บทที่ 10

คำขู่ของเขาได้ผล มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นมาพนมไหว้ เพื่อขอร้องอย่าให้เขาทำอะไรกับเธอเลย

"ไม่เก่งแล้วเหรอ"

"ฉันขอร้องปล่อยฉันไปเถอะนะ" ถ้าตั้งใจฟังคงสัมผัสได้ถึงอาการหวาดกลัว เธอไม่ได้เก่งอย่างที่แสดงออกมาให้เห็นเลย แต่เพราะความกลัว ถ้าทำตัวอ่อนแอก็ยิ่งจะถูกรังแก แต่เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้หญิงสาวก็เลยเลือกที่จะใช้ไม้อ่อน

"ไม่ปล่อย.." ชายหนุ่มพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดกางเกงของตัวเองอีกครั้ง

"ฉะ..ฉันกลัวแล้ว คุณอย่าทำแบบนี้เลยนะ คุณจะให้ฉันทำอะไรฉันยอมทั้งนั้น คุณอย่าทำแบบนี้กับฉันได้ไหม"

"เธอชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ"

"ไม่ ฉันไม่ได้ชอบแบบนี้" ถ้าเธอชอบเธอคงไม่เดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ เวลาที่พ่อกับแม่นัดให้ออกเดทกับเสี่ยบ้ากาม เธอชอบจะหลบหนีไปต่างประเทศ ถือโอกาสไปใช้เงินมันสะเลย

"ก็ได้ถ้าเธอเชื่อฟัง"

"จะให้ฉันเชื่อฟังอะไร"

มือหนารูดซิปลงไปทันทีเมื่อเธอมีคำถาม

"ก็ได้ฉันจะเชื่อฟังนายทุกอย่าง" หญิงสาวต้องได้รับปากไปก่อนถ้าไม่งั้นคงเสร็จมันตรงนี้แน่

"กลับเข้าไปก่อนลูก เดี๋ยวถ้าคนแถวนี้ไม่เชื่อฟังเราค่อยออกมาใหม่" ว่าแล้วเขาก็รูดซิปกลับคืนพร้อมกับสวมเข็มขัดให้เรียบร้อย

"ตามมา"

หญิงสาวต้องได้เดินตามหลังไปแบบเงียบๆ

"เราไม่ใช้รถเหรอ" เมื่อเห็นว่าเขามาหยิบของอยู่ในรถ แล้วเดินออกมา เธอก็เลยถามดู

"ถนนเข้าไปไม่ถึง อย่าถามมากตามมา!"

อะไรกันอยู่ในถ้ำหรือไงถึงไม่มีถนน ..มิลานได้แต่สงสัยอยู่ในใจ

ในขณะที่เดินตามหลังก็แอบมองสิ่งที่เขาหยิบออกมาด้วย เพราะเขาเอามาแค่กล้อง แทนที่จะเป็น อาหาร เครื่องดื่ม หรือเสื้อผ้า

หญิงสาวเดินตามมา แต่ก็ไม่ได้เดินใกล้เผื่อว่ามีหนทางที่จะหลบหนีได้

"ถ้าช้ากว่านี้บอกไว้ก่อนเลยนะว่าเปียกแน่นอน" เขามองดูอากาศตอนนี้กำลังครึ้มฟ้าครึ้มฝน และใกล้จะค่ำมืดเข้ามาทุกที

"ถ้านายรีบก็ไปก่อนสิ ฉันไม่รีบ"

"แน่ใจนะว่าจะไม่รีบ"

"รีบก็ได้" กลัวว่าเขาจะงัดไอ้นั่นออกมาขู่อีกก็เลยต้องได้รีบเดินตาม

"นายอยู่ในถ้ำหรือไงทำไมไม่มีถนน" ถ้าเข้าไปลึกกว่านี้มีหวังตอนหนีออกมาเธอได้หลงทางแน่

"บอกว่าอย่าถามมากไง จะถามอะไรนักหนา เห็นไหมฝนมาแล้วเนี่ย" พอฝนเริ่มลงเม็ด สิ่งที่เขาหวงแหนไม่ใช่ตัวแต่เป็นกล้อง ชายหนุ่มรีบถอดเสื้อของตัวเองคลุมกล้องไว้ เพราะกลัวว่ามันจะถูกเม็ดฝน

"เร็วสิ! รีบเดิน!"

"โอ๊ย" ทันใดนั้นหญิงสาวก็นั่งลงกับพื้น

"เป็นอะไร"

"ขาแพลง"

"แล้วใส่มาทำไมส้นสูงขนาดนี้"

"นายมีเวลาให้ฉันเปลี่ยนชุดก่อนไหมล่ะ"

"พูดมาก ลุกขึ้น!"

"ช่วยฉันหน่อยสิ" หญิงสาวยื่นมือขึ้นมาให้เขาช่วยพยุง พอชายหนุ่มเผลอเธอก็กระชากเอากล้องในมือของเขา

"เอาคืนมา!"

"ไม่! ถ้านายไม่ปล่อยฉันไป ฉันจะทำลายกล้องของนาย" ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าสิ่งที่มันหวงมากที่สุดคืออะไร

"กูบอกให้เอาคืนมาไง!!"

"ฉันบอกว่าไม่ไง!" หญิงสาวรีบเอากล้องซ่อนไว้ด้านหลังของตัวเอง และทันใดนั้นฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา

"กรี๊ดดดด! ปล่อยนะไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!!" มิลานตกใจอยู่ดีๆ ก็ถูกเขายกตัวลอยขึ้นจากพื้นแล้วพาดลงที่ไหล่กว้าง

"ถ้ากล้องกูเป็นอะไรมึงตาย"