ตอนที่ 5 อดีตฝังใจ

ตอนที่ 5 อดีตฝังใจ

            ปริชญ์หลีกเดินออกมาทางห้องครัวเพื่อบอกลาแม่นมก่อนที่จะเดินทางกลับบ้านหิรัญกุล แต่ในระหว่างที่เดินออกมานั้นกลับต้องมาเจอกับคนที่ไม่อยากเจออีกครั้ง ที่กำลังยืนกอดอกพิงเสาอยู่ริมทางเดินด้านนอกตัวบ้านที่เชื่อมกับห้องครัว

            “ฟิน รฐาขอคุยด้วยหน่อย”

            “มีอะไรก็พูดมา”

            “รฐาอยากขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น คืนนั้นรฐาเมามาก รฐาไม่ได้มีเจตนาจะนอกใจฟินเลยนะ”

            “สุดท้ายก็นอกใจอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”

            “ก็ฟินไม่มีเวลาให้รฐาเลย วันๆทำแต่งาน ฟินรู้ไหมว่ารฐาต้องการความรักจากฟินมากแค่ไหน”

            “ผมรักคุณมาตลอด ไม่เคยนอกใจคุณเลยซักครั้งแล้วคุณล่ะต้องการรักแบบไหน หรือมากขนาดไหนถึงจะพอใจ ห๊ะ! รฐา ต้องมากแค่ไหนคุณถึงจะไม่หักหลังผม ไปแอบได้กับไอ้ทัชเพื่อนสนิทผม”

            “ขอโทษ…แต่วันนั้นทัชเป็นฝ่ายเข้าหา รฐาก่อน”

            “พอ! เพราะสุดท้ายคุณก็นอกใจผมอยู่ดี แต่ช่างเถอะเรื่องมันจบไปนานแล้วอย่ารื้อฟื้นขึ้นมาเลยและอีกอย่างผมลืมไปหมดแล้ว”

            “ฟินลืมความรักของเราจริงๆหรอ”

            “อืม”

            “ไม่จริง ฟินรักรฐาจะตาย”

            “มันคืออดีต ต่อให้รักมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครเขาทนเจ็บได้หรอกนะรฐา”

            “ไม่รฐาไม่มีทางยอมเด็ดขาด อะไรที่รฐาอยากได้ รฐาจะไม่มีวันปล่อยไปง่ายๆเด็ดขาด ฟินเองก็เช่นกัน”

            ปริชญ์ก้าวเดินออกมาโดยไม่สนใจไยดี ตัดทุกอย่างให้มันเป็นเรื่องของอดีตที่แสนเจ็บปวดแต่ครั้งนี้กลับไม่เจ็บปวดมากเหมือนกับทุกๆครั้ง เพราะอยู่ดีๆภาพผู้หญิงอวดดีในวันนั้นก็แว๊บขึ้นมาในสมองของเขาแม้จะสลัดภาพเธอทิ้งเท่าไรก็เหมือนยิ่งฝั่งลงในสมองให้จำแต่ใบหน้าเธอ จนอยากจะเจอเธออีกครั้ง…

            “จะกลับแล้วหรอคะคุณหนู”

            “ครับ นมลาออกไปอยู่บ้านหิรัญกุลกับผมไหมครับ ทุกคนยินดีต้อนรับนมเสมอนะ”

            “นมห่วงคุณท่านค่ะกลัวจะไม่มีคนดูแล แม่เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียเสียเปล่าเอาแต่เที่ยว ช็อปปิ้งไปวันๆ ส่วนลูกสาวเธอก็กลับบ้านดึกดื่นบางวันก็กลับเช้ากลิ่นตัวเหม็นกลิ่นเหล้าหึ่ง”

            “ปล่อยเขาไปเถอะครับ ป๊าเขาเลือกแบบนี้เอง”

“ค่ะ คุณหนู”

“งั้นผมฝากนมดูแลป๊าด้วยนะ มีอะไรก็ติดต่อผมได้ตลอดเวลานะครับ”

            “ค่ะ เดินทางกลับดีๆนะคะคุณหนู”

รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันหรูแล่นฉิวออกจากรั้วบ้านธนพัฒน์ธาดาด้วยความเร็ว แล้วมุ่งหน้าไปยังถนนเมืองหลวงท่ามกลางจราจรที่ติดขัดจนกระทั่งถึงร้านอาหารญี่ปุ่นที่เนืองแน่นไปด้วยลูกค้า

            “สวัสดีค่ะเฮียฟิน”

            “สวัสดีครับพี่อารี ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง” ปริชญ์เอ่ยถามผู้จัดการวัยกลางคนที่ทำงานมาตั้งแต่ผู้เป็นแม่เริ่มเปิดร้านใหม่ๆ แม้จะเกือบเจ้งไปหลายรอบ แต่เธอก็ยังอยู่ด้วยกันไม่ไปไหน

            “ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้นทุกวันค่ะ ตั้งแต่ที่คุณฟินรีโนเวดร้านใหม่ ทั้งปรับสูตรอาหารพร้อมกับจัดโปรโมชั่น ลูกค้าก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ”

            “ครับ ถือว่าผลตอบรับดี ถ้าสาขาสองที่เคยปิดตัวไปรีโนเวดเรียบร้อย ผมฝากพี่อารีเข้าไปจัดการให้ผมด้วยนะครับ”

            “ได้เลยค่ะ ไม่มีปัญหาพี่อารีคนนี้พร้อมเสมอ”

            “ขอบคุณครับ แล้วมีพนักงานตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการมาสมัครบ้างไหมครับ”

            “ยังเลยค่ะ เดี๋ยวพี่จะช่วยหาอีกแรงนะ”

            “ขอบคุณมากครับ ผมขอตัวไปดูบัญชีร้านก่อน”

            “ค่ะ แล้วทานอะไรมาหรือยังคะ ถ้ายังพี่จะให้พนักงานยกเบนโตะขึ้นไปให้”

            “ไม่เป็นไรครับ ผมทานมาเรียบร้อยแล้ว”

            ปริชญ์เดินเข้าไปตรงทางขึ้นชั้นสองของร้าน แต่สายตาคมดุที่ถูกบดบังด้วยกรอบเลนส์แว่นกลับชะงักงัน เมื่อเห็นร่างบางที่ติดอยู่ในความทรงจำ กำลังนั่งทานอาหารอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งด้วยความสนิทสนม คีบอาหารป้อนให้กันราวกับคู่รัก

            “มีแฟนแล้วหรอวะ”

ในเวลาเดียวกันเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินตรงไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอ ในขณะที่มืออีกข้างพิมพ์ข้อความตอบเพื่อนสนิท จนกระทั่งเดินถึงที่หมาย

“จันทร์เจ้า ทางนี้” ฟาริญเอ่ยเรียกรั้งเพื่อนสนิทไว้ เมื่อเห็นเพื่อนกำลังจะเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่น พร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินแยกออกไปอีกทาง

            “อ้าวข้าวฟ่างมาได้ไง ไหนบอกไปช่วยแซนดี้ขนของ เรียบร้อยแล้วหรอ”

            “ขนของอะไร พอไปถึงเขาง้อนิดง้อหน่อยใจเหลว คืนดีกันไปแล้วค่ะ นี่เคี้ยวอาหารเม็ดจนขนเริ่มสวยแล้วเนี่ย”

            “งั้นตอนนี้ขนเราสองคนก็คงสวยไม่ต่างกัน”

            “เออ จริง แล้วนี่จะไปไหนต่อ”

            “กลับคอนโด”

            “ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย”

“ได้ดิ”

“ดีมากค่ะเพื่อนรัก”

“เอาร้านไหน”

“เข้าร้านบ้านตัวเองนี่แหละจ้า เงินจะได้ไม่รั่วไหลไปร้านอื่น”

            “ขี้งกว่ะ”

ฟาริญหัวเราะออกมาอย่างน่ารักไปกับเสียงพูดของเพื่อนก่อนจะเดินควงแขนอีกฝ่ายเข้าร้านอาหารญี่ปุ่น “กินอะไรไหวอีกป่ะ”

            “ขอเป็นของหวานดีกว่า”

“โอเค กินเสร็จแล้วเดี๋ยวไปส่งคอนโด”

“ขอบพระคุณงามๆประหยัดค่าแท็กซี่ได้หลายบาทเลย” จิณห์วราเอ่ยตอบเสียงทะเล้นก่อนจะจัดการของหวานตรงหน้า

            “คืนนี้ไปเที่ยวคลับที่แกทำงานกันไหม”

            “ไปจริงดิ” ฉันถามด้วยความหวาดระแวง เพราะคราวก่อนแม่คุณเล่นไปมีเรื่องกับผู้หญิงคนหนึ่งจนคลับแทบพังเขาไม่คิดค่าเสียหายก็บุญหัวเท่าไรแล้ว

            “ฉันไม่ชอบขี้หน้าอินั่นเฉยๆ”

            “เขาไม่เอาเรื่องแกก็ดีเท่าไรแล้ว”

            “มันไม่กล้าหรอก”

            “ทำไม”

            “ลูกติดเมียใหม่พ่อน่ะ”

            “อ๋อ แล้วไม่กลัวนางเอาไปฟ้องเหรอ”

            “กล้าก็ลองดิ และอีกอย่างฉันเส้นใหญ่กว่าด้วย” ฟาริญยืดอกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับไหวไหล่ไม่สะทกสะท้านกับเรื่องราวที่พึ่งก่อมาหมาดๆ

            “แล้วชวนแซนดี้ยัง อ๊ะ! ลืมไปนางคืนดีกับผัวแล้วฉันว่าเราคงได้ไปกันสองคนแน่ๆ”

            “ผิดคาดจ้า นางตอบตกลงเรียบร้อย”

“เรื่องนี้นางไม่เคยพลาดจริงๆ ไปก็ไป”

“อ้อ ลืมถามเลยจันทร์เจ้าแกมีรับงานเอ็นทานข้าวที่ไหนอีกป่ะเนี่ย” ฟาริญเอ่ยถามเพื่อนสนิท

“ไม่มีแล้ว” จิณห์วราส่ายหน้าไปมาก่อนจะวางช้อนลงแล้วเท้าแขนกับโต๊ะ

“ข้าวฟ่าง”

            “หืม”

            “แกไม่รังเกียจฉันเหรอที่ทำอาชีพนี้” ฉันเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงจริงจัง

            “ไม่อ่ะ แกทำอาชีพสุจริตทำไมฉันต้องรังเกียจแก แล้วแกก็อย่าคิดมากเรื่องนั้นด้วย ฉันไม่ได้เกลียดผู้หญิงคนนั้นกับลูกของนางเพราะเขาเคยทำอาชีพนี้หรอกนะ แต่ที่เกลียดเพราะผู้หญิงคนนั้นทำให้ครอบครัวที่เคยอบอุ่นของฉันพังทลายต่างหาก แล้วคนที่ต้องรับความเจ็บปวดกับการกระทำของคนไม่รู้จักพออย่างพ่อฉัน ก็คือแม่ ฉันและพี่ชายฉัน”

            “ข้าวฟ่างฉันขอโทษนะที่ถาม”

            “เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ความเสียใจมันก็ค่อยๆจางหายไปจนเริ่มชินชาแล้วล่ะ”

            “มาๆกินข้าวดีกว่า หิวไม่ใช่หรือไง” จิณห์วราพูดเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องจมอยู่กับความเศร้าหมองนานๆแต่ทว่า

            ครืด ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นขัดจังหวะทำให้ฟาริญรีบวางตะเกียบลงแล้วเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมารับสาย

            “ว่าไงคะเฮีย”

            “อยู่ที่ไหน”

            “ร้านอาหารญี่ปุ่นค่ะ”

            “เดี๋ยวเฮียลงไปหา”

            “ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ”

            “อือ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ่างอยู่กับเพื่อน ส่วนนัดของเราวันนี้ฟ่างขอแคนเซิลก่อนนะคะ”

            “ได้ งั้นไว้เจอกันที่คอนโดนะ”

            เมื่อเห็นเพื่อสนิทวางสาย จิณห์วรายกยิ้มล้อเลียนแล้วพูดแซวเสียงทะเล้น

            “มีแฟนเหรอเรา”

            “แฟนอะไร พี่ชายค่ะสาว” ฟาริญส่ายหน้าตอบ

            “คิดว่าเป็นลูกคนเดียวมาตลอดนะเนี่ย”

            “ฉันมีพี่ชาย ห่างกันเจ็ดปี และที่สำคัญหล่อมาก ถ้าสนใจแนะนำให้เอาไหม”

            “ไม่อ่ะ ไม่พร้อมมีใครและที่สำคัญไม่ชอบคนอายุมากกว่ากลัวถูกหลอก”

            “สกิลระดับเทพแบบแก ยังกลัวถูกหลอกอีกหรอ”

            “ก็ต้องกลัวเผื่อๆไว้บ้าง ความรักมันไม่เข้าใครออกใคร ไม่อยากพลาดไปรักคนที่เขามองเราเป็นแค่คนคุย หรือหวังเรื่องอย่างว่าหรอกนะ”

            “ความรักนี่เข้าใจยากเนาะ”

            “อือ” จิณห์วราถอนหายใจยาวเหยียดพร้อมกับใช้ช้อนตักไอศกรีมชาเขียวใส่ปากแล้วพยักพเยิดให้อีกฝ่ายกินอาหารตรงหน้าต่อ

“รีบกินจะได้ไปหาพี่ชาย”

            “เออ คืนนี้เจอกันที่โซนผับนะ เลิกงานแล้วแกค่อยตามไป เดี๋ยวฉันกับแซนดี้ไปวอร์มคอรอ”

            “โอเคๆ”