บททั้งหมดของ วิศวะคลั่งรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1 ชนแล้ว (ไม่) จบ"ผมไม่มีเวลามาเถียงกับคุณหรอกนะ" ภาคภูมิตัดบท เขาอุ้มกล่องโมเดลขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ตั้งท่าจะเดินจากไปโดยไม่สนใจเอกสารที่ยังตกอยู่บนพื้นปรายฟ้ามองตามแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยความหงุดหงิด เธอไม่เคยเจอใครที่ไร้มารยาทและเย็นชาได้ขนาดนี้มาก่อน"คนอะไรเนี่ย! น่าโมโหเป็นบ้า!" เธอคิดในใจแต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง ภาคภูมิก็ชะงักเท้า หันกลับมามองปรายฟ้าเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงหยิบปากกาสีชมพูที่ตกอยู่ใกล้เท้าเขาขึ้นมา ยื่นให้เธอโดยไม่พูดอะไรสักคำปรายฟ้ามองปากกาในมือเขาอย่างงงๆ ก่อนจะรับมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยภาคภูมิไม่ได้พูดอะไรอีก หันหลังเดินจากไปทันที ทิ้งให้ปรายฟ้ายืนงงอยู่กับปากกาสีชมพูในมือ และความรู้สึกหลากหลายที่ตีกันอยู่ในหัว ทั้งโกรธ ทั้งงง และแอบรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นก็ดูดีในแบบที่เย็นชาของเขา"แกเชื่อไหมว่าโลกนี้มีมนุษย์น้ำแข็งเดินได้จริงๆ อ่ะ!" ปรายฟ้าเล่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอมาให้ มีนาและกัส เพื่อนสนิทฟังด้วยน้ำเสียงหัวเสีย ขณะที่ทั้งสามนั่งพักกันอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่"ไม่ขอโทษสักคำ! แถมยังทำหน้าเหมือนฉันไปขโมยของเขามาอย่างนั้นแหละ!"มีนาหัวเราะเ

บทที่ 2 บทสนทนาแสบ ๆ คัน ๆ ชัยวัฒน์ที่ได้ยินก็ยิ้มกรุ่มกริ่มขึ้นมาทันที "เจอเนื้อคู่หรือไงภูมิ! หน้าคุณโคตรเบื่อโลกเลย สงสัยเจอของแปลก" ชัยวัฒน์แกล้งแซวพร้อมกับตบบ่าเพื่อนอย่างแรงภาคภูมิทำท่าไม่พอใจเล็กน้อย คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิม "ไร้สาระน่าชัย! ฉันรำคาญมากกว่า" เขาปัดมือของชัยวัฒน์ออก ก่อนจะก้มหน้าตรวจเช็กโมเดลต่ออย่างจริงจัง แต่ถึงอย่างนั้น ภาพของใบหน้าเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายตอนที่ชนกัน ก็ยังคงฉายชัดในหัวเขา ทำไมถึงได้ดูไม่เป็นระเบียบขนาดนั้นนะ"เอาน่าภูมิ" ณัฐพลพูดขึ้นเรียบๆ "แค่ชนกันนิดหน่อยเอง ไม่ได้ตั้งใจหรอกมั้ง""แต่ก็ควรจะระมัดระวังมากกว่านี้" ภาคภูมิแย้ง "โลกนี้ไม่ได้หมุนรอบใครคนใดคนหนึ่งนะ" เขายังคงยึดติดกับหลักการและเหตุผลของตัวเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเราถึงได้เดินแบบไม่สนใจสิ่งรอบตัวได้ขนาดนั้น แต่ก็นั่นแหละ...ความวุ่นวายของเธอมันน่าหงุดหงิดสิ้นดีทั้งสองฝ่ายต่างระบายความรู้สึกประทับใจแรกพบในทางลบ แต่ก็มีความสงสัยในตัวอีกฝ่ายเล็กน้อย โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เลยว่าถูกพูดถึงอยู่ภาคภูมิสงสัยว่าทำไมเด็กนิเทศฯ อย่างปรายฟ้าถึงได้วุ่นวายไร้แบบแผนขนาดนั้น อะไรคือสิ่งที่

ตอนที่ 3 กลิ่นไอความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัวในช่วงเริ่มต้นการประชุม เมื่อถึงคราวที่แต่ละหัวหน้าทีมต้องเสนอแนวคิดเบื้องต้น ภาคภูมิเป็นคนแรกที่ได้รับโอกาส เขาเสนอแนวคิดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น ทุกประโยคล้วนอ้างอิงถึงข้อมูลที่แม่นยำและเหตุผลที่สามารถพิสูจน์ได้ "สำหรับฝั่งวิศวกรรมศาสตร์ เราจะเน้นที่ฟังก์ชันการใช้งานและความแม่นยำของนวัตกรรมเป็นหลักครับ การนำเสนอจะเป็นการสาธิตประสิทธิภาพจริงของผลงาน โดยมีงบประมาณที่จำกัดแต่จะใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด" เขากล่าวพร้อมฉายกราฟและตัวเลขประกอบจากนั้นก็ถึงตาของปรายฟ้า เธอลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มสดใส แต่ภายในใจกลับแอบถอนหายใจให้กับความแห้งแล้งของแนวคิดที่ภาคภูมินำเสนอ เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลังและจินตนาการ "ในส่วนของนิเทศศาสตร์ เราจะเน้นการสร้างสรรค์บรรยากาศให้งานแฟร์เป็นเหมือนเทศกาลที่น่าตื่นตาตื่นใจค่ะ เราต้องการนำเสนอในรูปแบบที่สวยงาม แปลกใหม่ และสามารถดึงดูดผู้คนทุกเพศทุกวัยให้เข้ามาสัมผัสประสบการณ์ได้อย่างเต็มที่ค่ะ" เธอโบกมือประกอบท่าทางราวกับกำลังวาดภาพงานแฟร์ในจินตนาการออกมาให้ทุกคนเห็นเมื่อปรายฟ้านำเสนอจบลง การถกเถียงเบื้อง

ตอนที่ 4 ชิดใกล้แล้วไง ทะเลาะต่อ!!!ขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนประจันหน้ากันและถกเถียงเรื่องแผงไฟอยู่นั้นเอง จู่ๆ ก็มีทีมช่างก่อสร้างอีกกลุ่มเดินผ่านมาพร้อมกับอุปกรณ์ชิ้นใหญ่ ทำให้พื้นที่ทำงานวุ่นวายขึ้นไปอีก"ระวังหน่อยครับๆ!" เสียงช่างคนหนึ่งตะโกนเตือนแต่ด้วยความที่ภาคภูมิและปรายฟ้ากำลังจ้องหน้าและเถียงกันอย่างดุเดือด ทำให้พวกเขาไม่ได้สังเกตถึงการเคลื่อนไหวรอบข้างเท่าที่ควรในเสี้ยววินาทีที่รถเข็นบรรทุกอุปกรณ์ขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนผ่านอย่างกระชั้นชิด ภาคภูมิพยายามจะดึงปรายฟ้าให้หลบ แต่ด้วยความรีบร้อนและจังหวะที่ไม่ดี ทำให้เขาทั้งคู่เสียหลักไปพร้อมกัน"โอ๊ย!" เสียงอุทานของปรายฟ้าดังขึ้นทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้น โดยที่ภาคภูมิอยู่ด้านบนและปรายฟ้าอยู่ด้านล่าง ใบหน้าของภาคภูมิอยู่ห่างจากใบหน้าของปรายฟ้าไม่ถึงคืบ ดวงตาคมของเขามองสบกับดวงตากลมโตของเธอในระยะประชิด หัวใจของปรายฟ้าเต้นระรัวอย่างแปลกประหลาด เมื่อรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่ายที่รินรดอยู่บนใบหน้า กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของภาคภูมิลอยมาแตะจมูกความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะหนึ่ง ราวกับเวลาหยุดนิ่งไปชั่วครู่วินาทีที่ปรายฟ้ารู้สึกถึง

ตอนที่ 5 ประกายไฟคู่กัด"โหยปราย! ทำหน้าบูด เดี๋ยวงานแฟร์จะกร่อยนะ" ชัยวัฒน์พูดแซวพร้อมรอยยิ้มกวนๆ"ยิ้มหน่อยสิครับคุณหัวหน้าทีมออกแบบ สงสัยต้องไปหาคอร์สบริหารจัดการความเครียดให้ภูมิแล้วมั้ง"ปรายฟ้าหันขวับมามองชัยวัฒน์ด้วยสายตาที่พร้อมจะแผดเผา เธอไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาแซวแบบนี้ และยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มยียวนของเขาแต่ก่อนที่ปรายฟ้าจะได้ตอบโต้ มีนาที่เดินตามมาพร้อมกับกัสก็ก้าวเข้ามาบังปรายฟ้าเล็กน้อย เธอจ้องหน้าชัยวัฒน์ด้วยสายตาเอาเรื่องทันที "ระวังเถอะตาคนนี้ เดี๋ยวหน้าหุ่นยนต์ที่นายทำจะบูดไปตามนะ" มีนาสวนกลับอย่างฉับไว ใบหน้าของเธอดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดชัยวัฒน์ถึงกับชะงักเล็กน้อย รอยยิ้มกวนๆ ค้างอยู่บนใบหน้า เขาไม่คิดว่ามีนาจะตอบกลับมาได้แสบขนาดนี้ เขาพิจารณาเธออย่างประเมิน ก่อนที่ประกายความสนใจจะฉายชัดในแววตา"โธ่ แค่แซวเองครับคุณมีนา ทำไมต้องดุขนาดนั้น" ชัยวัฒน์ยิ้มแหยๆ แต่ในใจกลับรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจไม่เบามีนาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่สายตาของเธอยังคงจ้องมองชัยวัฒน์อย่างไม่ลดละ ราวกับประกาศว่าเธอไม่ยอมคนง่ายๆภาคภูมิที่ยืน