ตอนที่ 15 หงายการ์ดงอนกลับ

เสือขับรถจี๊ปลูกรักไปรับส้มหวานที่คอนโดมามหาวิทยาลัยแต่เช้า ตั้งแต่วันที่ทั้งคู่มีอะไรกัน เสือก็คอยตามรับส่งส้มหวานอยู่ตลอด แต่ปกปิดเรื่องความสัมพันธ์นี้ไว้ไม่ให้สิงห์รู้

เขาจอดรถหน้าตึกคณะเธอ ก่อนที่จะโน้มตัวไปปลดเข็มขัดนิรภัยให้ แล้วกระตุกแขนอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ จนเธอตกใจผงะถอยไปเล็กน้อย

“เย็นนี้ขอไปนอนเล่นห้องเธอได้มั้ย” เขาทำหน้าอ้อนอย่างมีหวัง แต่ก็ถูกดับฝันกลางวันในทันที

“ไม่ได้ค่ะ เราต้องอ่านหนังสืออีกแล้ว”

“จะอ่านหนังสืออีกแล้วเหรอไอ้หมวยจิ๋ว”

ส้มหวานพยักหน้ารับหงึกหงัก แววตาเธอไร้เดียงสาและดูมุ่งมั่นกับการอ่านหนังสือมาก จนใครบางคนเริ่มจะหงุดหงิดหนังสือทุกเล่มที่เธอหยิบอ่านแล้ว

“มันใกล้จะสอบมิดเทอมแล้วนี่คะ เราไม่อยากรู้สึกผิดทีหลังถ้าทำได้ไม่เต็มที่พอ”

“แต่พี่ไม่ทำอะไรหรอก ขอแค่นอนกอดกับจับมือก็ได้”

“จะนอนกอดกับจับมือในสถานะอะไรคะ”

พอโดนยิงสวนคำถามตอกหน้ากลับมา เสือก็นิ่งงันพูดไม่ออกเพราะคนที่ยืนยันว่าไม่มีสถานะคือเขาเอง

หลายวันมานี้เขาถูกห้ามไม่ให้เข้าห้องเธอ แม้จะไปส่งที่คอนโด แต่ก็โดนส้มหวานคัดค้านการขึ้นห้องไปกันสองคน

เธอให้เหตุผลว่าต้องการหามุมสงบอ่านหนังสือ ถ้าให้เขาขึ้นห้องไปด้วยคงไม่ได้อ่านกันพอดี อีกอย่างเธอมีกูรูแนะนำมาว่าอย่าให้เสือร้ายเคี้ยวง่ายเกินไป

ถ้ายอมเขาหมดทุกอย่างมันคงดูน่าเบื่อกว่าเดิม...

อีกอย่างถ้าเขายังไม่ชัดเจนมากพอ ก็อย่าเพิ่งให้เขาเข้ามาตักตวงตัวเธอไปง่ายๆ ต้องรู้สึกยุติธรรมทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ยอมเสือร้ายอยู่เพียงฝ่ายเดียว

“สรุปแล้วพี่เสืออยากนอนจับมือเราในฐานะอะไรคะ” เธอพูดย้ำคำเดิมเมื่ออีกฝ่ายนิ่งเงียบนานเกินไป

“ก็พี่น้องไง” พี่น้องแบบว่าท้องชนกันมาแล้ว

“พี่น้องเหรอ”

“เธอไม่คิดถึงพี่เลยเหรอ...”

เสือกลายร่างเป็นแมวน้อยทิ้งศีรษะซบไหล่เธอ แต่ก็แค่ซ่อนกรงเล็บที่พร้อมขย่ำไว้เท่านั้นแหละ เจ้ากระต่ายน้อยเปิดรังให้เมื่อไหร่มันก็เข้าทางเขาทันที

“แต่เรากับพี่คุยกันทุกวันเลยนะ หูเราชาเลยด้วยเมื่อวาน”

“แค่ได้ยินเสียงมันพอที่ไหนล่ะเธอ”

“แล้วพี่เสือต้องการอะไรจากเราล่ะ”

ส้มหวานกำลังไล่ต้อนเสือร้ายให้จนมุม แต่ใจก็ยังประหม่าที่ต้องต่อกรกับเขา พาให้ใจเต้นรัวแรงจนหายใจไม่เต็มอิ่ม

“พี่ต้องการแค่ร่างกายเราใช่มั้ยคะ” เธอกลั้นใจพูดออกไปแล้วนั่งตัวแข็งทื่ออย่างหวั่นเกรง

เสือผละตัวออกเพื่อสบสายตาเธอ เขาส่ายตาไปมาไม่อยากเชื่อว่าส้มหวานจะพูดประโยคนี้ออกมา

“บางครั้งพี่แค่อยากอยู่ด้วย ไม่ได้แค่จะเอาอย่างเดียว”

“แต่ถ้าพี่เสือชัดเจนกับเรา... เราให้พี่มากกว่านี้ได้นะ”

พูดเสียงอ้อนๆ แล้วก็กุมมือเขาไว้ ดวงตากลมโตดูน่ารักสบนัยน์ตานิ่งลึกของเสือ ก่อนเธอจะพูดต่อในน้ำเสียงใจเย็น ไม่ได้คิดจะชวนทะเลาะแต่อย่างใดแค่พูดในมุมเธอเอง

“แต่เพราะพี่ไม่ชัดเจนเราก็เลยลังเลขึ้นมาค่ะ”

“แล้วต้องชัดเจนแค่ไหน”

“ก็ถ้าเป็นแฟน... พี่จะได้ทุกอย่างจากเรา”

เสือพ่นลมขำเบาๆ เขากระตุกยิ้มดูน่ากลัวจนส้มหวานรู้สึกเสียวหลังวาบ แต่ยังพยายามจะสบตาเขาไม่ละไปไหน

“เธออยากเป็นแฟนพี่หรือแค่อยากเอาชนะรุ่นพี่เวรนั่น”

“คะ”

“เธออยากหลอกใช้พี่ใช่มั้ยล่ะ”

ส้มหวานชะงักสติหลุดไปชั่วขณะ พอเสือชักมือกลับไปเธอก็รับรู้ได้เลยว่าความซวยมาเยือนแล้ว

“มะ- ไม่ใช่นะคะพี่เสือ” เธอส่ายหน้าทั้งน้ำเสียงสั่นเครือ

“ถ้างั้นเธอเข้าหาพี่เพราะอะไร รู้จักกันมา 6 ปี เธอไม่คิดจะมองพี่เลยด้วยซ้ำ”

ประโยคที่แฝงความน้อยใจกำลังทำให้เธอรู้สึกผิด เด็กนี่ก็มองเขาเป็นแค่เพื่อนพี่ชายตัวเอง ไม่ฝักใฝ่เรื่องโลกโซเชียลถึงขั้นเพิ่งมาติดตามเขาเมื่อไม่นานมานี้

ส้มหวานขบเม้มริมฝีปากด้วยความประหม่า อ้าปากพะงาบแก้ตัวไม่ออกที่ถูกความจริงจากเขาสวนกลับมา

“เธออยากได้สถานะจากพี่ ทั้งๆ ที่เราไม่ได้รักกันเหรอ”

“เอ่อ”

“ไหนพูดว่ารักพี่จากใจจริงๆ ดิหมวยจิ๋ว อย่าโกหกล่ะ”

เสือรู้ว่าส้มหวานเป็นคนโกหกไม่เก่ง และเขาก็ตั้งใจจี้จุดนี้ให้เธอยอมรับออกมา เพื่อย้อนดูว่าตัวเธอต้องการอะไรจริงๆ

ส้มหวานเถียงไม่ออกราวกับน้ำท่วมปาก เธอรู้สึกดีตอนได้เสพรักกับเสือก็จริง แต่มันยังไม่ชัดเจนถึงขั้นตกหลุมรักกัน และเพราะเขารู้ว่าเธอไม่ได้รักก็เลยยังไม่ให้สถานะไป

“เรา... เราขอโทษค่ะพี่เสือ” ส้มหวานขอโทษอย่างจนมุมเสียเอง ตอนที่เสือถอนหายใจเหมือนผิดหวังในตัวเธอ

“อืม”

“พี่เสือ...”

คราวนี้ส้มหวานเป็นฝ่ายต้องตามง้อ ทีแรกก็คิดว่าตัวเองได้ถือไพ่เหนือกว่าเขา แต่ตอนนี้คนถือไพ่ราชาคือเสือต่างหาก

“เราขอโทษค่ะ พี่อย่าโกรธเราเลยนะ” เธอยื่นมือไปจับแขนเขา สีหน้าสลดใจที่เห็นว่าเสือดูไม่สบอารมณ์หนัก

“อืม”

“อืมนี่คือโกรธหรือไม่โกรธเหรอคะ”

“อืมคือไปคิดเอาเองว่าควรโกรธมั้ย”

คนตัวเล็กงุดหน้าจนคางเกือบชิดอก ก่อนจะยอมรับเสียงเบาไม่แก้ตัวกับเขาสักคำเดียว ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมในการหลบหลีกด้วยซ้ำ

“ควรโกรธค่ะ”

“เพราะอะไร”

“เพราะเรานิสัยไม่ดี...”

“ไม่ใช่เพราะเธอนิสัยไม่ดี แต่เป็นเพราะเธอเข้ามาเล่นกับใจพี่ต่างหาก” เสือพูดแล้วจับปลายคางเธอให้เงยขึ้น ถึงได้เห็นว่าส้มหวานน้ำตาคลอใต้ตาแดงก่ำเชียว

“แล้วคือเรา... เราต้องทำยังไงพี่ถึงจะหายโกรธคะ”

“ลองหาวิธีดูสิ”

“แต่เราต้องไปเรียนแล้ว เอาไว้ง้อตอนเย็นได้มั้ย”

เสือเม้มปากกลั้นยิ้มแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตอนเห็นเธอมีสีหน้าจริงจังที่จะง้อเขาพอๆ กับตอนอ่านหนังสือเลย

“ได้ พี่ชอบให้โอกาสคน”

“สัญญานะว่าจะให้เราง้อ”

“ใช้ความพยายามง้อได้เต็มที่เลย”

ส้มหวานพยักหน้ารับแต่ก็ยังรู้สึกแย่ มือแตะประตูจะลงจากรถเมื่อใกล้ถึงเวลาเรียน ก่อนถูกเขารั้งแขนหลุบตาสำรวจชุดนักศึกษาเธอในวันนี้ด้วย

“จะเปลี่ยนใจไม่ให้เราง้อเหรอคะ” เธอมุ่นคิ้วด้วยสีหน้าวิตกกังวล พลางใช้มือดันกรอบแว่นขึ้นเล็กน้อย

“ทำไมวันนี้ใส่กระโปรงทรงเอ”

“เราแค่อยากลองใส่ดูเฉยๆ มันแปลกเหรอ”

เสือกระแอมไอในลำคอ เธอคงจะฝังใจกับคำพูดเขาเมื่อครั้งที่แล้ว ตอนนี้หน้าเลยถอดสีดูไม่มั่นใจอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่สั้นไปหน่อยเหรอ นั่งทีหวอไม่ออกหรือไง” เขาพูดตามตรงติดจะไม่พอใจด้วยซ้ำ

“ไม่ออกสักหน่อยค่ะ”

“มันตึงไปมั้ย”

“ไม่ตึงนะคะ”

“พี่เห็นจับๆ ดึงๆ ตั้งแต่เดินมาแล้ว ถ้ามันใส่ไม่ถนัดก็ไปใส่กระโปรงสุ่มไก่เธอเหมือนเดิมดิ” เสือลอบถอนหายใจทิ้ง เขาเห็นเธอคอยดึงกระโปรงตัวจิ๋วนี่ตลอดแล้วหงุดหงิดเล็กๆ

ปกติส้มหวานจะไล่พลีทคุมเข่า หรือไม่ก็ยาวคลุมตาตุมเลยด้วยซ้ำ แต่นี่มันรัดเปี๊ยะเห็นสัดส่วนเธอชัดจนเขาเริ่มกรุ่นๆ

ตอนนั่งยิ่งถกขึ้นสูงให้ดูสั้นเต่อเข้าไปใหญ่ ถ้ารู้แบบนี้ไล่ให้ไปเปลี่ยนแต่แรกซะก็ดี

“เขาเรียกกระโปรงพลีทค่ะพี่เสือไม่ใช่สุ่มไก่”

“เออ นั่นแหละ”

“แต่เราอยากใส่ตัวนี้นี่คะ ไปเปลี่ยนก็ไม่ทันแล้วด้วย”

“อืม ตามใจ”

“งะ- งั้นเราไปเรียนนะ อีกสิบห้านาทีจะเริ่มคลาสแล้ว”

เสือแค่ขานรับแล้วเบือนหน้าหนี ส้มหวานกัดปากก้มหน้าลงนิดๆ เมื่อรู้ตัวว่ามีชนักติดหลังกับความผิดในครั้งนี้

“เลิกแล้วโทรบอกละกัน”

“ค่ะ เราจะโทรหานะคะ”