ตอนที่ 13 ดีไซเนอร์ (1/2)

“เคลียร์ตารางงานพรุ่งนี้ให้กูด้วย” ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่จริงจัง ขณะยืนอยู่หน้าโต๊ะของคนโปรด

“เคลียร์?” คนโปรดเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

“กูมีธุระ” ไนท์ตอบสั้นๆ

“ธุระอะไร?” คนโปรดพยายามถามต่อเพราะอยากรู้เหตุผล

“มึงไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องหรอก”

“ก็ผมจะได้บอกเขาถูก แล้วมันสำคัญถึงขั้นต้องเลื่อนเลยเหรอ?”

“เรื่องของกู ก็บอกไปว่ามีธุระแค่นั้น” ไนท์ตอบตัดบท แล้วก็เดินตรงไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่เปิดโอกาสให้ถามต่อ

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

วันต่อมา

ขณะนี้ไนท์นั่งอยู่ในรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ กับเขตตลาด เพื่อรอคนๆ หนึ่งที่เขานัดไว้ สายตาของเขาเลื่อนผ่านผู้คนจนกระทั่งหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่กับหญิงชราเพื่อพาเขาข้ามถนนอย่างระมัดระวัง ใบหน้าที่คุ้นเคย ‘คนโปรด’ สายตาคมจับจ้องไปยังท่าทางที่อ่อนโยนของคนตรงหน้าที่กำลังพาหญิงชราเดินข้ามไปยังฝั่งตรงข้าม

เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นเขาก็หันหลังมา เพื่อจะข้ามกลับมาฝั่งเดิม แต่ดูเหมือนว่าสีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย คล้ายกับกำลังใจลอยไปในความคิดบางอย่าง ทำให้ไม่ทันได้มองว่ามีรถคันหนึ่งที่กำลังแล่นตรงมาทางเขาด้วยความเร็ว

ไนท์ที่เฝ้ามองดูอยู่ก็รู้สึกหัวใจตกวูบลงไปในเสี้ยววินาทีนั้น

“เฮ่ย!” อุทานออกมาด้วยความตกใจ

   ร่างกายของร่างสูงขยับไปโดยไม่ต้องรอให้ความคิดมาสั่งการ เขาเปิดประตูรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งข้ามไปยังอีกฝั่งที่คนโปรดยืนอยู่ แล้วดึงร่างอีกคนให้ถอยหลบมาจากวิถีที่รถวิ่ง ให้รถคันนั้นที่กำลังมาด้วยความเร็วขับผ่านไปก่อน  ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา

สติคนโปรดเริ่มกลับมาโฟกัสกับภาพตรงหน้า

“จะ ขอโทษครับ” คนโปรดก้มหัวลงต่ำให้กับรถหลายคันที่ชะลอกะทันหันเพราะตัวเอง ด้วยความรู้สึกผิด

ไนท์คว้าจับมือของคนโปรดไว้แน่น โดยไม่หันมามองใบหน้าของอีกคน คนโปรดเงยหน้ามองคนที่ยืนจับมือเขาอยู่ข้างๆ

“..พี่ไนท์?”

จากนั้นร่างสูงก็พาคนโปรดเดินข้ามถนนกลับมายังฝั่งเดิมอย่างไม่ลังเล

มือของคนโปรดที่ถูกจับไว้รู้สึกอุ่นราวกับโลกทั้งใบกำลังหยุดนิ่ง

ตึกตัก ตึกตัก.. เสียงก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นสูบฉีด หัวใจของเขาเต้นแรง ความตื่นเต้นก็เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นการจับมือกับคนตรงหน้าครั้งแรก ราวกับทุกอย่างรอบตัวเคลื่อนไหวช้าลง

-ไนท์-

พาอีกคนข้ามมายังฝั่งเดิมเสร็จ จากนั้นก็ปล่อยมือ

“จะไปไหน มาทำอะไร” ถามเสียงจริงจัง

“มาคาเฟ่แถวๆ นี้” คนตรงหน้าตอบเสียงอ่อน

“มีสติหน่อย ยืนอยู่กลางถนนนะ อยากตายรึไง”

“คับ” คนโดนว่าให้ ขณะนี้เหมือนร่างไร้วิญญาณ

? เป็นไรของมันวะ ส่ายหัวให้กับคนตรงหน้า ก่อนจะหันไปเห็นคุณดีไซเนอร์ที่นัดไว้กำลังเดินมาแล้ว จากนั้นจึงผละเดินมายังรถของตัวเอง

