ตอนที่ 19 เมื่อมนุษย์น้ำแข็งละลาย

ตอนที่

19

เมื่อมนุษย์น้ำแข็งละลาย

ผ่านไปไม่นานเสียงเพลงคลอเบา ๆ บนรถทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย ปรายฟ้าที่แม้จะดีขึ้นมากแล้ว แต่ร่างกายก็ยังไม่หายขาดจากอาการเพลีย เธอเผลอหลับไปแล้วศีรษะของเธอค่อย ๆ เอนไปซบไหล่ของภาคภูมิ

ภาคภูมิรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดลงบนไหล่ เขาหันมามองปรายฟ้าที่หลับตาพริ้มอย่างสบายใจ ลมหายใจแผ่ว ๆ ของเธอรดต้นคอของเขาทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ เขาเพียงแค่ทอดสายตามองไปข้างหน้า ปล่อยให้เธอหลับพิงอยู่เช่นนั้น ไม่ได้ขยับตัวแม้แต่น้อย

กัสที่ได้นั่งข้างณัฐพลก็ยิ้มอย่างมีความสุข เธอแอบหันไปมองปรายฟ้าและภาคภูมิ แล้วยกนิ้วโป้งให้มีนาที่นั่งอยู่ข้างชัยวัฒน์ มีนาเองก็ยิ้มตอบอย่างเข้าใจ ก่อนจะแอบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปโมเมนต์ของปรายฟ้ากับภาคภูมิเก็บไว้

ในขณะที่ปรายฟ้ากำลังหลับพิงไหล่ภาคภูมิอย่างสบายใจ กัสที่ได้นั่งเบาะข้างกันกับณัฐพลก็รู้สึกมีความไม่แพ้กัน เธอมองณัฐพลที่กำลังเปิดมือถือดูรูปถ่ายที่ทั้งสองแอบไปเดทกันมาเมื่อไม่นานแล้วยิ้มออกมา

“พลจำได้ด้วยเหรอว่ากัสชอบรูปนี้” กัสถามณัฐพลเสียงเบา ๆ ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มหวานเผยออกมา

ณัฐพลเงยหน้าจากโทรศัพท์มามองกัส “ก็จำได้สิ รูปนี้เธอยิ้มสวยดี” เขาตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแล้วเลื่อนรูปไปให้กัสดูใกล้ ๆ

“บ้า!!! ชมอย่างนี้ก็เขินสิ อย่าไปพูดไปเรื่อยได้ไหม”

“ไม่ได้พูดไปเรื่อยนะ ก็ยิ้มสวยจริง ๆ” ณัฐพลยืนยันพร้อมกับมองกัสอย่างไม่วางตา

กัสรู้สึกแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เธอหันกลับไปมองวิวข้างนอกหน้าต่างเพื่อซ่อนรอยยิ้มเขิน ๆ ที่กำลังจะปรากฎขึ้นบนใบหน้า ณัฐพลอมยิ้มแล้วหันกลับไปดูรูปในมือถือต่อแต่ก็แอบชำเลืองมองกัสเป็นระยะ ๆ บรรยากาศสงบแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกดี ๆ ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นระหว่างทั้งสอง

ถัดไปอีกไม่กี่แถว มีนาที่จำใจต้องมานั่งกับชัยวัฒน์เพราะกัสขอก็กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด

“นี่นาย!!! อย่าเอาขามาเบียดฉันสิ” มีนาโวยวายเมื่อชัยวัฒน์เผลอขยับขามาโดนเธอ

ชัยวัฒน์ทำหน้างง “อ้าว!!! ก็ที่มันแคบนี่นาแล้วเธอมานั่งเบียดฉันเองไม่ใช่หรือไง”

“ใครเบียดใครกันแน่ นายต่างหากที่ตัวใหญ่กินพื้นที่” มีนาเถียงกลับทันควัน

“โธ่!!! ทีตอนแรกทำเป็นยกนิ้วโป้งให้เพื่อนเพราะได้มานั่งข้างฉันจนอยากนั่งข้างฉันจนตัวสั่นเลยล่ะสิ” ชัยวัฒน์พูดขึ้นมาเพื่อกวนใจมีนา

“นายบ้า!!! ใครจะอยากนั่งข้างนายกันล่ะ ฉันจำเป็นต่างหาก” มีนาตอบเสียงดังขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยิ่งโมโหเมื่อเขากำลังหัวเราะเธอ

“โอ๊ย ๆ ๆ พอ ๆ ๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว” อาจารย์สุภาวิณีที่เดินตรวจตรานักศึกษาอยู่หันมาปรามเบา ๆ

“นั่งดี ๆ ค่ะนักศึกษา”

มีนาและชัยวัฒน์รีบเงียบเสียงลงทันที พวกเขามองหน้ากันแล้วก็แอบแลบลิ้นใส่กัน ก่อนจะทำเป็นสนใจวิวข้างทางแต่ก็ยังแอบมองกันอย่างเคือง ๆ และกวนประสาทกันเป็นระยะ ๆ

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงปรายฟ้าขยับตัวเล็กน้อยแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกตัวว่ากำลังซบไหล่ของภาคภูมิอยู่ ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เธอรีบเด้งตัวออกจากไหล่ของเขาอย่างรวดเร็ว

“โทษที!!! ฉันเผลอหลับไปแล้วก็ไปพิงไหล่นาย” ปรายฟ้าพูดตะกุกตะกักก้มหน้าด้วยความเขินอาย

ภาคภูมิหันมามองเธอเล็กน้อย “ไม่เป็นไร” เขาตอบเสียงเรียบแต่ดวงตาไม่ได้แสดงความรำคาญใจเลยแม้แต่น้อย

“ดีขึ้นหรือยัง” เขาถามพลางยื่นขวดน้ำเล็ก ๆ ให้กับเธอ

“ดีขึ้นแล้วล่ะ” ปรายฟ้ารับขวดน้ำมาแล้วเปิดดื่มช้า ๆ เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ๆ

“ขอบใจนะ”

“แต่เธอยังดูเพลีย ๆ อยู่นะปรายฟ้า” ภาคภูมิพูดแล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นผ้าห่มผืนเล็ก ๆ ที่ปรายฟ้าพับวางไว้ข้างตัว

“เอาผ้าห่มมาคลุมตัวไว้อย่างนี้ จะได้ไม่หนาว” ภาคภูมิพูดขึ้นมาพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวของปรายฟ้าไว้

ปรายฟ้ามองการกระทำนั้นหัวใจของเธอเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้น ทั้งสองเผลอสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ

ดวงตาของภาคภูมิจ้องมองมาด้วยความห่วงใยที่ไม่อาจปิดบังไว้ได้ ปรายฟ้าสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเขา แม้เพียงเสี้ยววินาทีที่สบตากัน เธอรู้สึกเหมือนถูกสะกดไว้ ปรายฟ้ารีบหลบสายตาไปทางอื่นด้วยความประหม่า

“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ ไม่ใส่เสื้อกันหนาวเลย ไม่หนาวหรือไง” ปรายฟ้าแกล้งบ่นเพื่อทำลายความเขินอายของตัวเอง

“ผมไม่หนาว ผมแข็งแรง” ภาคภูมิตอบสั้น  ๆ

บรรยากาศบนรถกลับมาเงียบอีกครั้งแต่ความเงียบนั้นไม่ได้อึดอัดอีกต่อไป มีเพียงเสียงเพลงเบา ๆ คลอไปกับเสียงเครื่องยนต์ ปรายฟ้าแอบมองภาคภูมิเป็นระยะ ๆ เขากำลังเล่นมือถืออยู่เงียบ ๆ

รถบัสยังคงแล่นไปตามถนนอย่างต่อเนื่อง แสงแดดยามสายสาดส่องเข้ามาในรถ ทำให้บรรยากาศอบอุ่นกำลังดี ปรายฟ้ารู้สึกสบายตัวขึ้นหลังได้พักผ่อน เธอหันไปมองวิวข้างนอกหน้าต่าง ต้นไม้ริมทางผ่านตาไปอย่างรวดเร็ว สลับกับทุ่งนาเขียวขจีที่กว้างสุดลูกหูลูกตา

“วิวสวยจัง” ปรายฟ้าพึมพำกับตัวเองพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง

ภาคภูมิ ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินเข้าก็เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นกัน

“ธรรมชาติก็มีมุมที่สวยงามเสมอ”

“นายชอบธรรมชาติเหรอ” ปรายฟ้าถามด้วยความสนใจ

“ก็เฉย ๆ” ภาคภูมิตอบตามสไตล์

“แต่ถ้าได้ทำงานวิจัยเกี่ยวกับธรรมชาติก็ชอบ”

ปรายฟ้า หัวเราะเบา ๆ “นายก็ยังคงเป็นนายจริง ๆ นะ”

บทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ดำเนินไปเรื่อย ๆ ทั้งคู่พูดคุยกันถึงเรื่องวิวทิวทัศน์ที่กำลังผ่านไป บางครั้งภาคภูมิก็อธิบายถึงพันธุ์พืชบางชนิดที่เขาเคยศึกษาให้ปรายฟ้าฟัง ทำให้เธอรู้สึกทึ่งในความรู้รอบตัวของเขา ความรู้สึกอึดอัดที่เคยมีก่อนหน้านี้หายไปจนหมดสิ้นเหลือเพียงความสบายใจที่ได้อยู่ใกล้กัน

“นายชอบดูหนังแนวไหนเหรอ” ปรายฟ้าลองชวนภาคภูมิคุยเพราะเห็นเขาเปิดหนังเรื่องหนึ่งในมือถือ

ภาคภูมิชะงักเล็กน้อยแล้วก็หันมามองเธอ “ผมดูได้หมดแล้วแต่ว่าเรื่องนั้นน่าสนใจไหม”

“แล้วเคยดูหนังตลกไหม” ปรายฟ้าถามต่อแล้วก็รอคำตอบจากภาคภูมิอย่างสนใจ

“ไม่ค่อยได้ดู” 

“งั้นแสดงว่านายก็ไม่ได้เป็นคนอารมณ์ขันสินะ”

ภาคภูมิเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ก็ไม่ใช่อย่างนั้น”

ปรายฟ้าหัวเราะเบา ๆ “งั้นนายเคยหัวเราะเสียงดัง ๆ บ้างไหมเนี่ย”

ภาคภูมิมองหน้าปรายฟ้าแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ก็มีบ้างแล้วถามทำไมเนี่ย”

“ก็แค่อยากรู้” ปรายฟ้าพูดแค่นั้นก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อนั่งชมวิวข้างทางไปเรื่อย ๆ ส่วนภาคภูมิก็ใส่หูฟังแล้วเขาก็หลับตาไป ปรายฟ้าก็แอบมองภาคภูมิเป็นระยะแล้วก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว