ตอนที่ 9 เอาคืน

เอาคืน

(ภายในคลับ)

ฉันกับแพรวตอนนี้อยู่ภายในห้อง VIP ชั้นสองของคลับ ซึ่งพี่เจเดนเปิดห้องไว้ ต้องแรกพวกเราก็พยายามปฏิเสธบอกว่าจองโต๊ะด้านล่างใกล้ฟลอร์ก็ได้มันแพงไป แต่เจ้าตัวไม่ยอมคงเพราะหวงยัยแพรวนั่นแหละ

วันนี้พี่เจเดนไม่ได้มาคนเดียว แต่ยังมีพี่มาติน แล้วก็พี่เอ็ดเวิร์ดอาของยัยแพรวแถมเขายังควงภรรยามาด้วย ชื่อพี่ฟ้าคราม ก็เพิ่งเคยเจอกันวันแรกนี่แหละ

ฉันทักทายกับทุกคน ตอนแรกก็เกร็งหน่อย ๆ แต่พอได้รู้จักก็รับรู้ได้ว่าใบหน้าที่เคร่งขรึมเหล่านั้นก็แค่ฉากหน้าจริง ๆ พวกเขาเฮฮาเอาเรื่องแถมยังชงเหล้าแจกไม่หยุด

ยัยแพรวเอาแต่ดึงฉันไปถ่ายรูป พร้อมกับถ่ายบรรยากาศในห้อง VIP โพสต์ไม่หยุดหย่อน แต่พอฉันมองมือถือกลับไม่เห็นโนติอะไรเด้งขึ้นมาเลย พานเอาห่อเหี่ยวจิตใจสุด  ๆ

‘ดูท่าคงต่อกันไม่ติดอีกแล้วแหง ๆ เลิกชอบกันง่ายจัง นี่ฉันอกหักรักคุดกับเด็กมาสองครั้งแล้วเหรอเนี่ย ไม่ว่าจะโลกออนไลน์ หรือ ออฟไลน์’

ฉันยกดื่มด้วยความโมโหก่อนที่คนในห้อง จะจับสังเกตได้

“น้องออย ไม่สนุกเหรอครับเครียดอะไรอยู่รึเปล่า ให้พี่ปลอบมั้ย” เสียงของพี่มาตินเอ่ยถามตามสไตล์ผู้ชายเจ้าชู้ ฉันยกมือโบกปฏิเสธยกใหญ่ ก่อนที่ยัยแพรวจะแขวะพี่เขา

“โอ๊ย!!! พี่ตินเว้นเพื่อนแพรวไว้สักคนเถอะ ออยมันไม่นิยมคนแก่กว่าอย่างพี่หรอก”

“จริงเหรอครับ น้องออย” เสียงทุ้มหล่อของพี่มาตินเอ่ยขึ้น เอาจริงหากจะพิจารณาความหล่อของพี่มาตินละก็ หล่อบรรลัยเลยล่ะ แต่ที่ต่างออกไปคือหัวใจไม่ได้เต้นระริกเวลามองหน้าเขาสักนิดเหมือนเวย์

“ก็ใช่ค่ะ” ฉันเงยหน้าสบตาพี่มาตินก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ เป็นเชิงยอมรับ

“ว้า อกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่ม” ใบหน้ายกยิ้มของพี่มาตินเพ่งมองมา

“พี่มาตินจะอกหักได้ไง พี่ไม่เคยคิดจะจีบหรือชอบใครจริงจังมากกว่าใช่มั้ยคะ” สิ้นคำฉัน ทุกคนในโต๊ะหัวเราะร่า...มองไปยังพี่มาติน จนเจ้าตัวโวยวายใหญ่

“น้องออยก็พูดไป พี่แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่เท่านั้นเองครับ”

“ถ้างั้นมาพูดอกหักมั่วซั่วแบบนี้ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวพานทำให้สาว ๆ หัวหมุนได้” ฉันฉีกยิ้มก่อนจะรับแก้วเหล้าที่พี่มาตินชงให้ใหม่อีกแก้ว จากนั้นบทสนทนาในโต๊ะก็ยังคงวนเวียนกันเรื่องสัพเพเหระ ทั้งเรื่องลูกของพี่ฟ้า  เรื่องธุรกิจของพวกเขา รวมไปถึงเรื่องการงานของหมออย่างเราสองคน

จนเมื่อฉันกับแพรวดื่มกันได้ที่ หันหน้าสบตากัน ก่อนที่แพรวจะกระซิบข้างหู

“ไปเต้นกันหน่อยมั้ย อยู่แต่ในนี้มีหวังคุยกันแต่เรื่องงาน”

“ก็ดีนะ เริ่มอยากเต้นแล้ว” ฉันเองก็เห็นด้วย อาจเพราะฤทธิ์แอลทำให้รู้สึกอยากเต้นให้ลืมเรื่องบางอย่างดีกว่านั่งดื่มคิดมากอยู่ตรงนี้

เราสองคนลุกขึ้นพร้อมกัน แต่ก็โดนพี่เจเดนเรียกเสียงเข้มทันที

“จะไปไหนกัน”

“ออกไปเต้นไง” แพรวหันไปตอบ

“พี่ไปด้วย”

“พี่จะมาทำไม แพรวจะไปกับออยสองคน” แพรวหันไปเท้าสะเอวปนดุพี่เจเดน ดูเหมือนพี่เจเดนจะไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็โดนทุกคนที่เหลือบนโต๊ะปราม จนสุดท้ายยอมให้เราสองคนออกไป แต่มีข้อแม้ว่าให้ไปเต้นแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ยัยแพรวก็เออออ ไปก่อน

เราสองควงคู่กันเดินฝ่าผู้คนมากมาย แอร์ด้านนอกเย็นฉ่ำไม่ต่างกับในห้อง VIP เลย แต่ที่ต่างคงเป็นคนแอร์อัดของผู้คน กลิ่นที่มากมาย แสงไฟวิบวับจนลายตา รวมไปถึงเสียงเพลงจากดีเจที่เปิดกระหึ่มจนใจเต้นแรง

แพรวลากฉันไปยืนในฟลอร์ท่ามกลางผู้คนแออัด เต้นเบียดเสียดกันไปมาจนรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่จุดนั้นจุดนี่เป็นระยะ

‘ฉันไม่ค่อยชอบเลย’

ในขณะที่แพรวเต้นจนตัวโยกชนคนนั้นชนคนนี้ ถ้าพี่เจเดนมาเห็นเข้ามีหวัง แพรวโดนกักขังหน่วงเหนี่ยวแน่ ซึ่งนั่นคงไม่เป็นผลดีเท่าไหร่ฉันจึงต้องคอยสะกิดเพื่อน และช่วยคอยกันผู้ชายที่มองแทะโลมอย่างโจ่งแจ้ง แน่นอนว่าฉันเองก็เกือบเอาตัวไม่รอดจะมือปลาหมึกของชายรอบข้างเหมือนกัน

“นี่แก เรากลับดีกว่ามั้ยวะ ขืนเต้นอยู่ตรงนี้โดนลวนลามแน่ ฉันคอยเป็นไม้กันหมาให้แกไม่ได้นะ เพราะฉันก็ต้องกันตัวเอง”

“ไม่ได้สิกำลังสนุกเลย” ยัยแพรวไม่ยอมออกจากฟลอร์แล้วฉันจะหนีกลับไปคนเดียวได้ไง ฉันถอนหายใจยาว ก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ ยังไงซะจุดประสงค์ที่ออกมาตรงนี้ก็เพราะยังหวังว่าจะเห็นน้องเวย์ตามมาเที่ยวที่นี่ด้วย แต่คนเยอะขนาดนี้คงจะหาเจออยู่หรอก ‘ตัดใจดีกว่า’

“แกฉันปวดฉี่” เสียงยัยแพรวหันมากระซิบดังขึ้น แน่นอนว่าเป็นโอกาสดีที่จะได้ลากนางออกจากลานฟลอร์นี้ซะที อยู่ตรงนี้นานรู้สึกเปลืองตัวชะมัด

ฉันเดินควงแขนกับเพื่อนเพื่อฝ่าตัวเองออกจากฝูงชนพลางผลักเพื่อนเดินนำหน้า เรามุ่งเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่อีกฝั่งแต่ตาเจ้ากรรมดันไปบรรจบกับโต๊ะกลุ่มหนึ่งที่มีวัยรุ่นนั่งเฮฮากันเสียงดัง ทั้งชายหญิง และหนึ่งในนั้นแค่ฉันสบตาเข้าให้ก็รู้ได้ว่าคือใคร แต่ที่มันจี๊ดหัวใจคือผู้หญิงข้าง ๆ น้องเขากำลังเกาะกุมแขนเขาอยู่นั่นทำให้ฉันต้องรีบเบือนหน้าหนีแล้วรีบผลักยัยแพรวให้เดินเข้าไปในห้องน้ำหญิงอย่างด่วนจี๋

“เป็นอะไรไปแก ดันหลังฉันเดินซะจนเกือบล้ม”

“...” ฉันแน่นิ่งมองหน้าเพื่อนแบบพูดอะไรไม่ออกก่อนจะหันไปมองเพื่อนด้วยหัวใจที่กำลังว้าวุ่น

“เป็นอะไรไปออย”

“แกรีบไปฉี่เถอะ ฉันแค่เวียนหัวขอนั่งโซฟาตรงนี้สักครู่”

