บทที่ 18 คิดถึง

เพียะ!

“โอ๊ย!...คุณเอริคตีผมทำไมครับ” เฟยร้องขึ้นทันที เมื่อถูกฝ่ามือของเอริคฟาดลงที่กลางหลังเต็มแรง

“ไอ้เฟย! ไอ้เร็ว! มันเป็นแผนของมึงใช่ไหม ที่ให้กูมาหาที่นี่นะ” เอริคด่าเฟยสุดเสียงอย่างฉุนเฉียว

ตอนนี้เอริคเริ่มจับต้นชนปลายเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว เมื่อพอมารอคิดดูดี ๆ แล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นนี้มันก็ดูแปลกมากจริง ๆ เพราะตอนแรกเขาให้ลูกน้องตามหาตัวเฟยตั้งนาน กลับไม่มีวี่แววเลยสักนิด แต่อยู่ ๆ ครั้งนี้กลับมีชื่อของเฟยโผล่ขึ้นมาบนเรือลำนี้ซะดื้อ ๆ

อีกอย่างดูเหมือนเฟยจะมีการเตรียมพร้อม คอยรับมือเขาทุกอย่าง ตอนเจอกันที่บาร์ เฟยก็ไม่มีท่าทีตกใจที่ได้เจอเขาเลยสักนิด แปลว่าไอ้จีนหื่นนี่ มันจะต้องเป็นคนวางแผนล่อเขามาที่นี่แน่ ๆ

โอ๊ย! นี่เขาหลงกลไอ้จีนบ้ากาม ตั้งแต่ยังไม่ขึ้นเรือเลยสินะเนี่ย!! พอเอริคคิดย้อนกลับไปแล้ว ก็อยากด่าตัวเองจริง ๆ ทำไมเขาถึงไม่เอะใจเรื่องนี้เลยนะ

“ที่ผมทำไป ก็เพราะผมคิดถึงคุณมากไงครับ” เฟยขยับตัวกอดเอริคไว้แน่น พร้อมเอ่ยยอมรับกับข้อกล่าวหาทุกอย่างของอีกฝ่าย

“หึหึ คิดถึงกู”

เอริคหัวเราะในลำคอ ก่อนจะพูดทวนขึ้นเสียงดัง พูดออกมาได้ว่าคิดถึงเขา คำพูดนี้เก็บเอาไว้ไปหลอกคนอื่นเถอะ ใครจะโง่เชื่อลง

“จริง ๆ นะครับ คิดถึง คิดถึงหน้า คิดถึงเสียงร้อง คิดถึงไปหมดทุกสัดส่วนเลย”

เฟยเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองเอริค แล้วพูดตอบด้วยสีหน้าจริงจังในประโยคแรก ก่อนสีหน้าจะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ สายตาที่จ้องมองก็วาววับขึ้น ในประโยคต่อมาอย่างไม่ปิดบัง

เฟยไม่ได้โกหกที่เขามาเจอเอริคอีกครั้ง ก็เพราะรู้สึกคิดถึงอีกฝ่ายจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า เสียงร้อง และร่างกายทุกสัดส่วนที่เขาเคยสัมผัส มันวนเวียนก่อกวนอยู่ในหัวของเขามาตลอดสองเดือนที่ผ่านมาเลยก็ว่าได้

“ไอ้ จีน หื่น!!” เสียงตะคอกด่าของเอริคดังลั่นห้องอย่างโกรธจัด

มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาทุบตีคนตรงหน้าเหลืออด ยิ่งเอริคเห็นสายตาที่เฟยมองมาเมื่อครู่ เขาก็ยิ่งอยากใช้มือทั้งสองข้างนี้ ควักลูกตาวาววับนั่นออกมาซะให้ได้

“คุณรู้ไหมสองเดือนมานี้ ในหัวของผมมีแต่เรื่องของคุณเต็มไปหมด” เฟยจับมือทั้งสองข้างที่พยายามทุบตีตัวเองไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นต่อ

