เจ้าของหมา

แกร่กก…เสียงไขกุญแจดังขึ้นประตูถูกเปิดออกสองร่างทมึนที่อยู่ในห้องสลัวยกมือขึ้นบังดวงตาเมื่อแสงสว่างจ้าสาดส่องทิ่มแทงจอประสาทตาอย่างร้ายกาจ

แป่ะ แป่ะ แป่ะ

นิ้วยาวของเจ้าบ้านเดินไล่เปิดไฟสามสี่ดวงที่เจ้าตัวโตปิดหมดมีเพียงแสงจากหน้าจอทีวีที่ไม่สว่างนัก

“กลับมาแล้ว”

นายตำรวจร่างสูงเพรียวสวมครื่องแบบแนบเนื้อรัดเข็มคัดแน่นจนเอวบางเฉียบคอดเล็กยกขายาวก้าวเดินราวกับมีแสงสปอร์ตไลต์อยู่บนหัว ใบหน้าคนเลิกงานดูดีมีออร่าสว่างกระจ่างใสเหมือนมีโรงงานไวท์เทนนิ่งเป็นของตัวเองแขนนขาเรียยานิ้วมือนิ้วเท้าสะอาดสะอ้านบอกใครใครจะเชื่อว่าเป็นตำรวจมือปราบอายุสามสิบแล้ว

สันหลังยาวของเรย์เด้งผึงจากพื้นขึ้นมาถลาเข้าไปซบอกอุ่นหอมหวล แม้แต่กลิ่นกายคนออกไปทำงานยังหอมกว่ากลิ่นคนอยู่บ้านไม่ทำอะไรด้วยซ้ำ คนกวนๆ ที่ไล่กระทืบไข่เพื่อนเมื่อครู่แปลงกายเป็นหมาปอมปอมตัวเล็กตัวน้อยมุดหน้าดมซอกคอเจ้าของครางหงุงหงิงจนคนมองอย่างโรมหรี่ตาเป็นเส้นตรงเบะปากลงจนสุด

“ตอแหล” แวซายยิ้มกว้างแต่แววตาบ่งบอกตามที่สบถด้วยเสียงหวาน

“ที่รัก ไก่ทอดเค้าอ่ะ” หน้าโหดๆ หล่อร้ายเจ้าเล่ห์ก่อนหน้ากลายร่างพัวพันเลื้อยยุบยับบนร่างสมส่วนที่ไม่ว่าอะไรสักคำเอาแต่ยิ้มขำเบาๆ จนตาปิด เรยาเอียงคอกระพริบตาปริบๆ อย่างน่ารัก…แม้จะขัดกับร่างใหญ่ควายเผือกตัวหนาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนูนเด่นก็ตาม

สารวัตรคีรติปรายตาคู่สวยสีเข้มทรงสเน่ห์มองร่างเปลือยท่อนบนกำยำด้วยความชินชาในความแด๊ะแด๋ เรยาไม่ชอบสวมเสื้อผ้าอยู่บ้านแก้ผ้าเดินในบ้านจนเหนื่อยที่จะทักท้วงแค่รักษาความสะอาดก็พอ

“ช่วยงานหน่อยสิ”

แผ่นโน้ตบนกระดาษเล็กยื่นให้คนทะเล้น เมื่อเจ้าตัวทำท่าเหมือนกลัวการออกไปข้างนอกนายตำรวจหนุ่มที่ไม่รู้จะช่วยยังไงเพราะเรย์ไม่ยอมไปจึงให้ทำในสิ่งที่ถนัด ทำงานแลกกับอาหาร แลกกับได้ใกล้ กอด จูบ เกาะตำรวจแดกไล่ก็ไม่ไป หน้าด้านหน้าทน

เก่งอยู่สองเรื่อง เรื่องไอทีกับ…เรื่องเด้า

เรยาถลาเข้าไปใช้โน๊ตบุ๊คคุณสารวัตรตัวหอมที่เดินผ่านไปล้างมือในห้องน้ำ ปลายนิ้วยาวจรดแป้นพิมพ์ขยับรัวเร็วโดยไม่มองแม้แต่น้อย

“ไหนเตงบอกจะซื้อเข้ามาไงเค้าหิวไก่จัง” แม้ปากจะพร่ำบ่นเสียงอ่อนเสียงหวานแต่มือกับพิมพ์รัวเข้าโปรแกรมลึกขึ้นเข้าไปทุกที เม้มปากแก้มป่องเหมือนเด็ก

“จะไม่ช่วย?”

“ช่วยคับ” เรยาพยักหน้าเร็วๆ ตอบรับ

โรมนั่งเล่นมือถือพาดขาอยู่มุมห้องยิ้มกรุ้มกริ่มหัวเราะหึ หึ

“ไหนบอกไม่สนไง หูตั้งหางกระดิกอย่างกับหมา”

“ไอ้โรม หุบปาก!” เรยาถลึงตาชี้หน้าใส่

“วันนี้ว่างเหรอโรม” เสียงทุ้มละมุนทักทายเด็กหนุ่มตัวโตอีกคน เจ้าของห้องสุดหล่อไม่แสดงท่าทีรังเกียจเพื่อนของผู้อาศัยแม้แต่น้อย

“ค้าบพี่อาร์~” รอยยิ้มหวานหยดขานรับเจ้าบ้านเหมือนลูกแมวในสายตาเรยาไม่ได้น่าเอ็นดูแม้แต่น้อย ดูกวนประสาทมากกว่า

“หางานทำได้แล้วพ่อแม่จะได้สบาย” รอยยิ้มพิมพ์ใจส่องสว่างออร่าอร่ามเพราะเรย์ไม่ชอบเปิดไฟหลายครั้งก็เดินเตะข้าวของไปทั่ว ไม่ว่าอย่างไรสารวัตรหนุ่มก็ไม่เคยบ่นผู้อาศัยสักครั้ง

“จ้าพี่สารวัตรจ๋า” โรมตอบเสียงหวาน ยิ้มจนตาปิด

“จ้า..” เรยาบีบเสียงเล็กล้อเลียน

แกร่ก.. แกร่ก เรยาหมุนเก้าอี้หันมายกฝ่าเท้าแล้วเกาเท้าแรงๆ ใส่โรม ปากกหยักแสยะยิ้มท่าทางนักเลงลับหลังสารวัตรคนดี

“อย่ามาจ๊ะจ๋ากับเมียกู!”

เรยากดสายตามองต่ำชูนิ้วกลางพลางขยับปากไม่มีเสียงกับโรม แต่เจ้าของห้องก็หันมาเห็น จึงต้องยกมือที่เกาเท้าขึ้นเกาหัวทำหน้าตาใสซื่อฉีกยิ้มหวานการละครให้

ชิ้ง~

คุณสารวัตรส่ายหน้าแล้วยกยิ้มเอ็นดูให้กับความเล่นละครของสองเพื่อนซี้

ดาเมจรุนแรงทำสองเพื่อนซี้อ้าปากค้างเผลอยกมือขึ้นทาบหน้าอกซ้ายที่เต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก ไม่เพียงรอยยิ้มกับท่วงท่าสง่างามน้ำเสียงอ่อนโยนสุภาพใจเย็นก็ขึ้นชื่อว่าดีเกินกว่าคนธรรมดาทั่วไปหลายขุม

“กินข้าวที่นี่มั้ยโรม”

เรยาเบะปากไม่พอใจในความใจดีของสารวัตรคนละมุน เมียมาเพื่อนก็ไม่จำเป็น

“ตัวเองจะถามมันทำไม! กลับบ้านมึงไปเลยไป๊!”

“บ้านกูอยู่สลัมข้างล่างนี่เองจะกลับเมื่อไหร่ก็ได้” โรมหันมายิ้มหน้าซื่อ แต่แววตาเย้ยหยันล้อเลียนและหันมายิ้มหวานให้เจ้าหน้าที่ตำรวจหน้าหล่อ

“วันนี้เหนื่อยมั้ยครับพี่สารวัตร”

“ก็ปกตินะ” น้ำเสียงสุภาพกับใบหน้าหล่อเหลาไม่ว่าใครได้เห็นเป็นต้องละลาย ใจสั่น แม้แต่โรมที่ไม่ชอบผู้ชายกลับยิ้มเขินอายบิดกายใหญ่ไปมาคล้ายกับสาวน้อยนุ่งกระโปรงบานสีหวานแหว๋ว

“ไอ้โรม!” เรยาแยกเขี้ยวใส่ ไม่อยากให้ใครมาทำท่าเคลิบเคลิ้มกับสารวัตรคนดี

“จ๋า~” โรมทำหน้าหวานใส่กวนประสาท

“กลับห้องมึงไป!”

“หนูจะกินไก่” โรมทำตาแป๋ว กุมมือคีรติอย่างกับเด็กขอความเมตตาแต่เรย์โวยลั่น

“กูโทรหาหมอนั่นนะ!”

“ไปก็ด๊ะ พี่อาร์ขอกอดลาหน่อยค้าบ” โรมโถมเข้ากอดสารวัตรคนหล่อเต็มแรง เรยาแทบถลาเข้าไปกระชากผมที่เริ่มบางออกจากตัวสารวัตรหนุ่ม “ไอ้โรม!!” เรยาสวมวิญญาณนางร้ายในละครเงื้อมือมาตั้งแต่หน้าปากซอยแต่พอเพีมาใกล้คุณตำรวจกลับหัวเราะใส่คิกคัก สายตาเอ็นดูที่มอบให้ทุกคน ถ้าไม่เห็นว่าเป็นตำรวจคงคิดว่าเป็นบาทหลวงไปแล้ว ดี..ดีมาก

ดีเหลือเกิน

ดีราวกับไม่มีอยู่จริง

ดีอะไรอย่างนี้

ดีไปหมด

ไม่คิดว่าจะมีคนที่ดีได้ถึงขนาดที่ยับยั้งหมาบ้าอย่างเรยาได้อยู่หมัด โรมอาศัยช่วงที่เรยาเคลิบเคลิ้ม เมื่อถูกให้ท้ายขยับปลายจมูกฟุดฟิดสูดดมกลิ่นตัวสะอาดหอมอ่อนๆ ของร่างสารวัตร

“ตัวพี่สารวัตรหอมจัง นี่ไปทำงานหรือไปลงอ่างมาเนี่ย คนอะไรหล่อเขย่าต่อมลูกหมากมากแม่”

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! หมอนอิงบนโซฟาปลิวว่อนปะทะร่างของโรมอย่างจัง “ให้กูเขย่าให้มั้ยแต่ใช้นี่นะ” เรยาปรายสายตาลงบนหัวแม่เท้าที่กระดิกยุกยิกบนพื้น

“ป่าเถื่อนที่สุด” โรมแกล้งร้องสะดีดสะดิ้งกระโดดโหย๋งเหย๋งหลบหลังเจ้าของห้องที่ยืนยิ้มน้อยๆ ไม่ว่าอะไร แต่โรมหลบไปชูนิ้วกลางข้างหลังนายตำรวจ ยื่นปลายจมูกเข้าใกล้เส้นผมสั้นจัดทรงเรียบแปล้ เรยาแยกเขี้ยวใส่คว้าเม้าส์ไร้สายในมือเงื้อขึ้นเหนือหัว

“เรย์ อย่าขว้างของ” คีรติจ้อมองของในมือเด็กหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยแม้แต่ท่าทางดุยังเอ่ยเสียงนุ่มนวลอย่างสุภาพได้ จะไม่ให้เด็กหลงได้อย่างไร

เรยากระพริบตาปริบๆ ไม่เคยมีใครหยุดยั้งอารมณ์ร้อนของคนหนุ่มด้วยความอ่อนโยนเท่านี้มาก่อน จึงแสร้งตีหน้าเศร้าส่งเสียงอ่อย

“เตงก็ดูมันสิ! มันทำเหมือนตัวเองเป็นผัวมันงั้นแหละ เตงเป็นของเค้านะ! ทำไมชอบลูบหัวลูบหางมันอยู่เรื่อย เค้าหึงนะรู้มั้ย!”

โรมหัวเราะเยาะทันที “ตอแหลซะไม่มี”

“ไอ้โร๊มม!!” โรมยักคิ้วยิ้มยียวน

“ไปก็ด้ะ~ บ๊ายบายครับพี่”

คุณตำรวจโบกมือเรียวสวยให้เพื่อนผู้อาศัยเบาๆ แค่ขยับนิดหน่อยรอยยิ้มน้อยๆ ก็ทำเอาสองหนุ่มเหม่อตาลอย แต่แขกที่พึ่งรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบผู้ชายก็ทำเพียงหมุนตัวกลับออกไปท่าทางเก้ๆ กังๆ

ไม่ถือสา ไม่ซักประวัติ ไม่พาไปสถานีตำรวจ ไม่ถามหาเหตุผล ไม่พูดจาดูถูก เหยียดหยาม อบอุ่นอ่อนโยน สุภาพ แม้แต่ยามเมา ก็ยังไม่มีด้านมืดออกมาให้เห็น

แม้แต่ตอนเผลอมีอะไรกันก็ไม่เคยโทษคนอื่นสักครั้ง…ดีขนาดนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว