ตอนที่ 6 TRADA

ตอนที่ 6 TRADA

            หลังจากเสร็จงานร่างบางรีบลงเวทีมาเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อสายเดี่ยวเว้าหลังคู่กับกางเกงยีนส์ทรงกระบอกขายาว ก้าวเดินไปตามทางเดินเชื่อมระหว่างคลับ TRADA ที่เนืองแน่นไปด้วยนักท่องเที่ยว ไฮโซ นักธุรกิจกระเป๋าหนักจนกระทั่งเดินมาถึงโซนผับ TRADA ที่อัดแน่นไปด้วยเหล่านักศึกษาและกลุ่มวัยรุ่นเป็นส่วนใหญ่

            “โอ้โห เมาแล้วมั้ง” จิณห์วราเอ่ยปากถามด้วยความตกใจเมื่อเหล้าดีกรีแรงๆที่วางอยู่บนโต๊ะหมดไปแล้วหนึ่งขวดใหญ่และอีกขวดที่พร่องลงไปเกินครึ่ง

            “จันทร์เจ้า มาๆ กำลังสนุกเลย” ชรันณ์เดินเซมาโอบไหล่เพื่อนสาวแล้วโยกเอวไปตามจังหวะเพลงสนุกๆ

            “พรุ่งนี้วันจันทร์ ทำไมดื่มกันหนักจังล่ะ”

            “อาจารย์ยกคลาสไงล่ะ” เสียงหวานของฟาริญเอ่ยตอบพร้อมยกยิ้มกว้าง ด้วยแววตาฉ่ำปรือไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

            “มาๆ ข้าวฟ่าง แกชงมาให้จันทร์เจ้าหน่อยเอาแบบจัดเต็มเลย เดี๋ยวจันทร์เจ้าเมาไม่ทันเรา คริๆ”

            “พอๆ หยุดเลยทั้งสองคน เดี๋ยวฉันชงเอง” เธอรีบรั้งมือเพื่อนสนิทเมื่อเห็นอีกฝ่ายรินเหล้าเกือบครึ่งแก้ว ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ พวกเธอคงเมาหมดสภาพกันทั้งสามคน คงได้กอดคอ นอนกองอยู่หน้าผับจนเช้าแน่นอน

            “อย่าขี้โกงนะ”

            “จ้าๆ” จิณห์วราพยักหน้าก่อนจะชงเหล้าแบบที่ตัวเองชอบแล้วกระดกดื่มรวดเดียวจนหมด

            “โอ้ว จันทร์เจ้าแกไปคอแห้งมาจากไหน”

            “กลัวเมาไม่ทันไง” เธอบอกเสียงขำก่อนจะพากันเต้นไปตามจังหวะเพลงสนุกๆจากดีเจประจำผับ

            หมับ!

            “อ้าว พฤกษ์ มาได้ไง”

            “มาดื่มฉลองรับสายรหัส เลยลงมาทักทาย”

            “หยุดเลย อย่ามาแต๊ะอั๋งเอามือออกจากเอวด้วย”

            “ครับๆ ปล่อยแล้ว” พฤกษ์ยิ้มทะเล้นพร้อมชูมือขึ้นทั้งสองข้างก่อนจะโน้มตัวลงมาหาร่างบางอย่างใกล้ชิดจนลมหายใจเป่ารดแก้มนวล

            “อื้อ จะขยับมาใกล้ทำไม”

            “ทำไมไม่ยอมตอบแชท”

            “ไม่อยากคุยไง”

            “ใจร้ายว่ะ ไม่สงสารคนจีบหน่อยหรอ”

            “อย่ามาทำหน้าอ้อน มันไม่คือ”

            “แค่อยากให้เห็นใจกันบ้าง จีบมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนขึ้นปีสองแล้วเนี่ย” พฤกษ์บ่นเสียงกระเง้ากระงอด แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

            “สายตาแกมันไว้ใจได้ที่ไหนพฤกษ์”

“สัมผัสที่ใจก่อนสิ อย่าพึ่งตัดสินคนที่ภายนอก”

“งั้นเป็นเพื่อนกันดีที่สุด”

            “ใจร้าย”

            “อย่าเลยพฤกษ์ ฉันรู้ทันความคิดแกหมดแหละ รอบนี้ไปท้าอะไรกับเพื่อนไว้อีกล่ะ”

            “สมกับเป็นแกจริงๆว่ะจันทร์เจ้า ฉายาคาสโนวีตัวแม่ ไม่ได้มาเพราะสุ่มแจกจริงๆ”

            “มองตาแค่นี้ก็รู้ทะลุปรุโปร่งแล้วจ้า ขยับออกไปได้แล้ว เมื่อกี้ก็ได้มุมภาพเหมือนแกจูบฉันแล้วไม่ใช่หรือไง”

            “เบื่อคนรู้ทัน” พฤกษ์หัวเราะเสียงขำก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นวีไอพี

            “แหม่ๆ ปากบอกไม่ชอบเขา แต่ยอมให้เขาจูบ เขากอดนะมึง” ชรันณ์เอ่ยปากแซวเพื่อนสนิททันที

            “ไม่ใช่แบบที่เห็นซักหน่อย”

            “แซนดี้แกเมาจนตาลาย ฉันนั่งมุมนี้ ฉันเห็นแค่มันสองคนกระซิบกระซาบคุยกันค่ะ” ฟาริญที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาตอบเสียงอ้อแอ้พร้อมกับใช้มือเท้าคางไว้

            “อ้าวหรอ แต่แกฟุบอยู่กับโต๊ะ แกเห็นด้วยเหรอ”

            “เห็นแบบลางๆ ภาพมัวนิดหน่อย”

            “โว๊ะ แกนี่นะข้าวฟ่างคิดว่าเห็นจริง”

            “ไม่มีอะไร นอกจากนั้นเลยแซนดี้”

            “จ้า เชื่อก็ได้” ชรันณ์เปรยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “แกๆ เดี๋ยวมานะ”

            “จะไปไหน”

            “หาผู้ชาย”

            “แต่แกมีแฟนแล้วนะแซนดี้”

            “เลิกแล้วค่ะสาว”

            “อะไรวะ ไหนตอนเที่ยงที่ฉันเจอฟ่าง ฟ่างมันยังบอกว่าแกคืนดีกันแล้วล่ะ”

            “ตอนนั้นใช่ แต่เมื่อช่วงหกโมงเย็นเลิกกันแล้ว มันงอแงกูรำคาญ

            “เอ้า”

            “เออ เดี๋ยวมาแป๊ปเดียว” ชรันณ์ลุกขึ้นยืมเต็มความสูง มองเป้าหมายคืนนี้ด้วยแววตาเป็นประกาย

            “เออๆ”

            “แล้วห้ามแยกกันนะ เดี๋ยวโดนผู้ชายอุ้มไปกิน”

            “รีบๆไปเหอะ เขาเดินไปนู่นแล้ว” จิณห์วราชำเลืองไปด้านหลังก่อนจะชี้ให้ชรันณ์ดู

            “จันทร์เจ้า แซนดี้มันไปไหนแล้ว” ฟาริญที่ผงกหัวหนักอึ้งขึ้นมา แต่เพื่อนสนิทอีกคนก็หายไปเรียบร้อยแล้ว

            “หาผู้ชาย”

            “คราวหน้าเรามาเที่ยวกันสองคนไหม มาสามไม่เคยได้ผู้กลับสักที แซนดี้ตัดหน้าตลอด”

            “อยากมีแฟนหรอ เมื่อหลายวันก่อนแกยังบ่นเป็นโสดชีวิตดี๊ดีอยู่เลย”

            “ก็นั่นมันวันนั้น ส่วนวันนี้ฉันอยากมีบ้างแล้ว โสดมาทั้งชีวิต” ฟาริญบ่นเสียงยานครางก่อนจะลุกขึ้นยืน “ไปเต้นกันไหม”

            “เมาแล้ว นั่งอยู่ที่โต๊ะนี่แหละ แล้วคืนนี้คนก็เยอะด้วย”

            “แต่ฉันยังไม่เมา เร็วๆ เพลงกำลังสนุกเลย”

            “จ้าๆ ไปก็ไป”

            “แต่เดี๋ยว เสียดายเหล้าว่ะ”

            “ให้ทำไงอ่ะ”

            ฟาริญรินเหล้าเพียวๆใส่แก้วก่อนจะส่งเหล้าที่เหลือในขวดให้เพื่อนสนิทอย่างจิณห์วรา “อ่ะ แกกินเลย”

            “อ้าว” ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจคิดว่าเพื่อนจะส่งแก้วให้แต่ดันส่งเหล้าให้ทั้งขวด “แล้วแกไม่กินเองอ่ะ กินเพียวหมดขวดนี่ฉันน็อค สติดับวูบแน่ๆ”

            “เออ เอาน่าแกยังไม่เมาเลย แล้วอีกอย่างแกคอแข็งจะตาย”

            “เอาจริงดิ”

            “เออ เต้นเสร็จจะได้กลับเลย ไม่ต้องมาห่วงเหล้าที่โต๊ะอีกไง”

            “แล้วแซนดี้อ่ะ”

            “ปล่อยมันไปขึ้นสวรรค์กับผู้ชายมันเถอะ มาๆดื่มกัน” ฟาริญพูดจบก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมดแก้วก่อนจะวางลงบนโต๊ะ มองเพื่อนสนิทด้วยแววตาท้าทาย

            “ฉันหมดแล้ว ตาแกแล้วเพื่อน”

            ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะยกขวดเหล้าสาดน้ำสีอำพันไหลลงคอจนหมดขวด

            อึก อึก อึก

            “ไปค่ะเพื่อน”

            ฉันกระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะ นัยน์ตาหวานเริ่มฉ่ำปรือ ก่อนจะสะบัดหน้าไปมาเล็กน้อยเมื่อเริ่มมีอาการมึนหัว ก่อนจะเกี่ยวเอวเพื่อนสนิทเดินมาถึงกลางฟลอร์ที่หนาแน่นไปด้วยนักท่องราตรี ก่อนจะเริ่มออกลวดลายแสนเซ็กซี่

           

เวลาล่วงเลยสู่เช้าวันใหม่ไม่ถึงชั่วโมง ทั้งสองคนจึงกอดคอเดินออกจากผับด้วยความทุลักทุเล

“แยกกันตรงนี้นะแก” จิณห์วราพูดขึ้นพร้อมกับตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ

            “รถที่ฉันบ้านกำลังมารับ เดี๋ยวฉันไปส่งแกที่คอนโดเอง”

            “ไม่ๆ ฉันเดินย้อนไปแค่นี้เอง ถ้าให้แกไปส่งต้องขับยูเทิร์นอีกมันไกล เกรงใจ”

            “แต่ฉันเป็นห่วง”

            “เอาน่าเดินกลับทุกคืน ไม่ต้องห่วง ขึ้นรถไปเลย” จิณห์วราดันหลังเพื่อนสนิทขึ้นรถที่คนขับรถเปิดประตูค้างไว้อยู่ก่อนแล้ว หลังจากนั้นเธอจึงก็หันหลังเดินออกมาทันที

            ครืด ครืด ครืด

            เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเธอ เธอจีบรีบคว้าขึ้นมารับสาย

            “ว่าไงเจ๊”

            “อยู่ไหน”

            “หน้าผับ กำลังกลับคอนโดมีอะไรหรือเปล่าคะ”

            “แกลืมคีย์การ์ดคอนโด แกจะเข้าห้องยังไงก่อน”

            “ทำไมพึ่งโทรมาบอกล่ะคะ”

            “ฉันโทรหาแกเป็นร้อยสายแล้วย่ะ”

            “อ้าวเหรอ โอเคเจ๊เดี๋ยวหนูเดินกลับไปเอา”

            “โอเค เดี๋ยวเจ๊ฝากไว้ที่โอม เคาน์เตอร์บาร์นะ เผื่อแกมาแล้วไม่เจอเจ๊”

            “จ้า”

            ฉันพยายามตั้งสติ ประคองร่างตัวเองเดินกลับเข้าไปในผับ แต่ยิ่งเจอแสงสีที่สาดส่องไปทั่วก็ยิ่งทำให้อาการเมาเพิ่มมากขึ้น จึงรีบก้มหน้าเดินเบี่ยงไปทางเดินที่เชื่อมไปโซนคลับทันที

ใช้เวลาไม่นานฉันก็เดินมาถึง แต่ภายในคลับยังมีลูกค้าอยู่บ้างประปรายก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังเคาน์เตอร์บาร์

            “เจ๊ๆ” จิณห์วราสะกิดไหล่มนผู้จัดการผับที่กำลังนั่งยิ้มหน้าระรื่นเต๊าะผู้ชายอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์พอดี

            “อ้าวมาแล้วหรอ อ่ะนี่เอาไป” เนตรทรายยื่นคีย์การ์ดให้อีกฝ่าย “ลืมอะไรไม่ลืมนะแก”

            “ขอบคุณนะเจ๊ หนูกลับก่อนนะ”

“ไม่ดื่มด้วยกันก่อนหรอ”

            “ไม่ไหวแล้วเจ๊”

            “เออน่ามาๆ สักแก้วน่ะ ออนเดอะร็อค โอมมันปรับสูตรใหม่ ลองชิมให้มันหน่อยละกัน”

            “โห่ว เจ๊ ออนเดอะร็อคธรรมดาๆก็แทบคลานกลับแล้วนะ เจอปรับสูตรใหม่เข้าไปคงนอนสลบอยู่แถวนี้แน่ๆ”

            “เอาน่า จันทร์เจ้า สักแก้ว อย่าให้เสียชื่อดาวคลับ TRADA สิ” โอมวางแก้วลงตรงหน้าแล้วใช้นิ้วดันแก้วมาใกล้เธอ

            “แก้วเดียวพอนะคะ”

            “อือ”

            ฉันรับแก้วเครื่องดื่มมาถือไว้ แกว่งวนเบาๆก่อนจะยกจรดริมฝีปากปล่อยเหล้าไหลลงคอ ใบหน้าสวยบิดเบ้เล็กน้อยกับความร้อนแรง

            “ใช้ได้ แรงมาก”

            “งั้นสูตรนี้ขายได้” โอมเปรยขึ้นมุมปากยกยิ้มบางๆ

            “บอกเลยคลับรวยแน่ๆ งั้นกลับก่อนนะ เจ๊หนูกลับก่อนนะ” ท้ายประโยคฉันหันไปพูดกับเนตรทรายที่ไม่สนใจน้องสาวนอกไส้คนนี้แม้แต่นิดเดียว

            “เออ กลับดีๆล่ะ” จิณห์วราพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกมาทันที ท่อนขาเรียวเดินไขว้กันไปมา ดวงตาเริ่มพร่าเบลอไม่น่าใจอ่อนยอมดื่มออนเดอะร็อคแก้วนั่นเลยเชียว ไม่รู้ถูกผสมเหล้าอะไรบ้างจนกระทั่ง

            ปึก!

            “อ๊ะ ขอโทษค่ะ” ฉันรีบก้มหัวขอโทษขอโพยอีกฝ่ายทันทีก่อนจะพาตัวเองเดินออกมา แต่เพราะความเมาจึงทำให้เธอเดินเซไปเซมาจนเดินชนกับคนเดิมอีกครั้งเต็มแรง ถ้าไม่ได้เขารับไว้ คงล้มไปนอนกองกับพื้นแล้ว

            “ระวังๆหน่อยสิ” ปริชญ์เอ่ยบอกคนในอ้อมกอด ซึ่งเขาจำได้ดีว่าเธอคือใคร

            “ปวดหัวจัง”

            “กลับไหวป่ะเนี่ย”

            “ไหว” จิณห์วราพยายามประคองสติที่เหลือน้อยนิดเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า “ทำไมหล่อจัง”

            “ก็เคยเจอกันตั้งหลายครั้งแล้วนะ”

            “เคยเจอหรอ?” ฉันพยายามพิจารณาคนตรงหน้า หน้าตาหล่อๆแบบนี้ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกนัยต์ตาพร่ามัว โอ้ยมึนหัวจัง!

            “นึกไม่ออกเหรอ”

            “ใช่”

            “เมาขนาดนี้ให้ไปส่งไหม”

            “อือ ก็น่าจะดีนะ”