บททั้งหมดของ วิศวะคลั่งรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1 ชนแล้ว (ไม่) จบ เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัยดังหึ่งๆ แทบจะกลืนหายไปกับความตึงเครียดที่แขวนอยู่ในอากาศ จากการถกเถียงอันดุเดือดกลางโต๊ะ ที่มีผังงานและเอกสารวางกระจัดกระจาย “ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใช้สีสันฉูดฉาดขนาดนี้! นี่คืองานแฟร์นวัตกรรมนะครับ ไม่ใช่เทศกาลงานวัด” ภาคภูมิกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ดวงตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นกลับจ้องตรงไปยังปรายฟ้าด้วยแววตาฉุนเฉียวสุดขีด เขากำลังชี้ไปที่ภาพจำลองบูธที่เต็มไปด้วยสีชมพู ม่วง ฟ้า และรูปทรงแปลกตา ราวกับหลุดมาจากโลกการ์ตูนที่ขัดกับหลักการทุกอย่างในหัวของเขา ปรายฟ้าที่นั่งฝั่งตรงข้ามยกยิ้มเย็นๆ มุมปาก แต่ประกายท้าทายวูบไหวในดวงตาเรียว เธอประสานสายตากลับไปอย่างไม่ลดละ “แล้วคุณเข้าใจคำว่าดึงดูดความสนใจบ้างไหมคะภาคภูมิ ถ้าบูธของคุณมีแต่ความแห้งแล้ง สีเทาๆ ดำๆ เหมือนชีวิตของคุณ ใครเขาจะอยากเดินเข้ามาดู” เธอตวัดสายตามองเขาราวกับเป็นอากาศธาตุพร้อมกับคำพูดที่เชือดเฉือน “ฉันรู้สึกว่าคุณคงไม่เคยรู้จักคำว่าจินตนาการเลยสินะคะ” “ความน่าสนใจควรมาจากประสิทธิภาพของนวัตกรรม ไม่ใช่แค่ภาพลักษณ์ที่ฉาบฉวย! คุณต้องเข้าใจหลักกา

ตอนที่ 2 บทสนทนาแสบๆ คันๆ“แกเชื่อไหมว่าโลกนี้มีคนประเภทที่เรียกว่ามนุษย์น้ำแข็งเดินได้อยู่จริงอะ” ปรายฟ้าเท้าคางกับโต๊ะไม้ในโรงอาหาร ริมฝีปากเม้มแน่น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างไม่สบอารมณ์สุดขีด ใบหน้าสวยง้ำงอจนเพื่อนสนิททั้งสองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างมีนาและกัสต้องหัวเราะพรืดออกมา“โอ๊ยปราย!!! ทำไมหน้าเหมือนไปเจอใครขัดใจมาแต่เช้าเลยเนี่ย” มีนาถามพลางยื่นขนมปังเนยสดส่งให้ มือเรียวของเธอวางแหมะลงบนแขนของปรายฟ้าอย่างปลอบประโลม“เอาไป กินซะ จะได้ใจเย็นลง”"แกจะให้ฉันอารมณ์ดีได้ยังไง นายนั่นเดินชนฉันแท้ ๆ แต่มาพูดเหมือนฉันผิดอยู่คนเดียว" ปรายฟ้าพูดขึ้นมาด้วยท่าทีที่หงุดหงิดมาก ๆ จนเพื่อนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง“ไหนเล่ามาซิ ใครกันที่ทำให้ปรายฟ้าคนสดใสของฉันหัวเสียได้ขนาดนี้” กัสเท้าคางมองอย่างสนใจปรายฟ้าเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่ชนกับภาคภูมิเมื่อวันก่อนให้เพื่อนๆ น้ำเสียงของเธอเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ เธอเล่าตั้งแต่จังหวะชนกันเสียงดัง ผลของความเสียหายที่ของหล่นกระจัดกระจาย ไปจนถึงท่าทีเย็นชาไร้มารยาทของอีกฝ่าย“แล้วแกดูสิ หมอนั่นไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ขอโทษสักคำ แฟ้มงานฉันกระจัดกระจายเกลื่อ

ตอนที่ 3 กลิ่นไอความขัดแย้งที่เริ่มก่อตัวเช้าวันอังคารที่สดใส แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามายังโถงทางเดินของคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่บรรยากาศภายในห้องประชุมใหญ่กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกระแสฮือฮา เสียงกระซิบกระซาบดังเซ็งแซ่สะท้อนความคาดหวังบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิจากทั้งคณะวิศวกรรมศาสตร์และคณะนิเทศศาสตร์ยืนอยู่บนเวที สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น“นักศึกษาทุกคน” เสียงของอาจารย์ผู้ประสานงานจากวิศวะดังขึ้น“ผมมีความยินดีอย่างยิ่งที่จะประกาศโปรเจกต์พิเศษประจำปีการศึกษานั่นคืองานแฟร์นวัตกรรมมหาวิทยาลัยที่จะเป็นความร่วมมือครั้งสำคัญระหว่างสองคณะของเรา!”เสียงปรบมือดังเกรียวกราว นักศึกษาหลายคนถึงกับโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจและสนใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่สองคณะใหญ่จะทำงานร่วมกันอย่างจริงจัง วิศวะจะนำเสนอสิ่งประดิษฐ์ล้ำสมัย ส่วนนิเทศฯ จะเป็นผู้รังสรรค์ให้งานดูน่าตื่นตาตื่นใจและเข้าถึงผู้คน“สำหรับโปรเจกต์นี้” อาจารย์นิเทศฯ กล่าวเสริมด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง“เราจะคัดเลือกหัวหน้าทีมจากนักศึกษาปี 3 ของแต่ละคณะ เพื่อเป็นแกนหลักในการขับเคลื่อนงานนี้ให้ประสบความสำเ

ตอนที่ 4 ชิดใกล้แล้วไง ทะเลาะต่อ!!!หลายวันผ่านไปหลังจากประชุมอันตึงเครียด งานแฟร์นวัตกรรมก็เริ่มเข้าสู่ช่วงของการลงมือปฏิบัติจริง โดยเฉพาะการตกแต่งบูธและพื้นที่จัดแสดง เหล่านักศึกษาต่างกระตือรือร้น ทว่าสำหรับสองหัวหน้าทีมอย่างภาคภูมิและปรายฟ้า นี่กลับกลายเป็นสนามรบย่อมๆ ที่รอให้พวกเขาเผชิญหน้ากันอีกครั้งภาคภูมิกำลังยืนคุมงานติดตั้งโครงสร้างบูธด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาของเขากวาดมองทุกรายละเอียด ทุกส่วนประกอบต้องเป็นไปตามแบบที่เขาวางไว้เป๊ะๆ ไม่คลาดเคลื่อนแม้แต่มิลลิเมตรเดียว เสื้อช็อปช่างสีเข้มขับให้ไหล่กว้างดูเด่นชัด เขาสั่งงานช่างและเพื่อนร่วมทีมอย่างกระชับ รวดเร็ว และไม่มีพื้นที่ให้ความผิดพลาด“นั่นวางเอียงไปหนึ่งองศาครับ จัดให้ตรงแกน X มากกว่านี้”ภาคภูมิชี้ไปที่โครงเหล็ก น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความเฉียบขาดในขณะเดียวกัน ไม่ไกลกันนัก ปรายฟ้ากำลังบัญชาการทีมศิลปะ ในชุดเสื้อยืดสีสดใสและกางเกงยีนส์สบายๆ เธอวาดมือไปมากลางอากาศอย่างมีจังหวะ อธิบายให้เพื่อนๆ ติดตั้งแผงไฟ LED สีสันสดใส และม่านผ้าโปร่งแสงตามจุดต่างๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและจินตนาการ“ตรงนี้เราจะใช้ไฟสีฟ้าน้ำท

ตอนที่ 5 ประกายไฟคู่กัดเช้าวันรุ่งขึ้น ณ พื้นที่จัดงานแฟร์นวัตกรรม ความตึงเครียดจากเหตุการณ์เมื่อวานยังคงอบอวลอยู่ระหว่างภาคภูมิและปรายฟ้า แม้ว่าทั้งคู่จะทำเป็นมองไม่เห็นกัน แต่ก็รับรู้ถึงการมีอยู่ของอีกฝ่ายตลอดเวลา บรรยากาศรอบตัวราวกับมีกำแพงน้ำแข็งกั้นกลางที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้วันนี้เป็นวันสำคัญของการขึ้นโครงสร้างหลักของบูธต่างๆ และทีมของภาคภูมิกำลังสาละวนอยู่กับการประกอบแผงเหล็กขนาดใหญ่ด้วยความแม่นยำ ทุกสกรูถูกขันอย่างแน่นหนา ทุกข้อต่อถูกตรวจสอบอย่างละเอียด ราวกับกำลังสร้างสะพานแขวนขนาดยักษ์ที่ต้องรองรับน้ำหนักมหาศาล“ตรวจสอบระยะห่างของจุดยึดให้เป๊ะนะครับ หากคลาดเคลื่อนเพียงเล็กน้อยจะส่งผลต่อความแข็งแรงโดยรวม” ภาคภูมิสั่งเพื่อนร่วมทีมด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับกวาดมองไปรอบ ๆ เขาในแว่นสายตากรอบเหล็กที่ดูเรียบแต่เข้ากับใบหน้าคมๆ ได้เป็นอย่างดี กำลังถือแบบแปลนขนาดใหญ่และวัดระยะอย่างพิถีพิถันในขณะเดียวกัน ทีมของปรายฟ้าก็เริ่มนำอุปกรณ์ตกแต่งขนาดใหญ่เข้ามาในพื้นที่ ไม่ว่าจะเป็นจอ LED ขนาดมหึมา แผงไฟนีออนรูปทรงแปลกตา และแผ่นอะคริลิกสีรุ้งยักษ์สำหรับตกแต่งด้านหน้าบูธ เสียงหัวเราะของพ