“รอนานมั้ยคะ” หญิงสาวว่าขึ้นเมื่อเดินมาถึงที่รถจอด พอดีกับเจ้าของรถมายืนรอรับหน้าเขาทัน

“ไม่คับ” ร่างสูงว่าพร้อมยิ้มให้ ก่อนจะเปิดประตูรถให้คนตรงหน้าขึ้นไปนั่งข้างที่คนขับ “เชิญคับ”

“ขอบคุณค่ะ” ร่างบางกล่าวคำขอบคุณพร้อมกับก้มหัวน้อยๆ ให้กับไนท์ด้วย แม้ว่าไนท์จะอายุน้อยกว่าเขาก็ตาม นั่นทำให้ร่างสูงประทับใจ เพราะเขาไม่เคยเจอคนที่โตกว่าแล้วให้เกียรติเขาแถมดูนอบน้อมอ่อนหวานกับเขาแบบนี้

เจ้าของรถยังไม่ก้าวไปไหน เพราะรอปิดประตูให้อีกคน หลังจากร่างบางเข้าไปนั่งในรถแล้ว ปึป! ปิดประตูจากนั้นก็เดินอ้อมหน้ารถมาขึ้นฝั่งคนขับ

“เรียบร้อยนะครับ?” คนขับถามคนนั่งข้างเพื่อความแน่ใจว่าพร้อมที่จะไปกันแล้วและไม่ได้ลืมอะไร

“ค่ะ” จากนั้นเบนซ์ดำด้านก็ออกตัวไป จากที่จอดนิ่งอยู่สักพัก ถ้ารออีกหน่อยคงมีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาล็อกล้อ

บรึ๊นนนนนนน

ถึงตอนนี้ คนโปรดยังไม่ได้เดินไปคาเฟ่ที่ตัวเองว่าแต่อย่างใด ทว่ายืนดูเหตุการณ์ตั้งแต่เมื่อครู่

นี่เหรอธุระที่ว่า แฟน? มีแฟนด้วยเหรอ

คนโปรดเดินต่อไปตามฟุตบาท ไม่นานก็ถึงร้านคาเฟ่เล็กๆ ที่เขาตามหา คนโปรดตามมาจากหมุดโลเคชันที่ได้มาจากคลิปในอินเทอร์เน็ต เพราะเห็นว่าบรรยากาศในร้านนั้นดูสบายเป็นกันเอง

คนโปรดเดินเข้ามาในร้าน ภายในคาเฟ่ที่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นบ้าน เพดานสูงโปร่งช่วยให้บรรยากาศภายในไม่อึดอัดแม้จะมีพื้นที่จำกัดก็ตาม ตัวร้านมีสองชั้น ผนังของร้านเป็นสไตล์ลอฟท์มีบางส่วนถูกปกคลุมด้วยไม้สีอ่อน ให้ความรู้สึกเหมือนห้องนั่งเล่นในบ้านหลังเล็กๆ

เสียงเพลงเบาๆ คลอไปกับเสียงกระซิบของลูกค้าที่นั่งพูดคุยหรือทำงานกัน ซึ่งคนในร้านวันนี้ไม่ได้เยอะมากเพราะเป็นวันธรรมดา ร้านนี้นอกจากจะมีกาแฟ เครื่องดื่มต่างๆ ของว่าง ยังมีขนมหวานที่มีให้เลือกรับประทานอีกหลายเมนู ซึ่งขนมหวานคือซิกเนเจอร์ของที่นี่เลย

   “รับอะไรดีคะ?” พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์รับลูกค้า คนโปรดมองหาเมนูที่จะสั่งจากป้ายด้านหลังพนักงาน “ด้านบนยังมีที่นั่งว่างอยู่นะคะ เพื่อลูกค้าอยากขึ้นไปนั่งด้านบน”

“ครับ เอาฮันนี่โทสต์ช็อกโกบานาน่ากับมะนาวโซดาครับ”

“ได้ค่ะ”

“อยู่ด้านบนนะครับ”

“ได้ค่ะลูกค้า”

ขึ้นมาชั้นสองผมก็เลือกนั่งที่บาร์ไม้ตัวยาวติดหน้าต่าง จุดที่สามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้ การตกแต่งบนชั้นสองยังคงเหมือนกับข้างล่าง สีของเฟอร์นิเจอร์ไม้ตัดกับสีของต้นไม้ในกระถางเล็กๆ ที่วางเรียงบนบาร์

หลังจากพนักงานนำเมนูที่สั่งมาเสิร์ฟ ยังไม่ทันได้จิบน้ำหรือทำอะไร ก็มีผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาดี น่ารัก ออกแนวหวาน เดินมานั่งข้างผม มองดูจากลักษณะแล้วน่าจะอายุไม่ต่างจากผมมาก

“นั่งด้วยนะครับ” เขาว่าเสียงนุ่ม

“....ครับ” ที่นั่งมีเยอะแยะทำไมมานั่งนี่วะ คนโปรดสงสัย แต่จะว่าไปหน้าก็แอบคุ้นๆ

ทันใดนั้นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา

“ขอโทษนะคะ พี่ณะใช่มั้ยคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ”

“ได้ครับ” เขาตอบคนที่มาขอถ่ายรูปด้วยรอยยิ้มสุภาพและอ่อนหวาน พลางวางปึกกระดาษที่หยิบออกมาจากกระเป๋าเมื่อครู่ลงบนบาร์ไม้ข้างๆ ผม ผมเหลือบไปเห็น ‘บทซีรีส์...’

“ติดตามผลงานอยู่นะคะ ตัวจริงน่ารักมาก”

“ขอบคุณครับ” เขาผงกหัวแล้วก็หันไปถ่ายรูปกับแฟนคลับอย่างเป็นกันเอง

ผมหยิบบทออกมากระเป๋าเป้เพื่อจะโน้ตทำความเข้าใจซะหน่อย

พอแฟนคลับเดินจากไปเขาก็หันกลับมามองผมที่กำลังอ่านบทอยู่ ก่อนจะถามออกมา

“เป็นนักแสดงเหรอครับ?” เขาเอียงคอถามผม น้ำเสียงสดใสแฝงด้วยความอยากรู้

“อ๋อ..เรื่องแรกครับ” ผมว่าพร้อมกับยิ้มบางๆ

เขามองผมด้วยสายตาพิจราณาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนถามต่อ “ไม่สะดวกคุยกับผมรึเปล่าครับ”

“อ๋อ ไม่ใช่ครับ” ผมรีบปฏิเสธ

“คุณดูน่าจะเป็นคนเข้ากับคนง่ายนะ ไม่จริงเหรอครับ?” คำพูดคนหน้าหวานฟังดูเหมือนลองเชิง แต่คนโปรดเข้าใจว่าเขาคงเป็นคนตรงๆ

“อ๋อ…คงงั้นมั้งครับ”

“แล้วทำไมกับผม.. ผมรบกวนรึเปล่าครับ? ผมว่าจะคุยเล่นด้วย”

“อ๋อไม่ครับ คุยได้เลย ผมอาจจะเกร็งไปหน่อย”

“เกร็ง? ทำไมครับ?” รุกจังเลยเนี่ย แล้วไม่ดูตัวเองเล๊ยหล่อดารา ช่างพูดช่างจาจริงๆ คนโปรดคิดในใจ

“ก็คุณเป็นดารา ผิวดี สว-หน้าตาดี ออร่าก็พุ่งดู..ไม่รู้สิ”

“ดูหยิ่งเหรอ?” คนตรงหน้าพูดสวนขึ้นทันที ราวกับเป็นคำตอบที่คุ้นเคย

“ครับ” ผมตอบไปตามตรง

“พูดตรงดีนะ”

“มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ?”

“อ๋อ… ผมแค่อยากได้ความคิดเห็นจากคุณหน่อยน่ะว่า คุณคิดยังไงกับFWB”

ใช้เวลาคิดไม่นานก็ตอบ “จะให้คิดยังไงอ้ะครับ มันก็เป็นข้อตกลงกันของทั้งสองฝ่าย”

“แล้วถ้ามีคนที่ไม่ทำตามข้อตกลงล่ะครับ”

“แบบรู้สึกหึงหวง รัก งี้เหรอครับ? ก็คุยกันครับ” คนโปรดตอบกลับ พร้อมกับยักไหล่นิดๆ

“ถ้าคุยแล้วทะเลาะกันล่ะ”

“ก็เลิกครับ”

“เลยเหรอ?”

“ครับ จะอยู่ทำไมอ้ะครับ ในเมื่อเห็นไม่ตรงกันก็เท่ากับว่ามันขัดแย้งกันไปด้วยกันไม่ได้”

“อื้มม ขอบคุณครับ” เขาพยักหน้าเบาๆ

“หาข้อมูลเกี่ยวกับบทเหรอครับ?” ผมถามไปแบบไม่คิดไรมาก

“อ๋อไม่ครับ ชีวิตจริง” เสียงคนพูดปกติ แต่คนโปรดรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติในใจของคนตรงหน้า

….  “อ๋อ...”

“เป็นเรื่องแฟนของผมน่ะ” เขาว่าต่อ

คนโปรดเม้มปาก ยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ เพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกยังไงในใจ

“ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอ?” เขาถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงใจ

“ชื่อคนโปรดครับ เรียกโปรดเฉยๆ ก็ได้”

“ขอไอจีหน่อยได้มั้ย คุณน่ารักดี”

คนโปรดชะงักนิดหน่อยที่คนตรงหน้าเอ่ยชมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “ถ้าไม่บอกว่ามีแฟนแล้ว ผมคิดว่าคุณจะจีบผมแล้วนะเนี้ย” คนโปรดยกยิ้ม พร้อมกับหยิบโทรศัพท์จากมืออีกคนที่ยื่นมาให้ เพื่อจะพิมพ์ชื่อไอจีของตน

ณะเข้าแอปไอจีไว้ให้แล้ว และรูปโพสต์แรกที่ขึ้นคือไนท์

“ผมชื่อณะนะ”

“ที่ติดเทรนด์ทวิตป้ะ?” คนโปรดถามขณะกำลังพิมพ์โทรศัพท์

“ใช่ครับ”

“คนดังงง” คนโปรดลากเสียงยาวอย่างเป็นกันเอง “นี่ครับ” เสร็จแล้วก็คืนโทรศัพท์ให้เจ้าของไป

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_ 

-ไนท์-

วันนี้ผมกับคุณปลายฟ้าเรามีนัดคุยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ผมให้เขาเลือกโลเคชัน เมื่อรู้ว่าที่พักของเขาไม่ได้อยู่ไกลจากคอนโดของผมมากนัก ผมเลยอาสาขับรถมารับเขาแล้วไปด้วยกัน

ถึงร้านเราก็คุยกันสบายๆ พูดถึงเรื่องการคอลแลบระหว่างแบรนด์ของผมกับของเขา เริ่มจากการคุยรายละเอียดและกลุ่มเป้าหมายคร่าวๆ เขาเป็นดีไซเนอร์ที่เป็นที่ยอมรับและมีผลงานโดดเด่นมากในช่วงนี้ จริงๆ ผลงานเขาที่ออกมาเรื่อยๆ ก็เป็นที่จับตามองอยู่แล้วระดับหนึ่ง ในฐานะคนตามผลงาน ไนท์ไม่คิดว่าเลยว่าปลายฟ้าจะทักมาหาเขา

จากรูปในไอจีจะแสดงให้เห็นได้ว่าปลายฟ้าดีไซเนอร์สาวเป็นคนที่ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่และมีสีสัน แม้จะแต่งงานมีลูกแล้วในวัยยี่สิบเจ็ดปี เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เก่งมากๆ เป็นได้ทั้งพ่อและแม่ให้กับเด็กชายวัยสามขวบ

ระหว่างที่นั่งคุยกัน ผมก็มีความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนมีเสน่ห์เท่ากับเขามาก่อนเลย การพูดการจา น้ำเสียงที่น่าฟัง การแต่งตัว การวางตัวที่พอดี และความเป็นกันเอง ฟังแล้วอาจจะดูเวอร์ แต่มันทำให้รู้สึกว่าเขามีเสน่ห์ที่ดึงดูดจริงๆ ผมยาวสีดำขลับ ตาโต การแต่งหน้าที่เรียบง่ายและพอดี รูปร่างหน้าตาสมส่วน ส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ด ถ้าไม่ได้รู้จักหรือติดตามก็ดูไม่รู้เลยว่าเป็นคุณแม่แล้ว เพราะหน้าเขายังคงเด็กและบุคลิกภายนอกก็ดูรักอิสระ บางทีอาจเป็นเพราะด้วยความที่ผมและเขาสนใจในเรื่องเดียวกันด้วย ผมจึงเห็นและใส่ใจ สนใจในรายละเอียดของเขาล่ะมั้ง

ปลายฟ้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวานมีความคล้ายกับพี่โดนัท แต่พี่โดนัทจะดูแมนกว่าหน่อย และปลายฟ้าค่อนข้างที่จะกล้าพูดมากกว่า คิดยังไงก็พูดออกมาเลย ต่างจากพี่โดนัทที่บางครั้งเขาจะเก็บบางอย่างไว้ในใจทำให้เดาทางไม่ออกบ้าง แต่ก็ใช่ว่าดีไซเนอร์คนนี้จะเดาทางออกไปซะหมดเพราะมันไม่เสมอไป แม้จะดูเป็นคนตรงๆ แต่ขณะเดียวกันก็ยังมีความลึกลับน่าค้นหาอยู่

“เปลี่ยนผู้จัดการใหม่เหรอคะ? เห็นเปลี่ยนช่องทางการติดต่องาน”

“อ๋อครับ” ไนท์ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเบาๆ แสดงว่ารอจังหวะอยู่สินะถึงรู้ว่าเปลี่ยน ไนท์คิดในใจ

   “ตอนแรกคิดอยู่ว่าจะติดต่อผ่านผู้จัดการดีมั้ย แต่คิดดูแล้วว่า มันเป็นธุรกิจส่วนตัว แล้วคุณไนท์ก็ฟอลโล่ฟ้าอยู่พอดี เลยคิดว่าทักดีกว่า ว่าแต่ทำไมถึงเปลี่ยนเหรอคะ?”

“พอดีผู้จัดการคนเก่าเขาท้องน่ะครับ พี่เขาเลยหาคนใหม่ให้” ผมตอบ

“อ้าว ไม่ได้เลือกเองหรอกเหรอคะ?” เขาถามพลางเลิกคิ้วนิดๆ อย่างสนใจ

“ไม่ครับ แล้วคุณ-”

“เรียกฟ้าเฉยๆ ก็ได้” เขาพูดขัดขึ้น

“ฟ้าช่วงนี้เป็นไงบ้างครับ ไม่ค่อยเห็นอัปไอจีเลย รวมถึงไอจีแบรนด์ด้วย”

“ยุ่งเรื่องลูกนิดหน่อยน่ะค่ะ”

‘อ๋อจริงด้วยสิ ให้ไปช่วยดูแลมั้ย ไม่ใช่สิ’ ไนท์สลัดเอาความคิดที่เผลอแอบคิดออกไปทันที ยุ่งอยู่นี่เองถึงได้เพิ่งทักมา

“จากที่คุยมาไนท์ก็ดูเป็นคนไม่ได้เข้าถึงยากขนาดนั้นนี่น่า” ฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“คิดไว้แบบนั้นเหรอครับ”

“ใช่” เขาตอบทันที

“ก็คง..เป็นแล้วแต่คนแหละครับ”

“เข้าใจ” คนตรงหน้าพยักหน้าเล็กน้อย สายตาเขาดูเหมือนอ่านผมออกประมาณหนึ่ง แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าเขามองผมแบบไหน

“ฟ้าชอบสไตล์นะทั้งแบรนด์การทำงานแล้วก็ไนท์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ปกติ

? แต่คำพูดนั้นกลับทำให้ไนท์รู้สึกดีขึ้นมาในใจ

“หมายถึง..ความไม่เหมือนดาราส่วนใหญ่ดี แต่เห็นติดเทรนด์อยู่เหมือนกันนะ ส่วนใหญ่ก็.. ” เขาเว้นจังหวะการพูด

“จริงสิ เห็นแบบนั้นแล้วทำไมถึงเลือกผมละครับ แล้วยิ่งเป็นช่วงนี้ด้วย” ผมถามอย่างอยากรู้

“ก็เพราะว่าดูแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไร มีแค่คนอื่นที่เขาเป็นอะไรกันไปเอง ไนท์ก็ไม่ได้ผิดไรหนิ แต่ปะทะเก่งเหรอได้ข่าว”

“เปล่านะครับ ชอบผมป้ะเนี่ย ติดตามด้วยเหรอครับ” ไนท์เปลี่ยนเรื่อง

“ถามก่อนว่าชอบที่หมายถึงคือแบบไหน? แบบอยากให้มาอยู่ข้างๆ งี้เหรอ?”

“ครับ” ผมตอบสั้นๆ

“พี่ยังไม่ได้มีความคิดแบบนั้น แต่ดูไนท์น่าจะมีนะ” เขาว่าอย่างรู้ทัน

“มันดูออกชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ก็ประมาณนึง ไม่รู้สิ ความรู้สึกไนท์จริงๆ อาจจะแค่ชื่นชอบแบรนด์ของฟ้าแล้วอยากรู้จักเฉยๆ ก็ได้” สีหน้าคนพูดคิดอย่างลึกซึ้ง

“ธุรกิจ?”

“ใช่” “เราดูอ่อนไหวง่ายเหมือนกันนะ”

ผมแปลกใจกับคำพูดของคนตรงหน้าอยู่หลายครั้ง “อะไรทำให้คิดแบบนั้น?”

“ดูอารมณ์แปรปรวนง่าย เอาตัวเองเป็นใหญ่ ถ้าให้ทายนะ แม้ตอนนี้ไนท์จะแสดงออกมาอีกอย่างที่น่าจะเป็นอีกด้านหนึ่ง แต่ก็คิดว่านี่ก็คือความเป็นไนท์อย่างหนึ่ง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจจนผมรู้สึกว่าเหมือนเขามองเห็นตัวตนที่ผมพยายามซ่อนไว้ และเขาทำให้ผมอึ้งที่สามารถวิเคราะห์ผมได้ในครั้งเดียวที่เพิ่งเจอกัน

“ทำไมคนที่ผมคุยด้วยถึงดูจะเข้าใจผมง่ายในไม่กี่ครั้งนะ ผู้จัดการคนเก่าผมก็เหมือนกัน” ผมตั้งคำถามกับตัวเองมากกว่าตัวเขา

แต่เขาก็ตอบกลับมา “ไม่หรอก อย่าลืมสิว่าฟ้าไม่ได้เพิ่งมารู้จักไนท์นะ พูดถึงผู้จัดการแล้ว ผู้จัดการคนใหม่อ้ะ? ไม่เข้าใจไนท์เหรอ?”

“ไม่รู้สิครับ”

“ไม่ชอบเขาเหรอ?” เขามองผมอย่างจับผิด ทำเหมือนสอบปากคำกันงั้นแหละ

“เขาทำให้หงุดหงิดนิดหน่อย” ผมพูดไปสั้นๆ

“ทำอะไร?” เขายังคงถามต่อไม่ปล่อยผ่าน

“อยากรู้อะไรเนี๊ย” เขาใช้สายตาวิเคราะห์ผม

“เริ่มสงสัยละว่าเขาคนนั้นทำให้ไนท์หงุดหงิดและไม่ชอบหรือเพราะไนท์ชอบกันแน่”

“ฮะ?” ไนท์ยกมือขึ้นลูบผม ก่อนจะพูดต่อ “เขาเป็นผู้ชายนะครับ มันอาจจะไม่ใช่ประเด็นแต่-..” 

“อื้มม น่าสนใจ” ปลายฟ้ายกยิ้มด้วยความสนใจ

“? อะไรของฟ้าเนี่ย เป็นนักอ่านใจคนเหรอ ช่างมันเถอะ เราคุยเรื่องอื่นดีกว่า”

“ไม่อยากเคลียร์เหรอ? จะได้ไม่ลำบากใจไง” เขาพูดนิ่งๆ แต่แฝงด้วยความตั้งใจและใส่ใจ “ไม่อยากสบายใจเหรอ? หรือว่าชอบที่เป็นอยู่แบบตอนนี้?”

ไนท์ยกมือขึ้นกุมขมับ แม้จะดูเป็นการเสียมารยาทในการเจอกันครั้งแรกแต่คู่สนทนาไม่ถือสา เพราะแต่ละคนก็ต่างเป็นกันเอง

“ฟ้าขอแนะนำไนท์อย่างนึงนะ เคลียร์ใจให้ไม่มีอะไรค้างคาให้ได้มากที่สุดก็ดีเหมือนกันนะ นอกจากมันจะดีต่องาน คนรอบข้างที่สำคัญคือมันดีต่อตัวเราเองด้วยนะ”

“ผมยกให้ฟ้าเป็นพี่โดนัทสองเลย”

“ไม่ชอบรึเปล่าที่ฟ้าเข้ามาก้าวก่าย” คนตรงหน้าเริ่มมีสีหน้ากังวล

“ไม่ๆ” ผมรีบปฏิเสธ “ผมจะเอาไปคิดดูนะครับ คุณแม่”

“เนี่ย จริงๆ เราก็เป็นคนน่ารักนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงขำๆ

“อ้าว พูดแบบนี้”

ฟ้าหัวเราะใส่ “ฮ่าๆๆ”

.

