ตอนที่ 2 มารยาเจ้าหญิง

“คนสวยเลิกเรียนแล้วเหรอครับ...”

ร่างบางที่เดินกดโทรศัพท์ไม่มองทางหยุดกะทันหัน ก่อนจะหันซ้ายขวามองหาเจ้าของเสียง ถึงได้พบกับหนุ่มหล่อบริหารภาคอินเตอร์ขับแลมโบกินีสีแดงเด่นมาจอดเทียบข้าง

“สวัสดีครับเจ้าหญิง” เขาลดกระจกลงมาทักทายเธอ

“สวัสดีค่ะพี่ฮิวโก้” เธอย่อตัวมองลอดผ่านกระจกเข้าไป

“จะกลับคอนโดเหรอ ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่งเองครับ”

“ไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องไปส่งเค้าหรอก”

“อย่าปฏิเสธพี่แบบนี้สิครับน้องเจ้าหญิง”

“เค้าเรียกรถกลับบ้านได้ค่ะ สมัครวีไอพีมีส่วนลดเยอะด้วย”

เจ้าหญิงพยายามปฏิเสธน้ำใจ แต่เธอก็อดคิดถึงคำพูดคนที่เคยตอกหน้าว่าจับผู้ชายรวยไม่ได้ ใครจะรู้ว่าเธอลองคุยกับคนมาทุกรูปแบบแล้ว

เคยคบคนที่สถานะต่ำกว่าก็เคยมาแล้ว ชนชั้นสูงกว่าก็ลองคุยมาแล้วเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด เพราะคนที่เข้ามาหวังจะฟันหรือไม่ก็ส่งเลขบัญชีให้โอนท่าเดียว

แต่เธอยังเชื่อว่าผู้ชายดีๆ มันมีอยู่จริง แค่บุญพาวาสนายังไม่ส่งให้เขาผ่านเข้ามาในชีวิตเท่านั้นเอง

“แล้วนั่งเบาะแลมโบพี่มันไม่ดีเหรอ” รุ่นพี่ดูไม่พอใจที่เธอปฏิเสธน้ำใจเขา

“อ๋อ ก็ดีนะคะ” เจ้าหญิงขำแห้งแล้วลอบมองบนเล็กน้อย

“ถ้าดีก็ขึ้นมาสิครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่คอนโด”

“เกรงใจจะแย่ เดี๋ยวเค้าเรียกรถจากแอปเอาก็ได้”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ขึ้นมาเลย”

รุ่นพี่หนุ่มหล่อพยายามจะโอ้อวดสรรพคุณทุกทีที่เจอกัน คงมองเธอเป็นแค่ตุ๊กตาประดับหน้ารถ แต่ที่เธอยอมพูดคุยด้วยก็เพราะเห็นเป็นรุ่นพี่เท่านั้นเอง

เธอไม่อยากโดนเกลียดเหมือนที่เคยผ่านมา...

“โอะ พี่เสือ” เจ้าหญิงเงยหน้าสบตากับคนรู้จักพอดี

ราวกับฟ้ามีตาสวรรค์พาเสือมาปรากฏตัว เธอไม่อยากขึ้นรถไปกับคนอวดโก้ความร่ำรวยสักเท่าไหร่

“เสือไหนครับน้องเจ้าหญิง”

“รุ่นพี่ที่รู้จักค่ะ เดี๋ยวเค้ากลับกับพี่เสือดีกว่า ขอบคุณน้า”

เจ้าหญิงยังคงยิ้มแย้มอย่างเป็นกันเอง ใบหน้าสวยสง่าดุจรูปปั้นอันประณีตทำให้ชายหนุ่มเสียดายที่เธอไม่ไปด้วย เหยียบคันเร่งใส่เสียงดังแล้วก็ขับรถออกไป

“เธอคุยกับใคร แล้วนี่เลิกเรียนแล้วเหรอ” เสือเดินข้ามจากอีกฝั่งมาหาเธอที่โบกมือเรียก

“พี่ฮิวโก้ อย่าบอกนะว่าหึงว่าที่สะใภ้เล็กของบ้าน”

“ฝันกลางวันเอาเหอะว่ะ”

“โถ พ่อขนุนหนัง เค้าก็ไม่เอาพี่มาทำแฟนเหมือนกันล่ะ”

ที่ทั้งสองสนิทกันเพราะพี่ชายกับพี่สาวทั้งคู่แต่งงานกัน แต่สิ่งที่น่าขนลุกมากกว่านั้นคือครอบครัวพวกเขา พยายามจะจับคู่ลูกคนกลางกับลูกคนเล็กอีกคู่

เสือกับเจ้าหญิงก็เหมือนผีเห็นผี ความกะล่อนมันอยู่ในสายเลือดจนอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ แค่นี้ก็กัดกันจะตายแล้ว

“นี่จะกลับคอนโดใช่ปะ เดี๋ยวไปส่ง”

เจ้าหญิงหยิบมือถือขึ้นมากด ขณะเดินขนาบข้างคนตัวสูงเกือบร้อยเก้าสิบอย่างเสือ

“เออ ไอ้ธามมันฝากมาขอเบอร์เธอ” เสือบอกเธอเมื่อนึกขึ้นได้ พลางเหลือบตามองเธอที่กดมือถือตลอดเวลา

“แล้วพี่ไม่ให้เบอร์เค้าไปล่ะ”

“มันเบอร์ส่วนตัวจะให้มั่วซั่วได้ไง”

“ให้ได้เลย เค้ามีโทรศัพท์สองเครื่องอ่ะ”

“เธอเป็นคนแบบไหนวะเนี่ย” คนที่ขึ้นชื่อว่าเสือร้ายของวิศวะยังมีโทรศัพท์แค่เครื่องเดียว แต่เด็กนี่พกถึงสองเครื่องเลย

“อ้าว ก็เครื่องนึงเค้าเอาไว้ใช้คุยงาน อีกเครื่องเค้าก็เอาไว้ทำธุระเรื่องส่วนตัว จะพกสิบเครื่องก็ปกติดีนะคะ”

“หัดเป็นเด็กเจ้าชู้ เดี๋ยวคนมันจะเอาไปพูดสนุกปากได้”

“ที่หาว่าเค้าใจง่ายอ่ะเหรอ” เจ้าหญิงหลุดขำติดตลก ถึงจะเคยขำไม่ออกตอนโดนแรกๆ ก็ตาม

“ก็รู้หนิ”

“ก็มันไม่ใช่เรื่องจริงนี่นา ทำไมเค้าต้องสนใจด้วย”

อาจเพราะข่าวลือว่าเจ้าหญิงเปิดแอคเสียว ถึงได้มีหนุ่มมาขายขนมจีบกันให้เพียบ ส่วนใหญ่ก็หวังจะได้แอ้มเธอกันทั้งนั้นแหละ เธอดูออกใช่ว่าจะไร้เดียงสาหลอกล่อได้ง่าย

“แต่เธอเป็นผู้หญิงนะเว้ย รักนวลสงวนตัวหน่อยดิวะ”

“แล้วเค้าทำอะไรผิดล่ะ เค้าไม่เคยนอนกับผู้ชายมั่วซั่วสักหน่อย มีแต่คนที่ไม่ได้แอ้มเค้าเอาไปพูดแย่ๆ ทั้งนั้น”

“แต่เธอขึ้นรถผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลยนะเจ้าหญิง คนเห็นมันก็คิดกันทั้งนั้นแหละ”

เจ้าหญิงยู่ปากงอนเล็กๆ แต่เธอชินแล้วล่ะกับการถูกตัดสินไปก่อน เพราะยังไงมันไม่มีใครอยากถูกเกลียดหรอก

“ก็พี่เขาอาสาไปส่งและเค้าปฏิเสธไปแล้วด้วยนะ”

“แต่มันอันตรายไง วันหลังอย่าทำอีก”

เสือหวังดีที่บอกไป กลัวจะเจอคนคิดร้ายและทำแย่ๆ กับเธอ

“อยู่ยากจัง เค้าเป็นคนเฟรนลี่ก็มองว่าง่าย เชิดใส่ก็หาว่าหยิ่งอีก ผู้ชายสมัยนี้ทำไมมันเอาใจยากจังล่ะคะ”

“ก็ช่างแม่มันสิ จะไปใส่ใจคนที่ตัดสินเราไปทำไม”

“งั้นก็หาแฟนให้หน่อยสิ” เธอยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี รีบเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วเงยหน้ามองเขา

“วกมาเรื่องนี้ได้ไงวะ”

“เพื่อนพี่ที่ชื่อสิงห์น่ะ เค้าสนใจ ติดต่อให้หน่อยสิ”

เสือแทบอยากจะขำให้ฟันร่วงหมดปาก ผู้ชายหลายสิบล้านแต่ดันไปตกหล่มเพื่อนสนิทเขาซะงั้น

“สติดีปะ ผู้ชายมีเป็นล้านไปชอบไอ้สิงห์”

“แล้วพี่เขาไม่ดีตรงไหน หล่อขาวตี๋โคตรจะล่ำด้วย”

“แต่มันยังลืมแฟนเก่าไม่ได้นะ อยากจีบเหรอ”

คำว่าลืมแฟนเก่าไม่ได้ทำเจ้าหญิงหุบยิ้มลง ลงสนามไปจีบกับคนที่ลืมแฟนเก่าไม่ได้ เหมือนพาตัวเองไปยืนริมหน้าผาแล้วก้าวนึง มันสุ่มเสี่ยงตลอดเวลาเลย

“ไอ้ต้าวความรักมาแล้ว” เศร้าได้ไม่ถึงนาทีเจ้าหญิงก็ยิ้มกว้างจนเนื้อเต้น เมื่อหันไปเห็นเจ้าของร่างสูงเดินมาทางนี้

“ต้าวเติ้วอะไรวะไอ้เด็กนี่”

“อะ... โอ้ย”

“อะไรของเธอเนี่ย”

เสือเบิกตากว้างตกใจ เขามองเธอที่จู่ๆ ก็ร้องโอดโอยแล้วเอามือจับขา ทำอย่างกับว่าไปสะดุดล้มมาก่อนหน้านี้

“เค้าเจ็บขานี่ไง บอกให้พี่สิงห์ไปส่งเค้าหน่อยเร็ว”

เขาถึงกับปิดปากตะลึงกับมารยาหญิงสาว แต่พอเธอยื่นข้อเสนอมาเสือก็เกิดอาการลังเลทันที

“เดี๋ยวช่วยจีบไอ้ต้าวความรักของพี่คืนเหมือนกัน”

“ไอ้เด็ก...”

“เร็วสิ”

“ไอ้สิงห์”

เสือหมุนตัวไปตะโกนเรียกเพื่อนสนิท สิงห์ที่เดินก้มหน้าไม่มองใครก็เงยขึ้นมอง เขากัดฟันข่มอารมณ์แล้วช่วยประคองเจ้าหญิงที่เดินกะเผลกไปหา

เจ้าหญิงทำตาแป๋วใส่สิงห์ แต่เขาเบือนหน้าหนีแล้วถอนหายใจใส่แทน

“กูวานอะไรหน่อยดิ”

“อะไร”

“ฝากไปส่งน้องมันที่คอนโดหน่อย เธอเจ็บขาแล้วกูมีเด็กที่ต้องไปรับพอดีว่ะ”

ว่าแล้วก็ดันตัวเธอไปหาอีกฝ่าย เจ้าหญิงเต็มใจขั้นสุดที่จะขยับตัวไปหาสิงห์ โดยไม่ลืมบทเจ็บขาที่กำลังเล่นอยู่ด้วย

“อะไรของมึงเนี่ยไอ้เสือ” สิงห์คว้าร่างบางที่เซจะล้มไว้ตามสัญชาตญาณ มองเสือที่เผ่นแนบไม่ทิ้งฝุ่นให้เห็น

“พี่สิงห์ไปส่งเค้าหน่อยนะคะ เค้าเจ็บขามากเลยค่ะ”

“เจ็บมากมั้ย”

“เจ็บมากเลย”

เธอมองสิงห์ตาแป๋วอยากเป็นแมวตัวน้อยใสซื่อ แต่สายตาปิดความระริกระรี้ไม่มิดเลยสักนิด

“งั้นไปหาหมอ” สิงห์พูดเสียงนิ่งเรียบ ใบหน้าไม่มีอารมณ์อื่นนอกจากความเฉยชาปรากฏอยู่

“ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ แค่พี่ไปส่งเค้าก็พอ”

“เจ็บขนาดนี้ต้องหาหมอแล้วมั้ง เด็กขี้โกหก”

สิงห์แค่นเสียงในลำคอ ก่อนจะปล่อยตัวเธอแล้วเดินหนี ไม่อยากคุยกับเด็กปีนเกลียวที่เสแสร้งเรียกร้องความสนใจ

“พี่สิงห์เดี๋ยวก่อนสิคะ รอเค้าก่อนสิ... อ่ะ” เจ้าหญิงร้องเจ็บจังหวะที่สะดุดขาตัวเองแล้วเข่ากระแทกพื้น

เสียงล้มทำให้สิงห์หันไปมอง ถึงได้เห็นเธอนั่งชันเข่าจับแผลจนเห็นซับใน เขาเลยถอดเสื้อช็อปแล้ววิ่งไปคลุมขาอ่อนให้

“แล้วจะวิ่งทำไม” สิงห์ชักสีหน้าไม่พอใจ มองเธอที่เบะปากจะร้องไห้แต่ฮึบไว้กับแผลถลอกมีเลือดซิบ

“ตอนนี้เจ็บจริงนะ เค้าไม่ได้โกหกพี่แล้วค่ะ”