LOGINShare
หวยมาตกที่ปิรามิด
Last Updated:
2025-11-24 21:42:20” หรือมึงจะเลือกไม่รับตำแหน่งที่บ้านมึงเตรียมไว้ให้ตั้งแต่มึงลืมตาขึ้นมาดูโลก โคตรเหง้าเป็นนักการเมืองแล้วจะบอกว่าให้มันจบที่เราเนี่ยนะ เอาจริงที่บอกว่าไม่ชอบนั่นไม่ชอบนี่ แต่พอออกมาทำอย่างอื่นที่ไม่เคยทำก็น่าเบื่อเหมือนๆ กันทำไม่เท่าไหร่ก็เบื่อ แถมยังไม่มีอำนาจบารมีอะไรไว้เบ่ง ใช้ชีวิตลำบากว่ะ คนที่มีเงินเยอะมีตำแหน่งในสภาดูเป็นผู้ร้ายให้คนสาปส่ง แต่พออยู่ในร้านอาหารอยู่ในผับในเค้าเตอร์แบรนด์ก็ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะมองหน้าเราด้วยซ้ำ”
” ก็จริงอย่างที่ปีรามิดมันว่านะไอ้เรย์ บางทีการแตกต่างได้มันก็ต้องพึ่งอำนาจบารมีและเงินทองนะเว้ย” “มึงรู้ไหมว่าหมวดอุดมก็เคยทำหน้าที่อารักขาคนในสภา กูค้นข้อมูลเก่าๆ เหมือนจะเคยทำงานให้พ่อแม่เราด้วยอาจจะหาข้อมูลมาไม่หมดแต่เกี่ยวกันแน่ขนาดคนที่ว่าดียังมารับจ้อปรับจ้างนักการเมืองนะเว้ย” “นี่พวกมึงยอมกันแล้วเหรอวะแค่สองเดือนเองนะ” “กูมีเรื่องต้องทำแล้วจะปล่อยให้พ่อแม่ว้าวุ่นกับปัญหาที่มีมากมายแบบนั้นกูไม่ได้สะใจอย่างที่เคยพูดไว้ว่ะ...กูคิดว่ากูช่วยเขาได้ งานในสภามันใช้มันสมองใช้เหลี่ยมมากกว่าในเกมส์กูอยากโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว กูรู้สึกว่ามันเป็นเกมส์ในชีวิตจริงที่ท้าทายแล้วก็...โคตรสนุก “แล้ว…เรื่องเมียกูล่ะ?” “ถ้ามึงมีอำนาจเหนือเมียมึง เหนือคนที่มาชอบเมียมึงยังจะมีอะไรที่ต้องกลัวอีกวะ” “โห แม่งกูเหมือนเด็กอนุบาลอยู่คนเดียวเลยดิ่ ทำไมพวกมึงดูโตจังวะ” “ปัญญาอ่อน กลับบ้านกันเถอะหมดเวลาสนุกแล้ว” “เอ๊า แล้วกูล่ะ” “เรื่องของมึงไอ้เด็กติดหอยไร้อนาคต อยู่ให้เมียเลี้ยงอาหารเม็ดไปเลย” “หอยเหี้ยอะไรสารวัตรมีแต่รูตูด” “ไม่รู้คิดเองดิ ไปพวกเรา~” “อย่าพึ่งไปเมียกูไม่ค่อยกลับบ้าน กูเหงา อยู่เป็นเพื่อนกูก่อน เมียกูไปไหนมาไหนกับไอ้นั่นสองคนตลอดเลย แง๊งงงงง” เรยาฟาดงวงฟาดงาชักดิ้นบนโซฟานัดเจอเพื่อนๆ มากขึ้นเพราะว่าง “ไอ้หมวดที่ชื่ออุดมดูมันเอาจริงนะ” แวซายพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าเรยาจนตาลอย เรยาหรี่ตามองผู้ดีอังกฤษหน้าเอเชียจ๋าอย่างเอือมระอาในความถ่อย “มึงว่าได้กันยัง?” โรมแสยะยิ้มกวน ๆ เอ่ยขึ้นเหมือนจงใจเหยียบแผลสดของเรย์ “ไอ้โรม เดี๋ยวไอ้เรย์แม่งก็คลั่งอีก” ปีรามิดขว้างขนมใส่คนขี้แกล้ง “กูอ่านใจสารวัตรไม่ออกว่ะ ปกติเขาก็ใจดียิ้มง่าย เฟรนลี่ไม่ใช่แค่กับไอ้เรย์ปะวะ” เสียงแวซายยั่วต่อ มือเคาะแก้วตามจังหวะเพลง “มันหงอยเลยเพราะมึงอ้ะ” โรมสะกิดหัวไหล่เรย์พร้อมหัวเราะชอบใจ พูดจบก็ถูกเรย์ถลึงตาใส่จนเกือบหุบปากไม่ทัน “ไม่ตอบโต้ด้วยแปลก ๆ ว่ะ” โรมหรี่ตามองร่างหนาที่ปากหมาสมฉายาเพื่อนตั้งวันนี้ดูจะหางลู่หูตกเหมือนเจ้านายลืมให้อาหารเม็ด “กูทำตัวน่ารักแทบตาย สุดท้ายเมียเสือกชอบคนทรงแบด กวนตีนฉิบหาย” เรยาโยนก้นบุหรี่ลงกระป๋องเบียร์ สะบัดหัวเหมือนหมาไม่สบอารมณ์ “อาการหนักนะมึง” คนตัวเล็กหัวฟูแบะปากบ่นญาตตัวเอง เรยายักไหล่ตาขวาง “กูไม่ยอมหรอกเว้ย ระหว่างที่รอรับตำแหน่งกูต้องขัดควางความรักของสองคนนั่น” คนห่ามเอ่ยน้ำเสียงจริงจังแต่เพื่อนๆ กลับขำก๊ากทั้งวงฮาลั่น “ปัญญาอ่อนแบบนี้สารวัตรก็เอามึงลงเนาะ” ปีระมิดเหยียดมุมปากว่าร้าย เรยาทำหน้าทะเล้นไม่สะทกสะท้าน “เอวกูดี ใครจะทำไม” เด็กหนุ่มหัวโจกเอนตัวพิงเก้าอี้กอดอก “มั่นใจขนาดนั้นแล้วจะกลัวอะไร” แวซายเตะขาเพื่อนผู้คลั่งรัก พลางหัวเราะหึ ๆ เรยาหันมาถลึงตาใส่ “มึงก็รู้ว่าเมียกูขี้สงสาร แพ้คนตอแหลประจำ” “เออ พวกกูรู้ถ้าสารวัตรไม่ขี้สงสารคงไม่พลาดมาถูกหมาบ้าแบบมึงกระเด้าหรอกน่าสงสารสุด ฮ่า ฮ่า ฮ่า” โรมเอ่ยสัมทับทำเพื่อนหลุดขำดังอีกครั้ง “มึงจะเอาไงกว่าจะแต่งตังส.ส มึงจะทนไหวเร้อ” “ใครก็ได้ไปหลอกล่อมันที” เรยาพูดเสียงขรึมรอยยิ้มเหี้ยมเหมือนโรคจิตแฝงเจตนาชั่วร้าย “ล่อเลยเหรอวะ” “เออดิ มันต้องเย็ดสั่งสอน บังอาจมาอ่อยเมียกู” เรยาตอบทันควัน เปลี่ยนอารมณ์ป็นฮึกเหิมมุ่งมั่นเต็มสูบ “ใครชอบตำรวจบ้างวะ จัดดิ” “ไอ้มิดไงชอบเล่นเกมส์ที่สวมเครื่องแบบตำรวจ” “เสือกอะไรมึง! กูไม่ชอบเด้าผู้ชายโว้ย เกมส์กูก็มีแต่ตัวละครผู้หญิงทั้งนั้น” ปีรามิดคนตัวเล็กสุดในกลุ่มแต่ปากร้ายที่สุดโวยวายขึ้นจนตาโตๆ ใต้ผมหน้ามาเหลือกถลน “มึงแต่งหญิงแหกดากให้มันเอาให้ติดตูดไปเลย” “เออ ใช่ ๆ ทรงมึงได้อยู่นะ” เพื่อนๆ หัวเราะลั่น “ถ้ามึงยอมช่วยไอ้เรย์กูจะหาเมียแก้บนเป็นเพื่อนพวกมึงดีมะ” แวซายชูแก้วพร้อมจะไชโยแต่เพื่อนๆ ยกเท้ายันใส่อย่างพร้อมเพรียง ปีรามิดหรี่ตามองเพื่อน “แล้วทำไมกูต้องช่วยวะ? ไอ้เรย์มันเป็นพ่อกูเหรอ?” เสียงทุ้มเจือรอยยิ้มดังแทรกขึ้น “ไม่ใช่พ่อแต่พี่เป็นญาติมึงนะจ๊ะ” เรย์ที่นั่งเอนหลังยกขวดชาเขียวรสน้ำผึ้งสีเหลืองคล้ายเบียร์ขึ้นจิบช้า ๆ ยักคิ้วเจ้าเล่ห์ “ที่สำคัญพี่มีรูปตอนเด็กของหนูอยู่เยอะเลยน้า~” ปีรามิดชะงัก “รูปอะไรของมึง?” “ก็รูปตอนนั่งจับจู๋ตอนห้าขวบนั่นไง” เรยาเอียงหน้าเล่นหูเล่นตา “ไอ้สัส! กูไม่ได้ชักว่าวกูแค่นั่งจับเล่น!” คนขี้เหวี่ยงขึ้นเสียง หน้าแดงแจ๋จนเพื่อน ๆ อยากรู้อยากเห็นมองหน้าจอมือถือเรยายกใหญ่ “ไม่รู้ล่ะ” เรยาทำเสียงหวานผิดกับสายตาเจ้าเล่ห์ “จะช่วยไม่ช่วย ตอบมาดี ๆ ก่อนพี่จะกดปล่อยลงสตอรี่” “ไม่ช่วยโว้ย!” เสียงแหบห้าวตะโกนสวนกลับทันที ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนดังพร้อมหัวเราะครืน โต๊ะเกือบแตก “ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้มิด! มึงไปดูสตอรี่ไอ้เรย์ดิ เร็วววว” ปีรามิดรีบคว้ามือถือ พอเห็นภาพก็แทบลุกพรวด “ไอ้เหี้ยพี่เรย์! มึงลบรูปกูเดี๋ยวนี้นะ!” เรยายกไหล่เผยรอยยิ้มตัวโกง “แล้วหนูจะยอมช่วยพี่รึยังจ๊ะ ถ้าไม่…พี่มีเป็นแสนรูปพร้อมให้โลกเห็นนะ” “พร่องงงงงงงง!!” ติ๊ง! แจ้งเตือนใหม่ดังขึ้น คราวนี้เพื่อนทั้งวงถึงกับกลิ้งบนพื้นหัวเราะไม่หยุด “ก๊ากก ไอ้เหี้ย! โอ้ยย กูขำจะตายอยู่แล้ว” คนตัวเล็กสุดในกลุ่มแทบคลั่ง “พอได้แล้วโว้ย! ไอ้พี่เรย์ พอ! อีเหี้ยยยยย!!” เรยาหัวเราะในลำคอ เบือนหน้าหนีสายตาที่กำลังเดือดพล่านของญาติ “รักน้องนะ…จุ๊บ ๆ”
Latest chapter
วุ่นนักรักของเรยา เมาก็เอา
นิ้วยาวของเรยาเกี่ยวขอบกางเกงผ้านุ่มลื่นสีขาวลงพ้นเนินสะโพกดึงลงจนร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นทำให้ท่อนล่างคุณตำรวจไร้เครื่องป้องกัน“ตัวเองชอบตอนเค้าติดสัตว์ไง” ปากได้รูปที่ชอบพ่นคำลามกทำเอาเจ้าของงบ้านนมันเขี้ยวอย่างหนักมือข้างหนึ่งของคุณตำรวจบีบกรามเจ้าหมาตัวโตแน่นแตเจ้าตัวดีกลับเอียงหน้ามาเลียหลังมือขาวสว่างเอาอกเอาใจ สองมือที่กอบกุมก้อนสะโพกแน่นสอดลึกลงไปในร่องหลืบคับแคบ รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสารวัตรหนุ่มยิ่งทำให้หมาอย่างเรย์ได้ใจหันหน้ามองเนื้อแท่งขาวราวกับบไส้กรอกอวบอิ่มสิ่งกลิ่นหอมหวน เกร็งข้อมือโอบอุ้มก้อนเนื้อแน่นยกขึ้นน้อยๆ ร่างสูงของสารวัตรต้องเขย่งปลายเท้าเจ้าหมาเด็กไม่รู้สำนึกว่าทำความผิดยังคงนัวเนียของโปรดไม่หยุดหย่อนหน้าหล่อๆ มุดกลางหว่างขาคนพี่แหงนหน้าเสยปลายลิ้นลากผ่านถุงเนื้อนุ่มนิ่มปาดเลียลำร้อนขาวเนียนยิ่งกว่าผิวเด็กอ่อน แท่งเนื้อที่มักจะมีปฏิกริยากับสัมผัสของหมาบ้าอย่างเรย์เสมอมือสองข้างของสารวัตรคีรติต้องประคองบ่ากว้างเอาไว้เมื่อถูกช้อนสะโพกขึ้นจนไม่สามารถเหยียบพื้นได้ ขาสองข้างกางออกกว้างจนแทบจะขี่คอคนเมา“อืมมม~”คุณตำรวจส่งเสียงครางแผ่วทุกครั้งที่เก
วุ่นนักรักของเรยา หมามันดื้อ
เวลาต่อมาสภาพห้องใต้ดินเละเทะเศษขนมเกลื่อนกราดกระป๋องเบียร์ขวดน้ำอัดลมและน้ำเปล่าเป็นกอง ทั้งหมดมึนเมาตามๆ กันแค่นั่งยังเซ เสียงพูดคุยยืดยานฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง“มึงจะกลัวอะไรเราสี่คนเป็นส.ส นะมิดจี้มึงเองก็บอกว่ามันไม่กล้าทำอะไร” แวซายพูดพลางโยนถุงขนมบนโต๊ะให้น้องเล็กปีรามิดตะครุบกอบโกยเอามากอดไว้ไม่แบ่งใคร “ถ้ามันต้องทำขึ้นมาล่ะแล้วพวกมึงจะมีปัญญาคลอดลูกไปคืนแม่กูหรือไง!?” เสียงขึ้นสูงอย่างกับจะกัดใครสักคน“มึงนี่หงุดหงิดง่ายชะมัดตอนโมโหเสียงก็ยิ่งแหบเหมือนอะไรก็ไม่รู้ แกว๊กๆๆๆๆ” โรมหัวเราะ“ทำไมไม่เอาอย่างลูกพี่ลูกน้องมึงบ้างวะ เอาสมองมาไว้ที่จู๋ไม่ต้องคิดห่าอะไร เด้าอย่างเดียวไม่เครียดก็เด้า หิวก็เด้า อิ่มก็เด้า เลี้ยงง่ายสัด”“เออจริง มึงน่าจะแดกน้ำอสุจิแทนข้าวไปเลยนะ” อีกคนเสริม“ชมกูอยู่ปะวะ จะได้เขินถูก” เรยายกคิ้ว ยิ้มกวนปีรามิดกอดอก หัวเราะหึ ๆ เพราะอารมณ์เย็นลง“สมองอยู่ที่จู๋จริง ๆ”“ทำไมพ่อแม่พวกเราถึงมาเป็นนักการเมืองวะ” เรย์ยกขวดเหล้า ขยับปากยิ้มจาง ๆ “แดกบ้านแดกเมืองแล้วมันเท่ดีมั้งแล้วมาตอแหลว่ารักประเทศ ““จริง…” เสียงแวซายรับคำเบา ๆ“อย่าทำตัวน่าเบื่อ
วุ่นนักรักของเรยา ปลอมตัวมาแบลคเมล
วันเสาร์บ้านผู้หมวดอุดมศักดิ์แกร่ก…แต๊กกกกๆๆๆๆๆๆ …“ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ระวังหลังไง!”เสียงตะโกนปนหัวเราะดังออกมาจากห้องโถง เสียงเมาส์กดคลิกตามจังหวะเกมก้องสะท้อนผนัง ตัวละครกระโดดเล็กน้อย หมุนตัวหลบการโจมตีในเกม เสียงปัง ๆ ๆ ดังตามจังหวะมือเขย่าเมาส์“หนวกหู!! เมื่อไหร่จะเลิกเล่นเกมส์สักที” หมวดอุดมศักดิ์พ่นลมหายใจตวาดลั่นบ้าน“แป๊บนึงกำลังจะชนะแล้ว” ปีรามิดทำเสียงยียวนเออออแต่ไม่ขยับเขยื้อนจากหน้าจอ“หยุดเล่นเดี๋ยวนี้!!” น้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งไป“มีเมลล์ส่งเข้ามาหาคุณด้วยล่ะ ผมปลดล็อคดู เขาบอกว่าอะไรน้าฟินแลนด์สามวันเวลาสามนาฬิกา…เหมือนรหัสลับปฏิบัติการในเกมส์เลย” ร่างผอมบางลอยหน้าลอยตาเล่นเกมส์ต่อสู้เสียงดังแล้วหัวเราะไปพร้อมกันตึก ตึก ตึกหมั่บบ!!หมวดอุดมศักดิ์เอื้อมมือมาบีบแก้มขาวให้หันหน้ามาสบตาแรงๆ “ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับของของฉัน…อยากตายเหรอไง!” เสียงแข็งกร้าวเย็นชาเค้นต่ำกดดันคนตัวเล็กไม่ต่างจากราชสีกับลูกแมวดวงตากลมใต้ผมหน้าม้าต้องแสงวาวชั่วครู่แม้จะถูกบีบจนเจ็บกรามแต่เลือดนักสู้ก็ไม่ยอมง่ายๆ “ถ้าผมตาย ข้อมูลของคุณกับคนในความลับแ
