ตอนที่ 3 อ่อยพี่แค่คนเดียว

“นับด้วยสิคะ... อย่าเพิ่งราดเลยนะ”

เจ้าหญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้หินอ่อน ยื่นขาให้สิงห์ที่คุกเข่าลงตรงหน้า เตรียมจะราดน้ำเกลือล้างแผลที่เข่า

เขาเป็นคนสั่งเธอให้นั่งรออยู่ก่อน แล้วก็ขับรถไปซื้อพวกอุปกรณ์ทำแผลชั่วคราวมาทำให้ก่อน เจ้าหญิงไม่ได้ร้องขอเขาแต่สัญชาตญาณคนเป็นพี่ชายที่ทำให้เขาไม่ปล่อยไป

ตอนเด็กๆ ส้มหวานสะดุดล้มบ่อย จนเขาที่เป็นพี่ชายต้องพกพลาสเตอร์ยาติดตัวไว้ตลอด

“อย่าเอาขาหนี” สิงห์กดเสียงต่ำแล้วจับล็อคขาเธอไว้

“หน้าพี่เหมือนจะฆ่าเค้าเลย...”

“นี่น้ำเกลือล้างแผล เธอเห็นเป็นมีดพกเหรอ”

ใบหน้าหล่อคมแต่ดูไร้อารมณ์ทางสีหน้าขยับตามอง ก่อนที่จะจับขาเธอให้ขยับไปใกล้กับน้ำเกลือล้างแผลในมือ

“ดะ- เดี๋ยวก่อนสิ” เจ้าหญิงทำใจไม่ไหว เธอเอามือปิดที่แผลเพื่อยืดระยะทำใจไปก่อน

“เอามือออก...”

“ขอจับมือพี่ไว้ด้วยได้มั้ยคะ”

เธอยื่นมือไปตรงหน้าจะจับกับเขา แต่สิงห์ไม่สนใจแล้วตั้งท่าจะราดน้ำเกลือล้างแผลท่าเดียว

“ไม่เจ็บหรอกแค่ล้างแผลเอง”

“แต่เค้ากลัวเจ็บนี่ แค่จับให้อุ่นใจเองค่ะ”

รุ่นพี่วิศวะลอบถอนหายใจทิ้งใส่เธอ สุดท้ายก็ยอมยื่นมือไปจับเพื่อให้มันจบๆ ไปจะได้เลิกเสียเวลาสักที

เขารู้สึกเหมือนมีน้องสาวเพิ่มอีกคน ตอนต้องทำแผลให้ส้มหวานก็ต้องหาขนมมาล่อ ไม่งั้นจะร้องลั่นยิ่งกว่านี้อีก ต่อให้โตเป็นสาวจนหมามันดมตูดไม่ถึงแล้วก็ตาม

“ขอบคุณนะคะ หล่อแล้วยังใจดีอีก”

“แล้วจะกลับยังไง”

“เดี๋ยวเค้าเรียกรถจากแอปก็ได้ค่ะ”

เจ้าหญิงพูดจริงเพราะไม่อยากรบกวน หลุบตามองเขาที่ใช้น้ำเกลือล้างแผลแล้วบีบมือเขาแน่นไปด้วย

สิงห์ไม่พูดอะไรต่อนอกจากล้างแผล ก่อนจะใช้สำลีสีขาวซับทำความสะอาดเลือดที่แห้งกรังออก แล้วก็ปิดพลาสเตอร์ยาลายการ์ตูนให้เธอ

“ก็... ไม่เจ็บนี่นา” เธอขำแห้งๆ แล้วปล่อยมือเขา จังหวะที่สิงห์เงยหน้ามองมือเธอที่จับไม่ปล่อยสักที

“รอตรงนี้ เดี๋ยวไปเอารถมารับ”

“เค้ากลับเองได้ค่ะ”

“บอกว่ารอตรงนี้ไง”

เขาทำเสียงดุเธอแล้วขมวดคิ้วมอง ทำเจ้าหญิงที่จะลุกขึ้นยืนนั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวทันที ไม่ได้สลดหรอกแต่ชอบตอนเขาทำหน้าดุมากต่างหาก มันเซ็กซี่ขยี้ใจดี

สิงห์ขับรถไปส่งเจ้าหญิงที่คอนโด ตลอดทางเขานั่งเงียบมีแค่เจ้าหญิงที่ชวนคุย ส่วนเขาก็แค่ตอบปัดๆ ไปเท่านั้น

