Chapter 28“ดวงเคารพรักคุณแม่ค่ะ ดวงไม่เคยเห็นใครดีกว่าคุณแม่ แต่เรื่องที่คุณแม่ทำ คุณแม่คิดบ้างไหมคะว่ามันจะได้ผล พี่เล็กแย่งคุณพ่อไปจากคุณแม่ คุณแม่เจ็บแค้นเพราะคุณแม่รักคุณพ่อ แต่ในกรณีของใหญ่กับแก้วไม่ใช่นะคะ คุณแม่คงลืมคิดไปว่าทั้งสองคนไม่ได้รักกัน แต่งงานเพราะถูกบังคับ แผนของคุณแม่จะสำเร็จได้ยังไงคะ แก้วจะเจ็บปวด เสียใจเหมือนกับที่คุณแม่วาดหวังไว้หรือคะ คุณแม่คิดใหม่ยังทันนะคะ”ดวงดารากล่าวเตือนอีกครั้ง โดยใช้เหตุผลที่ทำให้สกาวใจชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ด้วยความอยากเอาชนะ ความแค้น สกาวใจยังคงความตั้งใจเดิม“เธอไม่ต้องมาพูดให้ฉันเปลี่ยนใจ ฉันไม่มีวันเปลี่ยนใจเด็ดขาด ถึงมันจะไม่เจ็บตามที่ฉันต้องการ แต่ฉันก็สะใจที่ทำให้หลานสาวของนางเล็กมันกลายเป็นเมียหลวง ที่จะถูกเมียน้อยย่ำยีหัวใจรวมทั้งร่างกายด้วย ฉันจะทำให้นางเล็กมันกระอักที่เห็นหลานสาวของมันเสียน้ำตาจากผลพวงความชั่ว ความไร้ศีลธรรมของมัน”เสียงสกาวใจเกรี้ยวกราดตามอารมณ์ยามนึกถึงนภาพร ภรรยาน้อยมารหัวใจเสมือนหอกทิ่มแทงนางมากว่ายี่สิบปี คราวนี้ละจะเป็นตานางบ้า
Chapter 27“ก็กำลังจะแยกย้ายไปทำงานพอดีจ้ะป้านอม” แจ่มพูด“แล้วยืนดูอะไร” ประนอมมองไปตามสายตาของสองสาวใช้ นางยิ้มเย็นเมื่อเห็นภาพเดียวกับทั้งสอง “มายืนดูคนใช้ใหม่ทำงานนี่เอง”“ฉันสองคนไปทำงานก่อนนะป้า”แจ่มไม่อยากโต้เถียงกับแม่บ้านใหญ่ เพราะเถียงไปจะถูกหรือผิดก็อาจจะถูกตัดเงินเดือนได้ ทางเดียวคือชิ่งหนีดีกว่า“เดี๋ยวก่อน ฉันมีงานให้แกสองคนทำ”“อะไรป้า” วิไลถาม“แกสองช่วยกันทำความสะอาดห้องรับรองทางด้านปีกซ้ายสองห้องนะ คุณท่านจะมีแขกมาพัก” ประนอมสั่งงานใหม่“ใครจะมาพักป้า แล้วจะมาเมื่อไหร่” แจ่มถามข้อมูล“ใครจะมาพักมันไม่ใช่เรื่องของแก หน้าที่แกคือทำงานตามที่ฉันสั่ง” ประนอมเสียงเฉียบ “แขกคุณท่านจะมามะรืนนี้ตอนเช้า วันนี้แกต้องทำให้เสร็จ อ้อ...แล้วไปบอกให้หนอนกับสันติมาช่วยกันยกเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งออกจากสองห้องนั้นด้วย พรุ่งนี้เฟอร์นิเจอร์ชุดใหม่จะมาส่งแล้วเอาไปไว้แทนที่ชุดเดิม”“โห...ท่าทางจะเป็นแขกสำคัญมากๆ เลยนะป้า ถึงขั้นเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ด้วย”แจ่มชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วว่า แขกคนนี้คือใคร เพราะปกติที่นี่ก็มีแขกมาพักเนืองๆ แต่ไม่เคยเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องยกชุด
Chapter 26ไพลินมองศตวรรษทานก๋วยเตี๋ยวชามที่สองอย่างสุดทึ่ง เพราะเขาทานโดยไม่ดื่มน้ำเลยสักอึก ต่างจากชามแรกที่ทานสองคำน้ำตามตลอด เธอคงวางใจเรื่องที่กลัวว่าเขาจะทานอาหารมื้อดีได้หรือไม่ เนื่องจากตอนนี้เธอรู้คำตอบนั้นแล้ว กว่าที่ท้องศตวรรษจะอยู่ท้องก๋วยเตี๋ยวก็หมดไปสี่ชาม “เดี๋ยวเราไปกินอาหารญี่ปุ่นที่พารากอนต่อนะ” เขาพูดหลงจากฟาดก๋วยเตี๋ยวชามสุดท้ายซะเกลี้ยง “หา! คุณจิมยังไม่อิ่มเหรอคะ” ไพลินอุทานตกใจ เธอนึกว่าเขาอิ่มแล้วเสียอีก เพราะเธอแค่ชามก็ล้นท้องจะแย่ “ก็แค่รองท้องเท่านั้นเอง เอาเป็นว่าไปกินอาหารญี่ปุ่นต่อก็แล้วกัน ฉันอยากกิน” “สงสัยคุณจิมจะออกกำลังกายหนักเกินไปแน่ๆ เผาผลาญซะกินล้างผลาญเลย” เธอแซว “ฉันก็ออกของฉันปกตินั่นแหละ แต่วันนี้มันหิวกว่าทุกวัน อีกอย่างกินก๋วยเตี๋ยวแค่สี่ชาม เดินไปขึ้นรถ ขับรถไปถึงพารากอน มันก็ย่อยแล้ว” เขาสาธยาย “เอาเป็นว่าเราไปกินต่อที่พารากอนก็แล้วกัน หรือว่าเธอมีนัดถึงได้ไม่อยากไป” “ไม่ได้มีนัดที่ไหนหรอกค่ะ แค่สงสัยเท่านั้นเองว่า คุณจิมยังไม่อิ่มอีกเหรอ กินไปตั้งหล
Chapter 25 “หลินไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย ก็แค่สงสัยว่าทำไมวันนี้มาถึงที่นี่ น่าจะไปสาขาห้วยขวางมากกว่านะคะ เพราะอยู่ใกล้บ้าน”“ฉันนัดเพื่อนไว้ที่นี่เมื่อตอนเที่ยง ตอบแบบนี้เธอจะหายสงสัยไหม” เขาต้องหาคำตอบที่ทำให้เธอหมดความสงสัย ไม่เช่นนั้นจะยาว “ว่าแต่เธอเถอะ นัดดูตัวเทรนเนอร์หรือมาส่องหนุ่มหาคู่”“มองดูผู้ชายหุ่นดีๆ มันผิดตรงไหนคะ คนเราก็ต้องมองแต่ของสวยงามไม่ใช่เหรอคะ อย่างคุณจิมก็ต้องมองผู้หญิงสวย หุ่นดี แต่ตัวเลิศ คุณจิมคงไม่มองผู้หญิงขี้เหร่ หลินพูดถูกไหมคะ” ไพลินมีหรือจะยอมให้อีกฝ่ายมาต่อว่าตนง่ายๆ เธอจึงเถียงกลับแบบหอมปากหอมคอ“มันก็ไม่ใช่ตามที่เธอพูดเสมอไปนะ จริงอยู่ที่ฉันมองแต่ผู้หญิงสวย แต่เธอรู้ไหมว่า ผู้หญิงขี้เหร่บางคนก็มีเสน่ห์มากกว่าคนสวยระดับนางเอก นางงามเสียอีก”ศตวรรษมองหน้าไพลินยามเอ่ยประโยคนี้ เขารู้สึกพอใจกับการแต่งตัวและการแต่งหน้าของไพลินวันนี้มาก เธอไม่ได้แต่งหน้าแบบครบเครื่องเหมือนเมื่อวาน เธอทาเพียงลิปสติกสีชมพูอ่อนเคลือบด้วยลิปกรอสแวววาว เกล้าผมยาวสลวยไว้กลางหัว ชุดที่สวมใส่ดูคล่องตัว เขาชอบเธอแต่งตัวแบบนี้มากกว่า มองเห็นความเป็นตัวเองของไพลินชัดเจ
Chapter 24 “แน่นะครับคุณแม่” ศตวรรษถามอย่างเป็นห่วง“แน่สิลูก เมื่อคืนแม่คงลืมกินยาก่อนนอน วันนี้ก็เลยหลงๆ ลืมๆ จิมไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ แม่สบายดี แม่จะอยู่เลี้ยงหลานของจิม เลี้ยงถึงเหลนด้วยเอา” วิมาลาตั้งความหวังไว้ นางจึงดูแลสุขภาพอย่างดี ทานอาหารที่มีประโยชน์และทานยาบำรุงตามนายแพทย์สั่ง “จิมรีบหาเมียเร็วๆ นะ แม่อยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว จิมอย่าให้แม่รอนานจนแม่รอไม่ไหวนะลูก”ศตวรรษหน้าเศร้าลงเล็กน้อย เขาไม่คิดอยากจะมีครอบครัว ไม่อยากมีภาระผูกพันและไม่พร้อมที่จะหยุดอยู่กับผู้หญิงเพียงคนเดียว เขาปรารถนาจะใช้ชีวิตโสดให้นานกว่านี้ แต่พอได้ยินคำพูดของมารดา ทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันใด มองตัวเองว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขของตนเอง มองข้ามความสุขของผู้มีพระคุณ“ผมจะพยายามหาแม่ของลูกนะครับ คุณแม่จะได้มีหลานเร็วๆ” เขาแบ่งรับแบ่งสู้“อย่าให้แม่รอนานนะ ระวังเถอะแม่จะหาเมียให้จิมเอง” ซึ่งตอนนี้นางก็ทำอยู่ แต่ศตวรรษยังไม่รู้ตัว“คุณแม่อย่ามาคลุมถุงชนผมนะครับ ผมไม่อยากอกจะระเบิดเหมือนใหญ่” ศตวรรษอ้างอิงเพื่อนสนิทที่ถูกบังคับให้แต่งงานเมื่อตอนต้นเดือน“แม่ไม่ใช่คนหัวโบราณนะถึงจะทำแบบนั้น เอาเป
Chapter 23 ใบหน้าวิมาลาวันนี้ดูจะสดใสกว่าทุกวัน ตลอดทางที่เดินมายังห้องรับรอง นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับว่ามีเรื่องถูกอกถูกใจ แถมยังพูดชมไพลินไม่หยุดปาก“วันนี้คุณแม่ดูแปลกๆ นะครับ” ศตวรรษเอ่ยขึ้น หลังจากเข้ามาอยู่กันตามลำพังในห้อง“แปลกยังไง”“คุณแม่ยิ้มไม่หุบเลย อย่างกับเจอของถูกใจ แล้วยังจะชมหลินตลอดเวลาอีกด้วย หลินทำงานถูกใจคุณแม่ขนาดนี้เลยเหรอครับ”“ก็แม่เจอของถูกใจนี่นา แม่ก็ต้องยิ้มสิ ส่วนคำถามที่สอง หลินทำงานดีมาก ทำอะไรได้ดังใจแม่หมดทุกอย่าง เข้ากับคนง่าย ไม่เพียงแค่พูดเก่งนะ ยังพูดจาฉะฉาน แม่ปลื้มมาก” วิมาลาตอบจากใจ รอยยิ้มไม่จางหายไปจากใบหน้าเมื่อนึกถึงไพลิน“คุณแม่ปลื้มหลินมากขนาดนี้ คงไม่คืนหลินให้ผมแน่ๆ”“คืนสิจ้ะ ทำไมจะไม่คืน แม่ขอแค่ทำงานที่แม่ตั้งใจเสร็จเมื่อไหร่ แม่คืนให้ทันที”“ว่าแต่ทำไมวันนี้คุณแม่มาที่นี่ล่ะครับ”ศตวรรษแปลกใจที่มารดานัดพบตนที่นี่ เป็นเพราะตั้งแต่เปิดกิจการมาและขยายสาขาหลายแห่ง วิมาลาจะมาเพียงแค่วันเปิดตัว เป็นเช่นนี้แล้วเขาจะไม่แปลกใจได้อย่างไร“ก็แม่มีงานที่นี่ไงล่ะ” วิมาลาตอบ “เรื่องมันเป็นอย่างนี้ คือว่าเดือนหน้าจะมีการประกวดเทรนเนอร์หนุ่มสาว