ตอนที่ 5 ประกายไฟคู่กัด

ตอนที่ 5 ประกายไฟคู่กัด

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ พื้นที่จัดงานแฟร์นวัตกรรม ความตึงเครียดจากเหตุการณ์เมื่อวานยังคงอบอวลอยู่ระหว่างภาคภูมิและปรายฟ้า แม้ว่าทั้งคู่จะทำเป็นมองไม่เห็นกัน แต่ก็รับรู้ถึงการมีอยู่ของอีกฝ่ายตลอดเวลา บรรยากาศรอบตัวราวกับมีกำแพงน้ำแข็งกั้นกลางที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้

วันนี้เป็นวันสำคัญของการขึ้นโครงสร้างหลักของบูธต่างๆ และทีมของภาคภูมิกำลังสาละวนอยู่กับการประกอบแผงเหล็กขนาดใหญ่ด้วยความแม่นยำ ทุกสกรูถูกขันอย่างแน่นหนา ทุกข้อต่อถูกตรวจสอบอย่างละเอียด ราวกับกำลังสร้างสะพานแขวนขนาดยักษ์ที่ต้องรองรับน้ำหนักมหาศาล

“ตรวจสอบระยะห่างของจุดยึดให้เป๊ะนะครับ หากคลาดเคลื่อนเพียงเล็กน้อยจะส่งผลต่อความแข็งแรงโดยรวม” ภาคภูมิสั่งเพื่อนร่วมทีมด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับกวาดมองไปรอบ ๆ  เขาในแว่นสายตากรอบเหล็กที่ดูเรียบแต่เข้ากับใบหน้าคมๆ ได้เป็นอย่างดี กำลังถือแบบแปลนขนาดใหญ่และวัดระยะอย่างพิถีพิถัน

ในขณะเดียวกัน ทีมของปรายฟ้าก็เริ่มนำอุปกรณ์ตกแต่งขนาดใหญ่เข้ามาในพื้นที่ ไม่ว่าจะเป็นจอ LED ขนาดมหึมา แผงไฟนีออนรูปทรงแปลกตา และแผ่นอะคริลิกสีรุ้งยักษ์สำหรับตกแต่งด้านหน้าบูธ เสียงหัวเราะของพวกเธอดังสลับกับเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ สร้างความขัดแย้งทางอารมณ์กับความเคร่งขรึมของฝั่งวิศวะอย่างสิ้นเชิงราวกับทั้งสองโลกหมุนอยู่คนละแกนอย่างไม่เคยมาบรรจบกัน

“ปรายๆ ดูนี่สิ ถ้าเราติดแผ่นอะคริลิกรูปก้อนเมฆตรงนี้เพิ่มเข้าไปอีกนิด รับรองได้ว่าบูธเราจะดูเหมือนอยู่บนสวรรค์เลยนะ” กัสพูดอย่างตื่นเต้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

“จริงด้วยกัส! เยี่ยมไปเลย แล้วตรงนี้เราจะยิงโปรเจกเตอร์เป็นรูปดาวเคราะห์น้อย ให้เหมือนลอยได้” ปรายฟ้าเสริมด้วยแววตาเป็นประกายจินตนาการของเธอโลดแล่นไม่หยุด

ภาคภูมิได้ยินบทสนทนาเหล่านั้น ก็อดถอนหายใจในใจไม่ได้ เสียงลมหายใจหนักๆ ของเขาเล็ดลอดออกมาเบาๆ

“สวรรค์อะไรกัน นั่นมันงานนะ ไม่ใช่โลกนิทาน” เขาคิดพลางส่ายหัวอย่างระอา

ไม่นาน ความขัดแย้งเรื่องการจัดวางก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง

“ภูมิคือว่าจอ LED ขนาด 5 เมตรที่เราสั่งมามันใหญ่มากนะ มันจำเป็นต้องติดตรงผนังบูธด้านในสุด เพื่อให้ได้มุมมองที่สมบูรณ์ที่สุด” ปรายฟ้าเดินเข้ามาหาภาคภูมิพร้อมกับช่างติดตั้งที่กำลังลังเล ใบหน้าสวยเรียบเฉยแต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นจากแบบแปลน ถอดแว่นออกเช็ดช้า ๆ คล้ายจะถ่วงเวลาเล็กน้อย

“แต่จุดนั้นคือตำแหน่งของแผงควบคุมระบบไฟฟ้าหลัก และโครงสร้างไม่สามารถรับน้ำหนักจอขนาดนั้นได้หากไม่มีการเสริมแรงเพิ่มเติม”

“ก็เสริมแรงสิ มันไม่ใช่เรื่องยากเลยนี่นา”  ปรายฟ้าตอบอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงไม่ยอมแพ้

“ถ้าไม่ติดตรงนั้น ผู้เข้าชมจะเห็นไม่ชัดนะ”

“การเสริมแรงต้องใช้เวลาในการออกแบบและติดตั้งโครงสร้างใหม่ ซึ่งจะทำให้งานล่าช้าไปอย่างน้อยสามวัน และใช้งบประมาณเพิ่มอีกหลายหมื่นบาท" ภาคภูมิอธิบายอย่างใจเย็นแต่หนักแน่น เขาสวมแว่นกลับเข้าที่ ใบหน้ากลับมานิ่งเรียบ

“ทางเราเน้นประสิทธิภาพและการควบคุมงบประมาณ”

“คุณก็เอาแต่ประสิทธิภาพกับงบประมาณทุกอย่างต้องเป็นไปตามหลักการของคุณคนเดียว แล้วความสวยงาม ความดึงดูดใจไปอยู่ตรงไหนคะ! ถ้าไม่มีใครอยากเข้าบูธ นวัตกรรมที่คุณภาคภูมิภูมิใจนักหนามันก็ไร้ค่า”  ปรายฟ้าเริ่มเสียงสูงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความหงุดหงิด มือเรียวกำเข้าหากันแน่น

“นวัตกรรมมีคุณค่าในตัวของมัน ไม่ต้องใช้แสงสีเสียงฉาบฉวยมาช่วยหรอกครับ” ภาคภูมิตอบกลับอย่างไม่ลดละ น้ำเสียงเย็นเยือกยิ่งกว่าเดิม

“มันคือหลักการพื้นฐานที่เด็กวิศวะทุกคนเข้าใจ”

“แต่ฉันไม่เข้าใจค่ะและฉันก็ไม่จำเป็นต้องเข้าใจ เพราะฉันไม่ใช่วิศวะ และฉันเชื่อว่าคนทั่วไปก็ไม่ใช่วิศวะเหมือนคุณ” ปรายฟ้าจ้องมองหน้าภาคภูมิเขม็ง พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา