ตอนที่ 3 แพ้ให้เสียงในหัว

มหาวิทยาลัย

ดวงตาที่ไร้แว่นนำทางทำส้มหวานไม่กล้าสบตาใคร ปกติก็ไม่ค่อยสบตาคนเวลาพูดคุยอยู่แล้ว พอมองไม่ชัดเธอก็ยิ่งก้มหน้าก้มตาเข้าไปใหญ่เลย

“อ่า... มองเห็นไม่ค่อยชัดเลย” เธอพูดคนเดียว ขณะที่นั่งอ่านหนังสือรอเพื่อนสนิทอย่างแตงโมตรงโต๊ะหินอ่อน

ส้มหวานนักศึกษาคณะแพทย์ศาสตร์ปีสอง หญิงสาวหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาบีเจดีที่ฮอตฮิต ดวงตากลมโตราวกับกวางมีปากนิดจมูกเชิดขึ้นหน่อยดูไร้ที่ติ

เมื่อคืนพอเสือรุ่นพี่วิศวกรรมศาสตร์ปีสี่กลับไป เธอก็นอนข่มตาให้หลับไม่ลงทั้งคืน พี่แทนทักรัวหาเธอเป็นสิบข้อความเลยแต่เธอก็ไม่ได้ตอบเขา

“ยัยหวานของเค้า”

“แตงโมทางนี้ๆ”

เธอเงยหน้าขึ้นโบกมือให้เพื่อนสนิท ก่อนจะยิ้มออกได้สักทีที่ไม่ต้องนั่งซึมอยู่คนเดียว

แตงโมสาวตัวเล็กเดินมานั่งเบียดเธอ ก่อนยื่นหน้าไปหาแล้วทำหน้าจริงจังคล้ายว่าจับผิดส้มหวานอยู่กลายๆ

“เมื่อคืนพี่แทนบอกว่าแกกลับก่อน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“พี่แทนทักไปหาแกเหรอ”

“ใช่สิ บอกว่าแกไม่ตอบข้อความเขาเลย”

ส้มหวานเม้มปากประหม่า เธอคงไม่กล้าไปเจอรุ่นพี่ที่เคยแอบชอบแล้วล่ะ และก็คิดว่าจะไม่ตอบข้อความเขาด้วย

“ก็... มีปัญหานิดหน่อย พี่เขาบอกแกว่ายังไงบ้าง”

“พี่แทนบอกว่าผัวแกมาตามแล้วก็ชกพี่เต้หน้าแหก เขาคงโกรธที่แกมีแฟนแล้วแต่ไปอ่อยเขาไง”

“อ่อยอะไร เราเปล่าอ่อยพี่เขาสักหน่อย”

ส้มหวานส่ายหน้าปฏิเสธ เธอไม่เคยอ่อยหรือให้ท่าเขาเลยสักครั้ง แต่ทำไมแตงโมหรือรุ่นพี่ใช้คำนี้กับเธอกัน

“จะอะไรก็ช่างเถอะหน่า ตกลงผัวแกมาต่อยเขาจริงดิ”

“แล้วพวกพี่เขาพูดแค่นี้เหรอ เขาได้พูดอะไรอีกบ้างมั้ย”

“ไม่มีแล้วนะ แล้วสรุปผัวแกนี่คือใครอ่ะ ทำไมฉันไม่รู้”

“แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ...” เธอตอบไม่เต็มเสียงแล้วก็หลบตามองที่ตักตัวเอง นึกว่าจะสารภาพบาปที่คิดจะมอมเหล้าเธอซะอีก พูดดีเข้าตัวหมดเลยนี่แบบนี้น่ะ

“แกก็รู้ว่าแกโกหกฉันไม่เนียนน่ะส้มหวาน” แตงโมยื่นเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อจับผิด เวลาส้มหวานโกหกเธอไม่เคยปิดมิดเลยสักครั้ง ต่อให้สบตาก็ดูออกอยู่ดีว่าโกหกอยู่

ส้มหวานสูดลมหายใจเข้า ทำสมาธิสักพักแล้วก็ตัดสินใจพูดสิ่งที่ได้ยินมาให้แตงโมได้ฟัง พอแตงโมฟังเธอก็อ้าปากค้างไปเลย ไม่คิดว่ารุ่นพี่จะคิดหวังเคลมเพื่อนเธอแบบนี้

“พี่แทนกับพี่เต้พูดแบบนั้นจริงดิ ทำไมทำนิสัยแบบนี้ล่ะ”

“บางทีคนที่คิดว่าดีอาจจะไม่ดีก็ได้...”

