ตอนที่ 10 ตกลงฉันเป็น....

ตกลงฉันเป็น....

“พี่ชื่ออะไรครับ” เสียงของเพื่อนเวย์เอ่ยทักขึ้น

“ออยจ๊ะ...” ฉันหันไปยิ้มให้เพื่อนของเวย์ ไหน ๆ ก็มีสถานะเป็นพี่แล้วก็อ่อยมันไปให้หมดนี่แหละ

“พี่อยากดื่มหน่อยมั้ยครับ”

“ขอสักแก้วก็ดีค่ะ พอดีเซ็ง ๆ ขอเข้ม ๆ เลยนะคะ”

“ได้ครับผม” เสียงเพื่อนของเวย์นุ่มละมุนพานเอาลื่นหูกว่าคนข้าง ๆ เป็นไหน ๆ เมื่อแก้วเหล้าวางอยู่ตรงหน้า คนข้าง ๆ ดันเอื้อมไปหยิบให้ก่อนจะยื่นมาให้ฉัน

“มีมือหยิบเองได้ย่ะ”

“อยากก้มไปหยิบให้คนดูนมรึไง ใส่ชุดอะไรไม่รู้จักคิด” คนข้าง ๆ ไม่พูดเปล่าพลางถอดแจ็คเก็ตยีนส์ มาคลุมฉัน ฉันทำท่าจะถอนแต่ก็โดนมือแกร่งหยิกแผ่นหลังที่เปลือยอยู่จนสะดุ้ง

“ถ้าถอดเสื้อคลุมออกโดนแน่” นี่คือเสียงกระซิบของคนข้าง ๆ ที่พานทำเอาขนลุกจนต้องเชื่อฟัง

เพื่อน ๆ ของเวย์เอาแต่จ้องมองฉันแถมซักไซ้ไม่หยุด  ฉันก็ได้แต่ยิ้มและตอบเท่าที่จะตอบได้ เพื่อนผู้ชายของเขาดูเป็นมิตรอยู่นะ แต่ผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เวย์อีกทีกลับมีท่าทีจ้องฉันแบบเขม่นไม่พักจนน่ารำคาญ  จะมาหึงหวงอะไรมากมายมิทราบ แถมยังเอาแต่เกาะแขนอีกข้างของเวย์ไม่หยุด เจ้าตัวก็ยังปล่อยให้เขาเกาะแบบนั้นอีก พานทำให้ฉันหงุดหงิดจนอยากจะเดินออกจากตรงนี้

“พี่มีแฟนรึยังครับ” เสียงของเพื่อนคนหนึ่งของเขาเอ่ยขึ้น ฉันตกใจมากนะกับคำถามแต่พอมองคนข้าง ๆ ที่ยังปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเกาะแขนอยู่ก็พานทำให้รู้สึกอยากประชดประชันขึ้นมา

“โสดจ๊ะฮ่า...น้องสนใจจีบพี่มั้ยล่ะ” ฉันพูดพลางหัวเราะ และนั่นก็สร้างเสียงหัวเราะไปทั้งโต๊ะ แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้มือหนาที่อยู่บนหลังฉันกำลังออกแรงบีบจนฉันเจ็บ ทำเอาฉันต้องบิดตัวไปมามองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ

“ไอ้เวย์ พี่สาวมึงคนนี้กูจอง” เสียงของน้องในโต๊ะยืนขึ้นพูดดังลั่น  ทุกคนต่างหัวเราะกันดังสนั่น ฉันเองก็หัวเราะร่าตลกกับเขาไปด้วย

แต่ใครจะคิดเพียงเพราะที่เพื่อนเขาพูดแบบนั้น มือหนาที่โอบหลังฉันอยู่ก็เลื่อนมาบนท้ายทอยของฉัน  ก่อนจะดันศีรษะของฉันให้เข้าไปหาพร้อมบรรจงจูบฉันต่อหน้าคนอื่นๆ นับสิบคนรอบโต๊ะนี้ แม้แต่ตัวฉันเองยังตกใจเบิกตาโต

กว่าเวย์จะละริมฝีปากออกจากริมฝีปากฉันก็ทำเอาฉันสติเลื่อนลอยไปไกลแล้ว

“นี่มึง....” เสียงของเพื่อนเขาโวยกันใหญ่ก่อนที่เขาจะยอมผละออกจากการจูบกับฉัน ไม่ต้องบอกตอนนี้ฉันนิ่งทื่อ อึ้ง ที่เขากล้าจูบต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ส่วนเขาเหมือนไม่รู้สึกร้อน รู้สึกหนาว หันกลับไปดื่มอย่างสบายใจแล้วเอ่ยกับเพื่อนของตัวเอง

“มึงจะไปจีบใครก็เรื่องของมึง แต่คนนี้เมียกู” คนข้าง ๆ พูด ‘เมีย’ ออกมาอย่างไม่อายปาก ตอนแรกว่าอึ้งที่กล้าจูบแล้วตอนนี้ยังเอ่ยคำว่าเมียอย่างไม่สะทกสะท้าน ทำเอาฉันไปต่อไม่เป็น ไม่กล้ามองหน้าใครในโต๊ะอีก หันไปหยิบแก้วเหล้าตรงหน้ามาดื่มแก้เขิน