“พี่ประคองไปส่งที่ห้องด้วยได้ไหมคะ... เค้าตึงแผลอ่ะ”

สารถีจำเป็นอย่างสิงห์ไม่ปฏิเสธ คิดแค่ว่าช่วยแล้วก็ทำให้สุดจะได้ไม่ต้องมาห่วงทีหลัง เขาก็เลยช่วยประคองอีกฝ่ายขึ้นไปที่ห้อง แต่พอจะกลับดันถูกเจ้าหญิงรั้งแขนไว้ก่อน

“พี่สิงห์จะกลับเลยเหรอ... อยากอยู่ต่อมั้ย” ร่างบางเอียงคอมองเขา จนสิงห์ชักสีหน้าไม่ชอบใจ

เป็นสาวเป็นนางทำไมชวนผู้ชายให้อยู่ต่อ ถ้าเกิดคำพูดเมื่อกี้เป็นส้มหวานพูดล่ะก็ เขาจะสวดยับเอาให้หูชาไปข้างเลย

“อ่อยแค่เพื่อนพี่คนเดียวไม่พอเหรอ” เขาทำหน้านิ่งก่อนจะชักแขนออกให้เธอปล่อย

“เพื่อนพี่นี่หมายถึงใครคะ”

“ไอ้เสือ”

เจ้าหญิงเบ้ปากทำหน้าสยองพองขน รีบปฏิเสธความคิดที่ไม่มีความจริงสักนิดของสิงห์ทันที

“เค้าเปล่าอ่อยพี่เสือนะ ไม่เคยคิดจะอ่อยด้วยค่ะ”

“เห็นเดินด้วยกัน”

“แหน่ะ พูดแบบนี้คิดอะไรกับเค้าหรือเปล่าคะ”

สิงห์ขมวดคิ้วนิ่วหน้าใส่เธอ เด็กอะไรทำตัวกะล่อนเป็นบ้าเลย ไม่คิดจะระวังตัวจากผู้ชายอย่างเขาเลยหรือไง ถึงได้กล้ารั้งแขนแล้วก็เอ่ยปากชวนให้อยู่ห้องต่อแบบนี้

เขาทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่ถูกคนตัวเล็กวิ่งปราดมาขวางหน้าไว้

“พี่สิงห์อย่าเพิ่งกลับได้ไหมคะ”

“คือ”

“อยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนเค้าหน่อยได้มั้ย”

เจ้าหญิงยิ้มหวานจนตาหยี แต่สิงห์ก็ยังคิดว่าไม่เหมาะสมอยู่ดีกับการอยู่สองต่อสอง แล้วการเป็นเพศตรงข้ามด้วยแล้วก็ยิ่งไม่ดีใหญ่เลย

“เห็นแบบนี้แต่เค้าทำกับข้าวเก่งนะ พี่ชอบกินผัดกะเพราะมั้ยคะ ในตู้เย็นเค้ามีกุ้งกับหมูสับด้วย เดี๋ยวทำให้กิน”

“ไม่กิน”

“เค้าจะทอดไข่ดาวกรอบๆ ให้ด้วยค่ะ 2 ฟองเลย”

เธอชูสองนิ้วประกอบด้วย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างไม่สนใจเขาที่ชักสีหน้าใส่ แล้วก็กางแขนไม่ให้สิงห์เดินหนีไปก่อน

“บอกว่าไม่” สิงห์ปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วทำท่าจะเดินหนีเธอจนเจ้าหญิงทำหน้างอน้อยใจทันที

“พี่สิงห์เกลียดเค้าขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เธอทำเสียงเศร้าราวกับจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

เห็นอาการเขาที่เบือนหน้าหนีไม่สบตา สีหน้าดูหงุดหงิดเวลาที่อยู่ใกล้กันมันก็อดคิดไม่ได้ ทีแรกก็พยายามจะไม่น้อยใจอยู่หรอก แต่สีหน้ายุ่งๆ ของสิงห์ทำเธอรู้สึกแย่ขึ้นมา

“เปล่า...”