“ก็จริง บางคนทำดีแต่อาจจะคิดแย่ๆ ตอนทำก็ได้”

ส้มหวานเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักแล้วบีบมือเข้าหากันแน่น เมื่อเช้าพี่แทนก็ยังทักมาหาเธออยู่เลย ทั้งที่พูดจาแย่ๆ ลับหลังกันยังกล้าทักมาอีก

“แล้วเมื่อคืนแกไปไหน ทิ้งให้เราอยู่กับพวกเขาตั้งนาน”

พอนึกขึ้นได้ว่าโดนแตงโมทิ้งไว้ ให้มานั่งรอเก้อก่อนเป็นชั่วโมงเลยกับรุ่นพี่ เธอก็หันไปเค้นพิรุธด้วยสีหน้าโกรธนิดๆ

“เมื่อคืนคือฉัน... ฉันท้องเสียนิดหน่อยแก”

“ไหนบอกว่ารถในแอพกดยกเลิกไง”

“เอ่อ ก็ประมาณนั้นแหละแก”

ส้มหวานเอียงคอมองแต่ก็ไม่ติดใจอะไร ก่อนที่รถสปอร์ตหรูหราจะขับแล่นฉิวมาจอดเทียบท่าตรงหน้าตึกคณะ

“นั่นๆ คนนั้นชื่อเจ้าหญิง” แตงโมใช้ศอกกระทุ้งสีข้างเธอยิกๆ แล้วก็พยักพเยิดหน้าไปที่หญิงสาวหน้าสวย

“แล้วแกจะมาสะกิดเราทำไมอ่ะ”

“คนเขาลือกันให้แซ่ดว่าเจ้าหญิงทำแอคเสียว”

เธอมุ่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ปกติเธอไม่ใช่คนที่ชอบร่วมวงซุบซิบนินทาเรื่องใคร จะมีก็แต่แตงโมที่คอยคาบข่าวสารมาบอกแต่ก็แค่ฟังผ่านๆ ไป

“แอคที่เอาไว้ลงรูปโป๊ๆ ไง โชว์นม โชว์ของลับ” แตงโมขยายความให้เห็นภาพ เพราะเพื่อนคงไม่เข้าใจสิ่งที่พูด

“แล้วยังไงอ่ะ ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยนี่นา”

“โห่ เม้าท์กับแกไม่สนุกเลยอ่ะยัยหวาน”

แตงโมหน้ามุ่ยแล้วกอดอกใส่ เวลาจะนินทาใครก็ต้องไปหาเพื่อนคนอื่น เพราะส้มหวานเป็นคนที่ไม่สุงสิงกับใครเลย

เจ้าหญิงเป็นดาวเด่นของคณะแพทย์ เธอเป็นลูกคุณหนูที่เบ้าหน้าฟ้าประทาน ผิวพรรณหน้าตาเนินนมไร้ที่ติไปหมด จนถูกจับตามองและพูดถึงเรื่องแอคเสียวกันให้แซ่ด

แอคเสียวแอคนั้นไม่เปิดเผยหน้าตา แต่บางคนบอกว่าหุ่นและรูปร่างคล้ายเจ้าหญิงมากๆ ถึงได้มีข่าวลือแพร่ไป

“ส้มหวาน” เสียงใสดังขึ้นตรงหน้า พอเธอเงยขึ้นมองก็พบกับเรือนร่างสะโอดสะองของเจ้าหญิงยืนยิ้มให้

“หื้อ” เธอนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาทัก

“หวัดดีนะส้มหวาน”

“หวะ- หวัดดีเจ้าหญิง”

ส้มหวานยังงุนงงที่เจ้าหญิงเข้ามาทัก แต่ก็ส่งยิ้มให้ตามมารยาท รู้สึกเกร็งนิดๆ เพราะเรียนจนขึ้นปีสองแล้วแต่ยังไม่เคยคุยกับอีกฝ่ายเลยสักประโยค

