บทที่ 200

เฝิงมู่หลานกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย “เจ้านี่นะ พูดเข้าข้างเขาอยู่ได้ ความผูกพันสิบกว่าปีของเราสู้ความผูกพันสิบกว่าวันของเจ้ากับเขาไม่ได้แล้วหรือ!”

เสิ่นหว่านอิ๋งไม่พูดอะไร เพียงแต่มองนางอย่างเงียบ ๆ

“โอ๊ย ก็ได้ ๆ ข้าไม่พูดออกไปก็ได้!”

เฝิงมู่หลานกระทืบเท้า “ข้าแค่อยากให้ฉู่หนิงสร้างกระบี่ให้ข้าสองเล่มเท่านั้นเอง จะทำท่าโกรธเพื่ออะไร”

ที่แท้นางแค่อยากได้อาวุธเท่านั้น!

ฉู่หนิงหัวเราะเบา ๆ “เรื่องนี้ง่ายนัก อีกไม่กี่วันข้าส่งอาวุธที่สร้างเสร็จเรียบร้อยไปที่จวนของเจ้า แต่เจ้าต้องบอกให้ชัดเจนว่า เจ้าค้องการกระบี่แบบใด?”

เฝิงมู่หลานที่เดิมทีคิดว่าฉู่หนิงคงไม่ยอมรับปากก็ตาเป็นประกายขึ้นมา “เจ้ารับปากจริง ๆ หรือ?”

ฉู่หนิงหัวเราะฮ่า ๆ เสียงดัง “ข้าพูดแล้วไม่คืนคำ อีกอย่างต่อให้ข้าหลอกลวงเจ้าได้ แต่ก็ไม่อาจหลอกลวงหว่านอิ๋งได้ใช่หรือไม่?”

เฝิงมู่หลานตื่นเต้นอย่างยิ่ง “ข้าขอกระบี่สองเล่ม กระบี่หนักหนึ่งเล่ใ ความยาวต้องยาวขึ้นเล็กน้อย ความกว้างก็ต้องกว้างขึ้นเล็กน้อย น้ำหนักประมาณยี่สิบชั่ง กระบี่เบาหนึ่งเล่ม สั้นกว่ากระบี่ทั่วไปเล็กน้อย น้ำหนักประมาณห้าชั่ง”

ฉู่หนิงกระตุกมุมปาก ลอบเอ่ยว