บทที่ 5

“คุณยู” ลำคอฉันแห้งผาก ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นอะไรแบบนี้ เห็นผู้ชายเปลือยเปล่า ระหว่างที่ฉันเข้าห้องน้ำ เขาคงลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าของตัวเอง

         เนื้อตัวของบุรุษเพศที่เพิ่งเคยเห็นเต็ม ๆ ตาครั้งแรก ฉันประหวั่นไม่น้อย แต่นี่ก็อาจเป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะได้เห็น ฉันนั่งลงข้างเอวเขา พยายามไม่มองสิ่งที่เชิญชวนสวยตา สิ่งที่บ่งบอกความเป็นบุรุษเพศ

         ‘คุณยูโตแล้วจริง‍ ๆ’

         ฉันใช้ผ้าในมือเช็ดหน้าเขาเบา ๆ จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วคมเรียวสวย ริมฝีปากหยักได้รูปสีชมพูอย่างคนสุขภาพดี กล้ามอกสวยแข็งแรง ฉันรีบยกมือของตัวเองอีกข้างออก นี่มือข้างนั้นของฉันไปวางไว้บนกล้ามอกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

         หัวใจฉันเต้นระส่ำเพราะความอาย และยิ่งละอายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังคิดไม่ซื่อกับคนเมา

         ริมฝีปากเขาเผยอนิด ๆ เหมือนกำลังหลอกล่อให้ฉันลองแตะลิ้มชิมรสของริมฝีปากสีระเรื่อนั้น

         ‘อย่านะมะลิ เดี๋ยวเขาตื่น’

         เสียงในหัวกำลังเตือนฉัน แต่ดูเหมือนคำเตือนนั้นจะไร้ผล เมื่อฉันรู้ตัวอีกที ริมฝีปากของฉันก็ทาบทับริมฝีปากนุ่มหยุ่นของเขาแล้ว

         นุ่มมาก...ไม่คิดว่าปากคนจะนุ่มได้ขนาดนี้ ผ้าขนหนูผืนเล็กหล่นลงข้างเตียง ฉันไม่สนใจกับสิ่งนั้นอีกเลย อยากลองความนุ่มนั้นอีกสักครั้ง

         เพื่อให้องศาของการแอบจูบง่ายขึ้น ฉันขยับตัวเล็กน้อย มือที่ติดข้างลำตัวเขาขยับวางบนหน้าท้องแกร่ง ลอนหน้าท้องทั้งหกมัดลื่นมือ ไม่ใช่เพียงร่างกายผู้หญิงเท่านั้นที่น่ามอง แต่ร่างกายผู้ชายเองก็น่ามองไม่ต่างกัน ฉันหยุดมือของตัวเองไว้ตรงหน้าท้องแข็งแรงเป็นลอนกล้ามสวยงาม แต่สายตากลับลากยาวไปถึงส่วนของความเป็นชาย

         รีบหันหน้ากลับมามองใบหน้าหล่อเหลาแทน ขออีกจูบเดียวแล้วฉันจะออกจากห้องนี้ แค่จูบเดียว จูบเดียวเท่านั้น

         ปิ๊น!!!

         เสียงรถจักรยานยนต์บีบแตรไล่รถเมล์คันที่ตัดหน้าเข้ามาจอดรับผู้โดยสารทำฉันตกใจตื่นจากภวังค์พาตัวเองออกจากความคิดเรื่องวาบหวาม ถ้าไม่มีครั้งนั้น เรื่องทุกอย่างจะดีกว่านี้ไหมนะ

         เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉันก็ปัดความคิดออกไป มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ในเมื่อทุกอย่างมันผ่านมานานเกือบปีกว่า คิดไปก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้

         ฉันก้าวขึ้นรถเมล์ปรับอากาศ จากตรงนี้น่าจะไปต่ออีกสาย ก่อนจะนั่งวินมอเตอร์ไซค์เข้าบ้าน ดูเวลาแล้วเกือบเที่ยงน่าจะถึงบ้าน

         อยู่ดี ๆ สายฝนก็โปรยลงมา ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย รถคงติดอีกแน่ จากที่คิดไว้ว่าจะถึงบ้านตอนเที่ยง น่าจะถึงบ่ายโน่นแหละ

         เป็นอย่างที่ฉันคิด ฉันมาถึงบ้านคุณท่านเป็นเวลาบ่ายแล้ว พอกวาดตามองรอบโรงจอดรถก็เห็นรถของคุณยูจอดอยู่แล้ว เขาคงขึ้นทางด่วนมา

         ‘น่าจะให้มาด้วย’

         ฉันปัดความน้อยเนื้อต่ำใจออกไป ไม่มีประโยชน์ที่จะด้อยค่าตัวเองจากการกระทำของคนอื่น

         “ป้าน้อย แม่ล่ะคะ” ฉันตรงไปหลังบ้านโซนของคนรับใช้เพื่อถามหาแม่ของตัวเอง

         “อ๋อ แม่วรรณขึ้นไปห้องคุณย่าน่ะ” ฉันเดินตรงไปยังชั้นสองของบ้านมุ่งสู่ห้องคุณย่า แม้แต่แม่บ้านเองก็มีระดับ แม่ของฉันถือเป็นหัวหน้าแม่บ้านก็ว่าได้ เพราะอยู่มานาน อีกอย่างคุณย่าของคุณยูท่านรักและเอ็นดูฉันกับแม่มาก

         ฉันเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสอง ก่อนจะเข้าห้องคุณย่า ฉันก็เหลือบมองห้องตรงข้ามกับห้องคุณย่า เขาคงอยู่ในนั้น เขาไม่ได้ส่งข้อความมาถามว่าฉันถึงบ้านหรือยังด้วยซ้ำ

         ก็ไม่แปลกหรอก เพราะปกติเราสองคนก็แทบไม่ได้เจอกันที่บ้านอยู่แล้ว พื้นที่ต้องห้ามซึ่งต้องทำตัวให้ห่างเหินกันที่สุด แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ที่บ้าน แม้แต่ที่มหาวิทยาลัยฉันก็ต้องทำตัวให้ห่างเหินที่สุด

         ความห่างของเราสองคนเพิ่มขึ้นตามอายุที่มากขึ้น

         มีแค่บนเตียงเท่านั้นที่ฉันจะเทียบเคียงกับเขาได้

         แต่มันก็แค่บนเตียง

         “อ้าว! มะลิ มาแล้วเหรอ” เสียงแม่ที่เปิดประตูออกมาจากห้องคุณย่าร้องทักฉัน เมื่อเห็นฉันยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง

         “ค่ะแม่ มะลิเพิ่งมาถึง”

วันนี้ที่บ้านคึกคักเพราะมีเพื่อนของคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายมากินข้าวเย็นที่บ้าน งานปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่จัดสำหรับคนสิบกว่าคน วันนี้ทุกคนต้องใส่ชุดแม่บ้านให้ดูเรียบร้อย แต่เพราะแม่บ้านที่บ้านนี้ก็เริ่มมีอายุกันหลายคน ฉันที่เดินเหินคล่องที่สุดจึงรับหน้าที่เสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับแขก

         กลุ่มของผู้ใหญ่หกเจ็ดคนนั่งกันอยู่ที่โต๊ะยาวข้างสระว่ายน้ำ ส่วนอีกกลุ่มคือพวกคุณยูกับเพื่อน ๆ ที่น่าจะเป็นรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ซึ่งมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย