ตอนที่ 8 แผนการล่อเสือ

แผนการล่อเสือ

(โรงพยาบาล)

ฉันยอมให้เวย์ขับรถ(ของฉัน)มาส่งที่โรงพยาบาลเพราะเจ้าตัวดื้อดึงจะมาส่งให้ได้ และเขาบอกจะกลับแท็กซี่เอง ถามว่าฉันเถียงได้ที่ไหนสกิลปากฉันแพ้อย่างราบคาบเห็นแบบนี้เขาเอาแต่ใจอยู่เหมือนกันแฮะ

ฉันมีเวลาไม่มากนักเพราะจะถึงเวลาเข้างานจึงดูรีบเร่งลนลานพอดู แต่เมื่อลงจากรถในลานจอดของโรงพยาบาล ดันมีหมอและบุคลากรหลายคนเห็นฉันกับเวย์ พวกเขาพุ่งเป้าหันมาถามกันอย่างจ้าละหวั่น ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูก คนยืนข้างกันก็นิ่งขรึมไม่ได้พูดอะไร

“อ่อ นี่เป็นน้องที่รู้จักนะไม่มีอะไร” ฉันที่เลิ่กลั่กไม่รู้จะตอบยังไงเพราะคิดไม่ทันจึงตอบออกไปแบบนั้นเพื่อไม่ให้เกิดข่าวแตกตื่น  เพราะการที่ฉันโสดนั้นรู้กันไปทั่วโรงพยาบาล แน่นอนว่าถ้าข่าวฉันมีใครสักคนแพร่กระจายย่อมสร้างความวุ่นวายในโรงพยาบาลแน่นอน ฉันคิดแค่นั้นจริง ๆ แต่ดูเหมือนคนข้าง ๆ จะหันหน้ามาเลิกคิ้วใส่กันราวกับไม่พอใจ จากนั้นก็ทำตัวเออออให้กันสักครู่ก่อนจะเดินหนี ออกไปถนนใหญ่ขึ้นแท็กซี่กลับไปเลย ทำเอาฉันพูดไม่ออก

แม้ฉันจะทำให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ถูกพูดถึงปากต่อปากในโรงพยาบาลได้สำเร็จ แต่หัวใจฉันกลับกระวนกระวายอย่างหนัก ฉันทั้งโทร ทั้งส่งข้อความไลน์ แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบกลับจากเวย์ ทำเอาฉันไม่เป็นอันทำงาน

จวบจนเลิกงานแพรวมาหาฉัน เห็นฉันนั่งหน้าเครียดก็รีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรไป หน้าเครียดจัง มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“แก...ฉันทำให้คนโกรธฉันต้องทำไงดีวะ”

“ใคร???” แพรวมองหน้าด้วยความสงสัย

“น้องคนหนึ่ง”

“แฟน???”

“ยังไม่ใช่แฟน”

“แกจีบเขา”

“....” ฉันเงียบตอบไป เพราะตอนนี้แม้แต่ฉันก็ยังสับสนกับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเวย์อยู่ว่าเขาคิดยังไงกับฉัน ฉันน่ะจีบเวย์แน่ ๆ แต่ที่ฉันตอบออกไปว่าเขาเป็นน้องให้คนอื่นๆ  รู้ ก็เพราะฉันกลัวว่าเวย์จะไม่ได้คิดเหมือนฉันไง ตอนนี้มันเลยอีรุงตุงนังไปหมด “เออฉันชอบน้องเขา”

“มึงจะคบเด็กจริงดิ”

“เกี่ยวอะไรกับอายุ ชอบก็พอแล้วมั้ย แล้วเด็กที่ว่าก็ปี 4 แล้วโว้ย.. ฉันไม่ได้โรคจิตไปชอบเด็กม.ต้น ม.ปลายซะหน่อย”

“ฉันพูดนิดเดียว บ่นมาเป็นชุด ว่าแต่แล้วมันยังไงที่ว่าโกรธ”

“ก็ฉันจีบน้องเขา แต่ฉันไม่แน่ใจว่าน้องเขาจะคิดเหมือนกันมั้ย กลัวจะดูมัดมือชกน้องเขาเกินไป พอตอนเช้าน้องเขามาส่งที่โรงพยาบาล พวกบรรดาหมอกับบุคลากรที่เห็นก็โถมมาถามไง ฉันก็เลยตอบไปว่านี่น้องที่รู้จัก”

“แล้ว???”

“ฉันพยายามโทร และ ส่งข้อความไลน์แต่น้องเขาไม่รับสาย ไม่ตอบกลับฉันเลย ”

“แล้วแกรู้สึกยังไงเครียดรึเปล่าที่น้องเขาหาย”

“เออดิ...”