“เดี๋ยวผมไปส่ง ที่ตลาดเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ”

“ค่ะ”

“ไปครับ” ร่างสูงลุกขึ้นและพยักเป็นเชิงบอกว่า ไปกัน

“ขอบคุณค่ะ” ปลายฟ้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ พลางกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ

“โดนจ้างให้มาเป็นแม่สื่อรึเปล่าครับ แล้วใช้ธุรกิจล่อ” ไนท์ว่าขึ้นขณะเดินไปที่รถ

“จะบ้าเหรอ ช่างคิด”

“นอกจากดีไซเนอร์แล้ว ฟ้าน่าจะไปทำอาชีพเสริมเป็นคนให้คำปรึกษาปัญหาดีมั้ยครับ ผมว่าน่าจะรุ่ง” ผมว่าแซวเขา

“เคยเรียนจิตวิทยาน่ะค่ะ”

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

-คนโปรด-

    คนโปรดเดินออกมาจากร้านเพื่อจะกลับ เมื่อเช้าเขานั่งวินมอไซค์มา เขาไม่อยากขับบิ๊กไบค์มาเพราะร้านไม่มีที่จอด ถ้าจอดก็ต้องจอดข้างทางหรือหาที่จอดเอง เลยคิดว่านั่งวินบ้างดีกว่า แต่ประเด็นจริงๆ คือเป็นห่วงรถที่จะถูกจอดทิ้งไว้นาน

    อยู่ๆ เม็ดฝนก็ตกรินลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ป๊อกแป๊กๆ ป๊อกแป๊กๆๆ

เสียงหยดน้ำฝนตกกระทบลงบนพื้นถนนและหลังคาดังขึ้นเรื่อยๆ ตามปริมาณที่เริ่มตกหนักขึ้นปนกับเสียงลมพัดแรงระดับหนึ่ง

อะไรเนี่ย? พายุเหรอ?

คนโปรดซึ่งไม่ได้พกร่มมาด้วย ก้มหน้าก้มตาเดินไปตามฟุตบาทฝ่าสายฝนที่เริ่มหนาตาหนักขึ้นทุกที เพื่อจะเดินไปยังคิวรถวินมอไซค์ที่อยู่ไม่ไกลนี้ เสื้อผ้าก็เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน คนโปรดฉุกคิดได้ว่ากลับไปรอให้ฝนหยุดก่อนดีกว่า

ขณะเดินกลับไปที่ร้าน รถยนต์คันหนึ่งก็ขับเคลื่อนผ่านมาช้าๆ

กระจกหน้ารถเผยให้เห็นคนที่นั่งอยู่ด้านหลังของพวงมาลัย ‘พี่ไนท์’ ร่างสูงชะลอรถลงพร้อมกับกดกระจกหน้าต่างฝั่งที่นั่งข้างลดลงเล็กน้อย

"ขึ้นมาสิ!" เขาเอ่ยเรียกผมเสียงเข้ม

คนโปรดหันมองอย่างลังเล ก่อนจะพูดออกไปด้วยความเกรงใจ

“แต่ผมตัวเปียก”

“ฝนตกแรงขนาดนี้มึงยังจะมา- อะไรอีก” เจ้าของรถตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงฝนให้ผมได้ยิน .. เขาถอนหายใจเบาๆ "จะไปไม่ไป เร็วๆ รถมันติด" เขาถามเร่งรัด

###

สปอยล์ (2/2)

"ไม่สบายเหรอ?"

“พี่ทำดีกับผมทำไม"

 

มีคนแอบกอดกันค่าาา

 

"ผม...ถอดกางเกงได้มั้ย"

อะไรนะลูกพูดใหม่สิ

 

“พี่เล่นอะไรเนี้ย”

“ทำไม? ไม่ได้เหรอ”