“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก ให้ความหวังกูสัส” นั่นคือคำสถบของเพื่อนที่พูดใส่เวย์ แต่เจ้าตัวก็ดันยกยิ้มแถมมือแกร่งยังรั้งเอวฉันให้ชิดเขามาไปอีกจนฉันอึดอัด

ฉันทนโดนมองจากสายตาเพื่อน ๆ เขาไม่ได้ ดูเหมือนตอนนี้ทุกคนกำลังพิจารณาท่าที่ของฉันกับเวย์อย่างพินิจ และพยายามถามถึงความสัมพันธ์ แต่ใครจะตอบได้เล่าในเมื่อเรื่องพวกนี้เราสองคนไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ แถมไม่รู้ว่าเวย์คิดยังไงถึงเรียกฉันว่าเมีย บางทีอาจจะแค่พูดตัดความรำคาญของเพื่อนตัวเองก็ได้ใครจะรู้

‘ฉันแค่ไม่อยากจะถลำลึกคิดไปฝ่ายเดียวก็เท่านั้นเอง’

“พี่จะกลับไปหาเพื่อนแล้ว” นี่คือประโยคที่ฉันกระซิบข้างหูเวย์

“ไปมั่วกับพวกผู้ชายในห้องเหรอ”

“นี่พูดให้มันดี ๆ ฉันไม่ได้เหมือนนายนะที่มั่วกับสาว ปล่อยให้เกาะแขนแบบนั้น”

“เรียก ‘นาย’ แบบนี้ โมโห???”

“พี่จะมีสิทธิ์โมโหอะไร เชิญดื่มด่ำกับเพื่อน ๆ สาว ๆ ของเวย์ไปล่ะกัน”

ฉันที่พยายามจะยืนขึ้น แต่จู่ ๆ ก็โดนดึงลงนั่งโซฟาอีกครั้งจนเพื่อน ๆ หันมาจ้องเป็นจุดเดียวกันอีกแล้ว

“กลับกับผม”

“ทำไมพี่ต้องกลับกับนาย”

“อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำสอง คืนนี้กลับกับผมเท่านั้น”

“นายนี่มัน!!...” ฉันหันไปมองค้อน แต่สายตาของเขาจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ จนทำเอาฉันเถียงไม่ออก

“ก็ได้ ๆ แต่ขอกลับไปเอากระเป๋าก่อนแล้วกัน รอที่ประตูทางออกผับล่ะกัน” ฉันลุกขึ้นเอ่ยลากับเพื่อน ๆ ของเขาก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง วีไอพีเพื่อไปหยิบกระเป๋ากับมือถือ

“ว่าไงเพื่อน...จะกลับแล้วเหรอ” แพรวเอ่ยทักเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามา ทุกคนในห้องก็มองมาที่ฉันไม่ต่างกัน

“อืม ฉันขอตัวกลับก่อนนะ...มีธุระ” ฉันบอกไปแบบนั้นซึ่งแพรวมันก็ยิ้มเหมือนรู้ทัน

“โอเค...ดูเหมือนแผนจะได้ผลแฮะ งั้นไปเถอะออยไว้ค่อยมาคุยกัน”

“อืม” ฉันพยักหน้าให้แพรวและหันไปลาพี่ ๆ คนอื่น ๆ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าใบเล็กที่ใส่ของส่วนตัวไว้

เมื่อมาถึงประตูทางออกคลับ ก็พบว่าเวย์ยืนพิงผนังรออยู่แล้ว พอเขาเห็นฉันเขาก็เข้ามาโอบรั้งเอวฉันไว้ก่อนจะเดินออกจากคลับด้วยกัน

‘ปัง’ เสียงประตูรถปิดลงก่อนที่เวย์จะเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับจากนั้น เขาก็ขับรถออกไปทันที

“ไปส่งที่คอนโดด้วย”  ฉันพูดไปแบบนั้นแต่คนขับกลับไม่เอ่ยตอบ หน้านิ่งสนใจแต่ถนนตรงหน้า ‘คงจำทางไปคอนโดฉันได้แล้วสินะ งั้นก็คงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากความ’

ฉันเหม่อมองไปตามทางที่มืดมิด เห็นแต่แสงไฟนีออนที่รายเรียงไปตามข้างทาง มองไม่ค่อยออกว่าตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปไหน

“นี่กำลังจะไปไหน ทำไมรู้สึกไม่คุ้นทางเลยเวย์” ฉันเลิกคิ้วมองคนขับ แต่ปฏิกิริยาก็ยังคงนิ่งเฉย ไม่นานนักรถของเราก็เลี้ยวเข้าคอนโดสูงใจกลางเมือง ฉันชะเง้อมองไปดูคอนโดนั่น

“นี่มันไม่ใช่คอนโดพี่ เวย์พาพี่มาที่ไหนเนี่ย” คราวนี้ฉันยื่นมือไปแตะบ่าเขาเพื่อให้เขาตอบฉันให้ได้

