เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 800
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 801
เมื่อรถม้ามาถึงสำนักกิจการราชวงศ์ ซ่งซีซีก็ดึงนางออกจากรถม้า หลิวอิน ผู้ดูแลนักโทษราชวงศ์คนสำคัญในสำนักกิจการราชวงศ์ออกมารับช่วงต่องาน หลังจากส่งมอบแล้ว หลิวอินก็ออกคำสั่งล่ามโซ่หนักๆ ไว้บนตัวนางหลิวอินกล่าวว่า "ใต้เท้าซ่ง ฝ่าบาทได้ออกคำสั่งว่าเพื่อป้องกันไม่ให้เซี่ยอวี้นกัดลิ้นและฆ่าตัวตาย ฟันส่วนใหญ่ของนางจะถูกดึงออก และตัดเอ็นร้อยหวายของนางด้วย โปรดขอให้ใต้เท้าซ่งมาเข้ามาช่วยกำกับดูแล พวกท่านจะได้กลับไปรายงานด้วย"เซี่ยอวี้นกัดฟันกรอด "เจ้ากล้าดียังไง?"ซ่งซีซีกล่าวว่า "รบกวนนำทาง"เซี่ยอวี้นถูกลากเข้าไปข้างใน นางคำรามและโกรธแค้นไปตลอดทาง ไม่สามารถรักษาความสงบตอนอยู่ในรถม้าได้อีกต่อไปสำนักกิจการราชวงศ์มีขนาดใหญ่มาก โดยมีตรอกกว้างขวางแยกฝั่งตะวันออกและตะวันตก ฝั่งตะวันออกเป็นที่ที่สำนักกิจการราชวงศ์ทำงาน และฝั่งตะวันตกเป็นที่ที่ผู้คนถูกกักขังเนื่องจากคนที่ถูกกักขังในสำนักกิจการราชวงศ์ล้วนเป็นสมาชิกของราชวงศ์ จึงไม่มีเรือนจำ มีเพียงลานเล็กๆ ที่แยกออกเป็นหลายๆ หลังเท่านั้นแต่พื้นที่กักขังทั้งหมดถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและมีการป้องกันอย่างแน่นหนา ซ่งซีซีได้ออกคำสั่งให้หวังเจิง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 802
หลังจากที่หวังเจิงอดทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรง เขาก็เกิดความโกรธจัดขึ้นมาและรีบพุ่งเข้าไปยังซ่งซีซีโดยไม่คำนึงถึงฐานะแต่อย่างใดแต่แล้วก็ถูกต่อยที่หน้าซ้ายและขวาอย่างละฉาด แต่เขาก็ไม่ทันได้เห็นซ่งซีซีต่อยตนเองได้อย่างไรให้ชัดเจนหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวง ซ่งซีซีก็กลายเป็นคนมีน้ำใจและเอาใจคนอื่นมาก เพื่อให้เขาได้มองเห็นอย่างชัดเจน นางจึงคว้าเสื้อผ้าที่หน้าอกของเขาแล้วยกกำปั้นขึ้น เมื่อเขายกมือขึ้นเพื่อต่อต้าน นางก็ต่อยหน้าเขาโดยหลีกเลี่ยงมือของเขาได้ในขณะที่เขาตกตะลึงนั้นก็ยกเท้าเตะเขา แล้วเขาบินออกไปชนกับกำแพงอีกครั้งคราวนี้การเขาได้เห็นเคลื่อนไหวชัดเจน แต่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ตอนนางเริ่มยกเท้าขึ้นนั้นมันก็ช้ามาก และเตะออกไปไม่เร็ว ทว่าจู่ๆ ก็เร่งความขึ้น และคาดเดาทิศทางของการหลีกเลี่ยงของเขา เขาทำได้เพียงถูกซัดคนและเตะอีกครั้งอย่างทำอะไรไม่ได้ใบหน้าของหวังเจิงเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ แต่อาจเป็นเพราะความเจ็บปวด เพราะการเตะสองครั้งนั้นหนักมากจนเขาไม่สามารถมีพลังงานในตันเถียนได้ชั่วขณะหนึ่งซ่งซีซีปัดแขนเสื้อของนาง มองดวงตาที่ประหลาดใจของหลิวอินแล้วพูดว่า "มาเริ่มกันเลย ข้าจะเฝ้าด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 803
พอองค์หญิงใหญ่เสร็จก็ถึงตาฝู้หม่ากู้เมื่อมีการส่งพระราชโองการมาได้ประกาศว่าข้อหาของเขามี: การข่มขืน การลักพาตัวคน และการฆาตกรรม ทำเรื่องผิดกฏหมายมากมายฝู้หม่ากู้รู้ว่าเขาไม่สามารถรอดชีวิตได้ ดังนั้นเขาจึงขอข้อแม้ข้อหนึ่งว่าอยากจะพบพวกอนุภรรยาของเขาเขาขอร้องเซี่ยหลูโม่ "ถึงยังไงข้ากับพวกนางเป็นสามีภรรยากันและมีลูกด้วยกัน ข้าแค่ขอให้พวกนางอย่าเกลียดข้ามากเกินไป พวกนางรู้ดีว่าข้าไม่มีทางเลือกอื่น ที่ข้าอยู่อย่างยากลำบากเพียงเพื่อที่พวกนางจะได้มีชีวิตอยู่ต่อและไม่ถูกเซี่ยอวี้นฆ่าตาย แต่ข้ายังรู้สึกว่าเป็นข้าที่ทำผิดกับพวกนาง ขอเจ้าช่วยรายงานกับฝ่าบาทให้ ให้ข้าคุกเข่ากล่าวขอโทษพวกนาง"ทุกๆ คำพูดมีแต่โยนความผิดให้ตนอื่น ไม่มีความรับผิดชอบแต่อย่างใดเลยเขาไม่เคยเอ่ยถึงจวนโหวกู้เลย นี่เขารู้จักปกป้องจวนโหวกู้เลยจริงๆ แม้ว่าจวนโหวกู้จะไม่มีตำแหน่งยศถาบรรดาศักดิ์แล้ว แต่ฝ่าบาทก็ไม่ได้ยึดทรัพย์สินพวกเขาและลงโทษสมาชิกในครอบครัวเขา รากฐานยังอยู่ ดังนั้นชีวิตก็คงไม่ยากเกินไปเซี่ยหลูโม่มองไปที่เขา อดีตอาเขยของตนเองกำลังโค้งคำบับหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เลิกเสแสร้งได้เลย แม้แต่หลินเฟิ้งเอ๋อ ค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 804
ตระกูลกู้ส่งเงินจำนวนห้าหมื่นตำลึงโดยบอกว่าใช้เพื่อชำระหนี้ให้กับผู้หญิงเหล่านั้น กู้ฮูหยินเอาแต่บอกว่าตนเองยากจน บอกว่าพวกเขามีเงินไม่มากนักอยู่แล้ว เงินจำนวนห้าหมื่นตำลึงนั้นถือว่าทำให้คระกูลหมดตัวไปเลยซ่งซีซีหยุดไม่ให้นางบ่นต่อไป "ฝ่าบาททรงสั่งให้พวกเจ้าออกเงินหนึ่งแสนตำลึง ขาดเบี้ยเดียวก็มิได้ อีกสามวันข้างหน้า บุตรชายของเจ้าจะถูกประหารชีวิต คนตระกูลกู้สามารถเข้าไปพบเขาเป็นครั้งสุดท้ายได้"แน่นอนว่ากู้ฮูหยินต้องการไปพบ บุตรชายที่นางเลี้ยงดูอย่างยากบาก ทว่าเมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของคุณท่านกู้ นางก็ยังคงร้องห่มร้องไห้ว่า "ไม่เจอแล้ว เจอแล้วมันจะได้อะไร มีแต่เพิ่มความเจ็บ...ความโกรธไปเปล่าๆ เท่านั้น เขาทำเรื่องแบบนั้นไป และตระกูลกู้ของเรารับไม่ได้""ใช่ เขามีโทษร้ายแรง ไม่เจอดีกว่า" คุณท่านกู้ก็พูดเช่นเดียวกันตอนนี้พวกเขาอยากจะขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนกับฝู้หม่ากู้มากกว่า ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่สงสารลูก แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องตาย ดังนั้นอย่าเอาครอบครัวไปพัวพันจะดีกว่าซ่งซีซีแค่มีหน้าที่มาแจ้งให้พวกเขาทราบ มันขึ้นอยู่กับพวกเขาที่จะตัดสินใจว่าจะพบหรือไม่ ในเมื่อไม่อยากเจอ งั้นรับเงินเสร็จ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 805
