราะเขาประกาศใส่หน้าเอาไว้แล้วว่าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่เขาต้องการ แต่... หลังจากที่หล่อนเห็นเขามีความสัมพันธ์กับน้องสาวบุญธรรมในห้องสมุด เขากลับยืนยันว่าต้องเป็นหล่อนเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าสาวของเขา
นั่นเพราะ... เขาต้องการเก็บความลับอันฉาวโฉ่ระหว่างตนเองกับน้องสาวบุญธรรมเอาไว้จากคนอื่น ซึ่งมันไม่ได้ยุติธรรมกับหล่อนเลยแม้แต่น้อย
"ครอบครัวของเธอก็จะเดือดร้อน “
“ไม่นะ คุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ”
ดวงหน้างามซีดเผือด ก่อนจะพยายามโก่งตัวหนี เมื่อเขาปล่อยมือจากข้อมือเล็กมาตวัดรวบเอวคอดเล็กของหล่อน และรั้งร่างอวบอิ่มเข้าไปแนบชิด
สีหน้าของเขาเย็นชา ไร้ความรู้สึก ขณะก้มหน้าลงมองสำรวจเนื้อตัวของหล่อนอย่างหยาบคาย
“วันนี้เธอสวยขึ้นมาก จนฉันแทบจำไม่ได้”
หล่อนหน้าร้อนจัด พวงแก้มแดงก่ำ “ได้โปรดอย่าเสียมารยาทกับฉันนักเลยค่ะ ปล่อยเถอะค่ะ”
“ดังนั้นหากฉันประกาศเลือกเธอ ก็คงไม่มีใครหน้าไหนรู้สึกสงสัยอย่างแน่นอน”
“คุณ...”
เขาปล่อยหล่อนให้เป็นอิสระ ก่อนจะถอยหลังออกห่างเล็กน้อย สีหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม
“อย่าคิดมากน่า เธอได้เงินที่เธอปรารถนา ในขณะที่ฉันได้ทำในสิ่งที่ต้องการ วินวินทั้งคู่จริงไหม”
“แต่ฉัน... ไม่ต้องการเป็นหุ่นเชิดของคุณ”
“เธอเลือกไม่ได้แล้วล่ะ”
เขาระบายยิ้มเลือดเย็น ก่อนจะผายมือเชิญหล่อนให้ออกไปจากห้องสมุด
“ออกไปได้แล้ว และคราวหน้าคราวหลังอย่าถือวิสาสะเดินสำรวจบ้านของใครอีก เพราะมันเสียมารยาท”
“ก็... ฉันหลงทาง...”
“ออกไปจากที่นี่ เดินตรงไป เลี้ยวซ้ายตรงห้องกระจก และก็เลี้ยวซ้ายอีกรอบจะเจอบันได เดินตรงไป ก็จะถึงบริเวณที่จัดงานเลี้ยง อ้อ แล้วก็หวังว่าเธอจะไม่แวะเข้าห้องอื่นๆ อีก เพราะถ้ามีของมีค่าหายไปแม้แต่ชิ้นเดียว เธอจะถูกตราหน้าว่าเป็นหัวขโมยทันที”
หล่อนเม้มปากอิ่มเป็นเส้นตรง มองเขาที่สบประมาทตนเองด้วยความขุ่นเคือง
“ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยขโมยของคนอื่นมาก่อนค่ะ และก็ไม่คิดจะทำที่นี่ด้วย” หล่อนโต้กลับเสียงไม่พอใจ ก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องสมุดนั่นทันที
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย... หล่อนกำลังจะถูกเลือกเป็นเจ้าสาวของชาร์ลี เฮนเดอร์สัน ผู้ชายที่แอบมีความสัมพันธ์ลับๆ กับน้องสาวบุญธรรมของตนเอง
หล่อนควรจะดีใจหรือเสียใจกันนะ..?.
ช้องนางที่ยืนทอดสายตามองออกไปยังสวนสวยผ่านระเบียงห้องนอนสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อถูกอ้อมแขนอบอุ่นที่แสนคุ้นเคยสวมกอดเข้ามาทางด้านหลัง“อุ้ยยย คุณชาร์ล...”คนตัวโตที่เพิ่งกลับจากทำงานระดมจูบซอกคอระหง “คิดถึงจังเลยครับที่รัก...”“แหม เราเพิ่งห่างกันแค่แปดชั่วโมงเองนะคะ”“แค่ชั่วโมงเดียว ผมก็จะขาดใจตายอยู่แล้วล่ะ”ร่างของหล่อนถูกจับให้หมุนกลับมาเผชิญหน้ากับสามีสุดหล่อ เขาโน้มหน้าลงมาจูบหน้าผากแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนเลยลงมาจูบปากอิ่ม สาวน้อยเผยอปากรับจูบตอบ“แอบไปกินน้ำผึ้งมาหรือเปล่าเนี่ย ทำไมปากหวานจัง”“คุณชาร์ลน่ะ...”หล่อนระบายยิ้มเอียงอาย สองพวงแก้มแดงระเรื่อ หัวใจพองฟูคับแน่นอก ตั้งแต่กลับมาเลแวนต้าอีกครั้ง ชีวิตของหล่อนก็เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียวชาร์ลีรักษาคำมั่นสัญญาที่ให้เอาไว้กับหล่อนตอนที่ตามไปง้อที่เมืองไทยเป็นอย่างดี เขาปฎิบัติตัวกับหล่อนด้วยความรัก เอาใจใส่ และทำหน้าที่ของสามีที่ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แถมคำว่ารักจากปากของเขาก็ยังกระซิบพร่ำบอกข้างหูทุกค่ำคืนหล่อนมีความสุข... จนไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่กำลังได้รับอยู่มันคือความจริง“คิดถึงผมไหม...” เขาก้มหน้าหล่อๆ ล
บนเตียงนอนของหล่อนยุ่งเหยิงยับเยิน เมื่อสองร่างเปลือยเปล่ากำลังคลุกเคล้าโรมรันกันอย่างดุเดือด กายสาวบิดเร่าๆ เมื่อถูกชาร์ลีปลุกเร้าจนร้อนราวกับเปลวเพลิงเขาจูบ เขาดูดปาก ล้วงลิ้นร้อนๆ เข้ามาหา รัดรึงลิ้นเล็กอย่างหื่นกระหาย ส่วนฝ่ามือก็ลูบไล้บีบเคล้นเต้านมหนักหน่วง กายสาวดิ้นเร่าๆ ด้วยความเสียดเสียวทรมาน เสี้ยวสติหนึ่งพยายามจะต่อต้าน แต่ก็ถูกปัดเป่าจนจางหาย ตอนนี้ในหัวของหล่อนมีแต่ความว่างเปล่า“อา... อ๊า...”หล่อนหยัดหน้าอกอวบขึ้นสูงตอบรับนิ้วยาวที่กำลังบี้บดอยู่กับปลายถัน เขาเอาทั้งสองมือดึงยอดทรวงเอาไว้ สนุกสนานกับการเห็นมันค่อยๆ แข็งเป็นไตสู้นิ้วมือ“อา... อา... คุณชาร์ลขา... อ๊า...”รอยยิ้มพึงพอใจระบายเต็มใบหน้าหล่อเหลา ยิ่งเห็นหล่อนดิ้นพล่านด้วยความกระสัน เขาก็ยิ่งเพิ่มน้ำหนักนิ้วและฝ่ามือที่คุกคามเต้าอวบยิ่งขึ้น“ได้โปรด... คุณชาร์ลขา... อา...” หล่อนวิงวอนเขาทั้งทางร่างกายและสายตา“รู้ไหม... เธอเป็นผู้หญิงที่น่าเสพสุขด้วยเหลือเกิน ช้องนาง...”หล่อนไม่เข้าใจความหมายของเขานัก เพราะตอนนี้สมองว่างเปล่า สิ่งเดียวที่รับรู้ได้ก็คือสัมผัสสวาทจากผู้ชายบนร่างเท่านั้น“ได้โปรด... นางร้อน..