วุ่นนักรักของเรยา แผนรั่วๆ ยั่วให้เย่
เวลาต่อมา“พี่ค้าบ…”ปีรามิดยืนอยู่ในห้องกรง มือเล็กจับซี่เหล็กเขย่าไปมาเหมือนหมาถูกขัง“พี่จ๋า…”เสียงอ้อนกระท่อนกระแท่นโบกมือไปมาขอความเห็นยกปลายเท้ากระโดดโหย๋งเหย๋งอยู่ไม่สุข’ พี่ตำรวจปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่กินแล้ว ผมไปขอคนอื่นก็ได้ ทำไมต้องจับมาขังแบบนี้ด้วย’ ปากบางกัดสั่นแต่กัดฟันกรอด มือเล็กกระตุกกรงเหล็กแรงๆ แม่ว่ามันจะไม่สะทกสะท้านสักนิดเรยาหัวเราะในห้องควบคุม เสียงแหบพร่า “ไอ้เหี้ย… โดนจับขังแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”’ ไอ้ตำรวจนี่มันจิตใจอำมหิตชะมัด แค่คนตัวเล็กมาขอเงินกินข้าวก็จับเข้าคุกเฉยเลย’ เพื่อนอีกคนขมวดคิ้วบ่นไปเรื่อยเปื่อย’ กูว่าแล้ว ไม่มีใครใจดีขี้สงสารเท่าเมียกูอีกแล้ว’ เรยากอดอกอวดสรรพคุณคนรักที่เป็นตำรวจเหมือนกันเสียงหัวเราะพรืดดังลั่นรถด้วยความหมั่นไส้อีกครั้ง’ เลิกอวดเมียก่อนได้ไหมไอ้เรย์ ถ้าไม่อยากถูกตีนเล็กๆ ของไอ้มิดนาบหน้าก็รีบส่งคนไปประกันตัวมันเร็ว’ โรมเสนอ ปกระดิกตัวไปมา มือเล็กกวาดไปตามเหล็กกรง หางตากระพริบตาตื่น ๆร่างตัวกระแทกเบา ๆ กับพื้นห้อง ขาเต้นตุบ ๆ ไม่ได้หยุดนิ่ง’ ก็ด้ะ… รอแป๊บ ทำบัตรปลอมให้มันอยู่ ท่าทางจะเล่นด้วยยาก’ เสียงเรย์แผ่ว หรี่ตามองเพื่อน ๆ ร
วุ่นนักรักของเรยา ปลอมตัว
ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของหมวดอุดมดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา ทั้งคู่ก้มลงมองพร้อมกัน“คนที่พูดถึง…โพสต์ชื่อใครบางคนออกมาแล้วครับ” อุดมกดขยายหน้าจอ ดวงตาเบิกขึ้นนิดหนึ่ง “ส.ส. พรรคสยามรวมใจ…คนใหม่” คิ้วเข้มของคีรติขมวดเข้าหากันทันที “เอ๊ะ พรรคนี้มันมี ส.ส. คนใหม่แล้วเหรอ”อุดมรีบเลื่อนหน้าจอพลางเอ่ยเสียงตื่น “เดือนหน้า…จะมีการรับตำแหน่งของ ส.ส. พรรคสยามรวมใจ คนใหม่…ทั้งหมดสี่คน”“โอ๊ะ…คุณรู้ได้ยังไงครับสารวัตร”คีรติพ่นลมหายใจออกช้า ๆ คล้ายเก็บความกังวลไม่อยู่ “ผลการโหวตของข่าววงในมันออกมาแล้ว” อุดมเม้มปากแน่น“เอ๋…แต่ไม่มีข่าวหน้าพวกเขาออกมาเลยนี่ครับ”“เห็นว่าจะได้เห็นพร้อมกันวันเปิดตัว” คีรติว่าชัดถ้อยชัดคำ เสียงทุ้มต่ำหนักแน่น “นโยบายใหม่ที่ไม่ให้เปิดเผยใบหน้าก่อนรับตำแหน่ง…เพื่ออะไรก็ไม่รู้ แต่ก็มีคำสั่งนั้นออกมาแล้ว”หมวดอุดมชะงัก สายตาสั่นเล็กน้อย “แปลกชะมัด…เลือกแค่จากชื่อ ไม่ต่างอะไรกับไอ้ดาร์คเว็บนี่เลย ตั้งกฎในประเทศให้ดูไม่โปร่งใสไปหมด…อีกหน่อยก็คงเป็นคอมมิวนิสต์ชัด ๆ”ความเงียบกดทับลงมาอีกครั้ง ทั้งคู่สบตากัน รู้ทันทีว่าการเชื่อมโยงเริ่มปรากฏให้เห็นอย่างน่าขนลุกสารว
วุ่นนักรักของเรยา เพื่อนรักของเรยา
เสียงนาฬิกาในห้องทำเดินเป็นจังหวะขณะที่สารวัตรคีรติเอนหลังในเก้าอี้ ดวงตาเรียวเหม่อลอยไปที่ไกลแสนไกล เป็นอยู่อย่างนั้นมาหลายวันแล้วนับตั้งแต่วันที่เรยาหายไปเจ้าเด็กนั่นหายไปไม่ติดต่อกลับมา ไม่รู้ทำไมถึงหายไปทั้งที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่มีเรื่องอะไรให้น่าน้อยใจแต่ทำไมถึงออกไป…“สารวัตรคีรติวันนี้เลิกงานไปดื่มกันมั้ย?”“…”“สารวัตรครับ…”ใบหน้าเรียบเฉยเหม่อมองนอกหน้าต่างไม่ไหวติงบ่งบอกว่าไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายเรียก หมวดอุดมหน้าดุจึงเร่งเสียงดังขึ้น“สารวัตรคีรติ!”“ครับ? …หมวดอุดมมีอะไรหรือเปล่า?”“พักนี้คุณดูเหม่อ ๆ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”เสียงทุ้มถามขึ้นท่ามกลางห้องทำงานที่มีเพียงไฟสลัว คีรติเงยหน้าขึ้นทันที แต่รีบปฏิเสธ“เปล่าครับ… คุณว่าไงนะ เรื่องเงิน?” น้ำเสียงพยายามราบเรียบ แต่แววตาไหววูบ“ผมได้เบาะแสจากที่หนึ่งมา” ผู้หมวดหนุ่มเอ่ยพลางกอดอก สีหน้าเคร่งเครียด“ครับ? เบาะแสอะไร? ที่ไหนครับ” คีรติขมวดคิ้ว มือที่ถือปากกาเผลอหยุดเขียนทันที“ต้องออกตัวก่อนนะ ว่าที่ผมเป็นสมาชิกดาร์คเว็บ…มันก็เพราะเราอยู่หน่วยปราบปรามพิเศษ ต้องหาข้อมูลจากเว็บพวกนี้” อุดมเอ่ยหนักแน่นจริงจัง“ครับ”“ในดาร์คเ
You may also like
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ภาค3
ต๋อง น่ะ783 viewsปิ๊งรักคุณนักออกแบบ
Coffee Lemonade / Gemini Leo2.1K viewsสูตรรักฉบับท่านประธานจอมโหด
Futhaone729 viewsเกมส์ล่าท้าหัวใจรัก
Pampercila812 viewsพี่เขยเถื่อนสวาท
กาสะลอง2.7K viewsพิศวาสลวงบ่วงมาร
Luffy.g347 viewsเปลี่ยนคู่ปรับ ให้เป็นคู่โปรด
เจ้าเหมียวโอโจะ79 viewsเกิดใหม่อีกครา บรรพบุรุษสั่งให้ข้าหาสามี
White Cab6age1.9K views
