ตอนที่ 20 ใกล้กันอีกนิด

ตอนที่

20

ใกล้กันอีกนิด

ไม่นานนักรถบัสก็เริ่มชะลอความเร็วลง ก่อนจะเลี้ยวเข้าสู่ลานจอดรถของศูนย์การเรียนรู้ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ซึ่งเป็นสถานที่แรกที่พวกเขาจะมาทัศนศึกษา อาคารไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ดูร่มรื่น ด้านหน้ามีป้ายต้อนรับที่ทำจากวัสดุรีไซเคิลอย่างสวยงาม

อาจารย์สุภาวิณีประกาศให้นักศึกษาลงจากรถและมารวมตัวกันหน้าอาคาร

“ถึงแล้ว!!!” กัสกระซิบณัฐพลใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเช่นเดียวกันกับนักศึกษาคนอื่น ๆ ที่ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

ปรายฟ้าลงมาจากรถพร้อมกับภาคภูมิ กลิ่นอายของธรรมชาติ ทั้งกลิ่นดิน กลิ่นต้นไม้และความชื้นจากอากาศที่ร่มเย็นทำให้เธอรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก

“อากาศดีจังเลยเนอะ” ปรายฟ้าพูดขึ้นขณะสูดหายใจเข้าลึก ๆ

“จริง” ภาคภูมิตอบพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ

อาจารย์สุภาวิณีเริ่มอธิบายถึงวัตถุประสงค์ของการมาที่นี่และกิจกรรมที่นักศึกษาจะต้องทำรวมถึงการแบ่งกลุ่มสำหรับการเดินสำรวจและเก็บข้อมูล

“เอาล่ะค่ะนักศึกษา ทุกคนจะต้องทำงานเป็นกลุ่มนะครับ ตามกลุ่มโปรเจกต์ที่เราแบ่งไว้แล้ว แต่ละกลุ่มต้องเก็บข้อมูลเกี่ยวกับพืชพรรณ สัตว์เล็ก ๆ และระบบนิเวศน์ในบริเวณนี้ เพื่อนำไปใช้ในโปรเจกต์ของเรา”

หลังจากที่อาจารย์สุภาวิณีให้คำแนะนำและแบ่งกลุ่มเรียบร้อย นักศึกษาแต่ละกลุ่มก็เริ่มแยกย้ายกันไปสำรวจตามเส้นทางธรรมชาติที่กำหนด กลุ่มของปรายฟ้า ซึ่งมีมีนาและกัส รวมถึงภาคภูมิ ชัยวัฒน์และณัฐพล ที่ถูกจัดมาอยู่กลุ่มเดียวกันก็เริ่มออกเดินไปพร้อมกัน

“ฉันว่าเราน่าจะเริ่มจากโซนพืชสมุนไพรก่อนนะ” มีนาเสนอ

“ดีเลย จะได้จดบันทึกให้ละเอียด” กัสเสริมอย่างกระตือรือร้นพลางเหลือบมองณัฐพลที่เดินอยู่ข้าง ๆ

ปรายฟ้าเดินอยู่ถัดจากภาคภูมิ เธอแอบมองเขาสลับกับทิวทัศน์รอบตัว กลิ่นอายธรรมชาติยามเช้าช่วยให้เธอรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย

ภาคภูมิเดินนำหน้าอย่างมั่นใจ บางครั้งเขาก็หยุดพูดให้เพื่อนฟังเพราะตั้งแต่เขาทำโปรเจกต์นี้เขาก็ให้ความสนใจธรรมชาติมากขึ้น

ขณะที่กำลังเดินสำรวจไปเรื่อย ๆ ตามทางที่ค่อนข้างแคบและลื่นเล็กน้อย ปรายฟ้าเผลอสะดุดรากไม้ที่โผล่ขึ้นมาทำให้เธอกำลังจะเสียหลักล้ม

“ว้าย!!!” ปรายฟ้าอุทานด้วยความตกใจ

ในเสี้ยววินาทีนั้นเองภาคภูมิที่เดินอยู่ข้าง ๆ ก็คว้าแขนของปรายฟ้าไว้ได้ทัน เขาดึงเธอเข้ามาหาตัวอย่างรวดเร็วทำให้ร่างของปรายฟ้า กระแทกเข้ากับแผงอกของเขาอย่างจัง

ปรายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองภาคภูมิใบหน้าของเธออยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงไม่กี่เซนติเมตร ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่เธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกใจและห่วงใยผมของเธอที่หลุดรุ่ยไปเล็กน้อยคลอเคลียอยู่ข้างแก้มของเขา

“คุณไม่เป็นไรนะ” ภาคภูมิถามเสียงพร่าดวงตาของเขายังคงจ้องมองเธอไม่กะพริบ

ปรายฟ้ารู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝันทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม เธอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวของเขา ซึ่งเป็นกลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

“ฉันไม่เป็นไร” ปรายฟ้าตอบตะกุกตะกัก เธอยังคงอยู่ในอ้อมแขนของภาคภูมิจนกระทั่งมีนาและกัสเดินมาถึง

“ปราย!!! แกไม่เป็นไรนะ” มีนาและกัสถามด้วยความเป็นห่วง

ภาคภูมิค่อย ๆ คลายมือออกปล่อยให้ปรายฟ้ายืนด้วยตัวเองแต่เขาก็ยังยืนอยู่ใกล้ ๆ คอยสังเกตอาการของเธอไม่ห่าง

“ไม่เป็นไร ๆ ฉันแค่สะดุดนิดหน่อยเอง” ปรายฟ้าพูดพลางมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาของภาคภูมิแต่ความรู้สึกวาบหวามในใจยังคงชัดเจนไม่จางหาย

ด้านหลังกัสกับณัฐพลก็มีโมเมนต์น่ารัก ๆ ของตัวเองเช่นกัน

“พลดูสิผีเสื้อตัวนั้นสวยจังเลย” กัสชี้ไปที่ผีเสื้อตัวเล็ก ๆ ที่เกาะอยู่บนดอกไม้ณัฐพลยิ้มและถ่ายรูปผีเสื้อตัวนั้นให้กัสทันที

“สวยเหมือนเธอเลย” เขาพูดเบา ๆ จนกัสหน้าแดงก่ำ

ส่วนมีนาและชัยวัฒน์แม้จะยังคงเป็นคู่กัด

“ชัยนายเดินไปชนกิ่งไม้ได้ไงเกือบเข้าตาฉันแล้วนะ” มีนาโวยวาย

“โธ่!!! ก็ใครใช้ให้เธอเดินตามหลังฉันติด ๆ เล่า” ชัยวัฒน์เถียงกลับ แต่ก็แอบเหล่มองมีนาด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย

พวกเขายังคงเดินสำรวจต่อไปตามเส้นทาง เจ้าหน้าที่ของศูนย์ฯ เริ่มอธิบายเกี่ยวกับความสำคัญของป่าชายเลนและพืชที่พบในบริเวณนั้น ภาคภูมิ

ซึ่งมีความรู้ด้านนี้เป็นอย่างดีก็ช่วยเสริมข้อมูลและตอบคำถามของเพื่อน ๆ ได้อย่างคล่องแคล่ว ปรายฟ้ามองเขาด้วยความทึ่ง

“นายเก่งจังเลยนะภาคภูมิรู้ไปหมดทุกเรื่องเลย” ปรายฟ้าเอ่ยชมด้วยความจริงใจ

“ก็แค่พอรู้เพราะศึกษามากช่วงนี้” ภาคภูมิตอบด้วยท่าทีถ่อมตัว แต่รอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนมุมปากของเขา

ระหว่างที่ทุกคนกำลังก้มลงดูต้นโกงกางตัวเล็ก ๆ ภาคภูมิก็ขยับมายืนใกล้ปรายฟ้ามากขึ้นเล็กน้อย เขาชี้ไปที่รากของต้นไม้

“รากพวกนี้ช่วยป้องกันการกัดเซาะของน้ำทะเลได้ดีมากเลยนะครับ” เขากระซิบเบา ๆ

ปรายฟ้าพยักหน้าเข้าใจ “อืมสุดยอดไปเลยนะธรรมชาติ”

กัสที่เห็นปรายฟ้ากับภาคภูมิยืนอยู่ใกล้กันก็แอบกระซิบกับ ณัฐพล

“ดูสิพลเขาสองคนดูเข้ากันดีเนอะ” ณัฐพลมองตามสายตาของกัสแล้วยิ้ม “นั่นสิ”

มีนาซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็แอบยิ้มพลางคิดในใจ 'สงสัยงานนี้จะมีคู่รักธรรมชาติเพิ่มขึ้นอีกคู่แล้ว'

หลังจากเดินสำรวจกันจนเหนื่อยล้า กลุ่มนักศึกษาก็ได้เวลาพักรับประทานอาหารกลางวันที่ทางศูนย์จัดเตรียมไว้ให้ เป็นข้าวกล่องง่าย ๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความสุขทุกคนนั่งรวมกลุ่มกันใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่น

ปรายฟ้านั่งอยู่ข้างภาคภูมิเธอแกะข้าวกล่องของตัวเองออก ภาคภูมิยื่นน้ำเปล่าให้เธออีกขวด

“ขอบใจนะ” ปรายฟ้ายิ้มให้ภาคภูมิ

“ไม่เป็นไร” ภาคภูมิตอบสั้น ๆ แต่ก็แอบอมยิ้ม เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

ขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวและพูดคุยกันอย่างออกรส บางครั้งปรายฟ้าก็เผลอสบตากับภาคภูมิโดยบังเอิญแววตาของเขายังคงนิ่งสง แต่ก็มีความอ่อนโยนซ่อนอยู่ทำให้ปรายฟ้าใจเต้นแรงทุกครั้ง

“นี่ปรายฟ้า พลช่วยแกะไข่พะโล้ให้กัสด้วยนะดูสิหวานกันจริงๆ เลย” มีนาแซวขึ้นมาทำให้กัสกับณัฐพลหน้าแดงก่ำไปตาม ๆ กัน

“โอ๊ย มีนาแกนี่นะ” กัสโวยวาย

ชัยวัฒน์หัวเราะแล้วก็แซวณัฐพล “พลก็นายมันติดแฟนอ่ะ”

“หือแล้วนายล่ะ ไม่ช่วยมีนาแกะอะไรบ้างเหรอ” ณัฐพลหันไปแซวชัยวัฒน์คืน

“ทำไมต้องช่วย คนนั้นเขาเก่งเกิ๊น ฮ่า ๆ” ชัยวัฒน์พูดแล้วก็หัวเราะแต่มีนาไม่ได้ตลกไปด้วย

ทุกคนหัวเราะครืนบรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ปรายฟ้ามองไปที่ภาคภูมิที่ตอนนี้ก็กำลังยิ้มบาง ๆ ให้กับบทสนทนาของเพื่อน ๆ รอยยิ้มนั้นทำให้ปรายฟ้ารู้สึกว่ากำแพงน้ำแข็งที่เคยมีระหว่างพวกเขากำลังละลายไปทีละน้อย

หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อยอาจารย์ก็เรียกให้นักศึกษาเตรียมตัวขึ้นรถเพื่อเดินทางไปสถานที่จะพักคืนนี้ 

แต่ก่อนจะลุกขึ้นภาคภูมิก็หันมาถามปรายฟ้าด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“คุณยังไหวแน่นะถ้าไม่ไหวก็บอกนะ”

ปรายฟ้ายิ้มให้ภาคภูมิอย่างอบอุ่น “ไหวสิ! ขอบใจนะ” เธอบอก แม้จะรู้สึกเหนื่อยบ้างแต่การมีเขาอยู่ใกล้ ๆ ก็ทำให้เธอรู้สึกมีพลังขึ้นมาอย่างประหลาด