เรยาคนตะกละ

คอนโดสารวัตรคีรติ

เรย์ยืนพิงโต๊ะคอมจ้องหน้าคนที่กลับมาจากทำงานแล้วอาบน้ำมานั่งทำงานต่อ เขี่ยผ้าขนหนูสารวัตรเล่นเบา ๆ เมื่อรู้ว่าไปทำงานกับใครมาเด็กที่บ้านก็เข้ามาวอแวไม่หยุด “เนื้อหอมจังน้า” เสียงระรื่นกับใบหน้าทะเล้น

“ฉันมีงานค้าง” คีรติพูดกับตัวเอง น้ำเสียงเรียบ สายตาวูบไหวของนายตำรวจทำคนมองขยับเข้าหาประคองหน้าเรียวให้หันมาสบตากัน

“ไก่เค้าอ้ะ~” เสียงลากยาว แฝงน้ำเสียงกวน ๆ ทำลายบรรยากาศตึงเครียดเสียสนิท คีรติหยิบมือถือมากดสั่งไก่ถอดให้ตามสัญญา

“เอารสอะไรล่ะเจ้าหมา~” สารวัตรคีรติล้อเลียนเอ่ยเสียงยานกระดิกนิ้วใส่ทำเอาเรยาเคลิ้มกับท่าทางล่อเป้า…หรือจะกินเจ้าของหมาแทนไก่ดี ขาวๆ แน่นๆ

จ้อกก~ เรยากลืนน้ำลาย กลับสู่โหมดหิวไก่

“เอารสแซ่บๆ เหมือนตัวเองอ้ะ~” เรย์ยิ้มมุมปาก ปัดเส้นผมออกจากหน้าพลางเอนหัวซบลาดไหล่ขาวเนียนของสารวัตรสุดหล่อ

“เอาดี ๆ ~” สารวัตรขมวดคิ้วอีกครั้ง แต่หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย

“วิ้งแซ่บ ยำไก่แซ่บ เพิ่มไก่ซอสเผ็ดหมาล่า เพิ่มเฟรนฟราย ขอเป๊ปซี่ขวดใหญ่~” เรยาพูดเร็วเหมือนกำลังปั่นป่วน ทำหน้าทะเล้น มือหนึ่งแตะโต๊ะ สะกิดสารวัตรเบา ๆ “กินจุชะมัด…” สารวัตรพึมพำ น้ำเสียงรำคาญแต่ก็กดสั่งให้เช่นทุกครั้ง

สายตาคมกริบก้มมองคนที่มานั่งหน้าทะเล้นที่พื้นเส้นผมสไสลล์หน้าสั้นหลังยาวระต้นคอ ช่วงบนเปลือยเปล่าไร้ไขมันร่างกำยำไม่เหมือนเด็กเร่ร่อนทั่วไป เด็กหนุ่มดูใสซื่อไร้พิษสงอยู่ง่ายกินง่ายเหมือนสัตว์เลี้ยงที่มีไว้คลายเหงา ความขี้อ้อน แสดงออกอย่างที่ใจต้องการเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตที่เคยราบเรียบเงียบเหงาอบอุ่นขึ้น มีความสุขมากขึ้น

เรยาลงมานั่งขัตสมาธิที่พื้นตรงปลายเท้าร่างสง่าในชุดลำลองเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงผ้าขายาวสวมสบายปลายเท้าเรียวยาวสวมสลิปเปอร์สีขาวสะอาดสะอ้านนั่งไขว่ห้างกดมือถือสั่งไก่ทอดของโปรดมาเด็กหน้าทะเล้นนที่อยู่ไม่สุขยื่นมือกระตุกขากางเกงผ้านิ่มแล้วเอียงหน้าซบกดจูบข้อต่อหัวเข่าไม่หยุด

“เค้าทำงานเพิ่มให้ได้น้า~…เดี๋ยวเพิ่มรอบเด้าให้พิเศษเลยดีไหม เค้าขอกินไก่อาบน้ำแปรงฟันแล้วจะทำงานพิเศษชดใช้ให้~”

เสียงลากยาวกับสายตาทะลึ่งตึงตังจับขายาวยกแยกออกขยับยื่นใบหน้าขาวใสเกยกลางเป้านุ่มนิ่มเหมือนกับแมวตัวเล็กๆ แต่แฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยื่นมือใหญ่แตะปลีน่องเนียนลากขึ้นลงไปมา

“ไม่ต้อง…ฉันจะนอนแล้ว” สารวัตรตอบเสียงเรียบ มือขาวเก็บเอกสารเข้าที่ คนที่อาบน้ำเอาผมที่เซตยามออกไปข้างนอกลงยิ่งดูเด็กกว่าวัย ใบหน้าใสกิ๊งผิวเนียนนุ่มตัวหอมหุ่นดี

“อยากดมอ้ะ~” เรยายื่นหน้าเข้ามาใกล้

“ไม่ให้ดมไอ้ลูกหมา” สารวัตรหยอกเย้ายกมือปัดเล็กน้อย “แผล่บบ~”

ลิ้นยาวปาดเลียเนื้อผ้าเป้ากางเกงคีของรติเสียงชื้นทะลึ่ง พร้อมกับคิ้วยกสูงท้าทาย มุมปากได้รูปกระตุกขึ้นพอใจเมื่อคนอายุมากกว่าห้ามตนไม่ได้

“อ๊ะ…นี่ อย่าเล่น มีแต่น้ำลายมันสกปรก” สารวัตรพึมพำ แต่หน้าแดงเล็ก ๆ กับความทะเล้นของเรย์

เรยาจ้องมองเป้ากางเกงตรงหน้าประทับจูบเบาบนแท่งเนื้อสงบใต้เนื้อผ้าแม้จะถูกกำเส้นผมรั้งไว้ไม่ให้เข้าใกล้ของสงวน แต่ความแข็งแรงของลำคอหนากลับใช่อุปสรรคไม่

“เค้าแปรงฟันแล้วอยาก…เลียขาอ่อน~” เสียงลากยาว แววตาแฝงความทะลึ่งอย่างไม่ปิดบัง สารวัตรขมวดคิ้ว มองหน้าเรย์อย่างไม่เชื่อ

“จะเลียทำไม ขาใหญ่มีแต่กล้ามเนื้อ ไม่ใช่ขาผู้หญิงสักหน่อย”

เรย์ยกยิ้มมุมปาก ก้าวเข้ามาใกล้ “เค้าชอบ…หน้าหล่อ ๆ ของตัวเอง ชอบกล้ามอก กล้ามแขน กล้ามขา…ชอบทั้งข้างนอกข้างในเลย~ ให้เลียตั้งแต่ปลายเท้ายันเส้นผมยังได้ คลั่งรักอะไรขนาดนี้เนี่ย~”

สารวัตรนิ่งไปชั่วขณะใบหน้าเห่อแดงขึ้นมาดื้อๆ “ทำมาเป็นพูดดี”

“เค้าหลงตัวเองคนเดียว หลงหัวปักหัวปำ~”

“ไม่เอาเดี๋ยวไก่ก็มาแล้ว” เรยาออดอ้อนกัดปากเอียงคอเหมือนเด็กเอาแต่ใจ

“อยากเลียตรงนั้น…เค้าหิว ตัวเองสั่งช้าอ่ะ~ ขอกินอะไรรองท้องก่อนได้ป่ะ”

สารวัตรแทบจะหลุดเสียงหัวเราะกับคนตัวโต “ไม่มีคนบ้าที่ไหนหาอะไรที่ขาคนอื่นกินรองท้องกันหรอก”

เรยาโน้มตัวเข้ามาใกล้ แววตาเป็นประกาย “เค้าไง~ ตัวเองหวานทั้งตัว กินอะไรมาถึงได้หวานขนาดนี้ อายุมากแล้วทำไมหอมน่ากินไปหมดทั้งตัวแบบนี้นะ~”

“เพ้อเจ้อ…” สารวัตรถอนหายใจ เงยหน้ามองอย่างครึ่งโกรธครึ่งยั่ว เรย์ยักคิ้วอย่างทะลึ่ง ยื่นหน้าเข้าใกล้

“เพ้อก็เพ้อ แต่เค้าชอบ~”

เรยาโน้มตัวลงต่ำ ใบหน้าก้มเข้าไปใกล้ต้นขากล้ามแน่นของสารวัตร มือขาวไล้ไปตามกล้ามเนื้อช้า ๆ สัมผัสนุ่มแต่หนักแน่น

“ตัวเอง…ชอบแบบนี้ใช่ไหม~” เสียงแผ่วเบาแต่ทะลึ่งทะเล้น ทำให้บรรยากาศร้อนแรงขึ้นทันที

สารวัตรหรี่ตา หน้าแดงร้อน มือกำโต๊ะแน่น ร่างกายตอบสนองเต็มที “อะไรอีก…”

เรย์ยิ้มมุมปาก กัดเบา ๆ ที่ขอบเสื้อ สารวัตรสะดุ้งแต่ไม่ได้ห้าม

“ชอบให้เค้าเลียตัวเองชอบมัน~” สารวัตรพยายามขยับตัวห่าง แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟัง

“อ้าขาหน่อย”

“ยะ…อย่า”