วิศวะคลั่งรัก

ตอนที่ 1 ชนแล้ว (ไม่) จบ

"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใช้สีสันฉูดฉาดขนาดนี้! นี่คืองานแฟร์นวัตกรรมนะครับ ไม่ใช่เทศกาลงานวัด!"

ในห้องประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัยดังหึ่ง ภาคภูมิกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ดวงตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นจ้องตรงไปยังปรายฟ้าอย่างไม่พอใจสุดขีด เขากำลังชี้ไปที่ภาพจำลองบูธที่เต็มไปด้วยสีชมพู ม่วง ฟ้า และรูปทรงแปลกตา ราวกับหลุดมาจากโลกการ์ตูน

ปรายฟ้าที่นั่งฝั่งตรงข้าม ยิ้มเย็นๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยประกายท้าทาย

"แล้วคุณเข้าใจคำว่า 'ดึงดูดความสนใจ' บ้างไหมคะภาคภูมิ! ถ้าบูธของคุณมีแต่ความแห้งแล้ง สีเทาๆ ดำๆ เหมือนชีวิตของคุณ ใครเขาจะอยากเดินเข้ามาดู!" เธอย้อนทันควัน พร้อมกับตวัดสายตามองเขาราวกับเป็นอากาศธาตุ

"ความน่าสนใจควรมาจากประสิทธิภาพของนวัตกรรม ไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ที่ฉาบฉวย! คุณต้องเข้าใจหลักการพื้นฐานของการนำเสนอข้อมูลอย่างเป็นระบบนะครับ!" ภาคภูมิสวนกลับเสียงหนักแน่น เขารู้สึกหงุดหงิดกับแนวคิดที่ดูไร้สาระและไม่เป็นรูปธรรมของเธอ

"แล้วถ้าไม่มีใครสนใจที่จะเข้ามาถึง 'ประสิทธิภาพ' ของคุณล่ะคะ! ถ้าทุกคนคิดเหมือนคุณ โลกนี้ก็คงมีแต่ของสี่เหลี่ยมไร้สีสันที่ไม่มีใครอยากมอง!" ปรายฟ้าตอกกลับอย่างไม่ลดละ เธอรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าคือภาพสะท้อนของความน่าเบื่อหน่ายและไร้จินตนาการอย่างที่สุด

การถกเถียงของทั้งคู่ดังลั่นห้อง จนหัวหน้าทีมย่อยคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่เงียบๆ ต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก บรรยากาศภายในห้องประชุมตึงเครียดจนแทบจะหายใจไม่ออก

อาจารย์ผู้ประสานงานต้องเข้ามาแทรกกลาง

"พอได้แล้วทั้งสองคน! ขอให้ทุกคนกลับไปทบทวนแนวคิดอีกครั้ง และหาจุดกึ่งกลางที่สามารถผสมผสานทั้งสองมุมมองเข้าด้วยกันได้ จบการประชุมวันนี้!"

ภาคภูมิและปรายฟ้ายังคงจ้องตากันอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างจะหันไปเก็บแฟ้มเอกสารของตัวเองด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด การประชุมที่ควรจะหาข้อสรุปกลับกลายเป็นการปะทะกันอย่างรุนแรง และเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่วุ่นวายระหว่างพวกเขา

เหตุการณ์ก่อนห้องประชุม

บ่ายวันจันทร์ แสงแดดร้อนระอุส่องผ่านกระจกใสของอาคารเรียนรวม ภาคภูมิ ก้มหน้าก้มตาเดินเร็วๆ มือข้างหนึ่งกอดกล่องกระดาษอย่างทะนุถนอม ราวกับกำลังอุ้มลูกน้อยก็ไม่ปาน ในนั้นบรรจุโมเดลหุ่นยนต์กลไกชิ้นสำคัญสำหรับโปรเจกต์จบปีของคณะวิศวกรรมเครื่องกล ทุกชิ้นส่วนถูกออกแบบและประกอบมาด้วยความแม่นยำตามหลักวิศวกรรมที่เขาเชี่ยวชาญ ไม่มีอะไรผิดพลาดได้แม้แต่มิลลิเมตรเดียว

ในหัวของเขามีแต่ภาพของวงจรไฟฟ้า กลไกเฟือง และกำหนดส่งงานที่ใกล้เข้ามาทุกที โลกภายนอกดูเหมือนจะเลือนหายไปจากความสนใจของเขา เหลือเพียงเป้าหมายเดียวคือการนำโมเดลนี้ไปถึงมืออาจารย์ที่ปรึกษาให้ทันเวลา

ขณะเดียวกัน ที่อีกมุมหนึ่งของทางเดินเดียวกัน ปรายฟ้า กำลังรีบวิ่งสุดฝีเท้า ผมยาวสลวยสะบัดไปตามแรงเหวี่ยง ในมือของเธอมีแฟ้มสีชมพูสดใสที่อัดแน่นไปด้วยแบบสเก็ตช์งานออกแบบบูธ สำหรับงานแฟร์นวัตกรรมมหาวิทยาลัยที่คณะนิเทศศาสตร์ของเธอรับผิดชอบ เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีนัดสำคัญกับเพื่อนร่วมทีมเพื่อสรุปแบบในอีกห้านาทีข้างหน้า และตอนนี้เธอกำลังสายอย่างแน่นอน

"สายแล้วๆๆๆ" ปรายฟ้าพึมพำกับตัวเอง ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ หัวใจเต้นระรัวด้วยความกังวล

ด้วยความรีบร้อนของทั้งคู่ ที่ต่างก็ก้มหน้าก้มตาโดยไม่ได้มองทาง อุบัติเหตุก็เกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"โครม!"

เสียงกล่องกระดาษหล่นกระแทกพื้นอย่างแรง พร้อมๆ กับแฟ้มสีชมพูที่ปลิวว่อน เอกสารและอุปกรณ์เครื่องเขียนกระจายเกลื่อนไปทั่วบริเวณ

ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจและหงุดหงิด คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อเห็นต้นเหตุของเสียงดังคือร่างเล็กๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังก้มลงเก็บกระดาษด้วยท่าทางลนลาน

"เดินยังไงไม่ดูทาง!" ภาคภูมิเผลอหลุดปากด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ โดยไม่ได้สนใจว่าตัวเองก็ไม่ได้มองทางเช่นกัน

ปรายฟ้าที่กำลังหน้าเสียกับเอกสารที่กระจัดกระจาย เงยหน้าขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงตำหนิ เธอจ้องเขม็งไปยังเจ้าของเสียง คือผู้ชายหน้าตาคมคาย ท่าทางดูเย็นชาและไม่เป็นมิตรเอามากๆ

"ใครไม่ดูทางกันแน่!" ปรายฟ้าเถียงกลับทันควัน น้ำเสียงไม่ยอมแพ้

"คุณนั่นแหละก้มหน้าก้มตาเดินเหมือนคนไม่มีสติ! ดูสิของฉันหล่นหมดเลย!" เธอชี้ไปยังแฟ้มและเอกสารที่ยังเก็บไม่หมดด้วยท่าทางหัวเสีย

"ของแค่นี้ทำเป็นโวยวาย" ภาคภูมิบ่นเสียงต่ำๆ พลางก้มลงเก็บกล่องของตัวเองด้วยความเป็นห่วง เขาเปิดกล่องสำรวจโมเดลข้างในอย่างรวดเร็ว

"นี่! ของแค่นี้ของคุณอาจจะไม่สำคัญ แต่ของฉันมันคืองานนะคะ!" ปรายฟ้าขึ้นเสียงเล็กน้อย เธอไม่ชอบท่าทีไม่ใส่ใจของอีกฝ่าย "แล้วคุณไม่คิดจะขอโทษสักคำเลยหรือไงคะที่เดินชนคนอื่นเนี่ย!"

ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมามองปรายฟ้าอีกครั้ง สายตาคมกวาดมองใบหน้าสวยที่กำลังขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เขาสังเกตเห็นดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยประกายความขุ่นเคืองและริมฝีปากบางที่เม้มแน่น

"ผมก็รีบเหมือนกัน" ภาคภูมิตอบสั้นๆ โดยไม่มีคำขอโทษหลุดออกมาจากปาก

"แล้วก็เห็นอยู่ว่าต่างคนต่างไม่ทันมองกัน"

"นี่คุณ" ปรายฟ้าถึงกับพูดไม่ออกกับความเย็นชาของอีกฝ่าย

"มารยาทน่ะมีบ้างไหมคะ!"