Chapter 26ไพลินมองศตวรรษทานก๋วยเตี๋ยวชามที่สองอย่างสุดทึ่ง เพราะเขาทานโดยไม่ดื่มน้ำเลยสักอึก ต่างจากชามแรกที่ทานสองคำน้ำตามตลอด เธอคงวางใจเรื่องที่กลัวว่าเขาจะทานอาหารมื้อดีได้หรือไม่ เนื่องจากตอนนี้เธอรู้คำตอบนั้นแล้ว กว่าที่ท้องศตวรรษจะอยู่ท้องก๋วยเตี๋ยวก็หมดไปสี่ชาม “เดี๋ยวเราไปกินอาหารญี่ปุ่นที่พารากอนต่อนะ” เขาพูดหลงจากฟาดก๋วยเตี๋ยวชามสุดท้ายซะเกลี้ยง “หา! คุณจิมยังไม่อิ่มเหรอคะ” ไพลินอุทานตกใจ เธอนึกว่าเขาอิ่มแล้วเสียอีก เพราะเธอแค่ชามก็ล้นท้องจะแย่ “ก็แค่รองท้องเท่านั้นเอง เอาเป็นว่าไปกินอาหารญี่ปุ่นต่อก็แล้วกัน ฉันอยากกิน” “สงสัยคุณจิมจะออกกำลังกายหนักเกินไปแน่ๆ เผาผลาญซะกินล้างผลาญเลย” เธอแซว “ฉันก็ออกของฉันปกตินั่นแหละ แต่วันนี้มันหิวกว่าทุกวัน อีกอย่างกินก๋วยเตี๋ยวแค่สี่ชาม เดินไปขึ้นรถ ขับรถไปถึงพารากอน มันก็ย่อยแล้ว” เขาสาธยาย “เอาเป็นว่าเราไปกินต่อที่พารากอนก็แล้วกัน หรือว่าเธอมีนัดถึงได้ไม่อยากไป” “ไม่ได้มีนัดที่ไหนหรอกค่ะ แค่สงสัยเท่านั้นเองว่า คุณจิมยังไม่อิ่มอีกเหรอ กินไปตั้งหล
Chapter 25 “หลินไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย ก็แค่สงสัยว่าทำไมวันนี้มาถึงที่นี่ น่าจะไปสาขาห้วยขวางมากกว่านะคะ เพราะอยู่ใกล้บ้าน”“ฉันนัดเพื่อนไว้ที่นี่เมื่อตอนเที่ยง ตอบแบบนี้เธอจะหายสงสัยไหม” เขาต้องหาคำตอบที่ทำให้เธอหมดความสงสัย ไม่เช่นนั้นจะยาว “ว่าแต่เธอเถอะ นัดดูตัวเทรนเนอร์หรือมาส่องหนุ่มหาคู่”“มองดูผู้ชายหุ่นดีๆ มันผิดตรงไหนคะ คนเราก็ต้องมองแต่ของสวยงามไม่ใช่เหรอคะ อย่างคุณจิมก็ต้องมองผู้หญิงสวย หุ่นดี แต่ตัวเลิศ คุณจิมคงไม่มองผู้หญิงขี้เหร่ หลินพูดถูกไหมคะ” ไพลินมีหรือจะยอมให้อีกฝ่ายมาต่อว่าตนง่ายๆ เธอจึงเถียงกลับแบบหอมปากหอมคอ“มันก็ไม่ใช่ตามที่เธอพูดเสมอไปนะ จริงอยู่ที่ฉันมองแต่ผู้หญิงสวย แต่เธอรู้ไหมว่า ผู้หญิงขี้เหร่บางคนก็มีเสน่ห์มากกว่าคนสวยระดับนางเอก นางงามเสียอีก”ศตวรรษมองหน้าไพลินยามเอ่ยประโยคนี้ เขารู้สึกพอใจกับการแต่งตัวและการแต่งหน้าของไพลินวันนี้มาก เธอไม่ได้แต่งหน้าแบบครบเครื่องเหมือนเมื่อวาน เธอทาเพียงลิปสติกสีชมพูอ่อนเคลือบด้วยลิปกรอสแวววาว เกล้าผมยาวสลวยไว้กลางหัว ชุดที่สวมใส่ดูคล่องตัว เขาชอบเธอแต่งตัวแบบนี้มากกว่า มองเห็นความเป็นตัวเองของไพลินชัดเจ
Chapter 24 “แน่นะครับคุณแม่” ศตวรรษถามอย่างเป็นห่วง“แน่สิลูก เมื่อคืนแม่คงลืมกินยาก่อนนอน วันนี้ก็เลยหลงๆ ลืมๆ จิมไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ แม่สบายดี แม่จะอยู่เลี้ยงหลานของจิม เลี้ยงถึงเหลนด้วยเอา” วิมาลาตั้งความหวังไว้ นางจึงดูแลสุขภาพอย่างดี ทานอาหารที่มีประโยชน์และทานยาบำรุงตามนายแพทย์สั่ง “จิมรีบหาเมียเร็วๆ นะ แม่อยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว จิมอย่าให้แม่รอนานจนแม่รอไม่ไหวนะลูก”ศตวรรษหน้าเศร้าลงเล็กน้อย เขาไม่คิดอยากจะมีครอบครัว ไม่อยากมีภาระผูกพันและไม่พร้อมที่จะหยุดอยู่กับผู้หญิงเพียงคนเดียว เขาปรารถนาจะใช้ชีวิตโสดให้นานกว่านี้ แต่พอได้ยินคำพูดของมารดา ทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันใด มองตัวเองว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขของตนเอง มองข้ามความสุขของผู้มีพระคุณ“ผมจะพยายามหาแม่ของลูกนะครับ คุณแม่จะได้มีหลานเร็วๆ” เขาแบ่งรับแบ่งสู้“อย่าให้แม่รอนานนะ ระวังเถอะแม่จะหาเมียให้จิมเอง” ซึ่งตอนนี้นางก็ทำอยู่ แต่ศตวรรษยังไม่รู้ตัว“คุณแม่อย่ามาคลุมถุงชนผมนะครับ ผมไม่อยากอกจะระเบิดเหมือนใหญ่” ศตวรรษอ้างอิงเพื่อนสนิทที่ถูกบังคับให้แต่งงานเมื่อตอนต้นเดือน“แม่ไม่ใช่คนหัวโบราณนะถึงจะทำแบบนั้น เอาเป
Chapter 23 ใบหน้าวิมาลาวันนี้ดูจะสดใสกว่าทุกวัน ตลอดทางที่เดินมายังห้องรับรอง นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับว่ามีเรื่องถูกอกถูกใจ แถมยังพูดชมไพลินไม่หยุดปาก“วันนี้คุณแม่ดูแปลกๆ นะครับ” ศตวรรษเอ่ยขึ้น หลังจากเข้ามาอยู่กันตามลำพังในห้อง“แปลกยังไง”“คุณแม่ยิ้มไม่หุบเลย อย่างกับเจอของถูกใจ แล้วยังจะชมหลินตลอดเวลาอีกด้วย หลินทำงานถูกใจคุณแม่ขนาดนี้เลยเหรอครับ”“ก็แม่เจอของถูกใจนี่นา แม่ก็ต้องยิ้มสิ ส่วนคำถามที่สอง หลินทำงานดีมาก ทำอะไรได้ดังใจแม่หมดทุกอย่าง เข้ากับคนง่าย ไม่เพียงแค่พูดเก่งนะ ยังพูดจาฉะฉาน แม่ปลื้มมาก” วิมาลาตอบจากใจ รอยยิ้มไม่จางหายไปจากใบหน้าเมื่อนึกถึงไพลิน“คุณแม่ปลื้มหลินมากขนาดนี้ คงไม่คืนหลินให้ผมแน่ๆ”“คืนสิจ้ะ ทำไมจะไม่คืน แม่ขอแค่ทำงานที่แม่ตั้งใจเสร็จเมื่อไหร่ แม่คืนให้ทันที”“ว่าแต่ทำไมวันนี้คุณแม่มาที่นี่ล่ะครับ”ศตวรรษแปลกใจที่มารดานัดพบตนที่นี่ เป็นเพราะตั้งแต่เปิดกิจการมาและขยายสาขาหลายแห่ง วิมาลาจะมาเพียงแค่วันเปิดตัว เป็นเช่นนี้แล้วเขาจะไม่แปลกใจได้อย่างไร“ก็แม่มีงานที่นี่ไงล่ะ” วิมาลาตอบ “เรื่องมันเป็นอย่างนี้ คือว่าเดือนหน้าจะมีการประกวดเทรนเนอร์หนุ่มสาว
Chapter 22ศตวรรษเพ่งมองหญิงสาวคนนั้นนิ่ง ลักษณะท่าทางเธอเหมือนไพลินไม่มีผิด แต่ทรงผมไม่ใช่ ใบหน้าก็แต่งพองาม ริมฝีปากทาด้วยลิปสีชมพูเข้ากับชุดที่เธอใส่ เขายืนมองอยู่สักครู่อย่างไม่แน่ใจว่าจะใช่ไพลินหรือไม่ เนื่องจากไพลินที่เขารู้จัก ไม่แต่งหน้า ไม่แต่งตัวและไม่ได้ทำผมทรงนี้ รูปร่างของผู้หญิงคนนี้สวยและดูดีกว่าไพลินมาก“คุณจิม” เสียงที่เปล่งจากปากของสาวชุดเดรสสีสวย ทำให้เขาถึงกับชะงักและตะลึงในเวลาเดียวกัน น้ำเสียงนี้ใช่ไพลินแน่นอน แต่ที่เปลี่ยนไปคือ การแต่งตัว บุคลิกและนวลหน้าที่ตบแต่งจนสวยผิดหูผิดตา “คุณจิมมาที่นี่ได้ยังไงคะ”ไพลินเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มที่ยืนนิ่งด้วยสายตาตื่นตะลึง ยิ่งเธอเดินเข้ามาใกล้ ความสวยงามยิ่งปรากฏ มันชัดเจนจนหัวใจศตวรรษเต้นถี่แรงไม่รู้ตัว ไม่ได้เจอเธอแค่ไม่กี่วัน ไพลินเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เชียวหรือ“ฉันแทบจำเธอไม่ได้เลยนะ ถอดรูปเงาะหรือไง” เขาพูดกวนหลังจากตั้งสติได้ “คุณจิมยังปากไม่ดีเหมือนเดิมเลยนะคะ เจอกันทีน่าจะทักกันดีกว่านี้หน่อย” เธอทำเสียงงอน “ว่าแต่หลินสวยไหมคะ”ศตวรรษแกล้งหรี่ตาแล้วสำรวจใบหน้าเธอ ก่อนจะตอบ “ก็สวยดี พอไปวัดไปวาได้”“ใครๆ ก็ชมหลินกั
Chapter 21เช้าวันต่อมา คนที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า หันมามองร่างอรชรที่เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะหันกลับไปมองกระจกตามเดิม ราวกับว่าศรัญญาเป็นอากาศธาตุ ส่วนศรัญญานั้นก็เหมือนรู้ว่า เขาไม่อยากมองหน้าเธอ หญิงสาวเดินตัวลีบผ่านร่างหนาเพื่อไปเข้าห้องน้ำ “เดี๋ยวก่อน” เสียงใหญ่รั้งเท้าเล็ก “คะคุณใหญ่” “ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอหน่อย” “ค่ะ เรื่องอะไรคะ” เธอถามอย่างสงสัย พร้อมกับใจเต้นระทึก หน้าแดงขึ้นมาไม่รู้ตัว เมื่อมวลภาพวันรุ่งขึ้นของวันแต่งงานย้อนเข้ามาในหัว “ทำไมต้องหน้าแดงด้วย ฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอก” เขาดุใส่ “เรื่องที่ฉันจะพูดกับเธอมีสองเรื่อง เรื่องแรกคือเรื่องที่เรามีอะไรกัน เธอก็คงรู้ว่า เราสองคนไม่รู้ตัว ทุกอย่างเป็นแผนการของคุณปู่ ฉะนั้นเรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีก” เรื่องนี้ศรัญญารู้ว่า ช่วงเวลานั้นสติของเธอไม่มีเลย จึงจำเหตุการณ์ไม่ได้ว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเช้า ซึ่งเธอก็สงสัยมาตลอดว่า มันเกิดขึ้นได้อย่างไร วันนี้เธอได้คำตอบนั้นแล้ว “ส่วนเ