บทที่ 6 ตัดให้ขาดอย่าได้คิดเสียใจทีหลัง

ซ่งเหวยทำหน้าที่เป็นผู้ใหญ่บ้านแห่งนี้มานานหลายปี เรื่องราวการลำเอียงรักลูกไม่เท่ากันครอบครัวอื่น ๆ ยังไม่หนักหนาเท่าตระกูลหลิ่ง พอได้รับรู้ว่าหลิ่งเฟิงหยางตัดสินใจจะออกจากตระกูลเขาก็รู้สึกและสงสารอยู่ไม่น้อย

หลิ่งจื่อหานที่เดินนำซ่งเหวยมาถึงห้องพักของครอบครัว ที่ยามนี้ท่านปู่ท่านย่าของเขายังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ส่วนมารดาช่วยห้ามเลือดที่ศีรษะให้น้องสาวนั่งอยู่อีกด้าน ภาพนี้ทำเอาซ่งเหวยถึงกับโมโหอย่างช่วยไม่ได้

“นี่...ตาเฒ่าหลิ่ง นางหลิว พวกเจ้าถึงขั้นลงไม้ลงมือกับเด็กตัวเล็ก ๆ เพียงนี้เชียวรึ”

หลิ่งฉางเปรยตามองซ่งเหวยอย่างเฉื่อยชาและพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ “หัวหน้าหมู่บ้านเรื่องนี้ก็เป็นแค่การสั่งสอนเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นใช่การทำร้ายอย่างที่ท่านว่ามาที่ใดกัน ท่านมาเรื่องที่ข้ากับลูกอกตัญญูจะแยกบ้านตัดขาดกันมิใช่หรือ รีบเขียนหนังสือตัดขาดให้ข้าได้แล้ว”

“เฮ้อ ข้าเขียนหนังสือตัดขาดให้เจ้าน่ะได้ ว่าแต่เจ้าจะแบ่งทรัพย์สินอันใดให้อาหยางบ้าง...” ซ่งเหวยพูดได้เพียงเท่านั้นก็ถูกนางหลิวเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

“ไม่มีการแบ่งทรัพย์สินอันใดทั้งสิ้น ในเมื่อลูกอกตัญญูนี่อยากออกจากตระกูลไปเอง เหตุใดสามีของข้าต้องแบ่งสิ่งของมีค่าให้ด้วยเล่า!”

หลิ่งเฟิงหยางที่เห็นทุกอย่างในมิติของบุตรสาวแล้ว เขามั่นใจว่าในอนาคตอันใกล้อาชีพการงานที่จะทำ ย่อมสร้างฐานะมีเงินทองให้ครอบครัวได้อยู่อย่างสุขสบาย จึงได้กล่าวกับซ่งเหวยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“ท่านลุงซ่งข้าไม่เอาสิ่งใดจากตระกูลหลิ่ง แม้แต่เหรียญอีแปะข้าก็ไม่คิดอยากได้ รบกวนท่านลุงซ่งเขียนให้ชัดเจนว่า ครอบครัวของข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลหลิ่งแม้แต่แซ่นี้ก็จะเลิกใช้

ในวันหน้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเกิดร่ำรวยหรือยากจน อย่าได้เอ่ยอ้างถึงคำว่าบุญคุณที่เป็นบิดามารดาผู้ให้กำเนิด เพื่อเรียกร้องให้ครอบครัวของข้าต้องตกต่ำเพราะคำว่าบุญคุณเด็ดขาดขอรับ”

“นี่เจ้า!! ดี ดีจริง ๆ ถ้าเจ้าเลือกตัดขาดอย่างสิ้นเชิงข้ายินดีสนองให้ก็ได้ เมื่อออกไปจากตระกูลของข้าแล้วชีวิตอับจนหนทาง อย่าได้บากหน้ามาร้องขอความช่วยเหลือจากข้าก็แล้วกัน หึ” หลิ่งฉางถึงกับตะลึงคำพูดที่เด็ดขาดของบุตรชายคนรอง ที่ต้องการระบุอย่างชัดเจนในหนังสือตัดความสัมพันธ์

นางหลิวกลับคิดว่านี่เป็นเรื่องดีกับพวกตน เพราะไม่ต้องเสียเงินในกระเป๋าแม้แต่อีแปะเดียว “ตาเฒ่าจะโกรธไปไยเราไม่ได้เป็นคนคิดเสียหน่อย นี่เป็นการตัดสินใจของลูกชั่วนั่นถึงอยากได้ข้าก็ไม่ยอมแบ่งให้แน่ อยากไปนักก็ออกไปแต่ตัวเปล่า ๆ นั่นแหละเหมาะสมแล้ว”

“อืม เจ้าพูดถูกยายเฒ่า” หลิ่วฉางเห็นด้วยกับคู่ชีวิตที่นิสัยคล้ายกัน

เพียงแต่การกระทำของสองสามีภรรยากลับทำให้พยานสามคน ที่ตามซ่งเหวยมาแอบคุยกันอย่างเหลือทน ที่มีคนนิสัยเช่นนี้อยู่ในหมู่บ้านของพวกตน

‘ไอหยา ตาเฒ่าหลิ่งคิดผิดแล้วจริง ๆ ที่ยอมให้อาหยางแยกบ้าน ทั้งยังตัดขาดความสัมพันธ์พ่อแม่ลูกอีก เหอะ ข้าอยากจะรู้นักต่อไปใครจะเข้าป่าล่าสัตว์ หรือตัดไม้มาทำฟืนไว้หุงหาอาหารให้กิน’

‘อือ เจ้าพูดถูกข้าเห็นด้วยอย่างมากกับเรื่องนี้ มีลูกดี ๆ แท้ ๆ กลับรังแกจนพวกเขาทนอยู่ไม่ไหว ข้าจะรอสมน้ำหน้าเมื่อลูกหลานที่เหลือ เอาแต่งอมืองอเท้ารอกินเพียงอย่างเดียวทำอันใดไม่เป็นสักอย่าง คงสนุกน่าดูนะพวกเจ้าว่าไหม’

‘ใช่ ข้าล่ะอยากเห็นอย่างที่เจ้าพูดมาเร็ว ๆ เสียแล้วสิ ถึงยามนั้นจะมานั่งเสียใจทุกอย่างก็ย้อนกลับมาไม่ได้แล้ว ขืนเข้าไปวุ่นวายกับครอบครัวของเฟิงหยางอีกมีหวังถูกฟ้องร้องแน่ ๆ’

ซ่งเหวยเขียนรายละเอียดในหนังสือตัดขาด ตามที่ทั้งสองฝ่ายต้องการเสร็จก็ยื่นให้พวกเขาลงชื่อประทับลายนิ้วมือ ในส่วนของหลิ่งเฟิงหยางมีบุตรชายถือกระดาษไปให้ถึงเตียงนอน

“เอาล่ะ หนังสือตัดขาดของพวกเจ้าได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว อย่าลืมเก็บรักษาไว้ให้ดีล่ะถ้าทำหายต้องมาขอดูที่ข้าเท่านั้น”

“ขอบคุณท่านลุงซ่งมากพวกท่านอาทั้งสามคนด้วยขอรับ วันหน้าหากมีสิ่งใดที่ข้าพอช่วยได้ย่อมช่วยจัดการให้พวกท่านแน่”

“ใช่เจ้าค่ะท่านลุงซ่งพวกท่านอย่าได้เกรงใจที่จะบอกพวกเราเลยนะ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยพวกเราก็ยินดีเจ้าค่ะ”

นางหลิวที่หมั่นไส้ชาวบ้านก็รีบไล่ครอบครัวของบุตรชาย ให้รีบออกไปจากบ้านของตนเสียโดยเร็ว “พวกเจ้าจะนั่งเฉยอยู่ทำไมอีกล่ะ รีบไสหัวไปให้พ้นประตูเรือนของข้าได้แล้ว และอย่าได้คิดขโมยของมีค่าเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าต้องได้เข้าไปนอนในคุกของทางการแน่”

“ไปก็ไปสิ ใครจะอยากอยู่กับคนใจร้ายใจดำอย่างพวกท่านกัน แล้วของมีค่าที่ท่านพูดมามันมีหรือในบ้านหลังนี้น่ะ เหอะ ทำเหมือนตนเองมีสมบัติมากมายประหนึ่งเศรษฐีไปได้ ท่านพ่อ ท่านแม่ เรารีบพาซีซีไปที่ตำบลก่อนเถิดขอรับ จะได้ให้ท่านหมอช่วยรักษาบาดแผลด้วยขอรับ”

“พวกคนแก่ไร้หัวใจในภายหน้าหากท่านพ่อสร้างเนื้อสร้างตัวได้ อย่าให้ข้าเห็นว่าพวกท่านมาคุกเข่าแสร้งเล่นงิ้วเรียกร้องความเห็นใจล่ะ ต่อให้คนตระกูลหลิ่งทั้งหมดตายอยู่ต่อหน้าพวกข้าไม่มีวันช่วยเหลือเด็ดขาด แบร่”

ซ่งเหวยที่มีเกวียนวัวเห็นว่าหลิ่งเฟิงหยางย่อมทำการเดินทางลำบาก เขาจึงได้อาสาไปส่งครอบครัวเล็ก ๆ ที่ตำบลด้วยตนเอง ขืนปล่อยสตรีรูปร่างผอมบางและเด็กสองคนที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงทำเพียงลำพัง ทั้งสี่คนคงไปไม่ถึงตำบลในวันนี้อย่างแน่นอน

“กว่าพวกเจ้าสี่คนจะเดินไปถึงตำบลคงมืดค่ำพอดีกระมัง เอาเช่นนี้ประเดี๋ยวข้าจะกลับไปเอาเกวียนวัวมารับก็แล้วกันนะ อาหานเจ้าพาครอบครัวไปรอข้าที่ถนนหน้าเรือนข้าไปไม่นาน”

“ได้ขอรับท่านตาซ่ง”

เมื่อทุกอย่างถูกจัดการเป็นที่เรียบร้อย หลิ่งเฟิงหยางจึงลุกจากเตียงด้วยการใช้ไม้คำยันจากในมิติ เพื่อเดินไปรอเกวียนวัวพร้อมกับครอบครัว

นางหลิวกับหลิ่งฉางมองครอบครัวบุตรชายคนรองเดินออกไป โดยที่พวกเขาไม่หยิบแม้แต่เสื้อผ้าเก่า ๆ ขาด ๆ ติดไม้ติดมือไว้ผลัดเปลี่ยนเลยสักชิ้น ที่สำคัญทั้งสี่คนไม่มีผู้ใดหันมามองบ้านที่เคยอยู่อาศัยแม้แต่หางตา

ภายหลังครอบครัวเล็ก ๆ ของลูกชังได้นั่งบนเกวียนวัวออกจากหมู่บ้าน เรื่องที่เกิดขึ้นในตระกูลหลิ่งก็เป็นที่กล่าวถึงอย่างสนุกปาก ไม่มีครอบครัวไหนไม่รอดูเรื่องสนุก ๆ ที่จะเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ เพราะบุรุษที่เหลืออยู่ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ต่างมีนิสัยที่คิดว่าบุรุษเป็นใหญ่เหนือสตรีในเรือนเหมือนกันทุกคน

ส่วนผู้เป็นบิดามารดาแท้ ๆ กลับทำท่าทางสบายใจที่ต่อไปจะไม่มีครอบครัวของลูกชายคนกลางอีก เพียงแต่นั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์อย่างที่ชาวบ้านแอบพูดคุยกันไว้ เพราะความลำบากกำลังย่างกรายเข้ามาใกล้บ้านหลังนี้ของตระกูลหลิ่งเต็มทีแล้วนั่นเอง