บทที่ 47 ร่วมลงมือ

ต้นฤดูใบไม้ผลิ ลั่วจินหยางและโจวอวี้หลันก็แต่งงานกัน พิธีถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ตระกูลลั่วต้อนรับโจวอวี้หลันอย่างสมเกียรติ โจวอวี้หลันเองก็ค่อนข้างพึงพอใจไม่น้อย

ลั่วหนิงฮวามองดูวิญญาณฮูหยินที่ยืนเช็ดน้ำตาด้วยความห่วงใย

"ท่านแม่ พี่ใหญ่แต่งงานแล้ว ท่านจะร้องไห้ไปไยกันเจ้าคะ"

"ข้าดีใจน่ะ หนิงเอ๋อร์ อีกไม่นานเจ้าก็ต้องแต่งเข้าตำหนักบูรพาแล้วใช่หรือไม่?"

"ใช่เจ้าค่ะ อีกสามเดือนข้างหน้าเจ้าค่ะ"

"แม่ดีใจยิ่งนัก ที่พวกเจ้าได้คู่ครองที่ดีเช่นนี้ สงสารแค่หนิงเอ๋อร์ของข้าที่ยามนี้มิรู้ว่าวิญญาณล่องลอยไปที่ใด"

ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็นึกถึงลั่วหนิงฮวาคนเก่าขึ้นมาได้ เด็กสาวผู้นั้นไม่เคยมาให้นางพบเจอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"ท่านแม่ ข้าเชื่อว่านางย่อมสุขสบายดีในปรโลกเจ้าค่ะ"

"แม่ก็คิดเช่นนั้น เอาเถิด หนิงเอ๋อร์ เจ้าต้องระวังให้มาก ในวังหลวงเล่ห์เหลี่ยมพิษภัยมิใช่น้อย แม่เองก็ตามเจ้าไปไม่ได้ พลังวิญญาณของแม่มีไม่มากพอถึงเพียงนั้น"

"ท่านแม่โปรดวางใจเจ้าค่ะ ข้าจะต้องมีชีวิตรอดปลอดภัยเป็นแน่"

"อืม แม่เชื่อเจ้า"

ตำหนักบูรพา

โจวอี้เฉินที่กำลังนั่งอ่านตำราอยู่ในตำหนัก ก็ได้เห็นว่าขันทีกำล