ขณะที่ทั้งคู่กำลังยืนประจันหน้ากันและถกเถียงเรื่องแผงไฟอยู่นั้นเอง จู่ๆ ก็มีทีมช่างก่อสร้างอีกกลุ่มเดินผ่านมาพร้อมกับอุปกรณ์ชิ้นใหญ่ ทำให้พื้นที่ทำงานวุ่นวายขึ้นไปอีก
“ระวังหน่อยครับๆ” เสียงช่างคนหนึ่งตะโกนเตือน
แต่ด้วยความที่ภาคภูมิและปรายฟ้ากำลังจ้องหน้าและเถียงกันอย่างดุเดือด ทำให้พวกเขาไม่ได้สังเกตถึงการเคลื่อนไหวรอบข้างเท่าที่ควร
ในเสี้ยววินาทีที่รถเข็นบรรทุกอุปกรณ์ขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนผ่านอย่างกระชั้นชิด ภาคภูมิพยายามจะดึงปรายฟ้าให้หลบ แต่ด้วยความรีบร้อนและจังหวะที่ไม่ดี ทำให้เขาทั้งคู่เสียหลักไปพร้อมกัน
“โอ๊ย” เสียงอุทานของปรายฟ้าดังขึ้น
ทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้น โดยที่ภาคภูมิอยู่ด้านบนและปรายฟ้าอยู่ด้านล่าง ใบหน้าของภาคภูมิอยู่ห่างจากใบหน้าของปรายฟ้าไม่ถึงคืบ ดวงตาคมของเขามองสบกับดวงตากลมโตของเธอในระยะประชิด หัวใจของปรายฟ้าเต้นระรัวอย่างแปลกประหลาด เมื่อรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของอีกฝ่ายที่รินรดอยู่บนใบหน้า กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของภาคภูมิลอยมาแตะจมูก ราวกับหลุดเข้ามาในห้วงเวลาที่ไร้เสียงและเวลาหยุดนิ่งไปชั่วครู่
วินาทีที่ปรายฟ้ารู้สึกถึงน้ำหนักตัวของภาคภูมิที่ทับลงมา และรับรู้ถึงสัมผัสที่ดูเหมือนจะเกินกว่าอุบัติเหตุทั่วไป ความรู้สึกแปลกประหลาดวูบไหวเพียงครู่เดียวก็ถูกแทนที่ด้วยความโกรธและความเข้าใจผิดอย่างรุนแรง จนใบหน้าของเธอร้อนผ่าว
“นี่คุณ!" ปรายฟ้าผลักภาคภูมิออกทันทีสุดแรง จนเขาเซถลาไปเล็กน้อย
เมื่อเขาตั้งหลักได้ เธอก็รีบผุดลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้เข้าที่ด้วยท่าทางขยะแขยง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและความอับอายราวกับถูกหยามเกียรติ เธอรู้สึกราวกับมีไฟลุกท่วมตัว
“คุณทำอะไรของคุณ! คุณแตะอั๋งฉันเหรอ”
ภาคภูมิที่ยังงงกับสถานการณ์และกำลังจะอธิบายว่าเขาแค่พยายามช่วยเธอไม่ให้โดนรถเข็นชน ถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำกล่าวหา
“อะไรของคุณ! ผมแค่จะช่วยไม่ให้คุณโดนรถเข็นชนต่างหาก”
“ช่วยอะไรไม่ทราบ! ตาบ้า คุณนั่นแหละที่พุ่งเข้ามาใส่ฉัน! คิดจะใช้โอกาสนี้ทำอะไรไม่ดีใช่ไหม” ปรายฟ้าชี้หน้าเขาด้วยความไม่พอใจ นิ้วเรียวสั่นเทาเล็กน้อยเมื่อชี้ตรงไปที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เกรงใจ
“คนฉวยโอกาส! ฉันไม่คิดเลยนะว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้”
“ปรายฟ้า! หัดฟังอะไรบ้าง ผมกำลังช่วยคุณนะ คุณจะบ้าหรือไง ใครจะอยากไปแตะต้องคุณ” ภาคภูมิพยายามจะอธิบาย แต่คำพูดของเขาดูเหมือนจะยิ่งโหมกระพือโทสะของเธอ ปรายฟ้าไม่เปิดโอกาสให้เลย
“ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ! ฉันเกลียดคุณที่สุดเลย” ปรายฟ้ากล่าวจบก็หันหลังเดินหนีไปทันทีด้วยท่าทางโกรธจัด ร่างบางของเธอแทบจะพุ่งออกไปจากบริเวณนั้น ทิ้งให้ภาคภูมิยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงงและไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
ภาคภูมิถอนหายใจอย่างหงุดหงิดยกมือขึ้นนวดขมับเบา ๆ ใบหน้าคมคายของเขาฉายแววไม่เข้าใจอย่างแท้จริง เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรแบบนั้นเลยสักนิด แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้คิดไปไกลขนาดนั้น
“ต้องมาทำงานกับยัยตัววุ่นวายแบบนี้ไปจนจบโปรเจกต์จริง ๆ หรือเนี่ย”
เหตุการณ์ในวันนี้ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ติดลบหนักขึ้นความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ กลับกลายเป็นเชื้อไฟที่โหมกระหน่ำความขัดแย้งให้รุนแรงยิ่งกว่าเดิมและดูเหมือนจะยากที่จะกลับไปเป็นปกติ
ตอนที่95ป้อนนมลูกแล้วอย่าลืมป้อนพ่อนะ (ตอนจบ) “งั้นเราไปป้อนนมพ่อกันดีกว่า”ปรายฟ้าพยักหน้าเบา ๆ ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ภาคภูมิยิ้มกว้าง ก่อนจะอุ้มปรายฟ้าขึ้นมาแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของทั้งคู่ห้องนอนถูกจัดแสงสลัว ๆ ด้วยโคมไฟข้างเตียง ให้บรรยากาศที่อบอุ่นและโรแมนติก ภาคภูมิวางปรายฟ้าลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ดวงตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอไม่ละสายตา“วันนี้เมียสวยจังเลย” ภาคภูมิเอ่ยชมด้วยเสียงแหบพร่า พลางเลื่อนมือไปสัมผัสแก้มนวลของปรายฟ้าอย่างอ่อนโยนปรายฟ้าหลับตาพริ้มเมื่อสัมผัสได้ถึงปลายนิ้วที่ลูบไล้ไปมา เธอกระซิบตอบกลับไปว่า“ภูมิก็หล่อค่ะ”ภาคภูมิยิ้มกว้างก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบปรายฟ้าอย่างดูดดื่ม จูบของเขาเต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนาและความคิดถึงปรายฟ้าตอบรับจูบนั้นด้วยความเต็มใจ เธอสอดมือเข้าไปในเส้นผมของภาคภูมิแล้วดึงรั้งท้ายทอยเขาเข้ามาใกล้ เพื่อให้จูบนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนของทั้งคู่เกี่ยวพันกันอย่างเร่าร้อน ราวกับต้องการเติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายไปตลอดทั้งวันมือของภาคภูมิเริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของปรายฟ้า ก่อนจะเลื่อนลงไปปลดกระดุมชุดนอนผ้าซาตินที่ปรายฟ้าสวมอยู่
ตอนที่94ป้อนนมลูกแล้วอย่าลืมป้อนพ่อนะ (ตอนจบ) หกเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ชีวิตของภาคภูมิและปรายฟ้า เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงจากคู่รักหนุ่มสาวกลายเป็นพ่อแม่เต็มตัวพร้อมกับสมาชิกใหม่สองคนคือน้องพายุและน้องสายฝนที่เติมเต็มชีวิตคู่ของทั้งสองให้สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้นทั้งคู่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ใจกลางเมืองซึ่งถูกตกแต่งอย่างสวยงามและอบอุ่น มีพื้นที่กว้างขวางให้เด็ก ๆ ได้วิ่งเล่นและมีสนามหญ้าที่กว้างพอสำหรับเด็กน้อยสองคนภาคภูมิจัดสรรเวลาให้กับการทำงานและครอบครัวอย่างลงตัว ทุกวันหลังกลับจากบริษัท สิ่งแรกที่เขาทำคือตรงดิ่งกลับบ้านเพื่อมาเล่นกับลูก ๆ เสียงหัวเราะสดใสของน้องพายุและน้องสายฝนคือยาชั้นดีที่ช่วยคลายความเหนื่อยล้าจากการทำงานได้เป็นอย่างดีเขามักจะอุ้มลูกน้อยทั้งสองคนขึ้นมาโยนเบา ๆ จนลูก ๆ ส่งเสียงคิกคักด้วยความชอบใจหรือไม่ก็เล่านิทานก่อนนอนให้ฟังจนกระทั่งลูก ๆ เคลิ้มหลับไปในอ้อมแขนปรายฟ้าเองก็ดูสดใสขึ้นมากแม้จะเหนื่อยกับการเลี้ยงลูกแฝดแต่เธอก็มีความสุขกับบทบาทความเป็นแม่ปรายฟ้ามีพี่เลี้ยงสองคนคอยช่วยดูแลลูก ๆ ซึ่งนับว่าเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งเพราะหากไม่มีพี่เลี้ยงช่วย
ตอนที่94คุณพ่อคุณแม่ป้ายแดงเกือบเก้าเดือนที่ปรายฟ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกวัน ท้องของเธอโตขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอเริ่มรู้สึกหนักตัวและอุ้ยอ้ายไปหมดทุกที่แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงมีความสุขในทุกวันที่มีภาคภูมิอยู่เคียงข้างและแล้ววันที่เธอกับภาคภูมิรอคอยก็มาถึงในช่วงกลางดึกปรายฟ้าเริ่มมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรงจนภาคภูมิถึงกับตกใจ เขารีบพาเธอไปที่โรงพยาบาลทันทีโดยไม่ลังเล“คุณต้องหายใจเข้าลึก ๆ นะปราย” ภาคภูมิกล่าวกับปรายฟ้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล เขากุมมือของเธอไว้แน่นตลอดเวลาที่อยู่บนรถปรายฟ้ายิ้มทั้งน้ำตา “ปรายไม่เป็นไรค่ะ ปรายทนได้ค่ะ”เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ปรายฟ้าก็ถูกนำตัวเข้าไปในห้องคลอดทันที ภาคภูมิกอดเธอไว้แน่นแล้วกระซิบที่ข้างหูของเธอเบา ๆ“ภูมิจะอยู่เคียงข้างปรายเสมอนะครับปรายไม่ต้องกลัวนะ”ปรายฟ้าถูกนำตัวไปที่ห้องผ่าตัดทันทีที่คุณหมอตรวจดูว่าเหมาะสมแก่การผ่าคลอดเอาเด็กน้อยออกมาหลังจากนั้นไม่นานเสียงของเด็กทารกน้อยก็ดังขึ้นมา ภาคภูมิถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เขาหันไปมองหน้าปรายฟ้าด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ คุณหมออุ้มเด็กน้อยออกมาจากห้องคลอดแล้วกล่าวว่า“คุณได
ตอนที่93เลขาใหม่กับหัวใจที่ว้าวุ่นปรายฟ้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกที่สดชื่นแต่เมื่อภาคภูมิออกไปทำงานที่บริษัท เธอก็เริ่มรู้สึกเหงาและเบื่อหน่ายกับการอยู่บ้านเพียงคนเดียวความรู้สึกนี้ทำให้เธอคิดถึงเรื่องต่าง ๆ มากมายและสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกกังวลมากที่สุดก็คือเรื่องของเมย์เลขาคนใหม่ของภาคภูมิเธอพยายามที่จะไล่ความคิดเหล่านี้ออกจากหัว แต่ก็ทำไม่ได้เธอยังคงคิดถึงภาพของเมย์ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ภาคภูมิที่ห้องทำงานของเขา ความรู้สึกหึงหวงที่กลับมาอีกครั้งทำให้หัวใจของเธอไม่สงบเธอรู้ดีว่าภาคภูมิเป็นคนดีและไม่คิดอะไรกับใครแต่ความกังวลที่มาพร้อมกับการตั้งครรภ์ก็ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวและไม่มั่นคง“ยัยปรายหยุดคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว” ปรายฟ้าพูดกับตัวเอง“ภูมิรักเราคนเดียว”แม้จะพูดกับตัวเองแบบนั้นแต่เธอก็ยังคงรู้สึกกังวลอยู่ดี เธอพยายามหาอะไรทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้เลยในตอนเย็นเมื่อปรายฟ้ากำลังนั่งดูโทรทัศน์อย่างเงียบ ๆ ภาคภูมิก็กลับมาจากบริษัทเขามองดูปรายฟ้าที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่อ่อนเพลียแต่ก็ยังคงความสง่างามอยู่ ภาคภูมินั่งลงข้าง ๆ เธอแล้วโอบกอดเธอไว้แน่น
