สถานะเมียในสมรส [Omegaverse]

ปฐมบท 1

“อึก...พี่วิน” เด็กน้อยโอเมก้าจ้ำม่ำสภาพนอนคลุกฝุ่นอยู่บนพื้น กำลังเบะปากเตรียมจะปล่อยโฮออกมาเมื่อเห็นพี่ชายวิ่งเข้ามาหาตัวเองหน้าตาตื่น

“ติ!”

“ติเจ็บ...ฮือ ๆ ๆ” พอพี่ชายอัลฟ่าวิ่งมาถึงตัวเท่านั้นแหละ เด็กน้อยโอเมก้าก็ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“ติเจ็บตรงไหน...ตรงนี้ใช่มั้ย” ใบหน้าคมโน้มลงจนริมฝีปากใกล้หัวเข่าก่อนจะเป่าลมอุ่นลงบนแผลถลอกเพื่อปลอบโยนน้อง

“พ่วง~ พี่เป่าให้แล้วเดี๋ยวก็หายนะ” น้ำเสียงละมุนของพี่ช่วยปลอบโยนให้น้องพอได้หยุดร้องไห้ มือป้อมพยายามเช็ดน้ำตาให้ตัวเองป้อย ๆ

“พี่พากลับบ้านไปทำแผล” คนพี่คุกเข่าลงหันหลังให้น้องปีนขึ้นมาอยู่ข้างบน สองแขนป้อมโอบรัดคอพี่โดยที่ขาป้อมมีแขนของพี่ล็อกพยุงไว้

จากสวนสาธารณะในหมู่บ้านกว่าจะถึงบ้านหลังใหญ่ท้ายซอยเด็กน้อยโอเมก้าเอาแต่สะอื้นมาตลอดทาง แผ่นหลังของพี่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาน้องแต่นั่นไม่ได้ทำให้ชวินรู้สึกว่าเป็นปัญหาเลยแม้แต่น้อย

“ตาวิน! ตาติ! น้องเป็นอะไรลูก” ธาริณีเห็นสภาพเด็ก ๆ แล้วตกใจรีบเข้าไปคว้าโอเมก้าน้อยออกจากหลังพี่มานั่งบนตักทันที

“น้องหกล้มครับ”

💍❤️💍❤️

เพราะพ่อกับแม่เป็นเพื่อนสนิทกัน สนิทขนาดที่ว่าฝากลูกให้เลี้ยงแทนกันได้ในวันที่ติดงานหรือมีธุระ ชวินกับรติจึงไม่ต่างกับพี่น้องสายเลือดเดียวกันที่ต่างกันคงมีเพียงแค่ความเป็นอัลฟ่าและโอเมก้าเท่านั้น

ชวินทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีใครจะมาแกล้งน้องของเขาไม่ได้ ด้วยความที่รติเป็นโอเมก้าจึงเป็นธรรมดาที่ทั้งเบต้าและอัลฟ่าจะพากันมาแกล้งให้ร้องไห้กลับไปฟ้องคนพี่อยู่เป็นประจำ

แม้ว่าจะโตจนเข้ามหาวิทยาลัยแล้วทั้งสองก็ยังเป็นพี่น้องที่ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลาจนใครต่อใครคิดว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่อัลฟ่ากับโอเมก้าจะเป็นพี่น้องกัน

“พี่วินจะอยู่ดูแลติแบบนี้ตลอดไปมั้ย”

“ก็ต้องตลอดไปสิ”

“แต่ถ้าพี่วินมีแฟนพี่วินก็จะทิ้งติ”

“พี่จะมีได้ไงพี่ก็อยู่กับติตลอด”

“พี่วินสัญญานะว่าจะไม่ทิ้งติ”

“อื้ม...สัญญา”

“พอเราเรียนจบแล้วเราแต่งงานกันนะ” อยู่ ๆ ชวินก็พูดขึ้นมาพร้อมกับสบตาน้องเพื่อรอคำตอบ

“มาขอกันดื้อ ๆ แบบนี้ได้ไง มีอะไรมาจองติไว้ก่อนมั้ยล่ะ” โอเมก้าตัวแสบยื่นหน้าทะเล้นใส่พี่ชาย

