Chapter 5 ความตื่นเต้น

หลายวันผ่านไป หลังจากที่นายแพทย์หนุ่มหนุ่มพยายามเลื่อนนัดนุชวรามาหลายครั้ง ในวันนี้เธอจึงจำเป็นที่จะต้องบุกไปหาเขาที่โรงพยาบาล จนทำให้หมอหนุ่มจำใจต้องออกมารับประทานมื้อเย็นกับหญิงสาวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าเขานั้นจะรู้สึกอึดอัดกับการที่ต้องออกไปรับประทานมื้อเย็น ภายใต้แสงเทียน หล่อนคงอยากสร้างความประทับใจให้กับเดตแรกระหว่างเธอกับหมอวายุ                                                           

"พี่หมอค่ะ ทำไมต้องทำหน้าเหมือนกับว่า กำลังลำบากใจที่ออกมาทานข้าวกับนุช" นุชวราพูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เมื่อหล่อนพยายามเข้าใกล้ แต่หมอวายุกลับมีท่าทีถอยห่างออกไป ทั้งที่เขาก็ไม่มีใครทำไมไม่รับปากตกลงหมั้นกับเธอสักที                                                                       

"พอดีว่าช่วงนี้ผมมีเรื่องเครียดนิดหน่อย การเป็นหมอต้องอยู่ภายใต้แรงกดดัน ซึ่งคนไข้ได้ฝากชีวิตไว้กับแพทย์ที่รักษา ผมจึงอยากทุ่มเทชีวิตนี้ให้กับวงการแพทย์ ถ้านุชเจอใครที่ถูกใจ ก็รีบคว้าเอาไว้อย่าฝากความหวังไว้ที่ผมเลยนะครับ" 

ใบหน้าอันหล่อเหลาของหมอหนุ่ม ดูเรียบเฉยไร้วี่แววของการมีใจ บางครั้งนุชวราก็อยากเอ่ยถามเขาออกไปตามตรง หมอวายุแอบมีใครอยู่ในใจแล้วหรือยัง  ทำไมเขาถึงทำเหมือนกับว่ารำคาญเธอทุกครั้งในเวลาที่เจอหน้ากัน                                       

"แล้วถ้านุช อยากให้พี่หมอ ช่วยรักษาหัวใจ ที่มันแอบรักใครบางคน แต่เขากลับทำเหมือนกับว่าไม่มีเยื่อใย จนตอนนี้นุชบอบช้ำไปทั้งใจ พี่หมอพอจะเป็นแพทย์เจ้าของไข้ รับนุชไว้รักษาอีกคนได้ไหมคะ"       

"ผมว่าเรื่องหัวใจควรปรึกษาแพทย์เฉพาะทาง ผมคงรักษาให้คุณไม่ได้หรอกนะนุชวรา" คำตอบที่ได้จากหมอวายุ ทำให้หญิงสาวรู้ทันทีว่า เธอควรเดินหน้าเข้าหาผู้ใหญ่งานหมั้นต้องเกิดขึ้นในเร็ววัน หล่อนจะไม่ยอมแพ้ ให้กับหัวใจศิลาของหมอวายุอย่างแน่นอน

--เช้าของวันใหม่--                                                                                      

ฝนสุดามาตามนัด เพื่อตรวจความพร้อมของร่างกาย ก่อนจะทำการฉีดฮอร์โมน เพื่อกระตุ้นให้ไข่ตกเป็นจำนวนหลายใบ ก่อนจะนัดเก็บไข่ที่สมบูรณ์ออกมาเตรียมพร้อมสำหรับการปฏิสนธิ                                 

ซึ่งหญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นมาก กับการที่เธอนั้นจะต้องตั้งครรภ์อีกในไม่ช้า เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะต้องมารับผิดชอบชีวิตที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ของผู้ชายคนไหนก็รู้ แม้ว่าในตัวของเด็กก็มีเลือดของเธอผสมอยู่ด้วย แต่นั่นมันก็คงกลายเป็นเรื่องแปลก ที่เธอไม่สามารถที่จะให้คำตอบใครได้ ถึงจุดต้นกำเนิดของทารกน้อย

"คุณฝนสุดาต้องเตรียมตัวให้พร้อมนะคะ อีกห้าวันเจอกัน หมอคิดว่าแค่ครั้งเดียว ก็ประสบความสำเร็จ ลูกของคุณจะต้องแข็งแรงและน่ารักมากๆ ที่มีคุณพ่อคุณแม่สมบูรณ์แบบและเพอร์เฟกต์ด้วยกันทั้งคู่"หมอพราวกนกพูดออกมาอย่างเผลอลืมตัว ที่เธอมักจะให้กำลังใจคนไข้เสมอ ด้วยคำพูดที่ฟังดูแล้ว ผ่อนคลายและสบายใจในระดับหนึ่ง       

"ขอบคุณนะคะคุณหมอ ถ้าดิฉันจะขอรายละเอียดเกี่ยวกับผู้ชายที่บริจาคเสปิร์มให้จะได้ไหมคะ" ฝนสุดาตัดสินใจถามคุณหมอออกไป เพราะเห็นว่าวันนี้ แพทย์ที่จะทำการดูแลเคสของเธอนั้นเป็นผู้หญิง มิหนำซ้ำแพทย์หญิงคนนี้ยังพูดเหมือนกับว่าเธอรู้ว่าเสปิร์มนั้นเป็นของใคร  

"ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ มันเป็นกฎของทางโรงพยาบาล หมอไม่สามารถให้ข้อมูลนี้ได้" หมอสาวรีบพูดขึ้น เมื่อเธอนั้นนึกได้กับประโยคที่พูดออกไปเมื่อสักครู่ เหมือนกับเธอรู้ว่าบิดาของเด็กน้อย ที่จะทำการปฏิสนธิในอีกไม่กี่วันข้างหน้านั้นเป็นใคร                                                                    

"ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ดิฉันเสียมารยาทถามออกไป ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันคือความลับที่ไม่สามารถเปิดเผยได้" ฝนสุดากล่าวขอโทษคุณหมอออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ใบหน้าแววตากิริยาของเธอนั้นดูเรียบร้อยอ่อนหวาน ความสวยระดับนางงาม ซึ่งทำให้หมอพราวกนกพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไม หมอวายุถึงได้คิดที่จะทำในสิ่งที่ผิด เพื่อจะได้มีลูกกับฝนสุดา                                                                                                     

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณอย่าลืมนะคะ ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าทำงานหักโหมจนเกินไป"                      

"ขอบคุณนะคะคุณหมอ ถ้าเรียบร้อยแล้ว ดิฉันขอตัวนะคะ" ฝนสุดาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้คุณหมอ ก่อนจะเดินออกมา เพื่อโทรหามิราที่มาส่ง แล้วปล่อยเธอให้รอหมอตรวจ เนื่องจากหญิงสาวมีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการ                                                                                                                      

"ฮัลโหลมิรา ตอนนี้ฝนตรวจเสร็จแล้วนะ" เสียงหวานของฝนสุดาดังไปตามสาย เมื่อเธอนั้นเดินออกมาจากโรงพยาบาล เพื่อมายืนรอให้เพื่อนมารับ โดยมีใครบางคนแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา เมื่อเขากำลังรู้สึกห่วงใยหญิงสาวที่ก้มหน้าคุยโทรศัพท์ อย่างใจลอย เหมือนกับเธอมีเรื่องอะไรบางอย่างที่ต้องเก็บไปคิดตลอดเวลา       

"ฝนกลับแท็กซี่ได้ไหม พอดีมิรามีเรื่องนิดหน่อย"                                

"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่ามิรา" ฝนสุดาเอ่ยถามเพื่อนออกมาด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย                                         

"ตอนนี้เราอยู่กับเบส"                                                                  

"อะไรนะมิรา ผู้ชายนิสัยแย่แบบนั้น เธอยังคิดที่จะกลับไปคบอีกเหรอ เธอไม่เข็ดหรือไงมิรา" ฝนสุดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เมื่อเพื่อนรักคิดจะกลับไปคุยกับแฟนเก่าอย่างกัปตันเบส                           

"ฝนใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวเราจะกลับไปอธิบายให้เธอฟัง เรื่องมันซับซ้อน ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับ"              

"อืม ไม่เป็นไรหรอก ฝนกลับเองได้ ดูแลตัวเองนะแล้วเจอกัน"         

"อืม บ๊าย บาย" ฝนสุดาวางสายจากเพื่อน พร้อมกับการใช้ความคิดด้วยความเหม่อลอย เพราะไม่คิดว่ามิราจะกลับไปคุยกับผู้ชายคนนั้นอีก เพราะกัปตันเบสคือคาสโนวาตัวพ่อ รูปหล่อโพรไฟล์ดี จึงเป็นที่ต้องตาตรึงใจของเหล่าบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่                                                                            

ปื๊น! ปื๊น! ปื๊น!                                                                                

หมับ!!                                                                                            

"ว้าย!...." ฝนสุดาร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างอรชรของเธอ จะตกไปอยู่ในวงแขนอันแข็งแกร่งของหมอหนุ่ม ซึ่งในเวลานี้ เธอได้วูบหมดสติลงไปด้วยความตกใจ ที่เกือบโดนรถที่ขับมาด้วยความเร็วสูงเฉี่ยวชน                                                                                                                                

"คุณ คุณฝนสุดา ตกใจกลัวจนเป็นลมเลยเหรอเนี่ย" หมอวายุตัดสินใจอุ้มฝนสุดาไปที่รถของเขา ก่อนจะขับออกไปจากโรงพยาบาล ซึ่งจุดหมายปลายทางคือบ้านสวนที่อยู่ชานเมือง เนื่องจากหมอหนุ่มไม่ชอบอยู่คอนโด เวลาที่เครียดจากงานหรืออยากใช้เวลาส่วนตัว เขาก็มักจะมาที่นี่ ซึ่งได้ซื้อเอาไว้นานแล้ว โดยที่คนทางบ้านไม่มีใครรู้ ที่สำคัญแขกคนแรกของบ้านสวน คือฝนสุดาผู้หญิงที่เขาหมายตาอยากได้เธอมาเป็นแฟน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอบนเที่ยวบินที่เขาเดินทางไปยุโรปครานั้น