ตอนที่ 3 ผี (เพื่อน) ผลัก

ตอนที่ 3 ผี (เพื่อน) ผลัก

ซินทำเพียงค่อย ๆ หันมองใบหน้าด้านข้างของ เธอก็ต้องยอมรับว่าเด็กรุ่นน้องคนนี้หน้าตาดีเกินที่คาดไว้ ทั้งความสูงที่น่าจะมากกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรของกับผิวสีน้ำผึ้งแบบนั้น ยิ่งขับให้ความหล่อเหลาดูเด่นน่ามอง และท่าทางสงบแต่แววตาที่เหมือนนักล่าของมันคงเป็นเสน่ห์ที่ทำให้เกิดวีรกรรมพวกนั้น

หญิงสาวขยับตัวมาทางเพื่อนสนิทเล็กน้อยเพราะรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้เธอเกินไป จนกลิ่นหอมจากตัวที่ไม่รู้ว่ามันคือครีมอาบน้ำ แชมพู หรือน้ำหอมจากตัวเขา มันกำลังลอยอบอวลอยู่ปลายจมูกของเธอ

“พี่ซินถึงกับขยับตัวหนีเลย มึงเล่าซะเพื่อนกูน่ากลัว” โน่หัวเราะกับท่าทีของเธอ

“เปล่า กลัวน้องเขานั่งไม่ได้” ซินรีบยกมือปฏิเสธข้อกล่าวหานั้น เธอยิ้มแห้งแล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นจิบเพราะทำตัวไม่ถูก

คนที่นั่งข้างกันหันมามองเธอ ก่อนจะมองเพื่อนของเขาที่นั่งตรงข้ามกันเป็นเชิงคำถาม แน่นอนว่าเขาไม่รู้จักคนสวยที่นั่งข้างกันนี้ ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนแน่ หรือจะเป็นกิ๊กใครสักคนในโต๊ะ

ไอ้โน่ก็มีคนคุยแล้ว ไอ้เบสก็มีแฟน ไอ้เต๋าก็มากับเมีย พี่พีก็ยิ่งไม่ใช่เพราะรักกับเมียดีอยู่ แล้วใคร

“พี่นาวพี่สาวกู อยู่โรงเรียนเดียวกัน คนนี้พี่ซินเพื่อนพี่นาว อันนี้ไอ้พันไมล์พี่ คนที่พวกมันนินทาอยู่” โน่แนะนำทุกคนให้รู้จักกัน ขณะที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาซึ่งตกเป็นประเด็นสนทนาก่อนหน้านี้ต้องเลิกคิ้วเป็นคำถาม

“นินทาอะไรกู”

“ก็มึงมาช้า มีเรื่องอะไรให้นินทา” เต๋าถามพลางหัวเราะ

“กูเพิ่งไปส่งแม่กลับบ้าน แล้วก็กลับไปอาบน้ำที่หอ บอกไอ้เบสไปแล้ว” คนถูกนินทาบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไอ้เรื่องเหี้ย ๆ นี่พวกมันคิดมาให้ตลอด

“เออ กูลืม ทุกทีมึงไม่มีธุระอะไรนอกจากส่งสาวกลับหอ”

“กินตีนกูไหม” พันไมล์มองเพื่อนอย่างนึกรำคาญ แค่โดนแม่บ่นตลอดทางกับเรื่องรอยสักก็ว่าน่าเบื่อแล้ว ยังมาเบื่อหน้าพวกมันอีก 

“พอ ๆ กูบอกว่าเพื่อนกูเป็นคนดีแล้ว พวกมึงก็ไม่เชื่อ” โน่ว่าพลางขำ ก่อนจะรินเครื่องดื่มให้เพื่อนเต็มแก้ว

“มาทีหลังตามให้ทัน”

ซินนั่งเงียบฟังบรรยากาศการพูดคุยกันภายในโต๊ะ มันก็อดคิดถึงวันเก่า ๆ สมัยที่ยังเรียนอยู่ไม่ได้จริง ๆ คนพวกนี้แม้ไม่ได้สนิทกัน ไม่รู้จักกันมาก่อนเป็นเรื่องเป็นราว แต่ก็คุยสนุกจนทำให้ซินคลายความอึดอัดไปบ้าง

“ชน นั่งเหม่ออะไร” เสียงของคนที่นั่งข้างกัน แต่ไม่ใช่ฝั่งของเพื่อนสนิททำเอาซินตกใจ หญิงสาวหันมองเขาก็เห็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนขำอะไรสักอย่างในตัวเธอ แต่ก็ยอมขยับแก้วไปชนกับแก้วของเขาแต่โดยดี

“พี่ซินโสดไหม” คนถามไม่ใช่คนที่ชนแก้วกันแต่เป็นโน่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แววตาของเขาราวกับจะล้อเล่นอะไรสักอย่าง

“โสดสนิท” คนที่ตอบก็ไม่ใช่เจ้าของสถานะ โสดสนิท นั้นเช่นกัน

“โอเค งั้นไอ้ไมล์ชนแก้วได้ กูเป็นห่วงพี่เขาเฉย ๆ” โน่ผายมือให้ทั้งคู่

“ไหนมึงบอกว่ามันเป็นเพื่อนรัก เพื่อนรักมึงเป็นคนดีแล้วไง” เต๋าถามหยอกล้อ

“ก็เพื่อนรักไง กูก็ห่วงมันเดี๋ยวมันเจอตีน” อันที่จริงเขาก็ห่วงทั้งคู่ สาวรุ่นพี่ก็สวยสะกดจิต เพื่อนเขาก็หล่อร้าย ถ้าคืนนี้มันมีผีผลักจริง ๆ จะได้สบายใจ ไม่มีปัญหาทีหลัง

“หูย โสดคู่แบบนี้ รับเพื่อนพี่ไปดูแลไหมคะน้อง”

“มะนาว” ซินทำเสียงลอดไรฟันปรามเพื่อนที่ชักจะเล่นเกินกว่าเหตุ

“เพื่อนพี่น่าจะกลัวผมนะ” พันไมล์ว่าแล้วก็หัวเราะในลำคอ

“เปล่า ไม่ได้กลัว” ซินปฏิเสธเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ คนที่ว่าก็หันมามองพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากจนเธอต้องเบือนหน้าหนี

อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกขนลุก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลมที่โชยมาเวลานี้หรืออะไร แต่มันเกิดขึ้นตอนที่ได้สบตากับเขา

“บ้างานหรือเปล่าพี่ ทำไมยังโสด” พีที่เงียบมานานลองถามเพราะความสงสัย เขาจำได้ว่าตอนเธอยังอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันนั้นมีแต่คนสนใจ ไม่คิดว่าคนสวยแถมนิสัยดีแบบนี้จะโสดนาน

แต่มันอาจเป็นเพราะการสูญเสียในครั้งนั้น

“ไม่รู้สิ คงบ้าจริง” ซินตอบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“หรือว่ายังเศร้าอยู่”

ทันทีที่คำถามนั้นออกจากปากของพี ทั้งโต๊ะก็พากันรอฟัง ในกลุ่มนี้ไม่มีใครรู้เรื่องนอกจากพีและมะนาว รุ่นน้องคนอื่นก็ไม่ได้รู้จักเธอ ทว่าการตอบคำถามในวงสนทนาที่เต็มไปด้วยคนไม่สนิท มันก็ยากที่จะต้องตอบความจริง

“ไม่หรอก ก็แค่ไม่อยากมีแล้ว”

“เนี่ย อันนี้เรียกเศร้า ติดกับอดีตเหรอพี่” พีลงความเห็น เขาก็พอจะรู้เรื่องนั้นมาบ้างเพราะติดตามกันทางโซเชียล

“เดินออกมาได้แล้วพี่ เป็นกำลังใจ”

“หาให้มันสักคนสิ จะได้เป็นผู้เป็นคน”

“หาให้ได้ แต่พี่ซินจะเอาไหมนี่สิ” พีว่าแล้วหัวเราะ เขาพอจะดูออกว่าอีกฝ่ายคงไม่คิดมีคนใหม่

“ทำไม อกหักเหรอพี่”

“ประมาณนั้น” ซินตอบเบสที่อยากรู้เกี่ยวกับหัวข้อสนทนานั้น

“มากกว่าอกหักหน่อย” มะนาวเอ่ยแล้วปรายตามองคนข้าง ๆ เพราะเธอก็ห่วงความรู้สึกเพื่อน ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แต่ก็อยากให้เพื่อนดีขึ้นสักที

“อะไรที่มันมากกว่าอกหัก” โน่สงสัยด้วย

“ผู้ชายคนเดียวต้องขนาดนั้นเลยไหม” พันไมล์พูดลอย ๆ เขาพูดไปอย่างไม่ใส่ใจ เขาเองก็ไม่ชอบคนที่จมกับอดีตจนเป็นบ้าบอ ยิ่งกับผู้หญิงที่เลิกคุยกันไปแล้วไม่ยอมจบยิ่งไม่ชอบ

“เขาลาโลกไปแล้วน่ะ” ซินตอบด้วยรอยยิ้ม ทว่าใครก็ดูออกว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่มาจากการมีความสุข

ทันทีที่รู้คำตอบคนทั้งโต๊ะก็พากันเงียบโดยไม่มีใครกล้าพูดอะไร แม้กระทั่งคนที่กวนใจซินที่สุดอย่างพันไมล์ก็ยังเงียบ

“อย่าคิดมากเลยพี่ คนเรามันก็ต้องตายกันทุกคนไหม ใครตายก่อนก็สบายก่อน” เต๋าปลอบใจสาวรุ่นพี่เขาได้ยินคำนี้มาก็มาก เพิ่งได้เอามาใช้ก็วันนี้

“พี่เขาก็ไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้หรอก เชื่อดิ” พีบอกซินด้วยรอยยิ้มให้กำลังใจ

“เศร้ากันเฉย”

“เพื่อนกูเป็นคนมีหลักการขึ้นมาเลย” โน่หัวเราะในลำคอหนึ่งทีกับท่าทางจริงจังของพวกมัน ปกติเคยเห็นพวกมันจริงจังเสียที่ไหน ถ้าไม่นับเรื่องเรียนก็มีแต่เล่นไร้สาระ

“ไม่ได้เศร้าขนาดนั้น แต่ก็ขอบใจนะ”

ซินได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอหนึ่งทีของใครบางคน เสียงนั้นไม่ใช่เพื่อนสนิทแต่เป็นอีกคนที่นั่งข้างกัน พอหันไปมองก็เห็นเขาหันมามองเธอพอดี สายตาแบบนั้นซินอ่านไม่ออกว่ามันมีความหมายว่าอย่างไร

เขาเป็นคนเดียวที่ไม่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องเธอ แต่ก็ดูเหมือนกำลังตั้งใจฟัง หญิงสาวไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนแบบไหน แต่ที่เธอรู้สึกคือเขามีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกกลัว อาจจะเป็นรอยสักที่โผล่พ้นท่อนแขนนั้นออกมา หรือจะเป็นสายตาที่ราวกับนักล่าของเขาเธอเองก็ไม่แน่ใจ

แต่เธอขอสรุปไปว่าเขามันไม่น่าคบ

“ดื่มกันดีกว่า เลิกเศร้า ไม่แน่คืนนี้เพื่อนพี่อาจจะได้ผัวใหม่” มะนาวยิ้มเขินก่อนจะกระแทกไหล่เพื่อนจนเซไปอีกทาง

หญิงสาวชนเข้ากับท่อนแขนของคนที่นั่งข้างกัน นั่นยิ่งเรียกความขัดเขินจากมะนาวเพิ่มอีกเท่า

“ขอโทษ” ซินยกมือขึ้นดันตัวเองออกมาและขอโทษอีกฝ่าย ก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่เพื่อนสนิทตัวเองที่จงใจให้มันเป็นแบบนี้

“ไม่เป็นไร” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ คล้ายไม่ใส่ใจ ยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มจนหมดแล้วก็เทอีก ไม่ลืมเทให้เธอด้วยเพราะหมดแล้วไปตั้งแต่เมื่อกี้

“ขอบคุณ”

“หึ” เขาหัวเราะในลำคอเพราะรู้สึกว่าสาวรุ่นพี่นั่งตัวเกร็งจนน่าอึดอัดแทน

“งานดีนะ เล่น ๆ ก็ได้ ไม่เสียหาย” มะนาวกระซิบเพื่อนพร้อมกับหัวเราะชอบใจ

ท่าทางระริกระรี้ของเพื่อนสนิททำเอาซินถึงกับต้องยื่นมือไปหยิกแขนด้วยความหมั่นไส้ ไม่รู้ว่าพันไมล์จะคิดแบบไหน แต่เธอกลัวว่าการนั่งร่วมวงกันมันจะกร่อยลง ถ้าหากว่าต้องอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดแบบนี้