ชอบเค้ามั้ย

ริมฝีปากแห้งคลี่ยิ้มบาง “ไม่รู้สิ แต่ตอนแรกที่เจอเหมือนตัวร้ายในละครเลย หล่อก็จริงแต่หน้าตาร้าย ๆ พูดจาร้าย ๆ นิสัยแรง ๆ แต่พอคุยนาน ๆ เข้า…ก็เหมือนมันเป็นแค่เปลือกนอก ความจริงแล้วนิสัยโอเคเลย”

“เค้าชอบเตงหรือเปล่า ผู้หมวดอะไรนั่น”

เรย์ถามประชดประชันติดหยอกล้อเช่นทุกทีแต่ครั้งนี้สารวัตรกลับนิ่งเงียบไม่หันมาสบตาแล้วยิ้มดังเดิม ท่าทีชวนให้เข้าใจผิดนั่นทำให้เรย์รู้สึกไม่ปกติ ดวงตาคู่สวยที่เคยมองมาด้วยความเอ็นดูหายไปที่ไหนสักที่

“ไม่หรอก” สารวัตรหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ “เราต้องทำภารกิจด้วยกัน งานนี้มันค่อนข้างสำคัญ แต่เป้าหมายของเราสองคนต่างกันมากเลยล่ะ”

“ยังไงอะ” เรยาถามเรื่อยๆ ใบหน้าทะเล้นหุบยิ้มลงเรื่อยๆ ทั้งที่อยากจะถามมากกว่านั้น อยากจะกระชากคอถามว่าทำไมต้องทำท่าางแบบนี้อยากจะห้ามไม่ให้มองใคร ห้ามยิ้มให้ใคร ห้ามไปเมาแล้วทำตัวน่ารักหน้าล่อต่อหน้าคนอื่น ความรู้สึกที่เคยเปิดเผยได้อย่างตรงไปตรงมาบัดนี้กลับคาอยู่ในลำคอ

ความรู้สึกที่เริ่มเข้าใจว่าการเติบโตขึ้นแล้วไม่สามารถพูดทุกสิ่งที่คิดได้คล้ายจะเข้าใจมันก็ตอนนี้

“ผู้หมวดอุดมดูเหมือนจะชอบเงินพอสมควรเลย แต่ฉันไม่ได้สนใจมัน” เรย์หรี่ตา กัดริมฝีปากหงุดหงิดเล็กๆ ที่สารวัตรไม่ใช่คนหน้าเงินถ้าเขารักเงินสักหน่อยก็คงใช้เงินซื้อความมสัมพันได้ง่ายๆ “แล้ว…เตงเป็นคนดีขนาดนี้ จะไปทำงานกับคนหน้าเงินแบบนั้นได้ยังไง”

สารวัตรกลับมายิ้มอบอุ่นแม้จะยังดูเหนื่อยล้าก่อนสบตากัน

“นายคิดว่าจะหนีคนที่ชอบเงินพ้นเหรอ เรย์”

ควาามเงียบระหว่างคนสองคนเกิดขึ้นปุบปับคล้ายเดินมาอยู่ดีๆ ไฟก็ดับสนิทชนิดที่หาสวิตช์ไม่เจอ

ปากบางๆ ของคีรติขยับส่งเสียงอีกครั้ง “ทุกอย่างบนโลกนี้ต้องใช้เงินแลกเปลี่ยน ต่อให้ฉันไม่สนใจมัน แต่ทุกเดือนก็ต้องรับเงินเดือน ทุกวันก็ต้องซื้อข้าวกิน ของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ยันรถ เชื้อเพลิง…หรือแม้แต่กระดาษชำระก็ยังต้องใช้เงินแลกมันมา”

“เงินมันมักจะเปลี่ยนให้คนดี ๆ กลายเป็นปีศาจนะ” คีรติหัวเราะใช้สายตาเอ็นดูอย่างเคยมองมาราวกับมองเด็กอนุบาลถามคำถามใสซื่อ

“แล้วไงล่ะ เราก็เลือกได้อยู่ดีว่าจะเป็นปีศาจ เป็นเพื่อนกับปีศาจ เป็นครอบครัวเดียวกับปีศาจ…หรือจะเป็นเจ้านายของปีศาจ”

เรย์เลิกคิ้ว “เจ้านาย? แล้วเราจะทำยังไงให้เป็นเจ้านายปีศาจได้ล่ะ คนที่หายใจเข้าออกเป็นเงิน เป็นความอยากได้อยากมี เป็นความเห็นแก่ตัว…เราจะควบคุมพวกนั้นได้ยังไง”

สารวัตรหนุ่มยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ แววตาเรียบนิ่งแต่คำพูดแฝงแรงกดดัน “หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง…คนหน้าเงินก็ต้องแพ้ให้กับคนที่มีเงินมากกว่าไม่ใช่เหรอ”

เรย์ไม่เคยเข้าใจอะไรยากๆ แบบนี้มาก่อนแต่เป็นเพราะคนที่พูดเป็นคนที่ตนรู้สึกพิเศษเด้วยมากๆ สิ่งเหลล่านั้นก็คล้ายจะเข้าใจได้ง่ายดายขึ้น “เตง…สร่างเมายังน่ะ” คีรติหัวเราะในลำคอเหมือนไม่ใส่ใจ “อือ…นั่นสิ ยังมึน ๆ อยู่เลย ไปอาบน้ำก่อนนะ…ซักอะไรอยู่น่ะ ผ้าปูที่นอนเหรอ”

เรยาพยักหน้า รีบตอบ “อื้อ เค้ากลัวมันมีกลิ่นอับ…เดี๋ยวเตงนอนไม่สบาย” คีรติหยุดเท้า หันกลับมาส่งยิ้มบาง “อ่อ…อื้อ ขอบใจนะ”

ร่างสูงเพรียวขยับก้าวแปลกตาไม่รู้ว่าเจ้าตัวรู้ไหมว่าถูกทำโทษเพราะมีบางคนหึงจัด…ภายในห้องน้ำ มุมปากได้รูปกระตุกยกเพียงเสี้ยววินาที

“สุดท้ายคนที่ไม่คิดอะไรก็มีเพียงคนตายแล้วเท่านั้น”

หน้ากระจกที่มีใบหน้างดงามยิ้มอย่างอบบอุ่นอ่อนโยนเอยกับคนในนั้นเบบาๆ

เรยานึกถึงคนในห้องน้ำเหม่อคิดถึงสิ่งที่คนแก่กว่า เคยคิดไปเองว่าสารวัตรคีรติไม่สนใจเงิน ไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนรวย เกลียดคนมีเงินที่ได้มาจากความเจ้าเล่ห์ แต่ตอนนี้คนตรงหน้าบอกว่ามันจำเป็น ไม่ใช่จำเป็นในการดำเนินชีวิต แต่..จำเป็นในการควบคุมคนมีเงินอีกที ประโยคนั้นวนซ้ำในหัวเรย์ไม่หยุด จนเริ่มกลายเป็นคำถามหนักอก…

ถ้าจะชนะพวกหิวเงินได้ ต้องเหนือกว่าด้วยเงิน แล้วถ้าอยาก “ชนะใจ” นายตำรวจที่นอนข้างกันแทบทุกคืนล่ะ?

เคยคิดว่าคนหน้าตาใจดี ยิ้มง่าย ขี้สงสารอย่างคีรติ คงจะชอบเด็กอ้อน ๆ ตลก ๆ ที่ทำให้หายเครียดจากงานเหนื่อย ๆ …แต่พอได้ยินชื่อ หมวดอุดม หลุดออกจากปากอีกฝ่าย พร้อมท่าทีที่จริงจังและแปลกตาไปหมด เรย์กลับเริ่มลังเลว่า “ความใจดี” แบบที่เห็น อาจไม่ใช่คำตอบที่ว่าจะได้ใจนายตำรวจยังไง

ไม่ชอบคนเห็นแก่เงิน

ไม่ชอบคนปากร้าย หน้าตาร้าย ๆ

แต่กลับมีข้อยกเว้น…เพียงเพราะฝ่ายนั้นไม่เคยยอมใครแต่กลับยอมให้คนคนนึงได้…ต่อให้โง่ยังไงก็มองออกว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องงาน…ถ้าสารวัตรจะจริงจังกับหมอนั่นล่ะ คำพูดที่ทิ้งปริศนาไว้ให้ตีความทำเรยานั่งไม่ติดที่ใจสั่นแปลก ๆ

หรือว่าสารวัตรยอดรักของเขา…กำลังสนใจไอ้หมอนั่นจริง ๆ ? ยิ่งคิดก็ยิ่งหนาว ทั้งที่แดดเปรี้ยงจนไข่เปียก!

ความใกล้ชิดในการทำงานที่บังคับให้คีรติกับอุดมต้องอยู่ทีมเดียวกัน อันตรายยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เพราะในความใกล้ชิดนั้น…วิกฤติอาจกลายเป็นโอกาสได้เสมอ ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่าง บางทีเขาอาจต้องมองคนที่ตัวเองรักถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา

“ต้องหาแนวร่วม”

เรยาน่ารักที่สุดในโลก: พวกมึง…รวมตัวที่บาร์ใต้ดินด่วน กูกำลังเจอปัญหาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

โรม:ปัญหาของมึงใหญ่ทุกเรื่องไอ้เรย์

แวซาย:เปลี่ยนชื่อกลุ่มดิ๊ เห็นแล้วขี้ไม่ออก

ปีรามิดเปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็นปีรามิดสร้างวันเดียวเสร็จ

โรม:ไอ้มิด ไอ้เหี้ย เปลี่ยนชื่ออื่นไม่ได้หรือไงวะ

โรมเปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็นกูเป็นอมตะเพราะกูชื่อโรม

เรย์:ไอ้พวกเหี้ย!!ฟังกู อย่าเมินกู ฟังก๊อน!! 😡

แวซายเปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็นแวร์ซายไม่ชอบอาบน้ำ

เรย์:หยุดเปลี่ยนชื่อกลุ่มก่อนดิ๊เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง!

เรย์เปลี่ยนชื่อกลุ่มเป็นเรยาคือนางเอกนะจ๊ะ