Chapter 6 หัวใจเต้นแรง

ภายในห้องนอนที่ตกแต่งเอาไว้ในสไตล์นอร์ดิก แลดูโล่ง โปร่งอากาศถ่ายเทได้สะดวก แต่ดูอบอุ่นเรียบหรูดูแพง ซึ่งมีโทนขาว เทาเป็นหลัก ทั้งผ้าปูและเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ตกแต่งภายใน ผนังของห้องใช้สีพาสเทลอ่อนๆ บ่งบอกให้รู้ถึงรสนิยมของคนอาศัยที่มีใบหน้าเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา ที่สำคัญหมอวายุเป็นคนที่ชอบความเงียบสงบ แต่คนรอบข้างมักจะนำพาความวุ่นวาย เข้ามาภายในชีวิตของเขาไม่หยุดหย่อน โดยเฉพาะเรื่องการหมั้นระหว่างเขากับนุชวรา                                                      

คนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ ค่อยๆ พลิกกายบิดตัวหาวออกมา เมื่อเธอรู้สึกสบายตัวที่นอนอยู่บนเตียงนุ่ม บวกกับที่นอนไม่หลับมาทั้งคืน เนื่องจากตื่นเต้นกับการมาตามนัด เพื่อรับฟังรายละเอียดในขั้นตอนของการทำร่างกายให้พร้อม สำหรับการตั้งครรภ์ นั่นจึงทำให้หญิงสาวหลับยาวไปหลายชั่วโมง      

"อืม..." ฝนสุดาครางออกมาจากในลำคอ พร้อมกับบิดขี้เกียจอย่างอ้อยอิ่ง เมื่อเธอไม่อยากลุกออกจากเตียงนุ่มนี่เลยสักนิด จากนั้นหญิงสาวจึงค่อยๆ พลิกกายกลับมานอนหงาย เธอปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะพบว่าเพดานของห้องนอน แปลกไปจากที่คุ้นเคย แน่นอนเพราะนี่มันไม่ใช่ห้องของเธอ                                         

หญิงสาวพยายามตั้งสติ นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งเธอได้วูบไปหลังจากที่ตกใจเสียงแตร แต่มีอ้อมแขนของใครบางคนมารับร่างอรชรของเธอไว้ทัน ฝนสุดสุดาค่อยๆ กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะพบกับแผ่นหลังของชายร่างใหญ่ ที่กำลังนั่งทำงานไม่ได้สนใจว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงจะตื่นหรือยัง ฝนสุดาพอจะเดาได้ว่าเขาคือใคร แต่ที่เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาไม่พาเธอไปนอนพักที่เตียงคนไข้ในโรงพยาบาล                      

"ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม" เสียงทุ้มดังขึ้น ในขณะที่หมอหนุ่มยังคงตั้งอกตั้งใจ ใช้นิ้วจิ้มไปที่แป้นโน้ตบุ๊กมือระวิง                                                            

"มีตาหลังหรือไง" ฝนสุดาพูดพึมเพาออกมาเบาๆ ทั้งที่เธอควรเอะอะโวยวาย ที่ถูกผู้ชายพาเข้าห้อง แถมยังอยู่กับเขาสองต่อสองแบบนี้ มันผิดวิสัยของหญิงสาว ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ทำไม ถึงไว้ใจหมอหนุ่มที่เจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง                                                                                                                                   

“เปล่า ความรู้สึกของผม มันสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในห้องนี้” หมอหนุ่มพูดออกมา โดยที่เขานั้นยังคงตั้งอกตั้งใจ ใช้นิ้วจิ้มลงไปที่แป้นพิมพ์                                                            

“คุณไม่คิดจะหันหน้ามาคุยกับฉันหน่อยเหรอคะ”                               

เมื่อพูดจบประโยค ฝนสุดาถึงกับมือขึ้นปากเอาไว้ เธอไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอพูดถ้อยคำแบบนั้นออกไป ซึ่งมันเป็นเหมือนกับการเชื้อเชิญ ให้เขาเข้ามาหาเธอบนเตียง             หมอหนุ่มละสายตาออกจากจอโน้ตบุ๊ก พร้อมกับใช้ปิดเครื่องพับหน้าจอลงไป เมื่อเขาทำงานเสร็จพอดี ซึ่งงานที่ว่านั้นคือขั้นตอนและรายละเอียดในการทำกิ๊ฟต์ของฝนสุดา ก่อนจะลุกเดินมาหาหญิงสาวที่เตียงนอน                                                                                                                 

