บทที่ 7

แต่หลังจากที่ได้ผ่าเข่ามาแล้ว ท่านก็เดินเหินได้อย่างสบาย แม่เองก็ไม่ต้องมานอนเฝ้าท่านตั้งแต่ที่ฉันไปเรียนมหาวิทยาลัย

         “อืม เป็นไงบ้าง ไปเรียนสนุกไหม” คำถามของคุณย่าทำฉันยิ้มออกมา ถ้าถามแบบนี้คงมีเรื่องเล่า

         “สนุกค่ะ” ฉันตอบเพียงสั้น ๆ รู้ว่าคุณย่าอยากเล่ามากกว่าอยากฟังเรื่องของฉัน

         “ว่าไปแล้วก็คิดถึงคุณปู่ ไม่น่าอายุสั้นเลย” ท่านพูดแล้วก็ถอนหายใจ ทิชชูถูกดึงมาซับน้ำตาตรงหางตา ฉันขยับเข้าไปพยุงให้ลุกจากเก้าอี้ตัวนั้น ตรงไปยังเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ติดหน้าต่าง เก้าอี้เอนตัวเก่งที่มีวิวข้างนอกเป็นสวนหย่อมของบ้าน

         ฉันนั่งลงข้าง ๆ บีบนวดปลีน่องของท่านอย่างเบามือ เน้นสัมผัสให้เกิดความอบอุ่นและความห่วงใยมากกว่าให้ร่างกายแก้ความเมื่อยล้า เพราะฉันไม่ได้เรียนมา จึงไม่รู้หรอกว่าต้องนวดอย่างไร

         “ย่าเจอปู่ตอนเรียนมหา’ลัยนี่แหละ เขาเป็นรุ่นพี่เอกเดียวกัน ย่าเรียนปีหนึ่ง ส่วนปู่เรียนปีสี่” ฉันยิ้มกับคำพูดของท่าน เพราะตำนานรักของท่านทั้งสองไม่ต่างจากฉันกับคุณยู

         “คุณย่าคงสวยมากแน่เลย” ฉันเอ่ยชม เห็นแม่กำลังเก็บไดร์เป่าผมและโต๊ะเครื่องแป้งให้เข้าที่เข้าทาง ฉันหันกลับมาสนใจคุณย่าต่อ

         “ไม่สวยหรอก ย่าเป็นคนธรรมดา ๆ ที่ไม่อยากเชื่อว่าคนหล่ออย่างปู่จะมาชอบ ตอนแรกที่ชอบกัน คนมักจะนินทาว่าย่าใช้ยาเสน่ห์ให้ปู่รักปู่หลง” เสียงหัวเราะชอบใจของท่านทำฉันยิ้มตาม

         “ไปหยิบอัลบัมตรงนั้นมาให้หน่อย”

         ท่านชี้ไปตรงตู้ใส่หนังสือ แต่มีเล่มหนึ่งที่ไม่ใช่หนังสือเพราะขนาดมันใหญ่กว่ามาก ฉันเอื้อมมือหยิบลงมาจากชั้นและยื่นมันให้คุณย่าได้เปิดดู ท่านลูบปกของอัลบัมอย่างเบามือ ฉันเพิ่งเห็นว่าตรงหน้าปกเป็นรูปหญิงชายคู่หนึ่งซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษา สีของภาพบ่งบอกว่าผ่านเวลามาอย่างช้านาน

         “นี่ย่า คนนี้คุณปู่” ท่านกล่าวทั้งยังลูบไล้มืออยู่ตรงรูปนั้นอยู่นาน ก่อนที่ท่านจะเปิดหน้าต่อไป

         “นี่คุณปู่เหรอคะ” ฉันถามอย่างตื่นเต้น เพราะท่านเหมือนคุณยูมาก ไม่สิ คุณยูเหมือนท่านมากต่างหาก