ซ่งซีซีมองเขาอย่างเย็นชา "ข้านึกว่าใต้เท้าฉีเป็นคนมีเหตุผลและรู้ความ แต่ข้าคิดผิดไปเอง คำว่ามิใช่เหยื่อที่พูดออกมาจากปากของเจ้าอย่างสบายๆ นั้น เจ้ารู้ไหมว่าจะส่งผลกระทบร้ายแรงต่อคนมากเท่าไร ไม่เพียงแต่ผู้หญิงเหล่านี้ แต่ยังรวมถึงตระกูลขุนนางก็พวกนางเคยอาศัยอยู่ด้วยก็ต้องเดือดร้อนไป"ไม่ใช่ว่าซ่งซีซีต้องการมีปัญหากับเขา และไม่ใช่อยากดุเขาเพื่อระบายความโกรธ แต่เป็นเพราะว่าตอนนี้เขาเป็นคนสำคัญที่ได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาท คำพูดเหล่านี้เขาสามารถพูดกับนางได้ ก็หมายความว่าเขาอาจจะพูดกับฝ่าบาทเช่นกันตอนนี้ฝ่าบาทกำลังคิดที่จะสร้างชื่อเสียงที่ดี พอผ่านไปอีกสองปีเมื่อตั้งรากฐานมั่นคง หากเขาคิดถึงคำพูดของเขา ไม่อาจรับประกันว่าเขาจะไม่เกิดความคิดกำจัดอันตรายที่แอบแฝงให้สิ้นซาก งั้นพวกนางก็จะไม่มีทางอยู่รอดได้ฉีหลิงซีรู้ด้วยว่าเมื่อกี้เขาพูดผิดไป ไม่กล้าที่จะพูดเกี่ยวกับหัวข้อนี้อีก "ถ้าอย่างนั้นใต้เท้าซ่งตกลงที่จะช่วยข้าคุยกับเจ้าอาวาสและปล่อยให้เด็กอาศัยอยู่ในสำนักแม่ชีในฐานะเด็กกำพร้าได้หรือไม่? อันที่จริงทำแบบนี้ก็หวังดีกับนางด้วย อย่างน้อยแม่ลูกสองคนก็สามารถอยู่ด้วยกันได้""ถ้านี่เป็นกา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 806
เสิ่นว่านจือเดินออกมาและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"ซ่งซีซีเล่าให้ฟังอย่างคร่าวๆ ด้วยน้ำเสียงไม่ดีเท่าไร "เจ้ากรมฉีเคยบอกว่าข้างกายเขามีเด็กไม่ได้ ตอนนี้จะส่งเด็กมาที่นี่ การเป็นเจ้ากรมกลับกลับคำพูด ไม่สามารถจัดที่อยุ่ให้เด็กของตนเองด้วยซ้ำ ทำไมให้เด็กมาโลกนี้ล่ะ เด็กไม่รู้เรื่องอะไรเลย"เสิ่นว่านจือก็โมโหกับคนแบบนี้เช่นกัน "คาดว่าที่บอกว่าตนเองจะจัดการเองคงพูดด้วยอารมณ์ หลังจากกลับไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วถึงพบวว่ามันใช้ไม่ได้ ดังนั้นจึงมาขอเจ้าถึงสำนักแม่ชี แต่ส่งมาให้แล้วกลับให้แม่ลูกอยู่ด้วยกันไม่ได้ ใช้ตัวตนเป็นเด็กกำพร้าให้เจ้าอาวาสเลี้ยงดู บ้าจริงๆ มีพ่อแม่ชัดๆ กลับให้เป็นเด็กกำพร้า เจ้ากรมฉีนี่กำลังแช่งตัวเองเหรอ?"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ช่างเถอะ เราแค่ทำหน้าที่ให้จัดการกับคนที่ต้องจัดการให้ดี หากตระกูลฉีไม่อยากเลี้ยงเด็กคนนั้น งั้นก็เลี้ยงไว้ที่สำนักแม่ชีแทน จริงๆ แล้วสำหรับฮูหยินเจ้ากรม ไม่ว่าจะเป็นกู้ชิงเมี่ยวหรือเด็กคนนี้ พวกเขาทั้งคู่มันอย่างกับสิ่งแทงใจ""จริงด้วย ความสุขที่พังไปแล้วยังเรียกว่ามีความสุขอยู่หรือเปล่า นางไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เหรอ?""มีแต่นางเองที่รู้""จริงสิ" เ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 807