“...” พี่ชายอัลฟ่ายืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองไปรอบ ๆ ตัวแล้วเดินตรงไปยังกอหญ้าริมทางก้มลงดึงต้นหญ้าที่มีดอกสีขาวเล็ก ๆ ขึ้นมาต้นหนึ่ง จับม้วน ๆ พัน ๆ กันจนเป็นวงกลมเล็ก ๆ น่ารักเหมือนแหวนดอกหญ้าที่เขาชอบเก็บจากสวนหย่อมมาถักเล่นกันเป็นประจำ

“เอามือมา” ไม่พูดเปล่าแต่คว้ามือเรียวของน้องมาไว้ตรงหน้าก่อนจะค่อย ๆ สวมแหวนดอกหญ้าใส่นิ้วนางข้างซ้ายของน้อง

“พี่จองแล้วนะ”

“พี่วิน” ใบหน้าของรติจากขาวเนียนตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อร้อนผ่าวพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ

💍❤️💍❤️

“ติไปกับพี่นะ”

“ติเหลืออีกตั้งสองปีกว่าจะจบ”

“ก็โอนหน่วยกิต หรือไปลงเรียนใหม่เลยก็ได้”

“พี่วินเอาแต่ใจ”

“ก็พี่เป็นห่วง”

“ติโตแล้วนะ”

“นั่นแหละ อยากให้ไปด้วย”

“พี่วินแค่สองปีเองนะ พี่วินจบโทที่โน่นก็พอดีกับติจบตรีที่นี่ไง”

“ติจะรอพี่วินอยู่ที่นี่ สัญญาว่าจะรอพี่วินคนเดียว”

“หรือติมีคนอื่น”

“พี่วิน! ติก็อยู่กับพี่วินตลอดนะ”

แล้วก็ต้องมาจบตรงที่ทะเลาะกันใหญ่โต รติคิดว่าเรื่องไม่เป็นเรื่องตัวเขาเองทุกวันนี้แทบจะไม่มีเพื่อนอยู่แต่กับพี่ชายอัลฟ่า แล้วจะมาหาว่าเขามีคนอื่นได้ไง

ชวินเองพอเห็นน้องโกรธแทนที่จะรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นคนหาเรื่องแต่กลับยิ่งคิดว่าสิ่งที่เขาคิดเป็นเรื่องจริง น้องไม่เคยเป็นแบบนี้กับเขามาก่อนอยู่ ๆ มาเป็นแบบนี้ใครกันจะไว้ใจ

ทะเลาะกันจากเรื่องไม่เป็นเรื่องจนกลายเป็นความห่างเหินเฉยชาต่อกันจนพวกผู้ใหญ่อดเป็นห่วงไม่ได้

“ติไม่ไปส่งพี่วินเหรอลูก” รมย์ฤดีนั่งลงข้าง ๆ ลูกชายที่ยังอยู่ในชุดนอนทั้งที่เกือบได้เวลาที่พี่ชายต้องเดินทาง

“ไปทำไม พี่วินไม่ได้อยากให้ติไปซักหน่อย”

“เป็นเดือนแล้วนะยังไม่หายงอนกันอีกเหรอ” คนเป็นแม่อดเป็นห่วงไม่ได้สองคนพี่น้องปกติงอนกันแป๊บ ๆ ห่างกันไม่ทันพ้นคืนก็ต้องกลับมาคืนดีกัน

“ก็พี่วินเค้าไม่ยอมคุยกับติ”

“เฮ้อ...งั้นแม่กับพ่อไปก่อนนะ” แม่ได้แต่ถอนหายใจส่ายหน้า

“งอนน้องนานไปมั้ยลูก” ธาริณีก็อดเป็นห่วงลูกชายไม่ได้

ใครจะไปคิดว่าการจากกันครั้งนี้ได้แปรเปลี่ยนให้ทั้งสองกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน

💍❤️💍❤️

“ผมไม่แต่งนะแม่”

“วินต้องช่วยน้อง”

“เราก็ควบรวมโรงแรมโดยที่ไม่ต้องแต่งสิครับ”

“ถ้าทำอย่างนั้นมันเป็นเหตุผลส่วนตัวเกินไป บอร์ดบริหารเค้าไม่โอเค วินเองก็รู้นี่ลูก”

“แต่ผมมีปรานต์อยู่แล้ว”

“ตั้งแต่กลับมาเป็นปีแล้วเค้าช่วยอะไรเราบ้าง จะมาเป็นสะใภ้แต่ไม่เคยมาไหว้พ่อแม่สักครั้ง งานก็ไม่ช่วยแถมทำตัววีไอพี” นึกถึงโอเมก้าหน้าเฉี่ยวคนรักของลูกแล้วธาริณีอดที่จะแดกดันไม่ได้

“...” พอเจอแม่ร่ายมายืดยาวถึงคนรักเขาเองได้กลืนน้ำลายไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาแก้ตัวแทน

“ตัววินเองก็เหมือนกันถ้ามั่นใจในความรักของตัวเองทำไมไม่พาเข้าบ้านมาสักทีล่ะ”

“ก็วินยังไม่พร้อม” ลูกชายอัลฟ่าตอบเสียงอ่อย

“ยังไม่พร้อมหรือไม่มั่นใจ เอาง่าย ๆ เลยนะวิน วินลองเสนอให้เค้ามาช่วยงานวินดูสิ”

“...” เหมือนโดนแม่จี้ใจดำไม่ใช่ว่าเขาไม่ชวนแต่ชวนแล้ว ปรานต์ไม่ยอมทำพอคุยกันเรื่องนี้ก็รังแต่จะทะเลาะกันสุดท้ายเจอลูกอ้อนเอาใจของคนรักเขาก็ต้องเป็นคนแพ้ทุกที

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงวินก็ต้องแต่งกับน้อง” ธาริณียื่นคำขาดให้เจ้าลูกชายตัวดี

“ถ้าแกไม่แต่งก็อย่าหวังว่ามรดกและหุ้นทั้งหมดของโรงแรมจะเป็นของแก” หลังจากที่ทนฟังแม่ลูกเถียงกันอยู่นานวริศตัดบทขึ้นด้วยเสียงแข็งกร้าว

💍❤️💍❤️

“พี่วิน” รติกำลังง่วนอยู่กับงานเอกสารตรงหน้าต้องแปลกใจเมื่อพี่ชายอัลฟ่าที่ไม่ได้เจอกันนานมายืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะนั่งลงอย่างถือวิสาสะ

“เอาเรื่องงานมาอ้างหรือแค่อยากได้ชั้นเป็นสามีกันแน่” น้ำเสียงและสายตาเหยียดหยามไม่หลงเหลือความเป็นพี่ชายที่แสนดีแม้แต่นิดเดียว ไหนจะกลิ่นฟีโรโมนที่ตั้งใจปล่อยออกมากดข่มกันอีก

“แล้วแต่คุณวินจะคิดก็แล้วกัน” ในเมื่อมาแบบนี้แล้วคงไม่จำเป็นต้องรักษาสัมพันธ์ที่ดีที่เคยมีมา

“เธอคิดว่าเธอเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาบังคับชั้น ไม่มีปัญญาหาใครมาแต่งงานด้วยแล้วหรือไง”

“ดูจากอาการคุณแล้วติคิดว่าติมีสิทธิ์เยอะอยู่นะครับ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่มาดิ้นอยู่ตรงนี้” แม้จะโดนกดข่มจนแทบหายใจไม่ออกแต่รติพยายามควบคุมตัวเองเก็บอาการพร้อมกับคำพูดตอบกลับไปอย่างเย้ยหยัน ยิ่งทำให้คนพี่โกรธจนปล่อยฟีโรโมนออกมารุนแรงกว่าเดิม

“ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว...” รติใช้หางตามองไปยังประตู

“เชิญครับ”

“...” ตั้งใจจะมาเจรจาเรื่องงานแต่ง แต่พอเจอรติที่เฉยชากลับทำให้ชวินหงุดหงิดเสียจนคุมตัวเองไม่ได้ แล้วก็ต้องยอมเดินออกจากห้องไปด้วยความเกรี้ยวกราด

คนพี่เดินออกจากห้องไปแล้ว เหลือเพียงโอเมก้าที่มองตามแผ่นหลังกว้างด้วยแววตาที่หม่นหมองไม่มีความแข็งกร้าวเหลือแม้แต่น้อย

💍❤️💍❤️