“ถ้าไม่ได้เกลียดกันก็อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิ เค้าทานข้าวคนเดียวมาเกือบเดือนแล้วอ่ะ”

แค่ได้ยินคำว่าเปล่า เจ้าหญิงก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง แต่สิงห์ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอพูด คนที่ทั้งสวยแล้วก็ฮอตชนิดหนุ่มตามขายขนมจีบเป็นขบวนจะทานข้าวคนเดียวเป็นเดือน

“เค้าไม่ได้โกหกนะคะ สาบานให้จู๊ดๆ เลยก็ได้ค่ะ” เธอชูนิ้วประกอบคำสาบาน ไม่ต้องพูดสายตาเขาก็บอกชัดเจนแล้ว

สิงห์ถอนหายใจเอือมระอา เกิดมายังไม่เคยใครตามตื้อได้น่ารำคาญขนาดนี้มาก่อน พอทำหน้าว่าลังเลเธอก็ขยับปลายเท้าเข้ามาใกล้ เงยหน้ามองแล้วทำตาแป๋วยั่วตาใสใส่เขา

“พี่สิงห์จำเค้าไม่ได้จริงเหรอคะ”

“เหอะ”

“เอะ จำไม่ได้จริงๆ งั้นเหรอคะ”

คนเด็กกว่าเอียงคอแล้วเอามือไขว้หลัง ขยับศีรษะมองสิงห์ที่นิ่งงันเหมือนใช้ความคิด จนมั่นใจว่าอีกฝ่ายน่าจะจำเธอไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ

“มุกนี้ไปใช้อ่อยคนอื่นเถอะ” สิงห์ฝีปากร้ายตอบกลับ มุกที่ทักคนผิดแบบนี้เขาได้ยินมาบ่อยแล้ว

“เค้าอ่อยแค่พี่คนเดียวนะตอนนี้... เชื่อมั้ยคะ”

“พี่ไม่ชอบเธอ เธอไม่ต้องพยายาม ไปตั้งใจเรียนซะ”

อาจดูใจร้ายแต่เขาไม่ให้ความหวังเธอสักนิด เจ้าหญิงที่ใจห่อเหี่ยวเป็นดอกไม้ไม่ได้รับน้ำกับแสงแดดก็ทำหน้างอ

“เพราะพี่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้เหรอคะ”

“ไอ้เสือมันปากพล่อยบอกเหรอ”

“ใครบอกไม่สำคัญหรอกค่ะ”

เจ้าหญิงขยับปลายเท้าเข้าไปใกล้เขาอีก สิงห์ก็เลยก้าวเท้าถอยหลังอัตโนมัติเพราะมันจะใกล้กันเกินไปแล้ว

“แต่เค้าชอบพี่ไปแล้วนี่คะ”

“แล้วยังไง”

“แล้วพี่จะไม่รับผิดชอบหน่อยเหรอ...”

คนตัวเล็กพยายามจะใช้ลูกอ้อนเข้าสู้ แต่คนตัวสูงกลับยกแขนกอดอกใส่ ดุดันราวกับต้นไม้ใหญ่ที่ไม่สั่นไหวยามที่สายลมพัดมา

“เอาความพยายามนี้ไปทุ่มเรื่องเรียนเถอะ...”

“พี่สิงห์อ่าใจร้ายจัง ชื่อเป็นเจ้าป่าแต่อารมณ์ยักษ์ชัดๆ”

สิงห์ยังคงนิ่งสุขุมไม่โอ๋หรือพูดปลอบเธอ เขายอมโดนตราหน้าว่าใจร้ายยังดีกว่า ไปทำตัวให้ความหวังลมๆ แล้งๆ กับคนที่เด็กกว่าเขาถึงสองปี

“พี่พูดความจริง”

“อ่า”

“ทำอนาคตตัวเองให้ดี อย่าคิดแต่เรื่องผู้ชายให้มากนัก”

เจ้าหญิงชะงักเหมือนโดนคำพูดเขาตบหน้าอย่างจัง สายตาที่มองมามีแต่ความเฉยชา ก่อนที่เธอจะค่อยๆ วาดรอยยิ้มโค้งบนใบหน้ากับความกร้าวใจเมื่อครู่นี้

แต่สิงห์อยากเรียกสติ เธอทำตัวไม่เหมาะสม ชวนเขาให้อยู่ห้องต่อสองต่อแบบนี้มันไม่ดี นี่ถ้าเจ้าหญิงเป็นน้องสาวเขาคงจะจับตีก้นให้เข็ดเลย

“เค้าไม่คิดเรื่องผู้ชายอื่นค่ะ... นอกจากคิดถึงพี่คนเดียว”