ในขณะนี้ซ่งซีซีและเสิ่นว่านจือต่างก็รู้สึกอึดอัดใจมาก"หยงโน่ เราจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว หนูจะไปกับน้าหรือเปล่า" เสิ่นว่านจือสงบลงและถามเด็กหญิงตัวเล็กๆ เบาๆเด็กหญิงวัยหนึ่งขวบยังพูดไม่คล่องนัก เอาแต่พูดว่าจะตามหาแม่เสิ่นว่านจือตอบด้วยรอยยิ้ม "ได้ ไปหาแม่นะ"นางและซ่งซีซีมองหน้ากัน ทั้งคู่หนักใจเล็กน้อย เพราะแม้ว่าจะไป นางก็จะอยู่กับเจ้าอาวาสหรือมีคนอื่นดูแลนาง และไม่สามารถอยู่ข้างกายกู้ชิงเมี่ยวได้พี่เลี้ยงเด็กหาสายรัดมาให้เด็กขี่หลังเสิ่นว่านจือไว้ พี่เลี้ยงเด็กไม่ได้ไปด้วย หยงโน่ร้องไห้อยู่นาง หลังจากถูกเสิ่นว่านจือกล่อมให้หยุด จากนั้นเสิ่นว่านจือถึงนำม้าออกมาทันทีที่มาถึงด้านนอกหมู่บ้านจาว ก็เห็นรถม้าจอดอยู่ข้างนอก ซ่งซีซีเหลือบมองตราสัญลักษณ์บนรถม้าซึ่งเป็นของจวนเจ้ากรมฉีนางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นั่นคือเจ้ากรมฉีหรือฉีหลิงซี? หรือว่าจะเป็น?เสิ่นว่านจือก็เห็นมันเช่นกัน นางทำกำลังจูงม้า ฝีเท้าหยุดลง จากนั้นเอื้อมมือไปตบก้นของหยงโน่เพื่อไม่ให้นางเคลื่อนไหวตลอดม่านรถม้าเปิดออกในเวลาต่อมา เผยให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ซีดเซียวนางสวมชุดผ้าสีฟ้า และมวยของนางก็ตกแต่งด้วยไข่มุกอย่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 808
ซ่งซีซีตกตะลึงและแทบไม่น่าเชื่อ "เอากลับไป ฮูหยิน เด็กคนนี้ไม่ใช่... ทำไมเจ้าถึงอยากพาเด็กกลับไป?"นางอยากจะบอกว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กของเจ้ากรมฉี แต่โกหกไม่ลงคอจริงๆ และฉีฮูหยินใหญ่สามารถมาที่นี่ได้คงจะรู้หมดแล้วไม่มีประโยชน์ที่จะพูดโกหกนาง"แน่นอนว่าพานางกลับไปเลี้ยงดู เด็กน้อยเช่นนี้ถูกส่งไปสำนักแม่ชีจะทนความยากลำบากเช่นนี้ได้อย่างไร" นางยิ้มอย่างน่าสมเพช "เด็กไม่ได้ทำผิดอะไร นางเลือกพ่อแม่ไม่ได้ เลือกตัวต้นไม่ได้ คนที่ทำผิดคือผู้ใหญ่ เป็นคนทำผิดก็ต้องรับผิดชอบผที่ตามมา"ซ่งซีซีเห็นด้วยกับคำพูดของนางและชื่นชมนางมาก "เจ้ากรมฉีรู้ไหมว่าเจ้ามาที่นี่ เขา... รู้ว่าเจ้าได้รู้เรื่องนี้ไหม"ฉีฮูหยินใหญ่น้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่ได้ไหลออกมา "เขาคิดว่าเขาหลอกข้าได้สำเร็จ และตอนแรกๆ ข้าก็เชื่อเขา แต่หลังจากคิดเรื่องนี้อย่างดีๆ แล้ว ก็เข้าใจทุกอย่าง เข้าใจได้ไม่ยากเลยหรอก ใช่ไหม""ถ้าเจ้าเอาเด็กกลับไป เขาอาจจะไม่รู้สึกซาบซึ้งใจก็ได้นะ พานางกลับบ้านหมายความว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้อีก""ข้าได้เตรียมตัวมาอย่างดีแล้วถึงมา ถ้าอยากจะซ่อนก็มีวิธีซ่อนได้แหละ ก็บอกว่าเป็นลูกของอนุเฉินแล้วกัน ถึงย
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
