บทที่ 6

บทที่ 6

ทว่าเจาจ้าวหลงมิได้รับรู้เลย เขาเพียงคิดว่าเพราะการเปลี่ยนแปลงสถานที่ทำให้ผู้เป็นฮูหยินมีแรงกระตุ้นมากกว่าปกติจึงได้เริ่มกระทำรุนแรงขึ้นเหมือนอย่างที่เขาจะทำเพื่อเร้าอารมณ์เซวียนอี้อยู่เสมอบ้าง

มือใหญ่ปลดอาภรณ์ของฮูหยินตนออกจนหมด เขานวดฟอนเฟ้นจนพอใจ แล้วก็ถอนจูบออกเพื่อมาครอบครองไตแข็งสีแดงก่ำที่ดึงดูดสายตาเขาโดยไม่มีผืนผ้ามาขวางกั้น นางงดงามไปทั้งตัว ผิวขาวราวหิมะที่แดงช้ำง่ายจนเป็นกังวล แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นเซวียนอี้ก็ไม่เคยเอ่ยห้าม มีแต่จะร้องขอให้ทำกับนางมากขึ้น รุนแรงขึ้น เสียงหวานที่เปล่งออกมาแต่ละครั้งมอมเมาเขาจนไม่อาจยั้งมือ ต้องทำตามที่คนใต้ร่างขอ จนมานึกสงสารในภายหลังอยู่ทุกคราไป

นั่นเป็นเพียงเหตุผลเดียวที่ทำให้เขาอดใจไม่โรมรันมอบรักให้แก่ฮูหยินผู้นี้ทุกคืนวัน เมื่อทำกับนางจนอ่อนแรงแทบจะสลบคาแท่งหยกของเขาคืนเว้นคืน ในคืนที่ว่างเว้น เจาจ้าวหล