ตอนที่ 14 อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ

บริเวณศาลาชมสวน ไป๋ซื่ออันยืนรออยู่ด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยเช่นเคย สวมชุดผ้าแพรสีเทาอ่อน ห้อยหยกแกะสลักที่เอว

“ขออภัยที่ทำให้ท่านคอย” ลู่ซือหนานเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ไม่เป็นไร ข้าเองเพิ่งมาไม่นาน” ไป๋ซื่ออันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะผายมือให้นางเดินไปพร้อมกัน

ทั้งสองนั่งสนทนากันที่ศาลา ท่ามกลางเสียงใบไม้ไหวเบาๆ ลู่ซือหนานชำเลืองมองถุงผ้าที่ชายหนุ่มถือมาในมือ ใจเต้นระส่ำอย่างตื่นเต้น นางนึกถึงเครื่องประดับที่อีกฝ่ายเลือกซื้อในตลาดวันนั้น แต่รอแล้วรอเล่า ไป๋ซื่ออันกลับไม่ได้เอ่ยถึงเลยแม้แต่น้อย

บทสนทนาไหลไปเรื่อยๆ  ถึงแผนการส่งของหมั้นที่กำลังจะมาถึง ไม่มีคำพูดใดเกี่ยวกับปิ่นหยกชิ้นนั้นที่นางกำลังรอรับจากเขา

แม้ในใจจะมีคำถามค้างคา แต่ลู่ซือหนานก็ไม่กล้าเอ่ยออกมา นางเพียงยิ้มและหัวเราะอย่างสุภาพ ตอบโต้ด้วยถ้อยคำเรียบง่าย

‘หรือเขาลืมพกติดตัวมาด้วย’ นางปลอบใจตัวเองในใจ แต่ก็ยังยิ้มแย้มพูดคุยกับเขาด้วยใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มอ่อนหวาน

อีกด้านหนึ่ง เผิงเหยียนเฉิงเดินอย่างไม่มั่นคงนักเพราะเพิ่งหัดเดินโดยไม่ใช้ไม้เท้าเป็นวันแรก เขาค่อยๆพาตัวเองมายืนอยู่หลังแนวไม้พุ่ม ชำเลืองสายตาไปยังร่างเล็กที่กำลังยืนสนทนากับชายหนุ่มผู้มาเยือนอยู่ไกลๆ

เขามองเห็นชัดเจนว่าใบหน้าของลู่ซือหนานเปี่ยมไปด้วยความหวังและความยินดี ทว่าหากมองลึกลงไปในแววตาคู่นั้น กลับมีบางสิ่งบางอย่างแฝงอยู่ ความผิดหวังบางเบาที่ยากจะปิดบัง

เผิงเหยียนเฉิงกำหมัดแน่นอยู่ในแขนเสื้อสีหม่น เขารู้ดีว่านางคงมีความรักอย่างสุดหัวใจให้แก่ชายผู้นั้น

ความรู้สึกห่วงใยแล่นพล่านอยู่ในอก แน่นขนัดจนแทบหายใจไม่ออก

‘รักมาก ย่อมต้องเจ็บมากในสักวัน’ เสียงกระซิบจากส่วนลึกของหัวใจดังก้องอยู่เงียบๆ

เขาเองได้เห็นกับตา ว่าไป๋ซื่ออันหาได้เป็นบุรุษที่น่าไว้วางใจไม่ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ ไม่มีสถานะอันใดที่จะเอ่ยออกมา มีเพียงความห่วงใยเท่านั้นที่ต้องเก็บซ่อนไว้ในเงามืดอย่างเงียบงัน

ในตอนนั้นเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง เผิงเหยียนเฉิงหันไปเห็นลู่หยวนฉี บิดาของลู่ซือหนาน กำลังเดินตรงมาทางเขา แล้วยืนเคียงข้างเขาเงียบๆ สักพัก สายตาทอดมองไปยังบุตรสาวของตน สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลซ่อนลึก

“เจ้าก็เป็นห่วงนางเช่นกันหรือ”

“เรียนตามตรง ข้ารู้สึกไม่ไว้วางใจบุรุษผู้นั้น” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลอย่างเปิดเผย เชื่อว่าลู่หยวนฉีก็คงจะพอรู้เรื่องอะไรผ่านหูมาบ้าง แต่ก็มิอาจขัดขวางความรักของหนุ่มสาว

“อีกไม่กี่วัน สกุลไป๋คงจะส่งของหมั้นมาแล้ว ถึงเวลานั้น... ก็คงมีการกำหนดวันแต่งงานขึ้น” น้ำเสียงของชายวัยกลางคนแผ่วเบา แต่แฝงด้วยความรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

เขากล่าวอย่างใจหาย สายตาเต็มไปด้วยความรักและห่วงใยที่มีต่อลูกสาวเพียงคนเดียวในชีวิต

เผิงเหยียนเฉิงนิ่งฟัง ปล่อยให้ถ้อยคำเหล่านั้นตกลงกลางใจตนเองอย่างหนักหน่วงเขาไม่ได้เอ่ยความเห็นใดๆ

ลู่หยวนฉีเหลือบตามองชายหนุ่มข้างกายแวบหนึ่ง ใจคิดอย่างอดไม่ได้

‘หากเป็นเจ้า เหยียนเฉิง... ข้าคงไม่ต้องเป็นกังวลถึงเพียงนี้’

แต่เขาก็ไม่อาจพูดออกมาได้ เพราะชายหนุ่มผู้นี้ เพิ่งผ่านเรื่องราวอันเจ็บปวดมา และบุตรสาวของเขาเอง ก็ดูเหมือนจะมีใจผูกพันแน่นแฟ้นกับไป๋ซื่ออันไม่น้อย จึงได้แต่เก็บความคิดนั้นไว้ในอก ลึกสุดใจ

สองชายต่างวัย ยืนเคียงกันในความเงียบงัน

ทั้งคู่ห่วงใยสตรีเดียวกัน แต่ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้ นอกจากเฝ้ามองและภาวนาอย่างเงียบๆ ให้นางพบกับความสุขในเส้นทางที่เลือก

“ความสุขของนาง แม้อยากจะขัดขวาง ข้าก็คงไม่กล้า” เขากล่าวความในใจออกมาก่อนจะเดินกลับไปยังทางเดิมที่จากมา

เผิงเหยียนเฉิงยังยืนดูจากที่เดิมจนกระทั่งเห็นนางยืนส่งชายผู้นั้น แววตาของนางเศร้าลงทันทีเมื่ออีกฝ่ายหันหลังจากไป บีบหัวใจของเขายิ่งนัก

ลู่ซือหนานเดินเหม่อๆ กลับมายังเส้นทางในสวน ดวงตากลมโตที่เคยเปล่งประกายความสุข ตอนนี้มีเพียงแสงริบหรี่ของความคาดหวังที่กำลังจะดับลง

เผิงเหยียนเฉิงรีบเบนสายตา เดินกะเผลกหลบไปยังหลังต้นไม้ใหญ่ ไม่ต้องการให้นางเห็น

เขาต้องการเฝ้าดูนางอย่างเงียบๆ ด้วยความห่วงใยอันบริสุทธิ์ พร้อมจะอยู่ข้างหลังนางเสมอ แม้ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเอื้อมมือไปแตะต้อง

‘ขอเพียงให้นางมีความสุข... ก็พอแล้ว’

เผิงเหยียนเฉิงยกมือกุมหน้าอกข้างซ้ายแน่น ราวกับจะปลอบประโลมหัวใจของตนเองที่กำลังสั่นไหวเบาๆ

************************