“พ่อรอนางนานไหม...” หางเสียงของหล่อนจางหายวับไปทันตา เมื่อสายตามองเห็นว่าบิดาไม่ได้อยู่ตามลำพัง แต่กำลังนั่งคุยอยู่กับชาร์ลีอย่างออกรสออกชาติหล่อนหน้าซีดเผือด รู้สึกเหมือนกับว่าพื้นดินใต้ฝ่าเท้ากำลังจะเคลื่อนตัวออกจากกัน“พ่อคะ อย่าไปคุยกับเขาค่ะ”“อ้าว ทำไมพูดถึงสามีตัวเองแบบนี้ล่ะนาง”คำถามของบิดา ทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หล่อนจ้องมองชาร์ลีที่นั่งกอดอกยิ้มร่าด้วยความไม่พอใจเขาไม่ควรดึงพ่อของหล่อนเข้ามาเกี่ยวข้อง และที่สำคัญ เขาควรจะกลับไปเลแวนต้าได้แล้ว“คุณชาร์ลไม่ใช่สามีของนางหรอกค่ะพ่อ เราเป็นแค่...”ชาร์ลีไม่คิดจะรอให้หล่อนพูดจบ เขาลุกขึ้น และเดินเข้ามารั้งร่างสาวเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันเกิดขึ้นเร็วมากจนหล่อนต่อต้านไม่ทันร่างสาวถลาเข้าสู่อ้อมแขนอบอุ่นไม่ต่างจากลูกนกโผเข้าสู่อ้อมอกของมารดาเลย“ฉันรู้หรอกว่าทำให้เธอเข้าใจผิด แต่ก็อธิบายไปแล้วนี่ว่าฉันมีแต่เธอคนเดียว ไม่มีใครทั้งนั้น ทำไมยังไม่เลิกงอนอีกล่ะ”แล้วเขาก็ก้มลงจูบกระหม่อมของหล่อน โดยที่หล่อนทำได้แค่ยืนตัวแข็งทื่อ“ก็อย่างที่ผมเล่าให้คุณพ่อฟังนั่นแหละครับ ตอนแรกผมไม่ได้ตั้งใจจะรักลูกสาวของคุณพ่อหรอกครับ แต่พ
“อ้าว คุณชาร์ลี มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย”เกสราได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็ออกมาดู แล้วก็เห็นชาร์ลียืนอยู่กลางห้องโถงของบ้าน สีหน้ากำลังบูดบึ้งได้ทีเลยทีเดียว“สักพักแล้วล่ะครับ”“แล้วนี่ช้องนางไปไหนล่ะคะ หรือว่าไปยกน้ำมาให้คะ”ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความหงุดหงิด ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะต้องวิ่งตามหลังผู้หญิงคนไหน แต่ช้องนางทำให้เขาเป็นบ้า“วิ่งหนีผมไปแล้วครับ”“ตายจริง ปกติช้องนางเป็นเด็กมีเหตุผลนี่นา ไม่น่าทำตัวงี่เง่าแบบนี้นะคะ”“เธอทำครับ ทำทุกอย่างที่ผู้หญิงงี่เง่าเจ้าน้ำตาคนหนึ่งจะทำได้เลยทีเดียว และผมก็บ้ามากที่อดทนง้อได้นานถึงขนาดนี้”เกสราอมยิ้ม ก่อนจะเชื้อเชิญให้ชาร์ลีนั่งลงบนโซฟา “ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันนะคะ ช้องนางน่ะ เป็นเด็กจิตใจดี และมีเหตุผลเสมอค่ะ ถ้าบอกให้เธอเข้าใจ ฉันว่าเธอจะอ่อนลงค่ะ”“แต่ผมก็บอกไปแล้วว่าผมมาตามกลับเลแวนต้า แต่เธอก็ยังงี่เง่าไม่ยอมท่าเดียว”“งั้นคุณชาร์ลีก็ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรช้องนางแล้วล่ะค่ะ ก็หย่าๆ กันไปเลยตามที่เธอต้องการเถอะค่ะ”“ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะครับ”เกสราจ้องหน้าของชายหนุ่มสูงศักดิ์ มองอย่างรอคอยคำตอบ และก็เ
หลังจากร้องไห้มาตลอดทางจนคนขับรถแท็กซี่ต้องหยิบกระดาษทิชชูยื่นมาให้ซับน้ำตา หล่อนก็ก้าวลงจากรถด้วยความอ่อนแรงหลังจากจ่ายค่าโดยสารเสร็จแล้ว“คุณชาร์ลยังต้องการอะไรจากนางอีก... แค่นี้นางยังเจ็บไม่พอหรือไง...”หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาออกจากแก้มนวลหลายครั้งเพราะต้องการให้มันแห้งเหือด หล่อนไม่ต้องการให้คนในบ้านเห็นความอ่อนแอของตนเองช้องนางกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน แต่แล้วเสียงแตรรถยนต์ก็แผดเสียงดังลั่น หล่อนสะดุ้งตกใจจนต้องหันกลับไปมอง และก็เห็นชาร์ลีก้าวลงมาจากรถคนนั้นหล่อนช็อกค้าง สองขาอ่อนเปลี้ยจนก้าวหนีไปไหนไม่ได้ หล่อนเห็นเขาหยิบเงินหลายใบยื่นให้กับมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่ขับนำหน้ามา ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหาหล่อนหนีสิ...หล่อนสั่งตัวเอง แต่ขาไม่ยอมขยับ จนกระทั่งเขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า กลิ่นอายอันตรายของเขาโชยฟุ้งเข้ามาในจมูก หน้างามซีดเผือดไร้สีเลือด“คุณชาร์ล...”เขาโน้มหน้าต่ำลงมาหา และกระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่ข้างใบหูของหล่อน“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก ช้องนาง”หล่อนตัวสั่นเทา หัวใจก็สั่นสะท้าน ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนใจร้าย มองอย่างอยากรู้ว่าเขาจะทำร้ายกันไม่พอหรือไง ถึงไม่สนใจตอบค
“พอนางมีรายได้แล้ว นางจะ... ผ่อนใช้หนี้คุณชาร์ลค่ะ”“ฉันไม่ได้ต้องการเงินขี้ปะติ๋วของเธอหรอก เพราะกว่าเธอจะใช้หนี้สินที่อาของเธอเอาจากท่านแม่ของฉันครบ ฉันก็ขึ้นไปนอนเล่นบนสวรรค์ไม่รู้กี่ปีแล้วมั้ง” เขาประชดประชันด้วยน้ำเสียงดุกระด้างน่าหวาดกลัว“งั้นนางจะหัดซื้อลอตเตอรี่ก็แล้วกันค่ะ”คนที่ขับรถอยู่หันขวับมามองด้วยความแปลกใจ “ทำไมต้องซื้อลอตเตอรี่ด้วย ชอบเสี่ยงโชคด้วยหรือเธอน่ะ”“เปล่าค่ะ นางไม่ได้ชอบเสี่ยงโชค แต่นางต้องการถูกรางวัลที่หนึ่ง เพื่อที่จะได้มีเงินไปใช้หนี้คุณชาร์ลไงคะ”นี่เขาหัวเราะทำไมกันนะ หล่อนพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอหล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา ก็พบว่าเขาหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดงเลยทีเดียว ก่อนจะละสายตาจากท้องถนนมามองหล่อน“ทำไมเธอละโมบแบบนี้ล่ะ เธอถูกรางวัลที่หนึ่งมาแล้วครั้งหนึ่ง ควรจะให้คนอื่นเขาบ้าง อย่าใจแคบนักเลย”“นางไม่เคยซื้อลอตเตอรี่มาก่อนเลยในชีวิต แล้วนางจะถูกรางวัลที่หนึ่งได้ยังไงกันคะ”“ก็ฉันไงล่ะ ลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งของเธอ”เขาอมยิ้มแพรวพราว และเมื่อเห็นเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าของหล่อนจึงอธิบายต่อ“การที่เธอได้ฉันเป็นสามีก็ไม่ต่างจากการถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หน