บทที่ 17 เหนื่อยใจ

“แล้วน้องบาร์เทนเดอร์คนนั้นไม่มาด้วยเหรอวะ”

ไซออนพูดถามออกมาอย่างสงสัย พร้อมหันซ้ายหันขวามองหาไปรอบ ๆ เอาน้องเขาไปนอนกกข้ามวันข้ามคืนขนาดนั้น ก็น่าจะพามาแนะนำให้เพื่อนรู้จักบ้างสิ ไม่ใช่หวงเก็บไว้ดูคนเดียว

“หรือว่า ยังลุกจากเตียงไม่ขึ้นวะ” มังกรพูดเสริมขึ้น

เพราะคิดว่าบาร์เทนเดอร์หนุ่มจะต้องอาการหนักกว่าเพื่อนของตัวเองแน่ ๆ ขนาดเอริคยังสภาพย่ำแย่แบบนี้เลยนี่นา แล้วน้องเขาจะสภาพย่ำแย่แค่ไหน จริงไหม

“กูว่าเป็นไปได้วะ ขนาดตัวพ่อยังเสียศูนย์ขนาดนี้เลย” ไซออนหันหน้าไปพูดออกความเห็นกับมังกรอย่างเป็นตุเป็นตะ

“พวกมึงนี่นะ...มันก็มาพร้อมกูนี่ละ แต่แวะไปซื้อเครื่องดื่มอยู่”

เอริคส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับความคิดของพวกเพื่อน ๆ ก่อนจะเอ่ยพูดบอกออกไปอย่างเหนื่อยใจ

แต่พวกมันจะคิดกันแบบนั้นก็ไม่แปลก เพราะเอริคถูกเฟยกักตัวต้มยำทำแกงอยู่ในห้องนานตั้งสองวันเลยนี่นา เขาไม่อยากคิดเลยว่า ถ้าตัวเองไม่ยอมทำตามข้อเสนอนั้น เวลานี้เขาจะได้ลงจากเตียงหรือยัง

“อ๋อออ” ทั้งสองยกยิ้มขึ้น ก่อนจะลากเสียงยาวอย่างล้อเลียน

หึหึ ดูถ้างานนี้เพื่อนของพวกเขาจะเอาจริงสินะเนี่ย

“น้ำแดงโซดามาแล้วครับ”

ไม่นานเสียงทุ้มนุ่มของเฟยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง พร้อมแก้วน้ำแดงโซดาเย็น ๆ ในมือสองแก้ว ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้เพื่อน ๆ ของเอริคที่มองมาทางตัวเอง แล้วนั่งลงข้าง ๆ เอริค

“แล้วไม่คิดจะแนะนำน้องให้พวกกูได้รู้จักเลยเหรอครับคุณเพื่อน” มังกรพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองเอาแต่นั่งดูดน้ำอย่างเดียว ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที

“ไม่เป็นไร พวกกูแนะนำตัวเองกันก็ได้ สวัสดีครับพี่ชื่อไซออนนะ ส่วนนี่ชื่อมังกรเป็นเพื่อนของเอริคครับ” ไซออนพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มหวานให้คนมาใหม่ โดยทำเป็นเมินสายตาไม่พอใจของเพื่อนตัวเอง

“ผมเฟย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เฟยพูดขึ้นแล้วยิ้มส่งให้อย่างเป็นมิตร

“เพื่อนพี่มันตายอดตายหากมาหลายเดือน ช่วยเข้าใจมันหน่อยนะครับน้องเฟย” มังกรเหลือบตามองเอริคแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับเฟยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างหยอกล้อ

แต่พวกเขาก็ต้องยกนิ้วให้บาร์เทนเดอร์ตรงหน้าเลย ที่ทนรับอารมณ์ของเพื่อนตัวเองได้นานขนาดนี้ ถึงเอริคจะไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนก็เถอะ

“ครับ ถ้าเป็นคุณเอริคผมทนได้อยู่แล้วครับ” เฟยหันมองหน้าเอริคแวบหนึ่ง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วเอ่ยพูดออกไปด้วยสีหน้าระรื่น

“...” เอริคมองค้อนใส่เฟยอย่างอดไม่ได้ กล้าพูดออกมาได้นะว่า ‘เพื่อเขาทนได้อยู่แล้ว’ ใครกันแน่ที่ต้องทน สภาพของเขาตอนนี้ยังระบมไปทั้งตัวอยู่เลยเนี่ย

“น่ารักจังเลย ปีนี้น้องเฟยอายุเท่าไหร่แล้วเหรอครับ” มังกรพูดขึ้นยิ้ม ๆ พอได้มาเห็นตัวจริงแบบใกล้ ๆ แล้ว ดูหน้าเด็กกว่าที่เขาคิดมาก มังกรเลยอดถามอายุของเฟยออกไปไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไม เอริคถึงดูหลงอีกฝ่ายมากขนาดนี้ เฟยดูเป็นคนยิ้มเก่งช่างพูด แล้วดูเหมือนจะเข้ากับคนอื่นได้ง่ายอีกด้วย 

"ปีนี้ 27 ครับ" เฟยตอบไปตรง ๆ อย่างไม่ปิดบัง   

"27 เองเหรอ" พอได้ยินเฟยบอกอายุตัวเอง เอริคก็พูดพึมพำขึ้นอย่างไม่อย่างเชื่อหูตัวเอง นี่เขาถูกเด็กอายุน้อยกว่าเกือบ 7 ปี ข่มขืนเหรอวะเนี่ยยย!! โอ๊ยอยากจะบ้าตาย!! 

 "ครับ" เฟยพยักหน้ารับ  

"โอ้โห...นี่มึงชอบกินเด็กก็ไม่บอกนะ ไอ้ริค" ไซออนพูดแซวออกมาอย่างอดไม่ได้ ทั้งเด็กกว่า พูดเก่ง แถมน่ารักอีก มิน่าเพื่อนเขาถึงได้เสียอาการมากขนาดนี้

“พูดมาก นั่งเงียบ ๆ ไปเลย” เอริคชักสีหน้าไม่พอใจใส่เพื่อน ๆ ที่เอาแต่พูดแซวไม่หยุด ก่อนจะหันไปพูดดุเฟยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต่อ

เสียงของเอริคพูดตัดบทขึ้นอย่างหงุดหงิด พอเห็นแววตาที่มังกรกับไซออนมองเฟยอย่างเด็กใส่ซื่อแล้ว ในใจของเขามันก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะดื้อ ๆ พวกมันไม่รู้หรอกว่าไอ้เด็กบ้านี่ ตัวจริงมันร้ายมากขนาดไหน หึหึ กินเด็กอย่างงั้นเหรอ เขาว่าถูกเด็กกินซะมากกว่า แถมยังจุกอีกด้วย แล้วนี้ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เอริคไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของตัวเอง เพราะเฟยเด็กกว่าเขาหลายปีเลย ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าเจ้าของคาสิโนอย่างเขา ถูกเด็กอายุน้อยกว่าจับกระแทกจนสลบคาเตียง แล้วเอริคคนนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“มึงนี้มัน...พูดดี ๆ กับน้องเขาหน่อยสิวะ” ไซออนหันไปพูดว่าเอริคอย่างอดไม่ได้ พอน้องเขามาอยู่ด้วยแบบนี้ ก็เอาแต่พูดเสียงแข็งใส่ ทำอะไรไม่คิดถึงตอนที่วิ่งเต้นตามหาเขาไปทั่วเลย

“ปากแบบนี้ ระวังน้องเฟยจะหนีไปอีกนะโว้ย บอกเลยว่ารอบหน้ากูไม่ช่วยมึงแล้วนะไอ้ริค” มังกรพูดเสริมอีกคน ตอนนี้ทำมาเป็นปากดี ถ้าน้องเขาหายไปอีกรอบ เขาจะสมน้ำหน้าให้

“เรื่องของกู” เอริคพูดว่าทั้งสองกลับไปสั้น ๆ

ใบหน้าบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์ ในใจก็อดด่าทั้งสองคนต่อไม่ได้ พวกมันไม่รู้หรอกว่าน้องเฟยที่มันพูดถึง ทำอะไรกับเขาไว้บ้าง ยังมีหน้าไปพูดเข้าข้างกันอีกนะ

                                                                          ********************

ห้องนอน

หลังจากที่เอริคพาเฟยไปแนะนำให้เพื่อน ๆ ได้รู้จัก ก็นั่งคุยเล่นกันอยู่สักพักใหญ่ ก่อนเอริคจะขอตัวกลับห้องไปพักผ่อนต่อ โดยมีเฟยเดินตามหลังไปติด ๆ เพราะตั้งใจจะกลับไปนอนที่ห้องของเอริคด้วยเหมือนเดิม ถึงเจ้าของห้องจะพยายามไล่ยังไง บาร์เทนเดอร์หนุ่มก็ทำหน้ามึนหูทวนลมไม่สนใจ พอเข้ามาได้ก็จัดการลากเจ้าห้องขึ้นเตียงต่อทันที

เอี๊ยด! เอี๊ยด! เอี๊ยด!!

ในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำทั้งห้อง แต่คนที่อยู่ในห้องเนื้อตัวกับมีแต่เม็ดเหงื่อ เสียงของเตียงที่ถูกโยกขยับขึ้นลง ประสานกับเสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้องนอน ตับ! ตับ! ตับ! ดังขึ้นติดกันรัว ๆ จนคนนอนด้านล่างร้องควรญครางออกมาแทบไม่เป็นภาษา

“อื้ออ...ชะ ช้า อ่าา หน่อย อืออ”

เอริคร้องท้วงขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า เมื่อเริ่มรู้สึกทนต่อความเสียวซ่าน ที่อีกฝ่ายมอบให้ไม่ไหว

เอริคถูกเฟยจับขายาวข้างหนึ่งพาดไว้บนบ่า ส่วนเอวก็ถูกมือเรียวขาวจับล็อกไว้แน่น ทำให้เขาต้องนอนรับแรงกระแทกจากคนด้านบน แบบขัดขืนอะไรไม่ได้เลย เวลานี้สิ่งที่รู้สึกมีเพียงอย่างเดียง คือร่างกายที่สั่นสะท้านเพราะความเสียวซ่านขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งคนด้านบนโถมกระหน่ำซอยถี่รัวเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ ร่างกายของคนที่ถูกกระแทกก็ยิ่งตอดรัดบิดเกร็งมากตามไปด้วย

เอริครู้สึกร่างกายมันร้อนเหมือนถูกไฟเผาไปทั้งตัว ความเสียวซ่านมันแล่นไปทั่วร่าง ยิ่งเฟยกระแทกแท่งเนื้อร้าย เข้ามาลึกและเร็วมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเสียวซ่านจนแทบจะขาดใจซะให้ได้

“อ่าาส์...ใกล้แล้วครับ” เฟยเงยหน้าคำรามออกมาอย่างถูกใจ

ก่อนจะโน้มตัวลงไปกอดเอริคไว้แน่น แล้วเร่งจังหวะซอยสะโพกเร็วขึ้นกว่าเดิม เมื่อรับรู้ว่าใกล้ถึงโค้งสุดท้าย เฟยกดแท่งเนื้อร้อนกระแทกซ้ำ ๆ อีกสองสามครั้ง ไม่นานน้ำสีขาวขุ่นก็ฉีดพ่นออกมาจนล้นทะลักในที่สุด

