หมาเร

"สู้เค้าได้เร้อ~ข้าราชการเหมือนกัน ดูดีกว่าไอ้บ้ากามเยอะเลย ส่วนมึงไอ้เรย์ กระด่างกระดำ เถื่อน ถ่อย สารเลว ถุด~” แวซายจีบปากจีบคอพูดถ่มน้ำลายก็ยังยกมือขึ้นป้องปาก กริยาท่าทางเหมือนผู้ดีอังกฤษสมชื่อแต่ความหมายคือด่าล้วนๆ

“สัด! พ่อแม่มึงก็เหมือนพ่อแม่กูด่าอะไรเข้าตัวเอง กูเป็นผัวนะ คนที่นั่งคุยกันกับคนที่นอนคุยกันมันจะเทียบกันได้ยังไง ขยันเอาแบบนี้ใครจะสู้กูได้” เรยาแสยะยิ้มโอ้อวดสรรพคุณช่วงล่างอย่างน่าไม่อาย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เพื่อนในกลุ่มแก๊งทั้งนอกจอในจอหัวเราะจนหงายท้องหงายไส้ คนลามกที่ทะลึ่งที่สุดในโลกคงไม่พ้นคนหน้าหนาที่ชื่อเรยาแน่นอน กลุ่มแก๊งสี่หน่วยหัวเราะร่วนให้กับความกวนประสาทแบบอัปรีย์แก๊ง

“ว่าก็ว่าเถอะกูจำไม่ได้แล้วว่าออกมาจากบ้านกี่เดือนแล้ว” เรยาทำตาปรือค้นหาเวลาที่หายไปในสมอง

“หนึ่ง”

“สอง”

“เดือนกับอีกยี่สิบเก้าวันไอ้พวกปลาทอง” เสียงแหบห้วนของนักหาข้อมูลมือหนึ่งอย่าปีรามิดสวนทันที

“เป๊ะเวอร์~” เรย์สะบัดมือแบบพี่กระเทยใส่กล้อง

“พวกมึงว่าพ่อแม่กูจะรู้มั้ยว่ากูอยู่กับตำรวจ” เรยาพูดถึงใครบางคนแววตาเป็นประกายราวกับต้องมนต์

“กูว่าเค้าคิดว่ามึงอยู่โรงบาลบ้า ปล่อยให้บ้าให้พอแล้วรอวันรับตำแหน่ง คิคิคิ”

“คิพร่อง~”

“มึงว่าเขาจะมีใจให้มึงบ้างยังไอ้เรย์”

“หลังจากเอามา888ท่าเขาจะติดใจสักท่าไหม”

“กูว่าต้องมีโดนใจกันบ้างแหละดูจู๋กูซะก่อน”

“อย่าแก้ผ้าไอ้เหี้ย!” เพื่อนๆ พร้อมใจกันร้องห้ามเมื่อหัวโจกทำท่าถลกกางเกง พยายามห้ามปรามอย่างหวังดี…หวังดีกับตาตัวเองเพราะเป็นกุ้งยิงตลอดเวลา สักวันต้องตาบอดเพราะดูจู๋เพื่อนแน่ๆ

“ใครจะถอดไอ้พวกลามกในหัวคิดแต่เรื่องใต้สะดือกูค่พูดเฉยๆ ว่าดูจู๋กูสิหัวถลอกหมดแล้ว”

“เย่อหนัก?”

“อื้อ~”

“มึงถามคนหน้าด้านอย่างไอ้เรย์แล้วคาดหวังว่ามันจะตอบอะไรวะไอ้โรม”

“กูนึกว่ามันจะเล่นมุกห้าบาทสิบบาท”

คนข้างๆ หรี่ตามองเพื่อนที่นั่งจ้องนาฬิกาแขวนผนังเหมือนหมาแหงนมองกระดูกไก่

“ช่างเหอะ..อยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันกูยังไม่อยากรู้เลยว่าเขาเป็นใคร” เรยาตัดบทหันไปเก็บกวาดบ้านเพราะใกล้เวลาที่ใครบางคนจะกลับถึงบ้านแล้ว

“แต่กูรู้นะเขาเป็นข้าราชการตำรวจหน่วยปราบปรามสุดหล่อพ่อตาแม่ยายตายเกลี้ยงประวัติสะอาดใสกิ๊งเหมือนเด็กแรกเกิด…คนที่ดีขนาดนี้ทำไมต้องมาได้กับคนเลวๆ อย่างมึงด้วยวะไอ้เรย์ ถ้าได้กับกูก็ว่าไปอย่าง”

หมั่บบบ!! ผมไฮไลท์สามสีถูกรวบตึงยกขึ้นสูง หน้าโรมตึงยิ่งกว่าพึ่งฉีดโบท็อก เล็บสั้นเพ้นลายวันพีชสีดำตะกุยแขนเพื่อนแคว่กๆ เหมือนแมวแต่คนหล่อทำหน้านิ่งยักคิ้วจึ้กๆ ท้าทาย

“กรี๊ดด กูล้อเล่น อย่า อย่าดึงผมกูเดี๋ยวหัวกูล้าน”

นิสัยนายตำรวจกองปราบก็ใช่จะปกติธรรมดา รายนั้นมองภายนอกแสนจะสมบูรณ์แบบ หล่อ เนียบ นิ่ง นิสัยดี ขี้สงสาร ใจอ่อนแต่ไม่ค่อยสนใจชีวิตคนอื่นนัก วันวันทำเรื่องเดิมๆ กิจวัตรประจำวันเดิมๆ แต่ความเรียบง่ายที่ไม่มีใครล้อมหน้าล้อมหลังคอยบริการกลับเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับคนอย่างเรยา

เอาเข้าจริงงานที่รับผิดชอบนั้นแสนจะโลดโผนและอันตราย หลายครั้งต้องพรางตัวเข้าไปอยู่ในกลุ่มแก๊งค้ายาเพื่อเก็บรวบรวมหลักฐาน อาจเป็นเพราะใช้ชีวิตในการทำงานสมบุกสมบันมาทุกอย่างจึงมีชีวิตประจำวันที่เรียบง่ายคิดอะไรง่ายๆ และไม่สนใจอะไรมากนัก

เพียงแต่ความง่ายนั้นมันดีต่อการเป็นที่พักพิง เป็นที่ที่เรยาสามารถแสดงละครตบตาได้โดยที่อีกคนไม่สนใจว่าจะปิดบังอะไรไว้

เรยาบ่นอุบมือก็เก็บของเพื่อนก็ต้องคุยแค่นี้ก็ยุ่งจะตาย “เวลาเดินเร็วชะมัด ไม่อยากทำงานเลยโว้ย!”

“พวกมึงเคยได้ยินข่าวลือแปลก ๆ เรื่องเงินพันล้านที่หายไปไหม”

ตาโตๆ ของปีรามิดหรี่ลงจั่วหัวข้อสนทนาใหม่คล้ายกับเล่าเรื่องผีเวอชั่นเซ็กซี่เพราะเสียงที่แตกหนุ่มตั้งแต่มอหกแหบพร่าหวีดหวิวได้บรรยากาศยามฟ้ามืดฝนเริ่มรินโปรยปราย

แวซายหันมาเลิกคิ้วยกนิ้วขึ้นกัดเข้าสู่โหมดพร้อมเสือกเต็มที่ “ลือไร?”

“เงินล่องหน” ปีรามิดก้มหน้าเหลือกตาขึ้นดัดเสียง

โรมตาโตทันที “หะ!”

“ไม่มีใครเข้าไปเอา…แต่มันหายไป” เสียงแหบๆ พร่ากดต่ำให้ดูระทึก เล่าสถานการณ์ให้ตื่นเต้น

แวซายกรีดนิ้วจรดปลายคางหรี่ตาลงราวกับฟังคาถาร่ายมนต์ “จะเป็นไปได้ไง”

“มึงเคยเข้าไปใช่มะไอ้มิด ไอ้เรย์ วันรวมตัววันนั้นกูกับไอ้แวแกล้งขี้แตกก็เลยไม่ได้ไปดูด้วย”

โรมถามขึ้นเมื่อเริ่มอินกับเรื่องที่เพื่อนเล่าทุกคนหันมาสุมหัวทำตัวเป็นนักสืบเพียงแต่มีคนนึงที่มันต้องทำงานบ้าน เดินกวาดบ้านไปมาเหล่ตามองหน้าจอที่เพื่อนๆ สุมหัวกันจับปลายคางทำเท่ ปีรามิดพยักหน้าเบา ๆ

“อือ…ธนาคารระดับนั้นมีการรักษาความปลอดภัยเยอะมาก โดยเฉพาะกล้องวงจรปิด”

เรย์ปรายตามามองอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วไงวะ”

“ก็ไม่มีใครเข้าไปไง…แต่มันหาย” ปีรามิดย้ำ

“ช่างสิ” เรย์ตอบพลางถูพื้นต่อไม่สนใจ

ปีรามิดหรี่ตาลงเล็กน้อย “วงในลือกันว่า เงินส่วนนั้นจะเอาไปจ่ายส่วยให้ใครบางคนทุกปี…ไม่รู้ว่าใคร แต่ทำให้เก้าอี้ในสภามั่นคงได้”

แวซายพึมพำ “ปีละพันล้าน…มันต้องเป็นใครวะ”

โรมกระแทกเสียง “กูว่า…ไม่ใช่คนไทย”

เรย์หัวเราะหยัน ๆ “มนุษย์ต่างดาวมะ?”

“สัตว์เรย์! ไปถูบ้านไกล ๆ ตีนเลยไป๊!” โรมแหวขึ้นเสียงดัง

แวซายกอดอกเอ่ยขึ้นบ้าง “แล้วพวกเขาใช้ตำรวจหาเงินทำไมวะ ถ้าข้อมูลรั่วไม่ถูกฝ่ายค้านโจมตีหรือไง”

ปีรามิดเหลือบตาไปมอง “ไม่รู้จักพ่อแม่พวกมึงหรือไง ไม่เห็นจะกลัวใครหรอก…นอกจากไอ้คนที่ต้องจ่ายส่วยนี่แหละ ฝ่ายค้านไม่น่าจะอยู่ในสายตาเลย”

โรมถอนหายใจแรง ๆ “เราเริ่มคุยกันเรื่องงานของที่บ้านเหมือนกำลังรับชะตากรรมที่ใกล้เข้ามาเลยว่ะ”

เรยาหยุดถูบ้าน หันมามองพร้อมรอยยิ้มกวนตีน “สารวัตรบอกว่ากูเป็นโจร~”

ปีรามิดหัวเราะเยาะทันที “มึงเนี่ยนะไอ้เรย์? ออกจากห้องให้ได้ก่อนเหอะ นอนดมกลิ่นเมียมาเกือบสองเดือน ดูสภาพสิ…เหมือนมนุษย์ถ้ำ”

“มึงไปปล้นอะไรใครมาไอ้เรย์? ปล้นไปทำไมมึงจนตั้งแต่ตอนไหนแค่ออกจากบ้านมาแก้ผ้าถ่ายรูปโป๊ขายประทังชีวิตเพราะงอนพ่อแม่เท่านั้นเอง” โรมพูดไม่ทันขาดคำ ฝ่ามือหนาก็ฟาดเข้าหัวไปเต็มแรง

ผั่วะ!

“กูจะบอกว่าสารวัตรบอกว่ากูคือโจรปล้นสวาท”

“แหงดิยัดเยียดความเป็นผัวให้เค้าตอนเค้าเมาไม่สารเลวทำไม่ได้นะ บุญของจู๋ที่ไม่ต้องไปอยู่ในคุกเพราะถูกแจ้งความจับข้อหาเด้าของหลวงจนฟ้าเหลือง”

“บอดี้มันให้บั้นเอวมันได้อ้ะเพื่อน สารวัตรคนดีก็ต้องติดใจเป็นธรรมดาปะ”

“ถุย” (ปีรามิด)

“ถุ้ย” (โรม)

“ถุ้ด” (แวซาย)

“มึงว่าแปลกๆ ไหมพี่สารวัตรดูใจดีมีเมตาอุเบกขามุนินมุตา…”

โรมขมวดคิ้วตั้งคำถาม แต่ไม่เข้าเรื่องสักทีปีรามิดตวัดเสียงแหบใส่

“เหี้ย หยุดดิ๊”

“นั่นแหละแบบทรงผู้ผดุงคุณธรรมเยสเรนเจอร์”

” ไอ้สัตว์โรม!” เรย์หยิบหนังยางมาดีดใส่เพื่อน

“ทำไมสารวัตรต้องรับทำงานนี้ ตามหาเงินให้นักการเมืองที่ติดโพลขี้้โกงอันดับหนึ่งในประเทศเนี่ยนะ”

“เก็บหลักฐานหรือเปล่า” ปากบางของปีรามิดกัดเล็บแล้วสันนิษฐาน

“จะเอาพ่อมึงเข้าคุกป่าวไอ้เรย์ตัวตึงเลยรายนั้นร้ายเหมือนใครน้า “โรมเอียงคอกระพือขนตาปริบๆ

“ไม่ต้องมายุ่งกะกู กูมีแค่เมียไม่มีคนอื่น”

“เค้านับมึงเป็นผัวหรือยัง หล่อใสขวัญใจแม่ยกขนาดนั้น” กัดเจ็บยิ่งกว่ายุงลายเดือนสิบสองก็แวซายนี่ล่ะ

“เอากันเฉยๆ ก็ได้กูมันคนร่าน ใจเริง อยากเสียวก็เลี้ยวมาหาพี่” เรยาเดินสะบัดตูดไปเปลี่ยนเป็นกางเกงบอลที่ไม่ขาดเป้า ใบหน้าหล่อทะเล้นแห้งเหี่ยวยังไม่วายกวนตีนไปทั่วเมื่อเพื่อนเอ่ยถึงเรื่องที่บ้าน

“ไม่ใช่เรื่องของเด็กอย่างเราเล่นเกมส์ไปก็พอ”

“อือ..” เพื่อนๆ ตอบรับอย่างพร้อมเพรียง