Masukพร้อมทั้งพูดย้ำเมื่อเห็นว่ามันยังคงนิ่งไม่ยอมลงไปจากรถของเธอ“ลงไปสิฉันจะไปแล้ว” เธอเอ่ยเสียงเรียบไล่เร็นให้ลงไปจากรถของเธอ เร็นที่โดนไล่แบบนั้นก็ตัดสินใจเปิดประตูก้าวเท้าเดินลงจากรถอย่างว่าง่าย ไอรีนโล่งใจเมื่อเห็นว่าเร็นได้ลงไปแล้ว มือเล็กเตรียมที่จะออกรถขับเคลื่อนออกไปและในขณะที่เธอยังคงให้ความสนใจไปกับการสตาร์ทรถ ประตูรถฝั่งเธอก็ถูกเปิดออกพรึ่บ!“ยาคุมฉุกเฉินอะไรนั่นลงมาซื้อด้วยกันเถอะ” เสียงทุ้มประกาศบอกหญิงสาวรุ่นพี่ ไอรีนชะงักอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าเด็กนี่จะกล้ามาชวนเธอแบบนี้“มะ ไม่ นายขึ้นห้องไปได้แล้ว” เธอปฏิเสธออกไปพร้อมกับยื่นมือไปปิดประตูแต่จังหวะนั้นเร็นที่มือยาวกว่าก็เริ่มปฏิบัติการณ์ดึงมือเล็กของไอรีน เขาออกแรงดึงร่างบางให้ลงจากรถ“นี่ ปล่อยมือฉันนะ ไม่เอา ไม่ลง!” ไอรีนร้องโวยวายแต่สุดท้ายเธอก็โดนดึงลงมาจากรถสำเร็จ หนุ่มวิศวะปิดประตูเสียงดังพร้อมทั้งแย่งกุญแจรถของเธอไปครอบครอง มือหนาเอื้อมมาจับมือเล็กของไอรีน เขาพาเธอเดินไปร้านขายยาที่อยู่ไม่ไกลในตลอดทางไอรีนพยายามเป็นอย่างมากที่จะหนี แต่สุดท้ายเร็นก็พาเธอมายังร้านขายยาได้จนสำเร็จ...ร้านขายยาและทันทีที่เดินเข้ามาใ
กึก!!ไอรีนที่ได้ยินแบบนั้นก็อ้าปากค้างหน้าเหวอไปเลย รับผิดชอบอะไรของมันแล้วมันใช่เรื่องไหมที่เธอต้องมาทำอะไรแบบนี้แต่ถามสักหน่อยแล้วกันว่า ‘คำว่ารับผิดชอบ’ คือเธอต้องทำอะไรบ้าง“รับผิดชอบยังไงจะให้ฉันทำอะไรบ้าง ดูแลไปรับไปส่งนายแบบนั้นใช่ไหม” เธอหันไปมองหน้าเร็นเพื่อรอคำตอบ สายตาที่มองไปยังหนุ่มวิศวะทำเอาเขาแทบละลาย ทำไมเมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดที่จะมองเธอในด้านพวกนี้เลยนะ“จอดรถก่อนสิ ตรงนั้น” หนุ่มตัวร้ายชี้มือไปยังริมถนนข้างหน้า ไอรีนที่ได้ยินแบบนั้นก็เลือกที่จะทำตามอย่างคนที่ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เธอจอดรถริมทางเป็นที่เรียบร้อย สายตาจับจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มรุ่นน้องดังเดิม“พูดมาสักที” เร็นกระตุกยิ้มชวนขนหัวลุก เขาเริ่มพูดในสิ่งที่ตัวเขาเองต้องการ“เธอต้องห้ามมีคนอื่น!!” ไอรีนตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เฮ้ย!! ได้ไงอะ มันมีสิทธิ์อะไรมาห้ามคนโสดอย่างเธอไม่ให้มีแฟนกันเนี่ย ใบหน้าสวยบูดบึ้งเธอยกมือขึ้นกอดอกสายตาคมมองจ้องไปยังเขาอย่างไม่ยอมลดละ“มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง นี่ฉันเป็นพี่สาวนายนะ!!” ด้วยความโกรธจึงทำให้เธอยังคงย้ำเตือนเรื่องที่ตัวเองมีศักดิ์เป็นพี่สาวของเด็กนี่ มือเล็กกำหมัดแน่น เร็นเอื้อม
ยัยนี่คงกลับมาอาบน้ำที่ห้องตัวเองและคิดจะหนีเขาด้วยการออกไปข้างนอกอย่างนั้นสินะ หึ แต่ก็ยังช้ากว่าเขาไปก้าวนึง...“ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วนี่จะออกไปไหน” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงผะแผ่วแต่มือหนานั้นคว้าไปที่ข้อมือของเธอพร้อมทั้งออกแรงดึงรั้งให้ไอรีนขยับตัวเข้าหาเขาไอรีนไม่ต้องการตอบ เธอทำเพียงแค่ออกแรงผลักน้องชายให้ออกไปให้พ้นแต่ผลักเท่าไรมันก็ไม่ออกไปสักทีจนกระทั่ง...“เร็น ลูกมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เหมือนโชคจะเข้าข้างไอรีนเมื่ออยู่ๆเสียงของน้าผกาก็ดังขึ้น คนทั้งคู่ต่างก็มองไปยังหญิงวัยกลางคนที่ยืนส่งยิ้มอยู่ไม่ไกล ไอรีนได้จังหวะนั้นแกะมือของเร็นออกจากแขนของเธอได้สำเร็จ“น้าผกากลับมาแล้วเหรอคะ” เธอรีบล็อคประตูห้องนอนของตัวเองแล้วเดินไปหาน้าผกาทันที“จ้า น้ากลับมาแล้วว่าแต่ลูกชายของน้ามาตั้งแต่เมื่อไรเหรอ” น้าผกายิ้มรับด้วยใบหน้าสดใสและไม่ลืมที่จะถามไปถึงลูกชายของเธอ ไอรีนปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เธอยิ้มแล้วตอบกลับอย่างไม่มีพิรุธใดๆ“มาตั้งแต่วันศุกร์ตอนเย็นแล้วค่ะ พ่อละคะ”“พ่อหนูอยู่ข้างล่างลูก”“งั้นไอรีนขอตัวลงไปหาพ่อก่อนนะคะ” เมื่อได้ยินแบบนั้น ไอรีนก็ใช้จังหวะนี้เดินลงไปข้างล่างได้อย่า
เธอมองหน้าเร็นแล้วนิ่งอย่างครุ่นคิดว่าเด็กนี่มันเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร มันเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหนแล้วทำไมเธอถึงไม่รู้อะไรเลย แต่ช่างเถอะจะมาคิดตอนนี้มันก็คงไม่ช่วยอะไรสู้หาทางกลับไปนอนห้องของตัวเองให้ได้ก่อนจะดีกว่าแล้วทางเดียวที่คิดออกก็คือคงต้องพึ่งพ่อกับน้าผกา...“นี่!! พ่อกับน้าผกาอาจจะกลับมาตอนเช้าก็ได้นะ” เธอพูดออกไปใจก็หวั่นเกรงกลัวว่ามันจะไม่ยอมให้เธอออกไป ใจของไอรีนเต้นแรงมาก มากเสียจนกลัวว่าเด็กหนุ่มข้างกายของเธอจะได้ยิน“แล้วไง เขาไม่เปิดประตูเข้ามาหรอก แต่ถ้าเปิดก็ดีเหมือนกัน” ดียังไงของมันไอรีนทำสีหน้าโกรธ เร็นยิ้มร้ายพูดตอบกลับไอรีนด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาคิดว่าเห็นก็ดีเพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะปกปิดเรื่องระหว่างเขากับเธออยู่แล้วยังไงซะพ่อของเธอกับแม่ของเขาก็ควรที่จะต้องรู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้วและถ้าจะทำให้พวกเขาเห็นเร็วขึ้นเขาก็คิดว่าน่าจะดีมากๆเหมือนกัน ไอรีนที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่อึ้ง เธอกระพริบตาถี่ๆอย่างคนที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ“ดีกับผีอะดิ อะ จะทำอะไร?” ไอรีนหันหน้ามองไปทางอื่นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เร็นเอื้อมมือมาเชยคางของเธอให้หันกลับมามองหน้ากัน หญิ
“พูดแบบนี้อยากต่อรอบสองใช่ไหม ได้นะ” หนุ่มวิศวะเริ่มขยับเข้าออกยังรูร่องสีหวานอีกครั้งทำเอาไอรีนเบ้หน้าหวาดกลัวจนตัวสั่นไหว เธอกระพริบตาถี่ๆอย่างคนที่น่าสงสารคนหนึ่ง มือเล็กผลักดันอกแกร่งของเขาเอาไว้“อย่านะ!” เร็นมองดูภาพตรงหน้านิ่งแล้วเพียงชั่วครู่เขาก็ลอบถอนหายใจออกมา ก็ได้นี่เห็นว่าเป็นครั้งแรกที่เธอรู้เรื่องนี้หรอกนะเขาจึงยอมปล่อยเธอให้ได้พักผ่อน หนุ่มวิศวะยกร่างเล็กขึ้นเล็กน้อยเขาดึงความเป็นชายออกมาจากร่องของรุ่นพี่สาวน้ำกามที่อยู่ภายในร่องไหลย้อนกลับออกมาเขามองดูน้ำสีขาวขุ่นแล้วคลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจไอรีน..เธอรู้สักทีนะว่าเขาคนนี้นี่แหละที่เป็นเจ้าของเธอแต่เพียงผู้เดียว...ไอรีนดึงผ้าห่มมาพันร่างกายอย่างลวกๆ เธอค่อยๆขยับเพื่อเตรียมที่จะลงจากเตียงนอนแต่ทว่ากลับโดนมือเขาจับเธอเอาไว้ก่อน“ปล่อยนะ!” เธอมองหน้าเขาอย่างไม่วางตาเพราะไม่รู้ว่าไอ้บ้านี่มันจะทำอะไรเธออีกหรือเปล่า“จะไปไหน จะกลับห้องด้วยสภาพแบบนี้น่ะเหรอ” สายตาคมมองไปตามเรือนร่างของรุ่นพี่สาว เขาแสยะยิ้มออกมาราวกับสมเพชไอรีน“แบบนี้แล้วจะทำไม ปล่อยนะ! จะไปเข้าห้องน้ำ” ไอรีนคิดไว้แล้วว่าจะเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำก่อน เธอต้อง
“ไปเอากับคนอื่นไป ฉันไม่ชินอะไรทั้งนั้น!!”“กล้าไล่ฉันแบบนี้รู้ผลที่จะตามมาหรือยัง” เร็นเงยหน้ามองไอรีนเขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่เธอคอยแต่ไล่กันแบบนี้ หนุ่มวิศวะเลือดร้อนลุกนั่งหลังตรง เขาจับขาเรียวของเธออ้าออกกว้างแล้วสวนสะโพกเข้าใส่ถาโถมรุนแรงปึก! ปึก! ปึก!“อ๊า~ อือ อะ พอแล้วหยุดทำแบบนี้สักที!!” หน้าอกทั้งสองข้างสั่นไหวไปหมด เร็นมองดูภาพนั้นก็ยิ่งทำให้ใจเต้นอย่างฮึกเหิม เขาเร่งจังหวะขยับเข้าออกเน้นๆจนร่างเล็กตรงหน้าสั่นคลอนไปทั่วทั้งตัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เขาเอื้อมมือไปเขี่ยขยี้จุดไวสัมผัสของรุ่นพี่สาว ไอรีนเบ้หน้าไปมาด้วยความเสียดเสียว เมื่อไหร่กันนะที่เรื่องบ้าๆนี่จะจบลงสักที เธอเอื้อมมือไปจับเข้าที่มือหนานั้นพร้อมทั้งส่งสายตาอ้อนวอนรวมไปถึงคำพูดที่สื่อว่าไม่ไหว“พอแล้วเร็น ฉันไม่ไหว~” เธอไม่ไหวจริงๆดั่งคำที่ปากพูด แบบว่ามันทั้งเจ็บทั้งจุก..แต่มันก็ยังแฝงไปด้วยความรู้สึกเสียวจนต้องขมิบส่วนนั้นอยู่บ่อยครั้ง“ไม่ไหวในที่นี้คือเสียวจนจะทนไม่ไหวหรือเปล่า” ชายหนุ่มตัวร้ายยิ้มขึ้นที่มุมปากเขารู้ว่าเธอคงจะเสียวไปกับสิ่งที่เขากำลังกระทำอยู่“….” ไอรีนเลือกที่จะเงียบเพราะสิ่งที่มันพู







