ตอนที่ 7 ดื้อรั้น

แอลลี่ลุกขึ้นแล้วก้าวลงจากเตียงนอน เธอหันไปหยิบกุญแจรถที่ฟาบริซวางไว้ที่หัวเตียง แล้วก้าวเท้าออกจากห้องทันที แต่ฟาบริซรีบวิ่งไปกอดร่างเล็กไว้ไม่ให้เธอเดินออกไป

"หยุดเลยแอลลี่ เธอจะไปไหน มันดึกมากแล้วนะ ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย" ฟาบริซสั่งเสียงดุ แล้วหยิบกุญแจรถจากมือของเธอโยนไปยังโซฟาที่ห่างออกไป

"ฉันก็แค่อยากรู้ว่านอกจากนายสองคนพี่น้องแล้วผู้ชายคนอื่นจะปฏิเสธฉันเหมือนกันทุกคนไหม ฉันมันน่ารังเกียจจริงๆ หรือเปล่า?" แอลลี่พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรู ฟาบริซถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยใจในความดื้อรั้นของเธอ

"เลิกบ้าแล้วตั้งสติเดี๋ยวนี้!! ฟังนะแอลลี่ เธอสวย น่ารักมาก น่าเอามากๆ ด้วย ไม่มีผู้ชายหน้าโง่คนไหนไม่อยากได้เธอหรอก แต่ที่เฮียฟาทำอย่างนั้นเพราะเขารักเธอเกินกว่าที่จะทำลายเธอได้ เพราะเธอมีค่ากับเฮียฟามากกว่าความใคร่แค่ชั่วครั้งชั่วคราว เข้าใจหรือยัง?" ฟาบริซพูดในขณะที่แอลลี่เองก็ตั้งใจฟัง เธอยืนจ้องเขาตาแป๋ว

"แล้วที่นายบอกว่าฉันสวย น่ารักมาก น่า..เอ่อ..น่าเอามากๆ แล้วทำไมนายถึงปฏิเสธฉันล่ะ?" แอลลี่ยังไม่หายสงสัย

"เห้อ!!... เธอนี่มันเซ้าซี้จริงๆ เลย"

ฟาบริซจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด ปกติเขาไม่เคยพูดจาดีๆ กับเธอแบบนี้หรอกเพราะเจอทีไรก็กัดกันทุกที แต่ตอนนี้เขารู้ดีว่าใจของเธอบอบช้ำมาจากพี่ชายของเขา ฟาบริซจึงไม่อยากซ้ำเติมเธอมากไปกว่านี้ เขามองใบหน้าจิ้มลิ้มนั้น ในขณะที่แอลลี่ก็ยังคงยืนนิ่งรอฟังคำตอบจากเขาอยู่

"โอเค ฉันยอมรับว่าเธอสวย ร่างกายของเธอก็สวยจนไร้ที่ติ สวยเย้ายวนจนฉันเองในฐานะผู้ชายคนนึงก็อยากเอาเธอมากๆ เหมือนกัน แต่ฉันไม่อยากเป็นคนฉวยโอกาสในตอนที่เธอไม่มีสติไง ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่ได้เลวขนาดนั้น"

ฟาบริซตอบอย่างหัวเสีย ในขณะที่แอลลี่คลี่ยิ้มอย่างพอใจในคำตอบ ความจริงเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เพียงแค่ปากเสียไปหน่อยเท่านั้นเอง

แอลลี่ลูบไล้ฝ่ามือเล็กนั้นไปยังอกแกร่งของเขาแล้วช้อนสายตาขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลานั้นด้วยแววตาหวานเยิ้ม .. เอาน่ะ! ลองยั่วให้เขาหัวเสียดูสักหน่อยก็คงสนุกดี

"แต่ตอนนี้ฉันมีสติแล้วนะ แล้วถ้าฉันอนุญาตให้นายทำ นายจะว่ายังไง?"

"พูดอะไรเพ้อเจ้อน่ะแอลลี่ เมาก็ไปนอนไป๊" ฟาบริซจูงมือของเธอแล้วรั้งร่างเล็กเข้ามายังห้องนอนโดยที่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

"ที่นี่มีห้องนอนแค่สองห้อง แต่เธออ้วกใส่อีกห้องนึงไปแล้ว คืนนี้คงต้องนอนห้องเดียวกันนี่แหละ เธอนอนเตียงแล้วกัน เดี๋ยวฉันนอนพื้น" ฟาบริซพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบหมอนแต่กลับถูกแอลลี่จับมือเอาไว้ก่อน

"ไม่ต้องหรอก นอนบนเตียงด้วยกันนี่แหละ" แอลลี่นั่งลงบนเตียงแล้วกระชากมือของฟาบริซเข้าหาตัว จนร่างแกร่งล้มลงคร่อมร่างเล็กนั้นไว้พอดิบพอดี

ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันชนิดหน้าผากชนหน้าผาก ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดใบหน้าของกันและกัน ทั้งสองคนสบสายตากันนิ่ง ฝ่ามือนุ่มของแอลลี่ลูบไล้ที่แก้มสากและแนวสันกรามเขียวครึ้ม ไล่ลงมายังคางบุ๋ม และไล้นิ้วหัวแม่มือไปมายังริมฝีปากหนาของชายหนุ่ม ฟาบริซหลับตาลง พยายามควบคุมอารมณ์กระสันไว้ภายในอย่างยิ่งยวด

หมับ

ฟาบริซจับมือนุ่มนั้นทันที เขาถอนหายใจหนักๆ ก่อนที่จะพูดกับหญิงสาวตรงหน้า

"อย่ายั่วนะแอลลี่ ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูน นอนซะ ก่อนที่เธอจะไม่ได้นอน" เมื่อพูดจบเขาก็ล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังให้กับเธอทันที

เช้าวันต่อมา

(Ally Talk)

"อื้อ~"

ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะมีความรู้สึกว่าแสงแดดมันแยงตาเสียเหลือเกิน แถมยังรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด

"ซ่าาาา~"

อ๊ะ!! เสียงที่ดังนั่นมันเสียงคลื่นนี่นา นี่ฉันอยู่ที่ทะเลเหรอเนี่ย ฉันขยับตัวจะลุกขึ้นแต่รู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ มาพาดที่เอวคอด ฉันจึงเบือนหน้าไปมองก็เห็นว่าเป็นฟาบริซที่นอนอยู่ข้างๆ เขากำลังหลับสนิทโดยที่ลำแขนแกร่งนั้นกำลังกอดรัดฉันอยู่ ฉันขมวดคิ้วมุ่น สมองเริ่มประมวลผลถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แล้วความทรงจำต่างๆ ก็หลั่งไหลเข้าสู่สมองทันที รวมถึงเรื่องที่ฟาบริซอาบน้ำให้ และตอนที่เราจูบกันด้วย

"ตายๆๆ ~"

ฉันเผลอพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับนิ้วเรียวที่ยกขึ้นสัมผัสริมฝีปากตัวเองโดยอัตโนมัติ ก็จะไม่ให้ช็อคได้ยังไง เพราะปกติฉันกับฟาบริซถูกกันซะที่ไหนเล่า อย่าว่าแต่จูบกันเลย ให้อยู่ใกล้ๆ แล้วไม่กัดกันให้ได้ก่อนเถอะ

"อืมมม"

เสียงครางทุ้มต่ำของฟาบริซดังขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับการขยับตัวของเขา ฉันจึงรีบหลับตาแกล้งทำเป็นว่ายังหลับอยู่ ก็ใครจะกล้ากล้าตื่นมาเจอหน้าเขาตอนนี้กันล่ะ เพราะเมื่อคืนฉันสร้างวีรกรรมเอาไว้เพียบขนาดนั้น ไหนจะอ้วกใส่เขาอีก ทำไปได้ไงยัยแอลลี่เอ๊ย!

