LOGINเรย์ย่อตัวลง ใช้ปลายลิ้นลากขึ้นไปตามต้นขาให้สารวัตรสะดุ้งเป็นระลอก มืออีกข้างเคลื่อนที่พลิ้วไหวตามขา กล้ามเนื้อเกร็งตามแรงสัมผัส จะร้องห้ามกลับกลืนก้อนความซ่านกระสันอยาก ร่างกายพาตอบสนองทุกจังหวะแม้แต่เสียงลมหายใจที่เคลื่อนผ่านผิวกาย เด็กหนุ่มอย่างเรยาทำมันได้ไม่ขาดตกบกพร่อง ทำให้ร่างกายเสพติดเสพสุขกับความว่างเปล่าเหมือนจะมีอยู่และไม่มีอยู่ในเวลาเดียวกัน
“ยะ…หยุด…หยุดก่อน…” เรยาแค่นยิ้ม ใบหน้าห่างจากสารวัตรไม่ถึงเสี้ยวลมหายใจปลายลิ้นไล้ตามเส้นกล้ามเนื้อ ขยับช้า ๆ สัมผัสทุกที่ไม่ว่าจะแวะเวียนตรงไหนทุกพื้นที่อณูของร่างสมส่วนสง่าก็ล้วนแต่เป็นที่ที่เคยผ่านการประทับตรามาแลล้วทั้งสิ้น “สารวัตรอยากได้แบบไหนครับ ไหนลองบอกมาสิผมจะทำให้เอง~” สารวัตรกัดฟัน กล้ามเนื้อสั่น ลมหายใจหอบหนัก หน้าแดงฉ่า เรยยาเลื่อนมือแตะเบาที่ด้านนอก “อ๊ะ ตรงนั้น อย่างัด…!” แต่เรย์กลับก้มลงช้า ๆ มือกดลงเบา ๆ ที่ต้นขาเสยเอวใส่ร่องแคบพลางส่ายไปมา ทำเอาร่างขาวสว่างกระตุกสั่นเร่า สวบบบ!! “เค้ารู้…ตัวเองชอบข้างในแฉะจัง ตอดด้วย ..อาาา ทำไมคุณตำรวจลามกแบบนี้ละครับ ซี้ดดด” ร่างขาวจัดดิ้นไปมาตามแรงเค้นขยำด้วยฝ่ามือใหญ่ผนังเนื้ออ่อนอ้ากว้างโอบรัดลำร้อนอันใหญ่โตลากผ่านผนังหูรูดเข้ากระทุ้งลำไส้เน้นหนักสลับตอกถี่ๆ ไม่ปล่อยให้ร่างแน่นเนื้อตั้งตัวโงหัวขึ้นมา้ามปรามได้แม้แต่น้อบย “อูยย อ๊ะ อื๊ออออ แรง…ไป” เรย์หัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงลามกโรคจิตชวนให้หวาดหวั่นว่าจะถูกทำอะไรพิเรนมากขึ้น “เค้าจะทำให้ตัวเอง…ดิ้นพล่าน…ทั้งตัวเลย~” เรย์ขยับตัวขึ้นลงจังหวะต่อเนื่อง ร่างสารวัตรแนบสนิทแต่ยังนิ่ง มือกำเก้าอี้แน่น แต่แรงสั่นสะเทือนจากเรย์ทำให้กล้ามเนื้อเกร็งเป็นระลอก “อาาา แน่นดีจังครับคุณตำรวจ” เรยาครางเบา ๆ พลางกลั้วหัวเราะ ใบหน้าคมของสารวัตรเริ่มมีเส้นเลือดขึ้นเล็กน้อย เรยากดหน้าลงซุกไหล่สารวัตร พลิกตัวตะแคงกระแทกถี่ๆ หยุดๆ หยอกล้อเล่นกับคนอายุมากกว่าอย่างสนุกสนาน คีรตะกัดปากกลั้นเสียงแม้นจะถูกรุกล้ำรุนแรงถี่รัว จนร่างหนาแน่นส่งเสียงหยาบโลนทุกครั้งที่เนื้อแกร่งกระทบกันดังตุบตับชวนเสียวไส้ แม้ไม่พูด แต่แววตาเบิกกว้าง มือเกร็งแน่นทุกจังหวะ ความเสียวกระสันทำร่างขาวจัดสั่นสะท้านเกร็งกระตุก เรยาเริ่มเปลี่ยนมุม พลิกตัวนายตำรวจสอดใส่ในท่าคลาน แท่งเนื้ออวบกลับมาทะลวงกระแทกแทรกความสยิวใส่ในร่องแคบช้ำน้อยๆ รุนแรงขึ้น สวบบบบ!! ร่างกายแข็งแรงที่ใช้วิ่งไล่ผู้ร้ายเสมอบัดนี้เคลื่อนที่ด้วยแรงส่งจากด้านหลังจนหัวทิ่มตำที่นอน ขายาวขยับคลานหนีอาวุธร้ายที่ใส่เต็มแรงด้วยความเร็วไม่หยุดพักแต่ร่างกายกลับหนีไม่พ้นอ้อมแขนที่โอบรัดเอวดึงกลับเข้าหาดุ้นแข็งจนขาลอย “อึ้กก! อ๊ะ เร…เบา” ปึ่กๆๆๆๆๆๆ ร่างเกร็งทุกแรงสั่นสะเทือน ใบหน้าคมแดงก่ำ เหงื่อซึมทั่วร่างพร่างพรมทั่วตัวราวกับวิ่งมาราธอน “ซี้ดดดด…” เรยาส่งเสียงครางลามกอยู่บนแผ่นหลังพาร่างใหญ่โตฟาดลงหนักๆ ใส่เจ้าของห้องสภาพเละเทะกระเด้งกระดอนเหมือนถูกไซบีเรียนฟัดกัดกระชากเนื้ดก็ไม่ปาน เรยาซุกตัวแนบแผ่นหลังกัดครูดฟันคมลงบนขาวแล้วแลบลิ้นเลี้ยซ้ำๆ ไล้ใบหน้าไปตามคอและไหล่สารวัตรคีรติผู้น่าสงสาร เก็บมาเลี้ยงแท้ๆ แต่ถูกหมาบ้ากลืนกินทุกวันแบบนี้…น่าตีนัก ร่างแนบสนิทจนแทบไม่เหลือช่องว่าง เรยากดร่างสารวัตรแนบตัว แอ่นตัวสอดแรงขึ้นอีกครั้ง ร่างสารวัตรสั่นสะท้าน หอบหายใจแรงเหมือนคนกำลังจะคลั่ง “อา เสียวจังครับสารวัตร” เรยาเสียงครางหยาบโลนเร่งแรงส่งอัดใส่บั้นท้ายเบียดลึกถึงลำไส้ มือใหญ่คว้าลำเนื้อแดงเรื่อของสารวัตรชักรูดบีบเค้นอย่างหนัก ฟุ่บๆๆๆ “อ่ะ อ๊ะ อื้อออ” สารวัตรทนไม่ไหวกับศึกสองด้านขยำผ้าตะเกียกตะกายส่ายเร่ามุดหัวบนหมอนนุ่มนิ่มซับแรงเขยื้อนแรงจากด้านหลัง เพียงไม่นานส่วนหน้าก็คายพิษออกมาเต็มฝ่ามือหนาของเรย์ ร่องแคบขมิบหดเกร็งจากการปลดปล่อยด้านหน้าเรยาผละมือออกจากดุ้นเนื้อ คว้าหมับเข้าให้ที่แก้มก้นแข็งทั้งสองลูกแหวกออก คล้ายฉีกพูทุเรียนเลื่อนปลายนิ้วสองมือเข้าไปในร่องแคบ ยิ่งเบียดนิ้วเข้าไปรูเล็กๆ ของคุณตำรวจก็ยิ่งหดเกร็ง ดูดกลืนลำร้อนรัดแน่นสองนิ้วพากันแหวกถ่างถ้ำสวาทให้อ้าออก ปล่อยดุ้นเนื้อออกมาแต่ก็ตอกตรึงเข้าไปใหม่อย่างแรง สวบบบบบ!! ” อื๊อออ!” สารวัตรส่งเสียงอู้อี้อัดหมอนส่วนหน้าคายน้ำกามไหลพราก เสร็จสมติดต่อกันอย่างห้ามไม่อยู่ ” ผม…ไม่ ไม่ไหวแล้วซี้ดดด! “ สิ้นเสียงสบถกร้าวของเรยา สารวัตรคีรติรู้สึกเหมือนช่วงล่างจะเป็นอัมพาต มันถูกจับโก่งแอ่นขึ้นทั้งที่ลำตัวช่วงบนฝังอยู่บนที่นอน อาวุธร้ายแหวกทะลวงอะไรต่อมิอะไรให้แหลกเหลวพลุ่งพล่าน สติที่มีหายวับไปกับแรงตอกช่องแคบท่าทางพิสดาร …ลาก่อนรูก้น…ไม่น่าจะอยู่รอดปลอดภัยแล้วล่ะนิ้วยาวของเรยาเกี่ยวขอบกางเกงผ้านุ่มลื่นสีขาวลงพ้นเนินสะโพกดึงลงจนร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นทำให้ท่อนล่างคุณตำรวจไร้เครื่องป้องกัน“ตัวเองชอบตอนเค้าติดสัตว์ไง” ปากได้รูปที่ชอบพ่นคำลามกทำเอาเจ้าของงบ้านนมันเขี้ยวอย่างหนักมือข้างหนึ่งของคุณตำรวจบีบกรามเจ้าหมาตัวโตแน่นแตเจ้าตัวดีกลับเอียงหน้ามาเลียหลังมือขาวสว่างเอาอกเอาใจ สองมือที่กอบกุมก้อนสะโพกแน่นสอดลึกลงไปในร่องหลืบคับแคบ รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสารวัตรหนุ่มยิ่งทำให้หมาอย่างเรย์ได้ใจหันหน้ามองเนื้อแท่งขาวราวกับบไส้กรอกอวบอิ่มสิ่งกลิ่นหอมหวน เกร็งข้อมือโอบอุ้มก้อนเนื้อแน่นยกขึ้นน้อยๆ ร่างสูงของสารวัตรต้องเขย่งปลายเท้าเจ้าหมาเด็กไม่รู้สำนึกว่าทำความผิดยังคงนัวเนียของโปรดไม่หยุดหย่อนหน้าหล่อๆ มุดกลางหว่างขาคนพี่แหงนหน้าเสยปลายลิ้นลากผ่านถุงเนื้อนุ่มนิ่มปาดเลียลำร้อนขาวเนียนยิ่งกว่าผิวเด็กอ่อน แท่งเนื้อที่มักจะมีปฏิกริยากับสัมผัสของหมาบ้าอย่างเรย์เสมอมือสองข้างของสารวัตรคีรติต้องประคองบ่ากว้างเอาไว้เมื่อถูกช้อนสะโพกขึ้นจนไม่สามารถเหยียบพื้นได้ ขาสองข้างกางออกกว้างจนแทบจะขี่คอคนเมา“อืมมม~”คุณตำรวจส่งเสียงครางแผ่วทุกครั้งที่เก
เวลาต่อมาสภาพห้องใต้ดินเละเทะเศษขนมเกลื่อนกราดกระป๋องเบียร์ขวดน้ำอัดลมและน้ำเปล่าเป็นกอง ทั้งหมดมึนเมาตามๆ กันแค่นั่งยังเซ เสียงพูดคุยยืดยานฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง“มึงจะกลัวอะไรเราสี่คนเป็นส.ส นะมิดจี้มึงเองก็บอกว่ามันไม่กล้าทำอะไร” แวซายพูดพลางโยนถุงขนมบนโต๊ะให้น้องเล็กปีรามิดตะครุบกอบโกยเอามากอดไว้ไม่แบ่งใคร “ถ้ามันต้องทำขึ้นมาล่ะแล้วพวกมึงจะมีปัญญาคลอดลูกไปคืนแม่กูหรือไง!?” เสียงขึ้นสูงอย่างกับจะกัดใครสักคน“มึงนี่หงุดหงิดง่ายชะมัดตอนโมโหเสียงก็ยิ่งแหบเหมือนอะไรก็ไม่รู้ แกว๊กๆๆๆๆ” โรมหัวเราะ“ทำไมไม่เอาอย่างลูกพี่ลูกน้องมึงบ้างวะ เอาสมองมาไว้ที่จู๋ไม่ต้องคิดห่าอะไร เด้าอย่างเดียวไม่เครียดก็เด้า หิวก็เด้า อิ่มก็เด้า เลี้ยงง่ายสัด”“เออจริง มึงน่าจะแดกน้ำอสุจิแทนข้าวไปเลยนะ” อีกคนเสริม“ชมกูอยู่ปะวะ จะได้เขินถูก” เรยายกคิ้ว ยิ้มกวนปีรามิดกอดอก หัวเราะหึ ๆ เพราะอารมณ์เย็นลง“สมองอยู่ที่จู๋จริง ๆ”“ทำไมพ่อแม่พวกเราถึงมาเป็นนักการเมืองวะ” เรย์ยกขวดเหล้า ขยับปากยิ้มจาง ๆ “แดกบ้านแดกเมืองแล้วมันเท่ดีมั้งแล้วมาตอแหลว่ารักประเทศ ““จริง…” เสียงแวซายรับคำเบา ๆ“อย่าทำตัวน่าเบื่อ
วันเสาร์บ้านผู้หมวดอุดมศักดิ์แกร่ก…แต๊กกกกๆๆๆๆๆๆ …“ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ระวังหลังไง!”เสียงตะโกนปนหัวเราะดังออกมาจากห้องโถง เสียงเมาส์กดคลิกตามจังหวะเกมก้องสะท้อนผนัง ตัวละครกระโดดเล็กน้อย หมุนตัวหลบการโจมตีในเกม เสียงปัง ๆ ๆ ดังตามจังหวะมือเขย่าเมาส์“หนวกหู!! เมื่อไหร่จะเลิกเล่นเกมส์สักที” หมวดอุดมศักดิ์พ่นลมหายใจตวาดลั่นบ้าน“แป๊บนึงกำลังจะชนะแล้ว” ปีรามิดทำเสียงยียวนเออออแต่ไม่ขยับเขยื้อนจากหน้าจอ“หยุดเล่นเดี๋ยวนี้!!” น้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งไป“มีเมลล์ส่งเข้ามาหาคุณด้วยล่ะ ผมปลดล็อคดู เขาบอกว่าอะไรน้าฟินแลนด์สามวันเวลาสามนาฬิกา…เหมือนรหัสลับปฏิบัติการในเกมส์เลย” ร่างผอมบางลอยหน้าลอยตาเล่นเกมส์ต่อสู้เสียงดังแล้วหัวเราะไปพร้อมกันตึก ตึก ตึกหมั่บบ!!หมวดอุดมศักดิ์เอื้อมมือมาบีบแก้มขาวให้หันหน้ามาสบตาแรงๆ “ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับของของฉัน…อยากตายเหรอไง!” เสียงแข็งกร้าวเย็นชาเค้นต่ำกดดันคนตัวเล็กไม่ต่างจากราชสีกับลูกแมวดวงตากลมใต้ผมหน้าม้าต้องแสงวาวชั่วครู่แม้จะถูกบีบจนเจ็บกรามแต่เลือดนักสู้ก็ไม่ยอมง่ายๆ “ถ้าผมตาย ข้อมูลของคุณกับคนในความลับแ
เวลาต่อมา“พี่ค้าบ…”ปีรามิดยืนอยู่ในห้องกรง มือเล็กจับซี่เหล็กเขย่าไปมาเหมือนหมาถูกขัง“พี่จ๋า…”เสียงอ้อนกระท่อนกระแท่นโบกมือไปมาขอความเห็นยกปลายเท้ากระโดดโหย๋งเหย๋งอยู่ไม่สุข’ พี่ตำรวจปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่กินแล้ว ผมไปขอคนอื่นก็ได้ ทำไมต้องจับมาขังแบบนี้ด้วย’ ปากบางกัดสั่นแต่กัดฟันกรอด มือเล็กกระตุกกรงเหล็กแรงๆ แม่ว่ามันจะไม่สะทกสะท้านสักนิดเรยาหัวเราะในห้องควบคุม เสียงแหบพร่า “ไอ้เหี้ย… โดนจับขังแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”’ ไอ้ตำรวจนี่มันจิตใจอำมหิตชะมัด แค่คนตัวเล็กมาขอเงินกินข้าวก็จับเข้าคุกเฉยเลย’ เพื่อนอีกคนขมวดคิ้วบ่นไปเรื่อยเปื่อย’ กูว่าแล้ว ไม่มีใครใจดีขี้สงสารเท่าเมียกูอีกแล้ว’ เรยากอดอกอวดสรรพคุณคนรักที่เป็นตำรวจเหมือนกันเสียงหัวเราะพรืดดังลั่นรถด้วยความหมั่นไส้อีกครั้ง’ เลิกอวดเมียก่อนได้ไหมไอ้เรย์ ถ้าไม่อยากถูกตีนเล็กๆ ของไอ้มิดนาบหน้าก็รีบส่งคนไปประกันตัวมันเร็ว’ โรมเสนอ ปกระดิกตัวไปมา มือเล็กกวาดไปตามเหล็กกรง หางตากระพริบตาตื่น ๆร่างตัวกระแทกเบา ๆ กับพื้นห้อง ขาเต้นตุบ ๆ ไม่ได้หยุดนิ่ง’ ก็ด้ะ… รอแป๊บ ทำบัตรปลอมให้มันอยู่ ท่าทางจะเล่นด้วยยาก’ เสียงเรย์แผ่ว หรี่ตามองเพื่อน ๆ ร
ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของหมวดอุดมดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา ทั้งคู่ก้มลงมองพร้อมกัน“คนที่พูดถึง…โพสต์ชื่อใครบางคนออกมาแล้วครับ” อุดมกดขยายหน้าจอ ดวงตาเบิกขึ้นนิดหนึ่ง “ส.ส. พรรคสยามรวมใจ…คนใหม่” คิ้วเข้มของคีรติขมวดเข้าหากันทันที “เอ๊ะ พรรคนี้มันมี ส.ส. คนใหม่แล้วเหรอ”อุดมรีบเลื่อนหน้าจอพลางเอ่ยเสียงตื่น “เดือนหน้า…จะมีการรับตำแหน่งของ ส.ส. พรรคสยามรวมใจ คนใหม่…ทั้งหมดสี่คน”“โอ๊ะ…คุณรู้ได้ยังไงครับสารวัตร”คีรติพ่นลมหายใจออกช้า ๆ คล้ายเก็บความกังวลไม่อยู่ “ผลการโหวตของข่าววงในมันออกมาแล้ว” อุดมเม้มปากแน่น“เอ๋…แต่ไม่มีข่าวหน้าพวกเขาออกมาเลยนี่ครับ”“เห็นว่าจะได้เห็นพร้อมกันวันเปิดตัว” คีรติว่าชัดถ้อยชัดคำ เสียงทุ้มต่ำหนักแน่น “นโยบายใหม่ที่ไม่ให้เปิดเผยใบหน้าก่อนรับตำแหน่ง…เพื่ออะไรก็ไม่รู้ แต่ก็มีคำสั่งนั้นออกมาแล้ว”หมวดอุดมชะงัก สายตาสั่นเล็กน้อย “แปลกชะมัด…เลือกแค่จากชื่อ ไม่ต่างอะไรกับไอ้ดาร์คเว็บนี่เลย ตั้งกฎในประเทศให้ดูไม่โปร่งใสไปหมด…อีกหน่อยก็คงเป็นคอมมิวนิสต์ชัด ๆ”ความเงียบกดทับลงมาอีกครั้ง ทั้งคู่สบตากัน รู้ทันทีว่าการเชื่อมโยงเริ่มปรากฏให้เห็นอย่างน่าขนลุกสารว
เสียงนาฬิกาในห้องทำเดินเป็นจังหวะขณะที่สารวัตรคีรติเอนหลังในเก้าอี้ ดวงตาเรียวเหม่อลอยไปที่ไกลแสนไกล เป็นอยู่อย่างนั้นมาหลายวันแล้วนับตั้งแต่วันที่เรยาหายไปเจ้าเด็กนั่นหายไปไม่ติดต่อกลับมา ไม่รู้ทำไมถึงหายไปทั้งที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่มีเรื่องอะไรให้น่าน้อยใจแต่ทำไมถึงออกไป…“สารวัตรคีรติวันนี้เลิกงานไปดื่มกันมั้ย?”“…”“สารวัตรครับ…”ใบหน้าเรียบเฉยเหม่อมองนอกหน้าต่างไม่ไหวติงบ่งบอกว่าไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายเรียก หมวดอุดมหน้าดุจึงเร่งเสียงดังขึ้น“สารวัตรคีรติ!”“ครับ? …หมวดอุดมมีอะไรหรือเปล่า?”“พักนี้คุณดูเหม่อ ๆ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”เสียงทุ้มถามขึ้นท่ามกลางห้องทำงานที่มีเพียงไฟสลัว คีรติเงยหน้าขึ้นทันที แต่รีบปฏิเสธ“เปล่าครับ… คุณว่าไงนะ เรื่องเงิน?” น้ำเสียงพยายามราบเรียบ แต่แววตาไหววูบ“ผมได้เบาะแสจากที่หนึ่งมา” ผู้หมวดหนุ่มเอ่ยพลางกอดอก สีหน้าเคร่งเครียด“ครับ? เบาะแสอะไร? ที่ไหนครับ” คีรติขมวดคิ้ว มือที่ถือปากกาเผลอหยุดเขียนทันที“ต้องออกตัวก่อนนะ ว่าที่ผมเป็นสมาชิกดาร์คเว็บ…มันก็เพราะเราอยู่หน่วยปราบปรามพิเศษ ต้องหาข้อมูลจากเว็บพวกนี้” อุดมเอ่ยหนักแน่นจริงจัง“ครับ”“ในดาร์คเ
![ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)



![ผมก็แค่พี่เลี้ยงเด็ก ที่ดันได้พ่อเค้าเป็นสามี [PWP]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