ตอนที่92ท้อง สามเดือนผ่านไปหลังจากงานแต่งงานอันแสนสุขของปรายฟ้าและภาคภูมิ ชีวิตคู่ของพวกเขาราบรื่นและเต็มไปด้วยความรัก แต่ในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมาปรายฟ้าเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกายของตัวเอง เธอรู้สึกอ่อนเพลียและคลื่นไส้อย่างไม่มีสาเหตุและที่สำคัญที่สุดคือเธอไม่รู้สึกถึงอาการปวดประจำเดือนที่เคยเกิดขึ้นทุกเดือนเลยด้วยความสงสัยและความหวังเล็ก ๆ ในใจ ปรายฟ้าตัดสินใจไปตรวจที่โรงพยาบาลด้วยตัวคนเดียว เมื่อคุณหมอบอกข่าวดีว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้วปรายฟ้าถึงกับยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขและความยินดี เธอดีใจมากที่ความรักของเธอและภาคภูมิได้มาถึงอีกขั้นที่สำคัญแล้วเมื่อกลับมาถึงคอนโดมิเนียมปรายฟ้าก็รีบวิ่งเข้าไปหาภาคภูมิแล้วกอดเขาไว้แน่น ภาคภูมิสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในท่าทางของเธอ“เกิดอะไรขึ้นครับที่รัก” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลปรายฟ้ายื่นผลตรวจการตั้งครรภ์ให้กับเขา ภาคภูมิถึงกับตกใจ เขามองหน้าปรายฟ้าด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะอ่านผลตรวจแล้วยิ้มกว้างออกมาจนแก้มปริ“จริงเหรอครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ“
ตอนที่91เข้าเรือนหอ (18+)ห้องสวีทอีกห้องหนึ่งที่ตกแต่งในโทนสีอบอุ่น ประดับด้วยภาพวาดศิลปะล้ำค่า ชัยวัฒน์พยุงมีนาที่อยู่ในอ้อมกอดเข้ามาในห้องมีนาในชุดเจ้าสาวลูกไม้สีครีมดูงดงามราวกับนางฟ้าที่เพิ่งจุติลงมาจากสรวงสวรรค์ที่ทำให้ชัยวัฒน์แทบคลั่งชัยวัฒน์อดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบขมับของเธออย่างแสนรัก และสูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธออย่างลืมตัว “เมียจ๋าหอมชื่นใจที่สุดเลย”“ในที่สุดมีนก็เป็นของชัยอย่างสมบูรณ์แบบแล้วนะมีนเป็นของชัยแล้วจริง ๆ” ชัยวัฒน์กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม มือแกร่งของเขาประคองใบหน้าสวยหวานของเธอขึ้นมาสบตา ดวงตาของเขาฉายแววรักใคร่ลึกซึ้งและปรารถนาอย่างเปิดเผยมีนายิ้มหวานหยาดเยิ้ม เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระซิบข้างหูเขา“มีนรอคอยวันนี้มานานแสนนานเหมือนกันอยากจะเป็นของชัยในวันแต่งงานใจจะขาดแล้ว”ชัยวัฒน์อุ้มมีนาขึ้นในอ้อมแขน พาเธอไปยังกลางห้องที่ปูพรมหนานุ่มสีแดงก่ำ เขาวางเธอลงช้า ๆ บนพรม ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ จูบหลังมือเรียวของเธออย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก“ชัยรักมีน รักหมดหัวใจและอยากให้มีนเป็นของชัยในคืนนี้อยากให้มีนรู้สึกดีที่สุด”มีนาน้ำตาคลอเบ้าด้วยความซาบซึ้ง เ