“ปล่อยกู” เอริคพูดขึ้นเสียงแข็ง พร้อมพยายามดึงมือของตัวเองออกไปด้วย

“ทั้ง ๆ ที่รู้ ว่าถ้าถูกคุณเจอตัวอีกครั้ง อาจจะต้องตายแน่ ๆ แต่ผมก็ยังอยากเจอคุณอยู่ดี” เฟยไม่สนใจท่าทางของอีกฝ่าย เอ่ยพูดความรู้สึกของตัวเองออกมายาวเหยียด

เขารู้ดีว่าการมาเจอเอริคอีกครั้ง โอกาสที่จะรอดชีวิตนั้นน้อยมาก แต่เฟยก็ยังอยากเจอคนตรงหน้าอยู่ดี

เฟยรู้ว่าเอริคจะต้องพยายามตามหาตัวเขาแทบพลิกแผ่นดินอยู่แน่ เฟยเลยใช้โอกาสนี้เพื่อให้ได้เจอเอริคอีกครั้ง โชคดีที่เขาสนิทกับเจ้าของเรือสำราญลำนี้พอดี เลยคิดแผ่นล่อเอริคให้มาหาได้แบบง่าย ๆ

จากนั้นก็ค่อยเริ่มแผ่นต่อไป คือทำให้เอริคใจอ่อนยอมล้มเลิกความคิดฆ่าตัวเองไปซะ แล้วในที่สุดดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเขา เพราะตอนนี้เอริคยอมใจอ่อน แถมยังยอมเป็นของเขาแบบเต็มใจแล้วด้วย

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี เปลี่ยนใจฆ่าทิ้งตอนนี้เลยดีไหมเนี่ย”

เอริคขึงตาใส่เฟย พร้อมเอ่ยว่ากลับอย่างเคือง ๆ ทำมาเป็นพูดดีคิดถึงเขาอย่างงั้นเหรอ เห็นเขาเป็นเด็กสามขวบเชื่อคนง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง

เมื่อได้รู้ความจริงทั้งหมด ตอนแรกเอริคโกรธเฟยมากที่วางแผ่นล่อตัวเองมาที่นี่ แต่พอได้ยินเหตุผลของอีกฝ่าย ความรู้สึกฉุนเฉียวที่มีอยู่ในใจเมื่อครู่ กับละลายหายไปเกือบหมดซะดื้อ ๆ เอริคงุนงงกับตัวเองมาก ทั้งที่ก่อนหน้านี้ในหัวของเขา มีแต่เรื่องคิดจะฆ่าเฟยอยู่อย่างเดียวแท้ ๆ แต่ตอนนี้ความคิดนั้น กลับไม่หลงเหลืออยู่ในหัวของเขาเลยสักนิด

แถมลึก ๆ กลับแอบรู้สึกดีด้วยซ้ำ ที่อีกฝ่ายบอกว่าคิดถึงตัวเอง นี่เขาเป็นอะไรไปแล้วนะ…

“ไม่น่าจะดีนะครับ ไม่เอาไม่โกรธนะครับ” เฟยยิ้มร่าออกมา ก่อนจะพูดตอบเอริคกลับด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

เฟยรู้ดีว่าตอนนี้ในหัวของเอริคไม่มีความคิดที่จะฆ่าตัวเองอยู่แล้ว เพราะถ้าเอริคคิดจะทำจริง ๆ เขาก็คงจะตายไปนานแล้ว

“...” เอริคถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้

พอได้เห็นรอยยิ้มกับเสียงออดอ้อนของอีกฝ่าย ใจที่เคยแข็งกระด้างไร้ความรู้สึกมาโดยตลอด เวลานี้มันกับอ่อนระทวยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนซะอย่างงั้น เอริคไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ ทำไมเขาถึงต้องเป็นฝ่ายยอมทุกครั้งเลยด้วยนะ

“ที่ผมทำลงไปก็เพราะคิดถึงคุณจริง ๆ นะครับคุณเอริค” เฟยพูดขึ้นอีกครั้งสีหน้าจริงจัง ที่เขาพูดไปทั้งหมดนั้นล้วนเป็นความจริงทุกคำ

“ไม่ต้องมาปากหวานใส่กู” เอริคว่ากลับไปอย่างไว ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

พอได้เห็นสายตาจริงจังของเฟยก็รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา หัวใจของเอริคก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าหล่อเหล่าร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก เอริคไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองตอนนี้เลยจริง ๆ

“ไม่โกรธนะครับ”

เฟยเห็นท่าทางเขิยอายของเอริค ก็อดใจไม่ไหว ยกมือเรียวยาวทั้งสองข้างประคองหน้าใบ ที่พยายามเบือนหลบตัวเองให้หันมาหาอีกครั้ง จากนั้นก็ค่อย ๆ โน้มใบหน้าจูบลงไปที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงหวานเยิ้มชวนหลงใหล แกล้งคนตรงหน้าเล่นต่อ

“ออกไปให้ห่างจากตัวกูเลย”

เอริคยกมือผลักอกของเฟยให้ออกห่าง เมื่อรู้สึกขัดเขินกับการกระทำของเฟยขึ้นมาดื้อ ๆ ใบหน้าร้อนแดงขึ้นมาทันที เอริคไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ ทั้งที่เขาสามารถปฏิเสธอีกฝ่ายได้แท้ ๆ แต่กับนอนนิ่งให้คนด้านบน กดริมฝีปากจูบลงมาซะอย่างงั้น ร่างกายของเขามันเป็นอะไรไปหมดแล้วนะ

“ไม่ครับ” เฟยตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น แล้วขยับตัวกอดคนนอนอยู่ไว้แน่น กว่าจะได้นอนกอดแบบนี้ เขาต้องเสี่ยงตายมากขนาดไหน เพราะฉะนั้นเขาไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน

                                                                          ********************

ห้องของเอริค

“อาหารเช้าได้แล้วครับ”

เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นพร้อมกลิ่นหอมฟุ้งของอาหารในมือทั้งสองข้าง บาร์เทนเดอร์หนุ่มเช้านี้แปลงร่างเป็นพ่อครัวลงมือทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง มือเรียวยาววางจานลงบนโต๊ะ ที่มีคนกำลังนั่งทำหน้าบึ้งตึงดื่มกาแฟอยู่

“อาหารเช้าแสนอร่อยมาแล้วครับนาย” แซมกับเซ็นเดินยิ้มร่า ถือจานอาหารตามมาติด ๆ วันนี้ทั้งสองได้เข้าไปเป็นลูกมือช่วยเฟยตั้งแต่เช้า

“กูไม่กิน บอกแล้วไงว่าเอาแค่กาแฟแก้วเดียวพอ”

เสียงทุ้มเข้มพูดขึ้นติดหงุดหงิดนิด ๆ สายตาเหลือบมองที่จานอาหารบนโต๊ะแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปจ้องใบหน้าขาว ที่กำลังยืนยิ้มระรื่นอยู่อย่างเคือง ๆ เขาพูดบอกตั้งแต่เช้าแล้วแท้ ๆ ว่าไม่กิน ไม่กิน ไม่มีใครคิดจะฟังเขาเลยหรือไง

“กาแฟแก้วเดียวมันจะอิ่มอะไรละครับ กินนี้สิผมอุตส่าห์ตื่นมาทำให้ตั้งแต่เช้า” เฟยพูดขึ้นเสียงใส พร้อมยกแก้วกาแฟตรงหน้าเอริคออก โดยที่ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะชักสีหน้าไม่พอใจใส่ยังไง

สองสามวันมานี้ที่เฟยได้อาศัยอยู่กับเอริค เขาเห็นอีกฝ่ายไม่ค่อยกินข้าวเช้า วัน ๆ เอาแต่ดื่มกาแฟอย่างเดียว วันนี้เฟยเลยตั้งใจตื่นแต่เช้า เข้าครัวลงมือทำอาหารให้เอริคได้กิน แต่พอยกมาให้อีกฝ่ายก็เอาแต่ปฏิเสธ ทำหน้าบึ้งตึงใส่ตัวเองลูกเดียว

“กู ไม่ กิน” เอริคพูดกระแทกเสียงใส่เฟย ทีละคำอย่างเน้น ๆ

หลังจากตกลงเรื่องข้อเสนอกันได้แล้ว เอริคก็บอกให้เฟยเลิกไปทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์บนเรือ แล้วให้มาเป็นบาร์เทนเดอร์อยู่ที่คาสิโนของตัวเอง ตอนนี้เฟยเลยย้ายมาอยู่กับเอริคในฐานะลูกจ้างบวกคู่นอน เพื่อให้เฟยอยู่ในสายตาของตัวเองตลอดเวลา เพราะกลัวเฟยจะไปยิ้มหว่านเสน่ห์ให้คนอื่นไปทั่ว เอริครู้สึกไม่ค่อยไว้ใจเฟยสักเท่าไหร่ เลยต้องให้มาอยู่ข้างกายตัวเอง

“งั้น...คุณแซมคุณเซ็นกินไหมครับ ผมทำเยอะเลย จะทิ้งก็น่าเสียดายน่ะครับ”

เฟยถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ เมื่อคนตรงหน้าไม่มีทีท่าจะเปลี่ยนใจเลยสักนิด เฟยหันหน้าไปหาแซมกับเซ็นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วเอ่ยถามขึ้น ถ้าจะให้เขากินคนเดียวก็คงจะกินไม่หมด ฉะนั้นแบ่งให้ทั้งสองคนกินด้วยก็แล้วกัน

“จริงเหรอครับ กิน กินครับ” แซมรีบถามกลับด้วยความดีใจ

แซมอยากลองกินอาหารฝีมือของเฟยอยู่แล้ว เพราะตอนที่ยกมาเมื่อครู่ กลิ่นหอม ๆ มันเตะจมูกของเขามาก

“ครับ” เฟยพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม

ในเมื่อคนที่เขาอยากทำให้กินไม่ยอมกิน จะปล่อยทิ้งไว้ก็จะเสียของซะเปล่า ๆ งั้นก็ให้คนอื่นเอาไปกินน่าจะดีกว่า

พอเฟยพูดจบแซมก็ทำท่าจะเข้ามายกจานอาหารบนโต๊ะออกไป...แต่ มือทั้งสองข้างของแซมก็ต้องยกชะงักค้าง เมื่ออยู่ ๆ ก็มีเสียงทุ้มเย็นยะเยือกดังแทรกขึ้นมาสักก่อน

“เงินที่กูจ่ายให้ทุกเดือนไปไหนหมด แค่ข้าวเช้าไม่มีปัญญาหาแดกกันเองหรือไง” เอริคพูดขึ้นเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วจับจานข้าวเลื่อนมาที่ตรงหน้าตัวเอง

เอริคหันมองเฟยด้วยสายตาคาดโทษ กล้าดียังไงถึงเอาอาหารที่ทำให้เขาไปให้คนอื่นกินง่าย ๆ แบบนี้

“แต่คุณเฟยบอก...ว่า” แซมหันไปพูดกับเจ้านายตัวเองอย่างติด ๆ ขัด ๆ เริ่มทำตัวไม่ถูกขึ้นมา เมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกเอริคจ้องมองเขม็งอย่างจะกินเลือดกินเนื้อตัวเองซะให้ได้ นี่เจ้านายโกรธเขาเรื่องอะไรอีกวะเนี่ย!!

“เออ...งั้นพวกผมออกไปก่อนนะครับ”

เซ็นเห็นสีหน้าของเอริคแล้ว ก็รู้สึกเสียงสันหลังขึ้นมาทันที เลยรีบลากตัวของแซมเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“จะให้กินแล้วไหนช้อนล่ะ” เอริคพูดขึ้นอย่างใส่อารมณ์ จะให้เขากินแล้วไหนช้อน จะให้ใช้มือกินหรือไง

“เดี๋ยวไปเอามาให้นะครับ” 

เฟยฉีกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ พร้อมรีบลุกขึ้นไปหยิบช้อนมาให้อีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าเอริคเปลี่ยนใจจะกินอาหารเช้าฝีมือตัวเองแล้ว