“คอนโดผมเอง” สิ้นคำเขาขับผ่านเข้ามาในคอนโดก่อนจะจอดรถไว้ในมุมจอดของ VIP ที่ลับตาคน เมื่อรถดับเครื่องยนต์ฉันหันไปถามด้วยความเคลือบแคลงใจ

“ทำไมมาที่นี่ พี่จะกลับคอนโด”

“จะคอนโดไหนก็เหมือนกันแหละ” เขาพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันที่ทนมองหน้าเขานานไม่ได้ก็หันไปเปิดประตู

“เอ๊ะ!! เปิดประตูไม่ได้ ปลดล็อคให้พี่สิ” เวย์ยังคงนั่งนิ่งกอดอกอยู่ฝั่งคนขับรถ ทำเอาฉันต้องมองค้อนด้วยความสับสนว่าสรุปแล้วเขาต้องการอะไรกันแน่

“ยังลงรถไม่ได้เรามีเรื่องต้องคุยกันก่อน” เขาหันใบหน้าหล่อดุใช้นัยน์ตากวาดไปทั่วตัวฉัน ทำเอาฉันลนลานไปหมดว่าเขากำลังจับผิดอะไรอยู่

“ระ...เรื่องอะไรอีก”

“แต่งตัวเศษผ้าแบบนี้มายั่วใคร...”

“ไม่ได้ยั่วใครก็มาเที่ยวไง ไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนพี่ก็ใส่”

“มันควรเรียกว่าชุดอยู่มั้ยวะ ก้มทีนมก็ล้นหวอก็ออกอยู่แล้วนั่น”

“อย่าเว่อร์มันไม่ได้โป๊ขนาดนั้น” ฉันหันไปพูดจริงจัง ในขณะที่เวย์ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มตัวเองอย่างหงุดหงิด นัยน์ตาคมแทบกรีดฉันออกเป็นชิ้น ๆ

“ไม่โป๊เหอะ...ดูนี่” เวย์ไม่พูดเปล่าเอื้อมมือข้างหนึ่งดึงเดรสเกาะอกสีแดงของฉัน ลงอย่างง่ายดาย ทำให้เนินอกอวบของฉันโผล่ออกมาทั้งสองอย่างโจ่งครึ่มทำเอาฉันตกใจจนต้องรีบดึงมันขึ้นเหมือนเดิม

“จู่ ๆ มาดึงทำไมเนี่ย”

“นี่ขนาดไม่ได้ออกแรงอะไรดึงนิดดึงหน่อยก็โผล่มาทั้งเต้า แถมเสื้อในก็ไม่ใส่ แล้วมาบอกว่าไม่โป๊ พูดออกมาได้ไงวะ” สีหน้ามองมาที่ฉันจริงจัง ทำเอาฉันไปต่อไม่ถูก

“ก็แล้วคนสติดีที่ไหนจะมาดึงชุดคนอื่นล่ะ” แม้ฉันจะไม่กล้าสบตา แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก

“ใส่ชุดไม่ระวังแล้วยังจะเถียง”

“ไม่ได้เถียง พี่ใส่แบบนี้แล้วมันจะทำไม ไม่ใช่ผัวซะหน่อย”

“ไม่ใช่ผัว???”

“ก็พูดออกมาเองไม่ใช่เหรอว่า เป็นแค่พี่สาว” ฉันจำได้ขึ้นใจว่าเวย์พูดอะไรไว้

“แล้วใครเริ่มก่อนว่าผมเป็นแค่น้องที่รู้จัก”

“ก็ตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนยังไงพูดมาดิ” สีหน้าของเวย์จริงจังแถมยังกำข้อมือฉันแน่นจนเจ็บ นัยน์ตามองมาราวกับอยากได้คำตอบ

“ก็ตอนนั้นพี่ไม่รู้ว่าเวย์จะคิดยังไงกับพี่ไง พี่ไม่อยากมานั่งเสียใจอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มนินา”

“พี่ชอบผม???”

“เอ่อ..ชอบ...พอใจรึยัง ชอบมากไม่งั้นจะยอมนอนด้วยรึไงเล่า นั่นมันครั้งแรกในรอบ 27 ปีเลยนะ ชิส์” หงุดหงิดโว้ย....ต้องมานั่งหาเหตุผลว่าชอบเพราะอะไรน่ารำคาญชะมัด

“...” เขาเงียบไป เหอะพอฉันบอกว่าชอบก็มาชักสีหน้าคิดหนักใส่กันอีก แล้วจะมานั่งบ่นกันทำไม

“จะปล่อยมือพี่ได้ยัง พี่เจ็บ” ฉันเอ่ยกับคนข้าง ๆ ที่ยังกดข้อมือฉันแน่นจนเป็นรอยแดง แต่คนข้าง ๆ กลับไม่ยอมปล่อยแถมมองมาที่ฉันด้วยนัยน์ตาที่อยากจะหยั่งคิด

“มานั่งตรงนี้ดิ” เวย์พูดพลางใช้มืออีกข้างตบหน้าขาตัวเอง ฉันเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไม...” ฉันเอียงคอมองด้วยความสงสัย

“ผมบอกให้ ‘เมีย’ มานั่งตรงนี้”