บทที่ 4

ฉันตื่นมาด้วยความเมื่อยขบ คงเพราะบทรักเร่าร้อนของคนเมาเมื่อคืน ปกติถ้าเขาเมาจะหื่นเป็นพิเศษ ฉันกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น มองใบหน้าหล่อเหลาของคนนอนข้างกาย

         คุณยูของฉันหน้าตาดีตั้งแต่ฉันจำความได้ เฝ้ามองและแอบรักเขาโดยไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ขาดเขาไม่ได้แล้ว

         “กลับบ้านไหมคะ” ฉันถามคนที่ตื่นนอนแล้ว วันนี้เป็นวันเสาร์ ไม่แน่ใจว่าสัปดาห์นี้เขาจะกลับหรือเปล่า

         “อืม มะลิกลับไหม”

         “กลับค่ะ”

         “งั้นมะลิกลับก่อนเลยนะ เดี๋ยวตอนบ่ายฉันค่อยกลับ”

ฉันนึกว่าเขาจะชวนกลับด้วยกัน แต่ก็นั่นแหละ มันจะกลับด้วยกันได้อย่างไร ก็อย่างที่รู้ดีว่าฉันเป็นเพียงลูกของคนรับใช้ ไหนเลยจะเสนอหน้านั่งรถคันหรูของลูกชายเจ้าของบ้านกลับไปพร้อมกัน

         “มะลิ”

         “คะ?”

         “ฉันเพิ่งโอนเงินให้ เช็กดูนะว่าพอไหม”

ฉันไม่ได้ดูหรอก เพราะรู้ว่ามันคงมากพอดู มากกว่าเงินเดือนคนรับใช้ในบ้านเขาเสียอีก

         “ขอบคุณค่ะ คุณยูไม่ต้องให้มะลิทุกครั้งที่นอนกับมะลิก็ได้ค่ะ มะลิไม่ได้ขายตัว” ฉันพูดในสิ่งที่ไม่เคยพูดมาก่อน คงเพราะความอึดอัดในใจตอนนี้ตั้งแต่ได้รับรู้เรื่องของคนที่เขารักกระมัง ทำให้ความรู้สึกและสถานะของตัวเองจากที่ต่ำต้อยอยู่แล้วยิ่งต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

         “มะลิ! พูดอะไรแบบนั้น ฉันให้เพราะรู้ว่าเราต้องใช้” น้ำเสียงเขาดุอย่างไม่พอใจ

         ฉันยกมือขึ้นไหว้และขอโทษกับกิริยาอาการของตัวเอง

         “ขอโทษค่ะ งั้นเดี๋ยวมะลิกลับก่อนนะคะ” ฉันลุกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ หันไปมองคนที่คงหลับสนิทไปแล้ว เดินออกจากห้องเขามา หัวใจก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย

         มองหารถประจำทางปรับอากาศ อาจต้องขึ้นรถหลายต่อหน่อยก็ดีกว่านั่งแท็กซี่ เพราะราคาจากนี่ไปถึงบ้านแพงมากโขอยู่

โลกปัจจุบันนี้ทุกอย่างขับเคลื่อนด้วยเงิน หาใช่ความรัก

         ในเมื่อเขาไม่สามารถหยิบยื่นความรักให้ได้ เขาก็เลือกที่จะหยิบยื่นเงินมาให้แทน

         เขาไม่เคยเอ่ยเรื่องสถานะ และฉันก็ไม่มีความกล้าพอที่จะถามเอากับเขา ฉันยกโทรศัพท์มือถือไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่เขาซื้อให้และฝากแม่ของฉันมาให้ เขาบอกว่าเป็นของขวัญที่ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เขารู้ว่าต้องทำอย่างไรเพื่อไม่ให้ใครสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน

         ฉันส่งข้อความบอกแม่ว่ากำลังจะกลับบ้าน คิดถึงแม่เหมือนกัน ปกติเราสองคนแทบไม่ห่างกันเลย ฉันเกิดมาเท่าที่จำได้ก็มีแต่แม่ ไม่เคยรู้ว่าพ่อเป็นใคร เพราะแม่ไม่เคยพูดถึง

         แม่มีฉันตั้งแต่อายุสิบแปด ทำให้แม่ในวันนี้ก็ยังสาวและสวย จำความได้ฉันก็อยู่บ้านของคุณท่านแล้ว ได้เล่นกับคุณยูบ้างบางครั้ง จนกระทั่งเขาเริ่มโต เด็กผู้ชายเขาก็ไม่เล่นกับเด็กผู้หญิง ยิ่งเด็กผู้หญิงที่เป็นแค่ลูกคนใช้ก็ยิ่งไม่สมควรเล่นด้วย

         ครั้งแรกของเราสองคนเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ฉันอายุได้สิบแปดปี วันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงไปเที่ยวต่างจังหวัด ฉันจึงต้องไปนอนเฝ้าคุณย่าของคุณยูที่ห้อง

         พอคุณย่าหลับแล้ว เดินออกจากห้องคุณย่า คิดว่าจะไปหาน้ำดื่มสักหน่อย ชั้นสองของบ้านมีส่วนที่ทำเป็นบาร์ มีตู้เย็นและเครื่องดื่มมากมาย ฉันคิดว่าจะหาน้ำดื่มสักขวด เพราะน้ำในห้องคุณย่าหมดแล้ว

         แต่คนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในโซนของบาร์ทำฉันตกใจ คุณยูกำลังหลับ แก้วเหล้าที่วางตรงโต๊ะกระจกเตี้ยและขวดของบรั่นดีราคาแพงวางอยู่ข้างแก้ว

         เขาเมาสินะ

         ฉันเปิดประตูตู้เย็นหยิบน้ำมาหนึ่งขวด เทน้ำเย็นลงแก้วเกือบเต็ม ดื่มน้ำเย็นจากแก้วนั้นอย่างชื่นใจ แต่ความร้อนผ่าวก็ไม่ได้ลดลงเลย

         ฉันชำเลืองมองคนที่ยังหลับสนิท เสียงฝนข้างนอกเริ่มไหลริน แทนที่จะได้นอนสบาย ๆ แต่เขากลับต้องมานอนหลับคอพับคออ่อนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

         ฉันชั่งใจอยู่นานว่าจะปลุกเขาหรือปล่อยให้เขานอนปวดคออยู่ตรงนี้ดี แก้วเหล้าตรงหน้าเขาเหลืออีกไม่ถึงครึ่งแก้ว เขาว่าคนเราถ้าเมาความกล้าจะมากขึ้น ฉันก็เลยยกแก้วนั้นดื่มจนหมด

         ความแสบร้อนของแอลกอฮอล์ไหลผ่านลำคอหายไป เพียงไม่นานฉันก็รู้สึกร้อนไปทั้งร่าง คิดว่าคงเริ่มเมาแล้ว

         “คุณยูกลับห้องค่ะ” ฉันเรียกคนที่หลับใหลไม่ได้สติเสียงเบา เพราะกลัวคนอื่นหรือคุณย่าจะได้ยิน

         “กลับห้อง” เขาพึมพำ แต่ก็ยอมขยับเท้าในตอนที่ฉันช้อนแขนเขามาไว้บนไหล่

         ฉันปาดเหงื่อเมื่อพาร่างคนเมาขึ้นเตียงได้สำเร็จ ฉันเข้าไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำเพื่อจะกลับมาเช็ดตัวให้คนเมา