ตอนที่ 2 แนะนำตัว

ตอนที่ 2 แนะนำตัว

         @ร้านลมเย็น

ร้านที่ถูกเลือกเป็นร้านที่เคยมาเมื่อหลายปีก่อน ตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ตอนนั้นจะว่าเธอเที่ยวบ่อยก็ได้ เจ้าของร้านถึงขั้นจำซินกับมะนาวได้ เพราะเป็นลูกค้าสาวสวยที่ชอบมาคู่กันประจำ 

ทว่าเดี๋ยวนี้เปลี่ยนคนดูแลแล้ว อะไรหลายอย่างจึงเปลี่ยนแปลงไปจนแทบจะจำบรรยากาศเดิมไม่ได้

แต่ก็เหมือนกับการได้ย้อนกลับไปคิดถึงความทรงจำเก่า ๆ ที่ตรงนี้ยังคงเต็มไปด้วยลูกค้าที่เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่เธอเคยเรียน บรรยากาศของร้านค่อนข้างสบาย ๆ เน้นฟังเพลงและพบปะพูดคุยกัน เหมือนกับตอนนี้ที่ลูกค้ายังเป็นนักศึกษา ซึ่งมาเรียนกับเที่ยวเล่นโดยไม่ต้องมีเรื่องให้คิดมากมาย

ไม่ต้องมีความทรงจำเลวร้ายให้จดจำ

“เอาเบียร์หรือเหล้าดี”

“เบียร์ก็พอแล้วมั้ง เบา ๆ” ซินบอกเพื่อนแล้วหันมองบรรยากาศรอบ ๆ ทั้งที่ออกมาคลายเหงา ทว่าเธอกลับรู้สึกว่ามันยิ่งเหงา ยิ่งเศร้ากว่าเดิมหลายเท่า ไหนจะเพลงอกหักที่กำลังเล่นอยู่ตอนนี้ สู้เปิดหนังดูซีรีส์อยู่ห้องคงดีกว่า

“มาเที่ยวทั้งที แต่งตัวสวยขนาดนี้ก็ทำหน้าให้มันสวย ๆ ค่ะ ดูนั่นเด็กน่ากินทั้งนั้น” มะนาวพยักพเยิดหน้าให้เพื่อนหันไปมองโต๊ะหนึ่งซึ่งเป็นกลุ่มผู้ชาย

ซินหันไปมองและยอมรับว่ามีแต่คนหน้าตาดี ให้เดาอายุก็คงไม่ยาก เพราะร้านนี้มีแต่เด็กมหาวิทยาลัยทั้งนั้น วัยทำงานจะมีสักกี่คนเชียว คนพวกนั้นคงเด็กกว่าเธอแน่นอน

“เด็กมหา’ลัยเนี่ยนะ อยากจ่ายค่าเทอมให้หรือไง”

“ฉันจะโดนผัวกระทืบเอา แต่ถ้าแกน่ะได้อยู่ อยากมีภาระไหมล่ะคนสวย” มะนาวยิ้มพลางหัวเราะเขิน

“ดู ๆ คนนั้น งานดีมากแก”

“พัก ไม่อยากมี ชวนมาดื่มไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวฉันก็ฟ้องพี่บอลหรอก” ซินส่ายหน้าให้เพื่อนอย่างระอา

“แหม แกก็ นานทีจะได้มาหาอาหารตาสักที” มะนาวก็คิดเล่น ๆ พอให้หัวใจกระชุ่มกระชวย อย่างไรเธอก็มีครอบครัวแล้ว เพียงแค่แซวเล่นให้เพื่อนอารมณ์ดีด้วยก็เท่านั้น “ฉันไม่จริงจังหรอก แต่แกจริงจังได้อยู่น้า”

“อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว”

“ดีตรงไหนคะ ถ้าฉันไม่มาเห็นแกวันนี้นะ แต่งตัวอย่างกับป้า หน้าก็ไม่ทาแม้แต่แป้งฝุ่น”

“ก็สวยได้อยู่” อย่างน้อยซินก็ทาครีมกันแดดทุกวัน กลางคืนก็ใช้ครีมบำรุงตลอด

“สวยอะสวย แต่แกสวยได้มากกว่านี้ค่ะ ไม่บอกไม่มีใครรู้เลยนะ ว่าแกเคยเป็นดาวมหา’ลัย” มะนาวเหนื่อยหน่ายกับเพื่อน มันก็ปีกว่าแล้วเพื่อนยังไม่มูฟออนจากตรงนั้นสักที

“มาแล้ว ดื่มให้เมาหลับไปเลยดีกว่า” ซินไม่เถียงเพื่อนต่อ เธอทำแค่ยิ้มบาง ๆ ทว่าไร้ซึ่งอารมณ์ ก่อนจะรินเครื่องดื่มใส่แก้วของตัวเองและเพื่อนสนิท

“ฉันอยากให้แกมีความสุขนะซิน ถ้าไม่อยากมีคนใหม่ตอนนี้ก็ลองคุยเล่นกับใครไปก่อนก็ได้ ซื้อกินก็สบายใจดี” มะนาวบอกเพื่อนแบบติดตลก

“ก็ไม่ได้เหงาขนาดนั้นไหม” ซินหัวเราะในลำคอหนึ่งที มันก็มีบ้างที่คิดเรื่องพวกนั้น มีบ้างที่ต้องระบาย จะว่าเหงามันก็เหงาแต่ที่เหงาเพราะเธอมัวเอาแต่คิดถึงใครบางคนมากกว่า

“พี่นาว !”

ขณะที่สองสาวกำลังนั่งดื่มและคุยกันเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น เสียงทุ้มของใครสักคนก็ดังขึ้นอยู่ห่าง ๆ พอทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมอง เสียงแหลมของมะนาวก็ร้องลั่น

“ไอ้หมากระเป๋า !” มะนาวยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเห็นใครคนนั้น

ซินรู้สึกคุ้นแต่ก็จำไม่ได้ น่าจะเป็นรุ่นน้อง แต่เธอไม่เห็นรู้จัก จึงได้แต่ส่งยิ้มให้ตามมารยาท

“พี่มากันสองคนเหรอ มานั่งกับพวกผมนี่”

“ชวนฉันไปนั่งหรือชวนไปจ่าย”

“โหพี่ ไม่ขนาดนั้น”

“โต๊ะไหน” มะนาวถามพลางมองหา ก่อนที่รอยยิ้มของเพื่อนจะผุดขึ้นตรงริมฝีปากแล้วหันมามองหน้าซิน

“ไปมะ นั่นน้องโรงเรียนฉัน”

“ไม่รู้จักใครสักคน มีแต่เด็ก” ซินส่ายหน้าพรืด เธอรู้สึกอึดอัดที่ต้องไปอยู่ร่วมกับคนที่ไม่รู้จัก ไม่รู้ว่าความรู้สึกพวกนี้มันเริ่มเป็นตอนไหน ทั้งที่เมื่อก่อนถึงไหนถึงกัน ชนแก้วกับโต๊ะนั้นโต๊ะนี้อย่างกับนักการเมืองหาเสียง

“ไปเถอะน่า ไม่มีอะไรหรอก ฉันรู้จักตั้งหลายคน น้องรหัสพี่บอลก็อยู่ น้องพีไง แกก็รู้จัก”

“จำไม่ได้”

“น้องพีที่เคยขอไลน์แกตอนปีสี่ไง ตอนนั้นน้องอยู่ปีสอง” มะนาวบอกเพื่อนก่อนจะลุกขึ้นไปพร้อมกับขวดเบียร์อีกสองขวด

“พี่สาวกู พี่มะนาว มีผัวแล้ว ผัวศิษย์เก่าคณะเรา”

ทันทีที่มะนาววางสะโพกลงกับเก้าอี้ น้องโรงเรียนเก่าอย่างโน่ก็เริ่มแนะนำให้เพื่อนรู้จัก

“กวนตีนละไอ้หมากระเป๋า” สาวรุ่นพี่ว่าแต่ก็ยิ้ม พลางโค้งศีรษะให้เด็กรุ่นน้องที่ยกมือไหว้กันใหญ่

“เพื่อนพี่ไม่มา”

“ยัยซิน !” มะนาวเรียกเพื่อนจนคนทั้งโต๊ะหันไปมอง

ซินเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนมอง มีรอยยิ้มของคนคุ้นหน้าส่งมาให้ สายตาสงสัยของใครอีกหลายคน และมือของเพื่อนที่กวักเรียกเธอ สุดท้ายแรงกดดันเหล่านั้นก็ทำให้เธอต้องลุกขึ้นอย่างจำยอมจากเก้าอี้ของตัวเองและถือแก้วเดินไป

“นั่ง ๆ ครับพี่ซิน ไม่ต้องเกร็ง พวกผมไม่กัด” คนที่ว่าก็คือโน่หรือไอ้หมากระเป๋าของมะนาว เดี๋ยวนี้ไม่ใช่หมากระเป๋าแล้ว ไม่ใช่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่มะนาวชอบไปหยิกแก้มทุกเช้า คือหนุ่มหน้าตาดีของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่สาว ๆ หลายคนรู้จัก

ซินเลือกนั่งตรงเก้าอี้ที่เว้นว่างไว้สองที่ข้าง ๆ เพื่อนตัวเอง และอีกตัวก็เว้นระยะห่างกับเด็กรุ่นน้องอีกคนเอาไว้ ข้างกันนั้นคงเป็นแฟนสาวรุ่นราวคราวเดียวกันที่ส่งยิ้มมาให้เธออย่างเป็นมิตร

“คนนี้พี่ซิน” โน่ยังจำเธอได้ ตอนนั้นเพื่อนของมะนาวโดดเด่นกว่าใคร ขนาดเป็นแค่เด็กปีหนึ่งยังอยากจีบเธอเลย จนตอนนี้ก็ยังสวยอยู่ ทว่ารู้สึกถึงแววตาของเธอที่ไม่สดใสอย่างตอนนั้นแล้ว

คนทั้งโต๊ะต่างมองมาที่รุ่นพี่คนสวยพลางยกมือไหว้กันใหญ่ ซินเริ่มทำตัวไม่ถูกจนใครคนหนึ่งที่เธอคิดว่าคุ้นหน้าเอ่ยถาม

“สบายดีไหมพี่ซิน จำผมได้ไหม”

“สบายดีค่ะ น้องคือ...” เธอขมวดคิ้วมองก่อนที่ความทรงจำเก่า ๆ สมัยที่ยังเมาหัวราน้ำกับเพื่อนจะกลับมา

“พีเหรอ”

“ครับ นึกว่าจะลืมกันแล้ว”

“อย่า ๆ พี่พี เดี๋ยวเมียก็มาอาละวาด”

ซินหัวเราะเบา ๆ กับเสียงปรามของรุ่นน้องในโต๊ะ เวลาเปลี่ยน อะไรหลายอย่างก็เปลี่ยนตาม ตอนนั้นพีเป็นเด็กรุ่นน้องที่มาถูกตาต้องใจเธอ แลกเบอร์แลกไลน์กันไปตามประสา เดี๋ยวนี้มีคนข้างกายกันหมดแล้ว ทุกคนล้วนโตเป็นผู้ใหญ่กันหมด และต่างก้าวไปข้างหน้า

เว้นไว้แต่เธอ ที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหนสักที

“ไอ้ไมล์ยังไม่มาอีกเหรอวะ”

“กูว่าแม่งแวะหอไหนสักหอ ไอ้นี่มันฮอต แค่ขี่รถผ่านหอสาวก็เรียกให้จอดแล้ว”

บทสนทนาของคนในโต๊ะที่พูดถึงใครบางคนนั้นทำให้ซินรับรู้ได้ว่าที่ว่างตรงนี้คงจะมีใครสักคนมานั่ง เพียงได้ยินก็รู้สึกอึดอัดล่วงหน้าไปแล้ว

“เพื่อนกูน่าจะรับจ๊อบขับแกร็บไหม”

“มึงก็ว่ามันเกิน เพื่อนกูก็ไม่ได้ขนาดนั้น” โน่ว่าพลางหัวเราะ คนที่ถูกพูดถึงนั้นก็เพื่อนในกลุ่มเดียวกัน จริงอยู่ว่ามันสาวเยอะ แต่รู้จักมันดีกว่าใคร มันไม่ได้มั่วขนาดนั้น

“คราวก่อนอาจารย์เรียกไอ้ไมล์ว่าไงนะไอ้เบส” ผู้ชายที่นั่งฝั่งซ้ายมือของซินถามเพื่อนที่อยู่ตรงข้ามกัน

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนที่ถูกพูดถึงคงหน้าตาดีจนเพื่อนต้องนินทากันเรื่องนี้หรือไม่ก็คงเจ้าชู้จนน่ากลัว

“ว่าไงเสือร้าย” เบสตอบแล้วหัวเราะ

“ขนาดอาจารย์ยังรู้มึงคิดดู”

“ไม่รู้ได้ไง ก็น้องบริหารกับน้องยาหยีสถาปัตย์ไปเป็นรถไฟชนกันหน้าห้องอาจารย์ตอนไอ้ไมล์คุยเรื่องฝึกงานอยู่”

“น้องไม่รู้จักจบเองหรือเปล่าวะ คือคิดกันไปเองไง”

“พี่ชักอยากเห็นหน้าไอ้นี่ละ” มะนาวที่นั่งฟังมานานเริ่มอยากรู้ว่าคนที่ถูกพูดถึงนี้หน้าตาเป็นอย่างไร วีรกรรมอะไรจะเยอะขนาดนั้น

“นั่นไงมันมาแล้ว ไอ้นี่มันเสือจริง ๆ หนังเหนียวด้วย” เพื่อนหัวเราะลั่น กระทั่งคนที่ถูกกล่าวหามานั่งเก้าอี้ที่ว่างตัวสุดท้าย รอยยิ้มของเพื่อนเชิงขบขันก็ยังติดอยู่บนหน้า