"ตื่นแล้วทำไมยังไม่ลุก หรืออยากให้ฉันนอนกอดอยู่แบบนี้"

นั่นไง! เห็นไหมล่ะ ตื่นมาปุ๊บก็กัดฉันปั๊บเลย ฉันลืมตาแล้วรีบลุกขึ้นทันทีแต่คงเป็นเพราะฉันลุกเร็วเกินไปหรือคงยังเมาค้างอยู่จึงรู้สึกวิงเวียนแปลกๆ ร่างเล็กจึงล้มลงปะทะกับอกแกร่งของเขา

"เป็นไร อ่อยฉันรึไง เห็นฉันแบบนี้แต่ฉันก็เลือกนะ" ฟาบริซยังคงปากหมาอย่างต่อเนื่อง สกิลปากหมาขั้นสุดจริงๆ ฉันจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดพร้อมกับพยายามดันตัวเองขึ้นจากแผงอกของเขา แต่ฝ่ามือหนากลับกอดร่างเล็กของฉันแนบอกอีกครั้ง

"ลุกเร็วแบบนั้นก็เวียนหัวสิ นอนเฉยๆ ก่อน"

เสียงฟาบริซบอกกับฉัน .. อะไรของเขา เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย บ้าบอ แต่ฉันก็ยอมแนบหน้าลงนอนบนอกแกร่งนั้นโดยไม่ขยับไปไหน ไม่ใช่เพราะฉันเชื่อฟังเขาหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันเวียนหัวจริงๆ นั่นแหละ อีกอย่างหนึ่งคือตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยกับความผิดหวังเรื่องของเฮียฟาที่มันมากเสียจนไม่มีอารมณ์จะกัดกับเขาแล้ว เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันขอสงบศึกชั่วคราวไปก่อนก็แล้วกัน

ตึก ตึก ตึก

ฉันได้ยินเสียงหัวใจของฟาบริซที่ตอนนี้มันเต้นแรงมากๆ หรือเป็นเพราะหูของฉันกำลังแนบกับหน้าอกของเขาอยู่เลยทำให้ได้ยินชัดเจนขนาดนี้

...

(Fabriz Talk)

ตึก ตึก ตึก

ผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่มันเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ก็จะไม่ให้เต้นแรงยังไงไหว ก็ยัยตัวยุ่งกำลังนอนซบอยู่บนแผงอกของผมตอนนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆ รวมถึงร่างนุ่มนิ่มที่ผมกำลังกอดอยู่มันปลุกเร้าความเป็นชายในตัวผมเสียเหลือเกิน ผมพยายามห้ามใจตัวเองอยู่ แต่ทรวงอกนุ่มๆ ของเธอที่ทาบทับลงมาบดเบียดกับอกแกร่งโดยปราศจากชุดชั้นใน มีแค่เสื้อตัวบางที่เธอสวมใส่กั้นไว้แค่นั้นเอง ที่ผมรู้ก็เพราะว่าผมเป็นคนอาบน้ำใส่เสื้อผ้าให้เธอเองกับมือ แล้วตอนนี้เจ้าลูกชายของผมมันก็ดันแข็งตัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เสียด้วย

"หายเวียนหัวยัง"

ผมเอ่ยถาม เธอค่อยๆ ผงกหัวขึ้นมาแต่ไม่ยอมลุกขึ้นจากอกของผม แถมยังค่อยๆ ขยับขึ้นมาใกล้จนใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบจนผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ ฝ่ามือเรียวของเธอรวบผมยาวสลวยของตัวเองไพล่ไว้ที่ซอกคอข้างหนึ่ง แต่สายตาของเธอยังคงมองผมนิ่งๆ คล้ายกับจงใจแกล้งผมอย่างนั้นแหละ

"เซ็กซี่ชิบหาย เชี่ยเอ้ย!! งานนี้ลูกชายกูได้แข็งตายแน่ๆ"

...

Write Talk: ยัยน้องมันยั่วเก่ง ขยันยั่วขยันอ่อยแบบนี้ระวังจะโดนอีพี่มันกินนะ 😂😂