“นี่คุณ! หยุด ถอยไปเลยนะ ห้ามเข้าใกล้ฉันเกินสองเมตร” หญิงสาวรีบพูดดักขึ้น เมื่อหมอวายุกำลังจะนั่งลงที่เตียง ซึ่งฝนสุดาไม่สามารถคาดเดาใจเขาได้ เพราะหมอหนุ่มมีใบหน้าที่เรียบเฉย จนเธอไม่รู้ว่าเขาเคยยิ้มให้ใครหรือเปล่า ไม่ว่าเธอจะเจอกับเขากี่ครั้ง ก็เห็นแต่ใบหน้าเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา                              

หมอวายุไม่ได้ใส่ใจคำพูดของฝนสุดาเลยสักนิด เขากลับหย่อนก้นนั่งลงที่เตียง ใกล้ๆ เธอ พร้อมกับใช้สายตาคม จับจ้องมาที่ใบหน้างามของหญิงสาว ซึ่งเธอนั่งนิ่งแทบลืมหายใจ เมื่อได้เห็นใบหน้าหมอหนุ่มในระยะเผาขน ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลาเกลี้ยงเกลา แก้มออกสีชมพูระเรื่องบอบบางยังกับตูดเด็ก คงไม่เคยออกแดดจ้า       

 เมื่อได้สติ ฝนสุดารีบดึงผ้าห่มมาคลุมเรียวขาของเธอเอาไว้เพราะหญิงสาวสวมใส่ชุดเดรสสีหวานมุ้งมิ้งลายดอกสั้นเลยเข่า                    

“ทำไมไม่รู้จักระวัง ถ้าคุณตั้งครรภ์แล้วเจอเหตุการณ์เหมือนอย่างวันนี้ อาจจะส่งผลต่อลูกน้อยในครรภ์ ซึ่งมีโอกาสเสี่ยงที่จะแท้งสูงมาก คุณคงไม่อยากทำกิฟต์บ่อยๆ หรอกนะ รู้หรือเปล่าว่าค่าใช้จ่ายมันแพงมาก ถ้าเทียบกับวิธีธรรมชาติที่ไม่ต้องจ่ายเงินสักบาท”                               

น้ำเสียงทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยนัยลึกซึ้ง ขณะที่สายตาคมยิ่งลึกล้ำจนหยั่งไม่ถึง แต่ถ้อยคำที่เขาเอื้อนเอ่ยออกมานั้น กำลังทำให้ฝนสุดามีใบ้หน้าที่ร้อนผ่าว เมื่อเธอเข้าใจในความหมายของประโยคสุดท้ายที่เขาพูดถึง วิธีธรรมชาติคงไม่พ้นเรื่องอย่างว่า ซึ่งเธอนั้นไม่เคยคิดที่จะเอาตัวเข้าไปพันผูกกับผู้ชายคนไหนมาก่อน 

“ฉันจะกลับบ้าน ขอตัวนะคะ” ฝนสุดาพูดพร้อมกับดันตัวลงจากเตียง                                                                        

หมับ!! แต่ก็ช้ากว่าหมอวายุ เขาได้คว้าลงไปที่ข้อมือเรียวของเธอเอาไว้แน่น จนร่างอรชรของเธอถลาไปนั่งลงที่ตักของเขาพอดิบพอดี                       

“ว้าย!...” เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ แทนที่หญิงสาวจะขัดขืน เธอกลับตกอยู่ในภวังค์ ฝนสุดารู้สึกใจเต้นแรงตึกตัก จนหมอวายุสัมผัสได้ ซึ่งในเวลานี้หัวใจของเขาก็ไม่ต่างจากหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตัก ถ้าวัดระดับการเต้นของหัวใจ มันคงเหมือนกับแผ่นดินไหวปาเข้าไปหลายริกเตอร์                                                                  

ในวันนี้เธอเพิ่งรู้ว่าอ้อมกอด กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากกลิ่นกายของผู้ชาย ที่โชยมาแตะปลายจมูกช่างหอมรัญจวนจนชวนให้หลงใหล ทำให้จังหวะของระบบการหายใจสามารถติดขัดได้ เมื่อเธอนั้นอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ให้นานที่สุด ทั้งที่ควรจะรีบลุกออกจากตักของหมอหนุ่ม ตั้งแต่วินาทีแรกที่ถลาลงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ทว่าในเวลานี้เธอกลับจงใจที่จะถ่วงเวลาเอาไว้ เมื่อความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ ทำให้เธออยากเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก