ตอนที่ 8 กำราบปราบพยศ

ผมจับไหล่มนของแอลลี่ พยายามดันร่างเล็กให้ออกจากตัวแต่ไม่เป็นผล ยัยตัวแสบยังคงรุกผมอย่างต่อเนื่อง เธอก้มลงกระซิบข้างหูจนผมจนขนลุกเกรียวไปทั้งตัว

"นายไม่อยากได้ฉันจริงๆ เหรอ? ฉันพร้อมให้นายนะ" พูดจบเธอก็ใช้ฟันคมขบกัดที่ติ่งหูผมเบาๆ เท่านั้นแหละ..ความอดทนของผมก็หมดลงในทันที

"เธอเลือกแบบนี้เองนะแอลลี่" ผมพูดพร้อมกับยิ้มร้ายใส่เธอ

พรึ่บบบ~

ผมพลิกร่างแกร่งขึ้นคร่อมร่างเล็กนั้นทันที เธอทำท่าตกใจไม่น้อย ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอที่ตอนนี้มันสั่นวูบไหว เนื้อตัวเธอสั่นเทา... ใช่แล้ว เธอกำลังกลัว ทำไมผมจะไม่รู้ว่าไอ้ที่เธอทำแบบนี้คือตั้งใจจะยั่วเพื่อปั่นหัวผมอยู่ แต่ก็นั่นแหละ ถ้าผมปล่อยไปเธอก็จะยั่วผมไม่เลิก ผมเลยจำเป็นต้องกำราบปราบพยศกันสักหน่อย

"ตัวสั่นเป็นลูกนก กลัวแล้วยังจะปากดีนะ"

"ไหน..ใครกลัว ฉันไม่เห็นต้องกลัวนายเลย นายก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ ไม่เห็นจะมีอะไรวิเศษสักหน่อย"

"จำคำพูดตัวเองไว้ให้ดีๆ แล้วกัน"

"อื้อ..."

ยัยตัวแสบครางเบาๆ เมื่อผมประกบจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มแล้วบดคลึงอย่างหนักหน่วง พร้อมกับสอดลิ้นร้อนเข้าไปชิมความหวานในโพรงปากเล็ก แอลลี่ไม่ขัดขืน ยินยอมให้ผมจูบแต่โดยดีแถมยังจูบตอบแบบเงอะๆ งะๆ อีกด้วย

ในขณะที่เธอกำลังจูบกับผมอย่างดูดดื่มอยู่นั้น ฝ่ามือหนาก็ค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อของเธอออกจากรังดุมจนครบทุกเม็ดโดยที่เธอเองไม่ทันรู้สึกตัวด้วยซ้ำไป ก็ระดับเซียนอย่างผมแล้วนี่นา ไม่อยากจะคุย

"อ๊ะ ~ อ๊าาา ~ฟะ ~ฟาบริซ"

แอลลี่ครางเสียงหวานเมื่อผมถอนจูบออกแล้วฉกริมฝีปากเข้าดูดดึงยอดทับทิมสีชมพูอ่อนนั้นอย่างเมามัน สองมือของผมคลึงเคล้นสองเต้าคู่งามที่มันใหญ่เกินตัวจนเนื้อนวลเนียนนั้นปลิ้นออกมาตามง่ามนิ้วมือ ผมถอดเสื้อเชิ๊ตออกจากตัวเธอ เท่านั้นเอง ร่างกายเธอก็เปลือยเปล่าต่อหน้าผมทันที

"อ๊าาา .. ใหญ่ดีจริง" ผมพูดออกมาด้วยความพอใจในความสวยงามอย่างไร้ที่ติของเธอ พร้อมกับสลับกันดูดเลียยอดทับทิมทั้งสองข้างไปมา ร่างเล็กแอ่นอกให้ผมดูดดึงและสัมผัสได้ตามชอบใจ

ฝ่ามือหนาเลื่อนลงไปลูบไล้ที่สีข้างและสะโพกกลมกลึง ละไล้เรื่อยไปจนถึงต้นขาอ่อนด้านในและลูบไล้ไปที่เนินสาวอวบอูมใหญ่โตนั้นเบาๆ

"อ๊า~ฟะ~ฟาบริซ~อย่าจับตรงนั้น ..อื๊อ"

แอลลี่เริ่มครางอย่างหนัก ดูจากใบหน้าตอนนี้เธอคงเสียวเป็นอย่างมาก เธอเริ่มกระถดถอยร่างหนีและพยายามหุบขาเข้าหากันจนผมใช้สองขาแกร่งของตัวเองล็อคเรียวขาของเธอเอาไว้ แล้วลูบไล้ไปยังกลีบกุหลาบอวบงาม ที่ตอนนี้ผลิตน้ำสีใสออกมามากมาย

ร่างแกร่งหยัดตัวลุกขึ้นพร้อมกับปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนหมด แท่งรักไซส์ 58 ที่แข็งตัวเต็มที่แข็งโด่ชี้ไปที่หน้าของเธอ แอลลี่ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นอาวุธร้ายของผมเต็มๆ ตา เธอขยับตัวถอยหนีไปจนหลังชนกับหัวเตียงแล้วหุบขาเรียวเข้าหากันทันที

"ฟะ..ฟาบริซ นายจะทำอะไร" แอลลี่ทำหน้าเลิกลั่ก

"ฉันจะเอาเธอไง ก็เธอบอกว่าพร้อมให้ฉันไม่ใช่เหรอ" ผมคลานตามขึ้นไปบนเตียง ฝ่ามือหนากำอาวุธแล้วชักรูดไปมา แอลลี่อ้าปากค้างตาแทบถลน คงจะกลัวมาก ผมเห็นแล้วอยากจะขำจริงๆ

"ไม่เอาอะ มันใหญ่ น่ากลัว" เธอตอบเสียงสั่น

"ก็ไหนว่าไม่กลัว เห็นยั่วฉันนัก"

"ไม่เอา มันใหญ่ขนาดนี้จะเอามันเข้าไปในตัวฉันได้ไง มันไม่เจ็บแย่เลยเหรอ เข้าไม่ได้หรอกเชื่อฉันสิ?" ยัยตัวแสบเริ่มหาเหตุผลมาโต้แย้ง

"เข้าได้สิ ไม่เจ็บมากหรอก อย่างน้อยๆ ก็แค่แหก" ผมเอ่ยยิ้มๆ พร้อมกับจับข้อเท้าของเธอแล้วลากเข้าหาตัวทันที ยัยตัวดีถึงกับร้องวี๊ด

"ว๊ายยย ไม่เอานะฟาบริซ ปล่อยนะ ฉันกลัว" แอลลี่ร้องดังแถมดิ้นไม่หยุดอีกต่างหาก ผมล่ะสะใจจริงๆ

"ทีหลังก็อย่ายั่ว อย่าอ่อยอีก ไม่งั้นได้แหกจริงๆ แน่" ผมขู่เธอพร้อมกับโยนเสื้อเชิ๊ตคืนให้ ยัยตัวแสบรีบเอื้อมมือไปหยิบเสื้อมาสวมใส่ทันที

"อย่าคิดทำแบบนี้เพื่อประชดใครอีก เพราะมันเป็นการลดค่าของตัวเธอเอง หัดใช้สมองซะบ้าง" ผมเองก็ไม่อยากจะว่าเธอหรอกนะ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ ถ้าเธอไปทำแบบนี้กับคนอื่นป่านนี้คงไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

"ไปอาบน้ำ เดี๋ยวฉันไปเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน" ผมบอกกับเธอพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาพันเอวสอบไว้ แล้วเดินไปด้านนอก หยิบถุงเสื้อผ้าพร้อมกับชุดชั้นในที่สั่งให้ป้าที่ดูแลที่นี่ซื้อมาให้ส่งให้เธอ ยัยตัวแสบรับถุงเสื้อผ้าแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที

ผมเดินออกจากห้องนี้เพื่อกลับไปยังห้องอีกห้องที่เมื่อคืนยัยตัวแสบอ้วกรดไว้ ก็เห็นว่าป้าแม่บ้านที่จ้างไว้ที่ผมโทรตามมาตั้งแต่เช้ามืด แกมาทำความสะอาดห้องและเปลี่ยนชุดเครื่องนอนใหม่ทั้งหมดให้แล้วเป็นที่เรียบร้อย ร่างแกร่งเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นคั่งค้างอยู่ในตัว เจ้าลูกชายของผมปวดหนึบ มันยังแข็งโด่พร้อมรบแต่ต้องมาหยุดกลางคันแบบนี้ คนที่เดือดร้อนก็คือผมนี่แหละ

"ชิบ..ยัยแอลลี่ ยัยตัวแสบเอ๊ย!!" ผมสบถออกมาอย่างหงุดหงิด นี่ถ้าไม่เห็นแก่แด๊ดแอลตัน มีหวังยัยนั่นโดนผมกระแทกจนต้องคลานลงเตียงแน่ๆ

"เอายังไงล่ะทีนี้ ก็ต้องโลกสวยด้วยมือเราสินะ"

...

(Ally Talk)

ฉันเดินออกมายืนรับลมอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน

ด้วยชุดลำลองสบายๆ เป็นชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเข้าชุดกัน อากาศที่นี่เย็นสบายดีจัง หาดทรายสีขาวตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าเข้ม มองไปทางไหนก็มีแต่ฟ้ากับทะเล

"หิวรึยัง" เสียงฟาบริซเอ่ยถาม ฉันรีบถอยหนีเขาทันทีเพราะยังกลัวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นอยู่ คนอะไร..ใหญ่โต น่ากลัวชะมัด

"อะ..เอ่อ ก็หิวอยู่เหมือนกัน" ฉันตอบกลับไปแต่แอบหงุดหงิดตัวเองที่หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด

"แล้วจะกลับบ้านเลยไหม หรืออยากจะอยู่ต่อ"

ฟาบริซพูดพร้อมกับรุนหลังฉันให้เดินออกไปยังรถสปอตคันหรูของเขา แล้วเปิดประตูดันร่างเล็กของฉันเข้าไปในรถพร้อมกับเดินกลับไปยังฝั่งตำแหน่งคนขับแล้วเปิดประตูรถขึ้นมานั่งข้างๆ กันแล้วขับรถออกมาจากบ้านพัก

"พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ส่วนวันจันทร์ฉันไม่มีเรียน ถ้างั้นอยู่ต่ออีกสักสองวันก็ได้ แต่ถ้านายมีธุระก็กลับก่อนได้นะ เดี๋ยวฉันให้น้ำชากับแองจี้มารับเอง"

ฟาบริซไม่พูดอะไร เขาจ้องมองไปยังถนนข้างหน้าแล้วขับรถไปเงียบๆ ฉันแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา จริงๆ แล้วฟาบริซก็มีใบหน้าคล้ายกับเฮียฟาอยู่ไม่น้อย มองๆ ไปแล้วก็จัดเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง ติดที่ว่าปากเสียไปหน่อย ถ้าไม่ปากแจ๋วก็คงจะเพอร์เฟคกว่านี้

"แอบมองฉันทำไม อยากแหกรึไง?" เขาพูดออกมาโดยไม่ได้หันมามองหน้าฉันสักนิด ฉันกำมือแน่นแต่ไม่กล้าตอบอะไรออกไป

"หึ.. ถ้าอยากก็บอกนะ ฉันพร้อมเสมอ"

...

Write Talk: ยัยตัวแสบจอมยั่ว เจอไซส์ 58 ชี้หน้าเข้าไปถึงกับอึ้งไปเลย 555 ยัยน้องกลัวแหก แต่มินทร์ไม่กลัวนะ พร้อมแหกเสมอขอแค่เธอบอกมา 555 😂