บทที่ 1 ข้อเสนอล้างหนี้ 2/3

บทที่ 1 ข้อเสนอล้างหนี้ 2/3

ใบหน้าสวยหวานเผยความเศร้าออกมาให้เห็น ในตอนนี้บัวบูชายืนอยู่หน้าไร่จิตรลดา เจ้าของไร่คือคุณนายจิตรลดาผู้ร่ำรวยมากที่สุดในจังหวัด แถมยังเป็นเจ้าของที่ดินทำเลงามหลายแห่ง อีกทั้งยังเป็นเจ้าหนี้ของพ่อเธอด้วยเช่นกัน

มีคนบอกว่าคุณหญิงจิตรลดาเป็นคนดี แต่ความดีของคนเราก็มีวันหมดลงได้เช่นกัน ข้อนี้บัวบูชาไม่ได้โทษผู้เป็นเจ้าหนี้เลยสักนิด แต่เป็นเพราะบิดาเธอต่างหาก ผิดที่หยิบยืมเงินมาแล้วไม่ยอมชดใช้ ผ่านมาเป็นปีก็ยังเงียบอยู่ผ่อนสักเดือนก็ไม่มี ผลัดแล้วผลัดอีก จนกระทั่งคุณนายจิตรลดาต้องยื่นหยิบยื่นข้อเสนอสุดท้ายให้ 

บัวบูชาไม่รู้ว่าทำไมการชดใช้หนี้สินของพ่อ จึงมาจบลงที่เธอต้องยอมเป็นนางบำเรอให้กับลูกชายเพียงคนเดียวของคุณนายจิตรลดาด้วย ทั้งที่คนแบบนั้นก็น่าจะมีผู้หญิงมากมายยอมเสนอตัวให้แท้ ๆ

เจตนิพัทธ์ ทายาทเพียงคนเดียวของคุณนายจิตรลดา เธอเคยได้ยินชื่อเสียงของชายหนุ่มมาบ้าง ใคร ๆ ก็บอกว่าผู้ชายคนนี้หล่อเหลาเอาการ แถมยังเป็นคนฉลาดบริการจัดการไร่จิตรลดาแห่งนี้จนมีชื่อเสียงมากกว่าเดิม ทั้งทำรีสอร์ต ทั้งทำฟาร์มโคนม ทั้งทำคาเฟ่ให้นักท่องเที่ยวมาเที่ยวชมที่ไร่มากขึ้น แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าผู้ชายที่มีดีขนาดนี้ถึงยังขาดผู้หญิงอยู่ 

บัวบูชาเคยได้ยินคนในตลาดพูดถึงเจตนิพัทธ์คนนี้ว่าเข้าถึงยากมาก มีผู้หญิงมากมายพยายามจะให้ท่าเพื่อที่จะได้ขึ้นเตียงกับชายหนุ่ม แต่เขากลับไม่สนใจใครเลย จนมีข่าวลือว่านายคนใหม่ของไร่จิตรลดาคนนี้เป็นพวกรักชอบเพศเดียวกัน

เสียงถอนหายใจของบัวบูชาดังออกมาครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่ทราบ เธอไม่รู้ว่าการที่ตัวเองตัดสินใจเดินทางมาที่นี่เป็นสิ่งที่ผิดหรือถูกกันแน่ ก่อนจะต้องปลอบใจตัวเองอีกคราว่าเธอตัดสินใจไปแล้ว อย่าได้ลังเลอีก 

เจ้าของใบหน้าหวานยกมือถือขึ้นมาดูเวลาก่อนจะได้ยินเสียงรถกระบะคันหนึ่งขับมาทางที่เธอยืนอยู่ นั่นจึงทำให้บัวบูชาเผลอกำสายกระเป๋าเสื้อผ้าแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“คุณบัวบูชาใช่ไหมครับ” เป็นเสียงชายวัยเลยเลขห้าสิบเอ่ยถาม นั่นจึงทำให้เจ้าของชื่อพยักหน้า ก่อนจะยกมือไหว้สวัสดีอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม

“เรียกหนูว่าบัวเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” เธอไม่คุ้นชินเลยที่มีใครมาเรียกคุณและชื่อเต็มแบบนี้ อีกอย่างบัวบูชาไม่ได้สูงส่งอะไร เธอเป็นเด็กฐานะยากจน ได้ทุนเรียนมาตลอดจนจบมัธยมปลาย ระหว่างนั้นก็ช่วยตากับยายทำงานหาเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ตลอด 

แต่เมื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัยตาก็ล้มป่วยและจากไปก่อน ไม่นานนักยายก็ตรอมใจและจากไปด้วยอีกคน บัวบูชาจึงต้องหาเงินส่งเสียตัวเองเพียงลำพังจนกระทั่งเรียนจบ โดยที่คนเป็นพ่อไม่เคยหยิบยื่นให้แม้แต่บาทเดียวด้วยซ้ำ 

ดวงตาคู่สวยพลันหม่นแสงเธอไม่ได้เศร้าเรื่องที่พ่อไม่เคยส่งเสีย แต่เสียใจที่อุตส่าห์เรียนจบและยังไม่มีโอกาสได้หางานทำด้วยซ้ำ ก็ต้องมาชดใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อแทนพ่ออยู่แบบนี้

“ครับ หนูบัว ลุงชื่อกรนะ เชิญครับคุณนายรออยู่” ลุงกรบอกก่อนจะขึ้นรถไปนั่งตำแหน่งคนขับหลังจากที่ช่วยยกกระเป๋าเสื้อผ้าของบัวบูชาไปเก็บไว้ตรงเบาะด้านหลังให้ 

บัวบูชาก้าวตามขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งข้างคนขับ รถกระบะสีดำขับเคลื่อนเข้าไปตามท้องถนน ซึ่งปากทางเข้าไร่และตัวบ้านของคุณนายจิตรลดานั้นห่างไกลกันอยู่หลายกิโลเมตรทีเดียว

ตลอดทางบัวบูชาทอดมองและสำรวจสถานที่ที่เธอต้องเข้ามาอยู่ต่อจากนี้อีกหกเดือน เธอไม่เคยเข้ามาในไร่แห่งนี้เลยสักครั้ง รู้แต่ว่าไร่จิตรลดามีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล พอเธอได้มาเห็นกับตาก็อดยอมรับไม่ได้ว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ไม่นานนักรถกระบะคันสีดำที่เธอนั่งอยู่ก็มาจอดสนิทยังหน้าบ้านไม้สักทองสองชั้นหลังหนึ่ง

บัวบูชาลงจากรถก่อนจะเดินตามลุงกรเข้าไปด้านในตัวบ้าน เมื่อเห็นคุณนายจิตรลดานั่งอยู่เจ้าของใบหน้าหวานก็รีบวางกระเป๋าพร้อมกับยกมือพนมไหว้อีกฝ่ายทันที

“มาแล้วเหรอหนูบัว” น้ำเสียงที่ใช้กับเด็กสาวก็ยังคงความใจดีเช่นเคย แตกต่างจากตอนที่ขู่ให้ลูกหนี้คืนเงินลิบลับ

“ค่ะคุณนาย” 

คุณนายจิตรลดาหันไปหาแม่บ้านคนสนิทที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ อย่าง ป้าชื่น ก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายพาบัวบูชาไปยังห้องพักคนงาน ให้บัวบูชาเก็บของให้เรียบร้อยค่อยตามไปหาตนที่ห้องหนังสือ เพราะเจ้าของบ้านยังไม่อยากพูดคุยรายละเอียดข้อเสนออีกข้อเสนอหนึ่งในตอนนี้ ซึ่งป้าชื่นก็ทำตามที่ผู้เป็นนายสั่ง นำทางบัวบูชาไปยังห้องพักของเด็กสาวซึ่งอยู่ด้านหลังของบ้าน