บทที่ 6

ทั้งหมดพูดคุยกันด้วยภาษาอังกฤษ คงเพราะมีคนในกลุ่มหลายคนน่าจะเป็นลูกครึ่งหรือไม่ก็ต่างชาติ  

         ฉันฟังออกว่าพวกเขาพูดอะไร ถึงฉันจะไม่ได้ศึกษาในโรงเรียนนานาชาติ แต่ฉันก็เป็นพวกเก่งด้านภาษา ฝึกอ่านฝึกฟังและพูดตามยูทูบที่มีช่องสอนภาษาฟรีมากมาย

         “เมื่อไหร่ยูจะใจอ่อน” เสียงของผู้หญิงลูกครึ่งถามคุณยูอย่างหยอกล้อ เพื่อนคนอื่นก็ส่งเสียงเฮเหมือนเชียร์คนทั้งคู่ พวกเขาหยิบแก้วแชมเปญจากถาดที่ฉันยกมาเสิร์ฟ

         ฉันเดินเลี่ยงออกมายังได้ยินพวกเขาหัวเราะและหยอกล้อกัน ไม่มีใครมองเห็นฉันด้วยซ้ำ พวกเขาเห็นแค่ถาดของเครื่องดื่ม หน้าตาหรือรูปร่างที่ไม่ได้โดดเด่น

         ยิ่งเวลาไม่ได้แต่งหน้าฉันยิ่งเหมือนเด็กสาวที่เพิ่งจะโต ตัวเล็ก ๆ หน้าจืด ๆ ไม่มีตรงไหนที่ดึงดูดใจเพศตรงข้าม

         กว่างานจะเลิกก็เกือบห้าทุ่ม ฉันอาบน้ำและเข้านอนเกือบเที่ยงคืน

         “เหนื่อยไหม” เสียงของแม่ถามในตอนที่ฉันนอนอยู่บนเตียง แม่นั่งอยู่ขอบเตียง มือสากของแม่ลูบใบหน้าของฉันอย่างห่วงใย

         “ไม่หรอกค่ะ สนุกดี” เหนื่อยแค่ไหนก็ห้ามพูด ฉันเคยเห็นแม่ร้องไห้มาแล้ว ฉันรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตด้วยฐานะอย่างแม่

         “อืม มะลิของแม่เก่ง คุณท่านให้เงินมาด้วย ถือเป็นค่าจ้างของคืนนี้” แม่ยื่นธนบัตรสีเทาสองฉบับให้ ฉันยิ้มรับ เก็บเงินไว้ใต้หมอน ฉันไม่มีเงินเดือนเหมือนแม่ มีงานให้ช่วยในบางครั้งคุณท่านก็ให้เป็นเงินตอบแทนเป็นครั้ง ๆ ไป

         ไม่ต่างจากลูกชายของท่าน ให้เงินเป็นครั้ง ๆ ไป ให้เมื่อได้ใช้งาน แต่เงินที่คุณท่านให้กลับไม่ทำให้รู้สึกปวดใจเท่ากับเงินที่ได้จากเขา

         “ใครเหรอจ๊ะแม่ที่มาวันนี้” ฉันอดถามไม่ได้ เพราะดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นคนพิเศษ ไม่อย่างนั้นคุณท่านคงไม่เปิดบ้านต้อนรับขนาดนี้ ทั้งยังจ้างเชฟมาทำอาหารให้ด้วย

         “ครอบครัวที่คุณยูจะไปอยู่ด้วยตอนเรียนต่อที่อังกฤษ”

         “คุณยูจะไปเรียนต่อเหรอคะ” ฉันไม่เคยรู้ คิดว่าจบแล้วเขาจะทำงานหรือไม่ก็เรียนต่อในประเทศ

         “ใช่ อีกไม่กี่เดือนคุณยูก็จะจบแล้วนี่”

ใช่ อีกไม่กี่เดือน เวลาของฉันกับเขาเหลืออีกไม่กี่เดือนแล้วสินะ

         “ว่าแต่มะลิสนุกไหม มีเพื่อนเยอะหรือยัง” แม่เปลี่ยนจากเรื่องลูกของเจ้านายมาเป็นเรื่องลูกของตนเอง

         “สนุกค่ะแม่ มีทั้งเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันกับเพื่อนที่อยู่สาขาเดียวกัน แต่เรียนยากมากเลยค่ะ” ฉันกอดเอวแม่ ขยับตัวไปนอนหนุนตักแม่ มองแม่แล้วก็ยิ้มทุกครั้ง แม่อายุเพิ่งสามสิบหกย่างสามสิบเจ็ด ยังสาวอยู่มาก ถ้าแม่แต่งเนื้อแต่งตัว คนคงคิดว่าเป็นพี่สาวฉันมากกว่าเป็นแม่

         “ก็เราเลือกเรียนเอง น่าจะเรียนสายภาษาอย่างที่ตัวเองถนัด” แม่บ่นอุบเพราะรู้ว่าฉันไม่ชอบสายคำนวณเลยสักนิด

         “ก็คุณท่านบอกว่าเรียนสายนี้จะรับเข้าทำงานทันทีนี่นา” นั่นเป็นแค่เหตุผลรองที่ฉันใช้อ้างกับแม่ เหตุผลหลักและเหตุผลจริง‍ ๆ คือฉันอยากอยู่ใกล้ ๆ คุณยู ไม่ว่าตอนเรียนหรือตอนทำงาน ความหวังเล็ก ๆ ของฉัน โอกาสที่น่าจะพอเป็นไปได้

         ไม่นานแม่ก็หลับไปแล้ว ส่วนฉันยังลืมตาโพลงในความมืด ในหัวคิดเรื่องเขาไม่หยุด

         หัวใจมันร้อนรุ่ม ทั้งคนที่เขาชอบ คนที่ชอบเขา ผู้หญิงที่เขาเกี่ยวข้อง นอกจากฉัน เขาจะมีคนอื่นอีกไหมนะ น้ำตาเจ้ากรรมไหลหยดลงหมอนเบา ๆ

อึดอัด นี่คือความรู้สึกที่ฉันเป็น

เช้าวันอาทิตย์

         ฉันตื่นขึ้นมาไม่สดชื่นเลยสักนิด คงเพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ คิดเรื่องเขาทั้งคืน เวลานี้แม่คงไปดูแลคุณย่าแล้ว เดี๋ยววันนี้ฉันต้องไปเยี่ยมคุณย่าก่อนที่จะกลับหอ

         ฉันเลือกจะกลับวันนี้เลย เพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า ไม่รู้ว่าคุณยูจะกลับวันนี้หรือพรุ่งนี้เช้า แต่ก็ช่างเถอะ เขาจะกลับตอนไหนก็เรื่องของเขา เพราะอย่างไรเสียฉันก็ไม่มีวาสนาได้นั่งรถเขาอยู่แล้ว

         ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว จะได้ขึ้นไปช่วยงานแม่ที่ห้องคุณย่า เพียงไม่นานฉันก็เดินมาถึงหน้าห้องของคุณย่า อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองห้องฝั่งตรงข้าม เขาน่าจะยังหลับอยู่

         ฉันเคาะห้องสองทีก่อนจะเปิดเข้าห้องของคุณย่า หญิงชราวัยเจ็ดสิบนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แม่กำลังจัดการเป่าผมให้ท่านอย่างเบามือ

         “มะลิมานี่” ท่านเรียกและกวักมือให้ฉันเดินเข้าไปหา ฉันนั่งลงข้าง ๆ ท่านพลางก้มกราบบนตักอย่างที่เคยทำ

         “สวัสดีค่ะ คุณย่าภา” คุณย่าภาหรือคุณภาสินี แม่ของคุณภิรัชพ่อของคุณยู ภรัณยู คุณย่าภาอายุเจ็ดสิบแล้ว แต่ก็ยังแข็งแรง มีแค่บางวันเท่านั้นที่จะต้องมีคนนอนเฝ้า ส่วนมากในเวลาที่ท่านป่วย อย่างเช่นครั้งนั้นที่ฉันนอนเฝ้าเพราะท่านเจ็บเข่า