“สรุปแล้วชอบจริง ๆ สินะ น้องเขาที่ว่าคือใคร”

“ก็คนนั้นแหละที่บาร์โฮสต์”

“อุต๊ะ...เอาจริงดิ”

“อืม ฉันชอบน้องเขาจริงๆ นะ”

“ชอบเพราะ???” นั่นเป็นคำถามที่แพรวเอ่ยกับฉัน และดูเหมือนเป็นคำถามที่อยากจะตอบทำไมกัน การชอบใครสักคนถึงต้องมีเหตุผลร้อยแปดพันเก้า

“ชอบก็คือชอบรึเปล่าวะ ทีแกยังชอบพี่เจเดนขนาดนั้นบอกได้มั้ยล่ะว่าชอบเพราะอะไร”

“โอเค...เข้าใจแล้วไม่ถามแล้ว..งั้นเอางี้ วันนี้ไปแดกเหล้ากัน”  แพรวมองหน้าฉันก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“แดกเหล้า??? อีกแล้วเหรอ”

“เออเชื่อฉันแล้วจะได้รู้สักทีว่าน้องเขาคิดเหมือนกันรึเปล่า ตอนเย็นขอแต่งตัวแซ่บ ๆ โป๊ ๆ กันไปข้างนะ ฉันก็จะจัดด้วยเป็นเพื่อน แต่ว่าขอบอกไว้ก่อนว่าฉันคงต้องเอาพี่เจเดนไปด้วย”

“ทำไมวะ”

“โดนคาดโทษ” ฉันเป็นฝ่ายยกยิ้มมุมปากบ้าง แน่นอนว่าคงไม่พ้นตอนถูกจับได้ว่าเที่ยวบาร์โฮต แล้วระดับพี่เจเดนของนางคือ ดุ แล้วก็ร้ายกาจสุด ๆ เพราะฉันเองก็รู้จักเป็นการส่วนตัวกับแก๊งพี่เจเดนแฟนแพรว

“อ่อ ก็สมควรอยู่”

(ตกค่ำ)

ฉันกับแพรวกลับมาที่คอนโดของตัวเอง (ก็ซื้อด้วยกัน ทั้งชั้นมีแค่ห้องมันกับห้องฉันนั่นแหละ)

เราสองคนช่วยกันเลือกชุด แต่งหน้าให้สวยฉ่ำกันสุด ๆ

“แพรว มันโป๊ไปรึเปล่าวะแก” ฉันที่รู้สึกว่าชุดรอบนี้มันทั้งฟิต ทั้งรัด ดันหน้าอกจนเนินล้น แถมสั้นกุดสุด ๆ แทบจะมีขนาดเท่าชุดว่ายน้ำวันพีชอยู่รอมร่อ  เพราะชุดที่ยัยแพรวเลือกให้ฉันสวมใส่คือชุดเดรสแดงผูกเชือกเปลือยหลัง เอาจริงโคตรรู้สึกวาบหวิวสุด ๆ ส่วนแพรวมันก็ใส่ไม่ต่างกันแค่คนละสี เวลาไปช็อปของด้วยกันทีไรซื้ออะไรก็คูณสองกันตลอด แม้บางชุดฉันไม่เคยจะอยากใส่มันเลยก็ ก็ซื้อตามเพื่อนไปงั้น อย่างเช่นชุดนี้แหละ

“ไม่โป๊ ๆ ใส่ซับในกันโป๊แล้วไง มีดีก็ต้องโชว์ค่ะ”

“เชื่อแล้วว่าทำไมพี่เจเดนถึงต้องตามมาคุมแกด้วย”

“เออ...เดี๋ยวก็จะรู้ว่าเด็กแกจะเป็นเหมือนกันรึเปล่า”

“...แล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ล่ะ ยิ่งไม่ทำให้ฉันห่อเหี่ยวรึไง”

“หาใหม่ไง ง่าย ๆ เลย”

“เหอะ เหอะ..” ฉันได้แต่ส่ายหัวให้กับความคิดตื้น ๆ ของเพื่อน ใช่สิ คนอย่างยัยแพรวที่รู้จักคำว่ารักมานานและมีรักแรก แถมรักแรกที่ก็กำลังตามต้อย ๆ มันขนาดนั้นก็พูดได้ดิ ในขณะที่ฉันเพิ่งจะรู้สึกรักใครตอนอายุ 27 ปี มันต่างกันเว้ย มันเหมือนจุดเริ่มต้นที่คาดหวังมากกว่าคำว่า Puppy Love ความรักแรกแย้มในช่วงวัยเด็กไปมากนะ