เฟยค่อย ๆ ดึงแท่งเนื้อออกมาจากรูรักอย่างเสียดาย จะทำต่ออีกก็กลัวเอริคจะไม่ไหว เลยอยากให้อีกฝ่ายพักสักนิดก่อน จากนั้นก็ค่อยต่อรอบใหม่ ไม่ว่าเฟยจะกัดกินเอริคไปแล้วกี่ครั้ง แต่ร่างกายของเขาก็ไม่เคยรู้จักพอเลยสักนิด ยิ่งได้เห็นใบหน้าแดงก่ำ และดวงตาฉ่ำเยิ้มเต็มไปด้วยอารมณ์ ความเร่าร้อนในร่างกายของเขามันก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นเกินจะควบคุมทุกครั้งไป

“ลงไปได้แล้ว มันหนัก” เอริคพูดขึ้นไม่เต็มเสียง พร้อมออกแรงผลักคนด้านบนให้ออกห่าง

“ไม่เอาผมยังไม่อิ่ม” เฟยปฏิเสธกลับอย่างเอาแต่ใจ

“ไอ้เฟยมันจะเกินไปแล้วนะ ให้กูพักบ้างเถอะ” เอริคว่ากลับอย่างเหลืออด

ตั้งแต่คืนแรกที่ขึ้นเรือมาจนถึงตอนนี้ เอริคแทบไม่ได้นอนพักแบบจริง ๆ จัง ๆ เลยสักคืน ตอนแรกเอริคหวังว่าพอยอมทำตามข้อเสนอแล้ว เฟยจะเลิกจับเขากระแทกไม่หยุดแบบนี้สักที อย่างน้อยก็ลดความหื่นที่มีกับเขาลงบ้าง ...แต่นี่อะไร ไม่ว่าจะก่อนหรือหลังรับข้อเสนอ สภาพของเขามันก็แทบไม่ต่างกันเลยสักนิด แถมดูเหมือนเฟยจะเอาแต่ใจมากขึ้นกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ

พอจบศึกใหญ่ครั้งที่สามร่างกายของเอริคก็แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออีก ดวงตาคู่คมมองจ้องเพดาอย่างเลื่อนลอย ปากหนาสูดอากาศเข้าปอดไม่หยุด บางทีเขาก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่านะ ที่เผลอยอมตกลงทำตามข้อเสนอบ้าบอนั้นไป

พอเอริคปรับลมหายใจกลับมาเป็นปกติแล้ว ก็พูดถามเฟยขึ้น เมื่ออยู่ ๆ เขาก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ไอ้เฟยแล้วคืนนี้มึงไม่ไปทำงานเหรอ” เอริคถามขึ้นอย่างสงสัย

ตั้งแต่ขึ้นเรือมาเฟยก็อยู่กับเขามาโดยตลอด นอกจากคืนแรกแล้วเฟยก็ไม่ได้ไปทำงานที่บาร์อีกเลย แล้วแบบนี้ทางเรือสำราญไม่ว่าอะไรหรือไง อยู่ ๆ เอริคก็รู้สึกเอะใจเรื่องนี้ขึ้นมา

“ไม่ครับ...ผมลงทำแค่คืนแรกคืนเดียวครับ” น้ำเสียงแหบพร่าพูดดังขึ้นที่ข้างหูของเอริคอย่างไม่ปิดบัง

“ห๊ะ! ทำแค่คืนแรกคืนเดียว” เอริคถามกลับอย่างงง ๆ ขึ้นเรือมาทำงานแค่คืนแรกคืนเดียวเนี่ยนะ มันมีแบบนี้ด้วยเหรอ

“ครับ” เฟยเอาหน้าออกจากซอกคอขาว แล้วจ้องมองเอริคด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย

“หรือว่า มึง...”

พอเห็นรอยยิ้มของเฟย เอริคก็เริ่มรู้สึกเอะใจกับคำพูดของคนตรงหน้าขึ้นมาทันที หรือว่า...