กีดกัน

บาร์ใต้ดินขอมดำดิน

โรมยักคิ้ว มุมปากเหยียดยิ้ม “ว่าไงไอ้หัวกรวย ความว่างของมึงไม่เคยปราณีใครเลยสินะ” หน้าทะเล้นของเพื่อนตัวสูงเสียดสีด้วยความสะใจที่เห็นคนมั่นหน้าตลอดกาลอย่างเรยามีเรื่องหนักอกหนักใจที่ไม่ใช่เรื่องเกมส์เสียที

เรย์หน้าบูดเหมือนไปฟาดรังแตนมาเขมือบด้วยความโมโห คิวหนาขมวดมุ่นยุ่งเหยิงปากคว่ำบึ้งตึงสุดขีด “เมียกูจะมีผัวใหม่” เสียงเหี้ยมดวงตาถลึงใส่แก้วในมือกำแน่นจนสั่นแล้วกรอกมันเข้าปาก

“อึ่ก อ่าาาา!” เสียงคำรามกร้าวหลังกระดกเครื่องดื่มจนหมดทำพีรามิดมองน้ำเก๊กฮวยในมืองงๆ

‘เล่นใหญ่อะไร?’

แวซายยักไหล่ยิ้มกว้างอย่างสนุกสนานราวกับประชุมงานกีฬาสีแสนสนุก

“ก็ดีสิจะได้กลับไปทำงานกูว่างมาก ๆ ก็เบื่อนะ”

เรยาพ่นลมหายใจแรงฟาดมือใส่บ่ากว้างของเพื่อนดึงกลับมาเรื่องรักของตนเอง

ผั่วะ! “ดีกับผีอะไรกูแสนดีขนาดนี้ ทำไมต้องไปเอาคนอื่น” เสียงกระแทกกระทั้นยื่นมือไปรินน้ำเก๊กฮวยโรมโน้มตัวเข้ามากอดคอเรยาที่กระดกน้ำเก๊กฮวยคนเดียวจะหมด

“มึงเด้าไม่ดีหรือเปล่า ไอ้เรย์” เสียงกระซิบข้างหูเอ่ยเบาๆ ก็เจ็บ…เด้าไม่ดีหรือเปล่านะ?

เรยาหันหน้าควั่บมองตาเพื่อนตัวโตแล้วเหลือบลงมองเป้ากางเกงเพื่อน “ไม่ดีก็เหี้ยแล้ว เด้าจนเยี่ยวราดเธอบอกง่วงแล้วหลับคาจู๋…มันคืออะไร ไม่เสียวแล้วเยี่ยวจะราดทำไม”

“เค้าแดกเบียร์มาเยอะป่าว มึงจับเค้าล็อคคอเสยต่อมลูกหมากมั้งเยี่ยวเลยราด “โรมสันนิษฐาน

ไอ้พวกอัปรียังจะมีหน้ามาอวดบั้นเด้าอีก เอาเรื่องจริงจังดิ๊” ปีรามิดขว้างถั่วใส่เรย์กับโรมแต่มันอ้าปากรับทันแล้วแปะมือกัน เข้ากันดีเหลือเกิน

เรยาเปลี่ยนโหมดจริงจังเหมือนเกมส์กดที่เปลี่ยนตัวละครในสามวินาทีสบตาปีรามิดนิ่งสงบเหมือนผีนักสืบเข้าสิง “มีไอ้ตำรวจหน้าหม้อคนหนึ่งมาติดพันเมียกู”

ปีรามิดเอียงคอ มุมปากเบ้เล็กน้อย เสียงเรียบเฉย “แล้วแปลกตรงไหน”

เรยายกนิ้วชี้หน้าคนตัวเล็กแต่ฉลาดที่สุดในกลุ่มอย่างปีรามิดอ้าปากกว้างพูดคำใหญ่จนน้ำลายกระเด็นใส่หน้าโรม “ก็ต้องแปลกเซ่ ทำไมต้องมาชอบเมียคนอื่น ไม่มีปัญญาหาเมียเองไง๊!”

โรมหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าขยับถอยห่างไอ้ตัวโวยวาย “เมียอะไร เขาเป็นเจ้าของหมาส่วนมึง…” หันไปแปะมือกับแวซาย “เป็นหมา ฮ่าฮ่าฮ่า” แวซายหัวเราะลั่น เสียงแก้วกระทบโต๊ะและหัวเราะร่วนของเพื่อนสามคน ทำให้บรรยากาศเดิมๆ สนุกสนานบานตะไทเมื่อเห็นเพื่อนจัญไรมีความทุกข์

” กูไม่อยากเป็นหมา” เสียงเรยาแผ่วลงท่าทีเดี๋ยวโกรธเดี๋ยวเศร้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายทำเพื่อนรู้สึกคล้ายไบโพล่าจะแดก

“ใครจะไปรู้ ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา เขาอาจจะไม่เคยคิดว่ามึงเป็นคนเลยก็ได้”

“แม่ง พูดทำไมวะ คนยิ่งนอย ๆ อยู่” เรยาเบ้หน้า หงิกงอแต่ความกวนตีนก็ไม่ลดละ

“พี่สารวัตรเขาชอบคนทรงเป็นผู้นำหรือเปล่า ไอ้หมวดอะไรนี่ หน้าดุดูน่าเกรงขาม แถมอายุก็เท่าๆ กันไม่เหมือนเด็กกะโปก…แถวเนี้ย” ปีรามิดยกมือเท้าแก้ม มือผอมพาดโต๊ะ ยิ้มเหยียดยิ้มกวน

“หมายถึงต่างคนต่างขาด แล้วได้มาทำงานใกล้ชิดกัน ก็เลยคลิกกัน ยิ่งเมาเหล้ายิ่งเปิดใจคุย แล้วก็เริ่มชื่นชมในตัวกันและกัน โรแมนติกอ่า~” แวซายทำท่าเคลิ้มราวกับหลงไหลในความสวยงามของความรัก ทั้งที่ตัวเองโสดสนิทเพราะความกวนตีน ความสามารถล้วนๆ

“ขนาดไอ้เรย์ยังแพ้รอยยิ้มอ่อนโยนของพี่สารวัตร แล้วคนอื่นจะทนได้เหรอ” แวซายแกล้งคนตัวโตเบะปากจะร้องไห้

“กูมาหาพวกมึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย ถนัดตอกย้ำซ้ำเติมกูเหลือเกิน” เรย์กัดริมฝีปาก ขมวดคิ้ว หงอย ๆ แต่ท่าทางก็ยังกวนตีน

“มึงอย่ามาโลกสวยนะ ถ้าจะสู้กับศัตรูหัวใจ ต้องคาดคะเนความรู้สึกของตัวเองด้วย” โรมพูด น้ำเสียงล้อเลียนแต่จริงจัง

“นี่…กูนอกประเด็นนิดหนึ่งได้ไหม” ปีรามิดพ่นลมหายใจเบา ๆ

“ว่ามาท่านมิดจี้ “เรยาเงยหน้าสบตาเพื่อนไม่วายทำหน้าล้อเลียนคนตัวเล็ก

“ถ้าทำให้พี่สารวัตรเลือกมึงได้ แล้วถ้าเขารู้ความจริงเรื่องของมึง ไม่เท่ากับว่าที่พยายามกีดกันคนที่เหมาะสมกว่า ก็กลายเป็นยัดเยียดความไม่สมหวังให้เขาเสียใจในอนาคตงี้ปะ?” ปีรามิดว่า น้ำเสียงเย็นชาตามสไตล์พี่

“เออ” โรมพยักหน้า น้ำเสียงปนหัวเราะ

“เอ๊า! แล้วกูเลือกเกิดได้หรือไง ใครจะอยากเกิดเป็นคนที่คนอื่นไม่ชอบวะ ได้กันแล้วจะมองข้ามเรื่องพวกนี้ไปบ้างไม่ได้หรือไง โตๆ กันแล้วป่ะ เรื่องบ้านเมืองเรื่องเล็กแต่เรื่องเซ็กส์เรื่องใหญ่นะโว้ย”

” ไอ้ควายเรย์ มึงออกไปจากประเทศไทยเลยไป๊ ไอ้ตัวหนักแผ่นดิน ถ้ามึงเป็นแค่ลูกนักการเมืองคงไม่เป็นไร แต่มึงคือนักการเมืองที่เตรียมตัวเข้าไปมีสิทธิ์มีเสียงในสภาโว้ย”