พี่เจเดน แฟน(รึเปล่า??)ของแพรวมารับพวกฉันสองคนที่คอนโด เมื่อสายตาของผู้เป็นมาเฟียทรงอิทธิพล เห็นการแต่งตัวของพวกเราครั้งแรก ก็รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจนทำให้บริเวณรอบข้างเย็นยะเยือก

“เศษชุดอะไรวะ ไปเปลี่ยนกลับเดี๋ยวนี้” เสียงคำรามของคนตัวโตตรงหน้ากึกก้อง แต่ดูสีหน้ายัยแพรวแล้วเหมือนจะไม่กลัวสักนิด คงชินแล้วมั้ง แต่ฉันไม่ชินไง

“ไม่เปลี่ยนค่ะ...แพรวกับออยต้องใส่แบบนี้”

“แต่มันโป๊ไปแพรว”

“ก็ถึงยอมให้พี่มาด้วยไงเล่า” แพรวเท้าสะเอวพูดกับพี่เจเดนอย่างไม่ยอมทำเอาพี่เจเดนกุมขมับหนัก ส่วนฉันได้แต่หันไปยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะสะกิดให้เพื่อนรู้

“หรือว่าเราจะไปเปลี่ยนชุด” ฉันกระซิบเบาๆ

“ไม่เปลี่ยน...แบบนี้แหละถึงจะเห็นผล คนบางคนมันต้องใช้ยาแรงกระตุ้นถึงจะยอมเปิดเผยความรู้สึก ใช่มั้ยคะ พี่เจเดน” แพรวพูดเสียงดังจากนั้นก็หันไปมองพี่เจเดน

ทำไมฉันรู้สึกว่า ยัยแพรวไม่ได้พูดถึงเรื่องของฉัน แต่กำลังพูดถึงสถานะการณ์ของคู่ตัวเอง แล้วฉันก็รู้สึกว่ามันเข้าเนื้อตัวเองอยู่หน่อยๆ

“โอเค จะใส่ก็ใส่แต่ห้ามไปเต้นกลางลานฟลอร์แล้วกัน”

“คิดว่าพี่ห้ามแพรวได้เหรอ โนค่ะ พี่ไม่มีสิทธิ์”

“แพรว!!!!!!!!” ทั้งคู่ประจันหน้าครุกรุ่นจนร้อนทำเอาฉันที่ยืนอยู่ก็รู้สึกร้อนตามไปด้วย

“ใจเย็น ๆ ค่ะ พี่เจเดนสบายใจได้ ถ้าแพรวอยากเต้น ออยก็จะไปเต้นด้วยเดี๋ยวเป็นไม้กันหมาให้ค่ะ” ฉันยิ้มไปแบบนั้นทำให้คนที่มารับคลายสีหน้าเข้มลงไปหน่อย

“ระ...รีบไปกับเถอะค่ะ เดี๋ยวเพื่อน ๆ  พี่เจเดนเขาจะรอ” ฉันผลักแพรวไปที่รถ ก่อนที่พี่เจเดนจะตามมา

ขับรถไม่นานเราก็ถึงคลับหรูอันดับหนึ่งของเมือง ที่ขึ้นชื่อว่าห้อง VIP สุดแสนแพงจนหูฉี่

แต่เมื่อลงจากรถยัยแพรวก็รั้งฉันไว้ก่อนจะเอ่ยออกมา

“เดี๋ยวสิก่อนเข้าไปต้องถ่ายรูปลงไอจีกันก่อน”

“ทำไม??”

“เอ้า ไม่งั้นคนที่อยากให้รู้จะรู้เหรอยะว่าแกอยู่ที่นี่”

[ถ่ายรูป แชะ]

ฉันถูกแพรวดึงไปถ่ายรูปหลังจากนั้นเจ้าตัวก็ทำการโพสต์รูปพร้อมแท็กให้เสร็จสรรพ

“แน่ใจนะว่าจะได้ผล” ฉันหันไปถามเพื่อนซี้ที่ดูจะมีประสบการณ์มากกว่า

“แน่นอน..แต่ถ้ามันไม่ได้ผล ก็สลัดทิ้งหาใหม่ให้มันจบ ๆ ”

“พอเป็นเรื่องคนอื่นพูดง่าย ๆ เชียวที่ตัวเองยังลืมพี่เจเดนไม่ได้”

“ยัยออยฉันเพื่อนแกนะ”

“จ้า ๆ เข้าไปกันเถอะ พี่เจเดนของแกหน้าบึ้งรออยู่นะ”