“เออ...ไม่ไหวก็บอกจะได้กลับกัน” เมื่อเห็นยัยแพรวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ฉันก็นั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาในมุมหนึ่งของห้องน้ำ หัวใจตอนนี้เต้นแรงภาพบาดตายังคงฉายซ้ำอยู่ในความคิด

“แล้วฉันมีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่ที่นี่อีกกัน” ฉันพึมพำออกมาด้วยความเสียใจ จู่ ๆ น้ำใส ๆ มันก็ไหลออกจากตา

“ออย มึงร้องไห้ทำไม” จังหวะนรกจริง ๆ ยัยแพรวดันออกมาตอนนี้ซะได้ฉันรีบเช็ดน้ำตาอย่างไวก่อนจะยิ้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฝุ่นมันเข้าตานะ เลยเคือง”

“หืม....”

“เรากลับห้องกันเถอะจะครึ่ง ชั่วโมงแล้วเดี๋ยวแฟนแก...เอ่อ..พี่เจเดนของแกจะโมโหเอาได้” ฉันฉีกยิ้มเจื่อน ๆ ไปแบบนั้น ยัยแพรวก็ไม่ได้ถามอะไรฉันต่อ

เราเดินออกจากห้องน้ำ และเป็นฉันเองที่เดินผลักให้แพรวเดินเร็วขึ้น เพราะฉันไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจไปมากกว่านี้

‘อั่ก’ ฉันที่กำลังเดินดันหลังแพรวกลับถูกใครบางคนดึงรั้งช่วงเอวไว้จนเซถอยไปด้านหลัง ฉันตกใจหนักจนต้องหันไปดู แต่คนด้านหลังกลับเป็นคนที่ฉันไม่อยากเห็นแล้ว

“โอ๊ย!!!...มันเจ็บนะ”  ฉันสถบออกมาอย่างหัวเสีย ใช่ฉันเจ็บแต่มันไม่ใช่ที่เขาดึงรั้งฉันหรอก แต่มันเป็นภาพบาดใจนั่นมากกว่า แพรวที่เดินไปก่อนหน้ารีบหันกลับมามองก่อนจะพยายามดึงฉันให้ตามมา แต่แขนอีกข้างของฉันก็ถูกอีกคนดึงไว้เช่นกัน

“ผมขอยืมตัวพี่ออยสักครู่ครับ” เวย์หันไปมองแพรวที่กำลังจะพาฉันกลับไป แต่ฉันก็หันไปมองค้อนเขาแล้วพูดสวนไปก่อน

“ฉันไม่ไป”

“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังตามผมมาซะดี ๆ”

“นี่!!!” ฉันยืนเท้าซะเอว แต่พอฉันเบือนหน้าหนีเวย์ไปมองแพรว นางกลับทำหน้ากลั้นขำใส่ฉันก่อนจะเอ่ยอะไรออกมา

“เอาเป็นว่าทั้งคู่ก็คุยกันดี ๆ ล่ะ ออยฉันกลับไปรอที่ห้อง VIP ก่อนแล้วกันมีอะไรก็โทรมา ไปนะ”  ยัยแพรวหันหลังเดินกลับไปดื้อ ๆ ทำเอาฉันอ้าปากค้าง มันลืมไปแล้วรึไงว่าฉันไม่ได้เอามือถือมาด้วยให้ตายเถอะ

“เพื่อนก็ไปแล้วจะตามมาดี ๆ ได้รึยัง”

“ทำไมต้องตะ....โอ๊ย..จะดึงแขนทำไมเนี่ย” เวย์ไม่อ่อนโยนกับฉันเลย มือแกร่งกำข้อมือฉันแน่นจนเจ็บ แถมลากฉันเดินไปดื้อ ๆ ที่โต๊ะของเพื่อน ๆ เขาทำเอาคนในโต๊ะมองมาที่ฉันกันยกใหญ่ เขากำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย

“นั่งลงสิ ไม่เมื่อยรึไง”

“จะกลับไม่ยืนให้เมื่อหรอก...โอ๊ย!!” ฉันที่ทำท่าจะเดินกลับก็ถูกดึงให้นั่งลงโซฟาข้าง ๆ เขาอีกครั้ง คราวนี้ทุกคนในโต๊ะที่ที่เฮฮาก็พานกันเงียบไปหมด

“ไอ้เวย์ สาวสวยคนนี้เป็นใคร...” เสียงของเพื่อนร่วมโต๊ะเอ่ยถามเวย์ จากที่ฉันมองแล้วคงน่าจะเป็นเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน ส่วนสาว ๆ ในโต๊ะนั้น คงเป็นเด็ก ๆ คู่ควงของพวกเขาล่ะมั้ง

“พี่ที่รู้จัก....” นั่นคือเสียงของคนที่คุ้นหูฉันดี เอ่อใช่ ฉันมันพี่ที่รู้จักจริงๆ นั่นแหละ ชิส์