“รู้จักชื่อเราด้วยเหรอ ดีใจจัง ขอนั่งด้วยคนสิ”

“อื้ม นั่งสิ”

เจ้าหญิงยิ้มให้คนอัธยาศัยดี เธอหันไปมองแตงโมแล้วยิ้มให้เช่นกัน แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงนัยยะบางอย่างแปลกๆ ก่อนที่จะยื่นมือไปตรงหน้าส้มหวานจนเธอผงะไป

“เราอยากสนิทกับส้มหวานจัง... มาสนิทกันดีกว่านะ”

ร้านตัดแว่น

เรื่องเกิดเมื่อวานแต่วันนี้เสือพาส้มหวานมาตัดแว่นตามที่พูดไว้ ไม่ได้คิดจะบิดแถมมาดักรอเธอก่อนเลิกคลาสอีก ใช้เวลาสักพักใหญ่กว่าจะวัดค่าสายตาแล้วตัดแว่นเสร็จ

เสือควักเงินสดจ่ายค่าเสียหาย เบ็ดเสร็จแล้วก็ได้แว่นทรงเดิมที่เธอต้องการ พอมีแว่นก็ดูมั่นใจขึ้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย

“เพิ่งรู้ว่าเธอสายตาสั้นมาก ตอนเด็กนั่งจ้องทีวีอ่ะดิ” เขาหันไปแซวเธอที่เดินก้มหน้าก้มตา

“เราไม่เคยนั่งจ้องทีวีสักหน่อย”

“แล้วทำไมสายตาสั้น”

“อ่านหนังสือบ่อยล่ะมั้ง”

“โคตรเนิร์ดเลยว่ะ เหอะ” เสือกลั้นขำก่อนหุบยิ้มแทบไม่ทัน

ส้มหวานมองค้อนใส่เขาอย่างลืมตัว พลางใช้หลังมือดันกรอบแว่นขึ้นเล็กน้อย ไม่ชอบคำว่าเนิร์ดเลยมันเหมารวมกับคำว่าเฉิ่มแล้วก็เชยร่วมด้วย

ที่เขากล้าใช้คำพูดหยอกเย้าแบบนี้ก็เพราะสนิทกัน ทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่เรียนมัธยมปลายแล้ว พอเสือสนิทกับสิงห์พี่ชายเธอเขาก็เลยคุ้นเคยกับเธอไปด้วยเลย

“ขอบคุณนะคะที่จ่ายค่าแว่นให้” ถึงจะงอนอยู่แต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณรุ่นพี่ แต่เขารวยจะตายจ่ายแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก

“แล้วมีอะไรที่อยากได้อีกมั้ย”

“คือเรา... เราอยากไปดูเครื่องสำอางหน่อย”

คนตัวสูงสวมช็อปแดงขมวดคิ้วใส่ เขาหยุดเดินเสียดื้อๆ แล้วล้วงมือใส่กระเป๋าเสื้อช็อป สายตาก็เพ่งพินิจพิจารณาใบหน้าเธออย่างถี่ถ้วน

“พี่จะมาจ้องเราทำไมคะ” เธอสบตาเขาแค่แปปเดียวก็หลบมองไปทางอื่น

เสือเล่นจ้องตาเธอกันโต้งๆ แบบนี้ใครก็ต้องเกร็งประหม่าทั้งนั้น ร่างสูงพ่นลมหายใจใส่ราวกับหงุดหงิดใจยุบยิบ

“จะแต่งไปทำไม แบบนี้ก็น่ารักดีอยู่แล้ว”

“แบบนี้คือน่ารักตรงไหนล่ะ”

“แล้วไม่น่ารักตรงไหนวะ”

เสือแอบขึ้นเสียงเถียงเธอกลับ ก่อนจะชะงักไปเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแพ้ให้กับเสียงหัวตัวเองอีกแล้ว

เขากระแอมไอกลบเกลื่อน ยกมือขึ้นเสยผมแล้วพยักพเยิดหน้าให้เธอเดินนำไป ชายชาตรีอย่างเขามันไม่มีความรู้เรื่องเครื่องสำอางของผู้หญิงหรอก

“เออๆ จะไปซื้อเครื่องสำอางที่ไหนล่ะ นำไปดิ”