ภาพของคุณปู่และคุณย่าของเขายังอยู่ในความทรงจำของฉัน ระหว่างฉันกับเขา เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันจนถึงวัยที่แก่ชรา สร้างครอบครัวไปด้วยกัน มันจะเป็นไปได้ไหมนะ

         เฮ้อ! ฉันถอนหายใจอีกครั้งพลางมองหารถเมล์คันที่รอก็ยังไม่มาสักที

         ฉันต้องกลับไปห้องเขา ยังไม่ได้รีดผ้าเลย คุณยูไม่ได้บอกให้ฉันทำหรอกเรื่องเสื้อผ้าหรือทำความสะอาดห้อง เป็นฉันเองที่อยากทำ

         อยากทำให้เพราะอยากไปหาเขาที่ห้อง อยากใช้เวลาอยู่กับเขา กลัวว่าเขาจะพาคนอื่นมาที่ห้อง อีกอย่างเขาก็ให้คีย์การ์ดเข้าออก และฉันยังเข้าออกได้โดยที่ไม่ต้องขอเขา

        

ห้องไลน์ส่วนตัว

         มะลิ : คุณยู มะลิจะเข้าไปที่คอนโดนะคะ ผ้ายังไม่ได้รีด

         OnlyYou : อืม ฉันกำลังจะออกไป เธออยู่ไหนแล้ว

         มะลิ : ป้ายรถเมล์ค่ะ

         OnlyYou : งั้นรอใกล้ ๆ แถวนั้นแหละ เดี๋ยวอีกสิบนาทีฉันไปรับ

         ฉันยิ้มกับข้อความของเขา บางวันฉันก็ได้มีโอกาสกลับพร้อมเขาบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้ง ถ้าวันไหนโชคดีนะ วันที่โชคดีอย่างวันนี้ไง

         ไม่เกินสิบนาทีเขาก็มาถึง ฉันขึ้นรถไปด้วยหัวใจที่อิ่มฟู

         “คุณยูกินข้าวมาหรือยังคะ” ฉันถามทันทีที่นั่งลงข้างคนขับ ทั้งยังรัดเข็มขัดเรียบร้อย

         “ยังเลย อาบน้ำเสร็จ เห็นไลน์เธอก็รีบออกมา” มือหนาคว้ามือฉันไปกุมไว้ในตอนที่เขาละมือจากเกียร์รถยนต์

         “งั้นเราสั่งอะไรไปกินที่ห้องดีไหมคะ” ฉันเสนอทางออก เพราะถ้าจะให้ไปนั่งกินที่ร้านอาหาร ฉันก็กลัวว่าเขาจะลำบากใจ ด้วยเข้าใจสถานะของเราสองคน เขาไม่อยากให้คนที่บ้านรู้

         ฉันเองก็ไม่พร้อมจะรับผลที่ตามมาของมัน ถ้าเกิดคุณท่านกับคุณย่ารู้ พวกท่านจะยังเอ็นดูฉันอยู่ไหม

         ‘เด็กในบ้านกับลูกชายเจ้านาย’

         “อืม เอางั้นก็ได้” เขาว่าและขับรถต่อไป ฉันอยากถามเรื่องที่เขาจะไปเรียนต่อ แต่ก็ไม่กล้าถาม

         “มะลิอยากให้คุณยูติวบางวิชาให้มะลิหน่อย”

         “ได้สิ” เขาหันมายิ้ม เวลาได้อยู่ใกล้เขาแบบนี้ หัวใจฉันอิ่มฟูและมีความสุขมาก ไม่คิดว่าแค่การได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็มีความสุขจนลืมทุกอย่าง

         เรากลับมาถึงคอนโดเขาในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันสั่งผัดไทยเจ้าประจำให้เขา จากนั้นก็ไปทำงานของตัวเอง โดยคุณยูนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่น ถึงจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่อย่างน้อยก็อยู่บริเวณเดียวกัน นี่คือความสุขของฉันแล้ว