ตอนที่ 14 ติดพันเด็กเนิร์ด

สิงห์มานอนเล่นแค่ครึ่งชั่วโมง เห็นพิมพ์ข้อความยุกยิกอยู่สักพักก็ลุกออกไป ไม่มีคำลาจากเพื่อนรักเลยสักคำเดียว

เสือนั่งเขย่าขาที่โต๊ะกับข้าวตั้งนาน พออีกฝ่ายออกไปเขาก็รีบเดินเข้าห้องไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าทันที

“ส้มหวาน...”

ร่างของเธอตกลงมาชนอกเขา ในสภาพที่เนื้อตัวชื้นไปด้วยเหงื่อเปียกโชก เธอมึนเบลอเพราะอากาศในตู้เสื้อผ้ามันไม่ถ่ายเท ถ้าเขามาช้าอีกนาทีเดียวน่าจะเป็นลมแล้ว

“หมวยจิ๋ว”

“อือ...”

“ไหวปะเนี่ย”

เขาจับแก้มนุ่มนิ่มของเธอเพื่อเรียกสติ ส้มหวานปรือตาขึ้นมองก่อนจะชูนิ้วขึ้นมาว่ายังไหวอยู่

“ไอ้สิงห์มันก็โผล่มาถูกเวลาจริงๆ เลยว่ะ” เสือช่วยพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้น เขาใช้มือเกลี่ยผมที่ปิดหน้าเธอออกให้

“พี่สิงห์ไปแล้วเหรอคะ” เธอเงยมองคนตัวสูงกว่าตาแป๋ว

“มันไปเมื่อกี้นี้เอง มีหนังยางมัดผมมั้ย” เขาใช้มือสางเส้นผมเธอไปไว้ข้างหลัง จับรวบให้ไม่รกหน้ารกตา

“แล้วราเมงเรายังอยู่มั้ยพี่เสือ”

“ยังจะห่วงกินอีกหรือไง”

“ก็เรากินหมูชาชูไปชิ้นเดียวเอง”

ส้มหวานมุ่นคิ้วทำหน้างอ เรื่องของกินเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับเธอ ราเมงของโปรดเพิ่งจะซดไปไม่กี่คำเอง

“ยังอยู่เท่าเดิม แต่เดี๋ยวอุ่นร้อนให้”

“จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะ”